EP 4 – ยื่นข้อเสนอ

EP 3 – ยื่นข้อเสนอ

เช้าวันต่อมา

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำเรื่องเมื่อคืนที่ยังแจ่มชัดในหัว...หลังจากจบประโยคนั้น เขาก็อธิบายอย่างชัดเจนว่าเขาต้องการให้ฉัน เป็นคู่หมั้นของเขาต่อไป เพราะรู้ดีว่าทางครอบครัวยังไงก็ต้องหาผู้หญิงคนใหม่มาให้อยู่แล้ว

เขาจึงยื่นข้อเสนอให้ฉัน รับบทเป็นคู่หมั้นปลอม ๆ ของเขาต่อไปอีกเป็นเวลา สามปี เพื่อแลกกับการชดใช้หนี้ของพ่อที่สูงถึง 30 ล้าน

แต่มันไม่ได้จบแค่นั้น...

เขายังวางเงื่อนไขเอาไว้อีกว่า ฉันต้องทำตามทุกอย่างที่เขาสั่งภายในระยะเวลานั้นอย่างไม่มีข้อปฏิเสธ และถ้าฉันทำได้ เขาจะตอบแทนฉันด้วยการคืนชีวิตหรูหราที่ฉันเคยมีให้กลับมาอีกครั้ง

เขาจะให้อิสระกับฉันในด้านการใช้ชีวิต ไม่ว่าฉันจะไปทำงาน หรือจะเลือกนอนเล่นอยู่บ้านไปวัน ๆ เขาจะไม่ห้าม แต่มีข้อแม้สำคัญที่สุด...

ฉันต้องวางตัวให้สมบทบาทของคู่หมั้นที่ดูเหมือนจะรักกันปานจะกลืนกิน ต่อหน้าคนอื่นเสมอ ไม่ว่าจะญาติหรือแขกฝ่ายไหนก็ตาม เพื่อหลีกเลี่ยงคำครหาและสายตาจับผิดจากทุกฝ่าย รวมถึงทางฝั่งครอบครัวเขาด้วย

ฉันก็ถามกลับไปนะ ว่าทำไมถึงต้องเป็นฉัน?

เพราะในตอนที่เราเคยเป็นคู่หมั้นกันจริง ๆ เราแทบจะไม่ได้เจอกันเลยด้วยซ้ำ

เขาตอบเพียงแค่ว่า... เพราะเขาสามารถควบคุมฉันได้ เขาไม่สนใจเรื่องเงินสามสิบล้านเลยด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เขากังวลที่สุดคือ แม่ของเขาที่พยายามจะจับคู่เขากับผู้หญิงคนอื่น...และเขาเกลียดสิ่งนั้นมากที่สุด

ไม่แปลกเลย... ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ก็ในเมื่อเขาไม่อยากได้ผู้หญิงที่แม่หาให้

เขาก็แค่ใช้ฉันบังหน้า

แน่นอนว่าฉันตอบตกลง

ไม่ใช่เพราะอยากช่วยเขาเล่นละครหรอกนะ แต่เพราะฉันอยากใช้หนี้ให้เขาบ้างเท่านั้น...

หนี้ที่พ่อทิ้งไว้ถึง 30 ล้าน 

จะบอกว่าเขาไม่เสียดายก็เถอะ แต่เงินขนาดนั้นน่ะ จะได้มาง่าย ๆ ที่ไหนกัน และการที่ครอบครัวของฉันเป็นต้นเหตุ ฉันเองก็ไม่มีหน้าที่จะปฏิเสธข้อเสนอนี้เลยจริง ๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ตื่นรึยัง”

“ตื่นแล้วค่ะ”

ฉันตอบเสียงเรียบ ก่อนจะลุกจากเตียง พร้อมจัดผ้าห่มให้เรียบร้อย ในจังหวะเดียวกับที่เขาเปิดประตูเข้ามาพอดี

ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำเข้ม สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดด้านใน คาดเนคไทสีน้ำเงินเข้ม ดูดีทุกองศา ยิ่งเขาเสยผมขึ้น เปิดให้เห็นใบหน้าหล่อคมยิ่งกว่าเดิมอีก

เขาดูหล่อมาก

“มีอะไรเหรอคะ?” ฉันถามออกไปในจังหวะที่เขาเดินเข้ามาใกล้

“ผมจะเข้ามาบอกว่า กับข้าวอยู่บนโต๊ะ...แล้วก็ช่วงบ่ายจะมีคนมารับไปซื้อเสื้อผ้ากับของใช้ อย่าลืมว่าตอนนี้คุณคือคู่หมั้นของผม เพราะฉะนั้นวางตัวให้เหมาะสม”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ฉันพยักหน้าเบา ๆ รับคำก่อนที่ห้องจะกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้งเขากระแอมเบา ๆ แล้วหมุนตัวจะเดินออกไป

“อ๊ะ เดี๋ยวค่ะ เสื้อด้านหลังมัน...”

ฉันรีบพูดขึ้นก่อนจะเดินตามไปจัดเสื้อสูทของเขาที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่ เขาหันกลับมามองฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

“ขอบใจ... กินข้าวให้หมดด้วย” เขาสั่งเสียงนิ่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที

ฉันยืนเกาหัวเบา ๆ กับท่าทางของเขา ก่อนจะหันมามองรอบห้องพักสุดหรู ที่ดูแล้วน่าจะเป็นเพนท์เฮ้าส์ของเขาเอง ด้วยขนาดที่ใหญ่เกินกว่าจะเป็นคอนโดธรรมดา ไม่เคยรู้เลยว่าเขาอยู่ที่นี่ นึกมาตลอดว่าเขาอาศัยอยู่กับพ่อแม่เสียอีก

“ว้าว... นี่คุณเหนือตอนเด็กเหรอเนี่ย”

ฉันเบิกตาโตมองรูปภาพที่ถูกวางไว้บนชั้น มันมีทั้งรูปครอบครัว และรูปเดี่ยวของเขาเอง แต่ที่สะดุดตาที่สุดกลับเป็นรูปถ่ายตอนเด็กของเขา...ภาพที่เขาฉีกยิ้มกว้างเสียจนเห็นฟันครบทุกซี่ ซึ่งมันช่างต่างจากตอนโตอย่างสิ้นเชิง เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา ฉันไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยสักครั้ง เห็นแต่ใบหน้าหล่อจัดที่ดูเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา

…

ที่โต๊ะอาหาร

“นี่ข้าวเช้าจริงเหรอ...”

 ฉันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นอาหารหลากหลายชนิดทั้งของคาวของหวานวางเรียงกันเต็มโต๊ะ เหมือนโต๊ะจีนยังไงยังงั้น ปกติอาหารเช้าของเขาต้องเยอะแบบนี้เลยเหรอ? ฉันมองอย่างไม่เชื่อสายตา

แต่พอมองไปที่ถังขยะ ซึ่งเต็มไปด้วยถุงแบรนด์อาหารร้านดังมากมาย ฉันก็ถอนหายใจทันที สำหรับฉันในตอนนี้ไม่มีสิทธิ์กินของแพงหรอก แต่ในเมื่อเขาซื้อมาแล้ว ฉันก็คงต้องกินตามมารยาทแล้วกัน

หลังจากทานอาหารจนรู้สึกอิ่มเต็มที่ ฉันก็เก็บส่วนที่เหลือเข้าตู้เย็น ซึ่งก็ต้องตกใจอีกครั้ง เพราะสิ่งที่มีอยู่ในนั้นคือ

น้ำเปล่า! ใช่... มีแค่น้ำเปล่าขวด ๆ ที่ถูกแช่ไว้เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ หรือว่าเขาไม่ค่อยอยู่ที่นี่กันนะ? แต่ดูจากสภาพบ้านแล้วมันก็น่าจะมีคนใช้งานอยู่เป็นประจำอยู่ดี

ฉันพยายามเลิกคิดมาก และตัดสินใจไปอาบน้ำ ก่อนจะเปลี่ยนกลับมาใส่ชุดเดิมจากเมื่อวาน แล้วนั่งดูทีวีอยู่เงียบ ๆ บนโซฟาตัวเดิม