รุกให้หนัก

สามอาทิตย์ผ่านไป

เอื้อมพัฒน์ไม่เคยใส่ใจใช้เวลาตามศึกษาพฤติกรรมผู้หญิงคนไหนนานอย่างนี้มาก่อนจากปกติไม่เกินสามชั่วโมง  เขาทำตัวไม่ต่างจากนักเรียนมัธยมปลายแอบปลื้มเพื่อนสาว ไม่ว่าจะคอยปลายตามองเป้าหมายจากระยะไกล  หาเหตุเดินวนไปเวียนมาบริเวณแผนกต้อนรับบ่อยครั้ง  รวมไปถึงแอบฟังหญิงสาวพูดคุยในวงสนทนาระหว่างพัก หรือแม้กระทั่งตามดูความเคลื่อนไหวในโลกโซเชียล จนชักเริ่มเหมือนคนโรคจิตนักตื้อไปทีละน้อย  บางสิ่งบอกเอื้อมพัฒน์ว่าสำหรับเธอคนนี้อย่าได้ทะเลิกทะลักทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ บรรดาผู้ชายส่วนใหญ่หากต้องการผูกสัมพันธ์ระยาวกับใครก็ตาม คนเหล่านี้จะสงวนท่าทีแล้วคอยดูแลห่างๆ ให้ได้เวลาประจวบเหมาะจึงเปิดเผยความรู้สึก

“แกๆ เห็นรูปหรือยัง ปกหนังสือ Play Boy เดือนนี้”

“แทร่าที่กำลังเป็นข่าวใช่มั้ยแก หุ่นเอ็กซ์โคตรๆ เลย”

“แต่คนเขาสนใจคนที่เป็นนายแบบปริศนาคู่กับนางมากกว่า”

“ที่ผู้ชายหันหลังมีรอยสักเสือเต็มหลังใช่มั้ย เห็นแค่ข้างหลังก็น้ำเดินแล้วแก!”

“ดูสิๆ มีความอิจฉาแทร่าจริงๆ ทำเอานมมาแนบ เลิกกองแล้วจะนาบกันต่อมั้ย”

หัวข้อสนทนาระหว่างมื้อเที่ยงวันนี้ เหล่าพนักงานสาวๆ นั่งดูรูปภาพดังกล่าวแล้ววิจารณ์ไปต่างๆนานา โต๊ะกินข้าวเหมือนนกแตกรังเลยทีเดียว

“ไหนๆ หนูดูด้วยสิ อู้แม่เจ้า ถ้าได้อย่างนี้สักวันจะตั้งใจเรียนเลยค่ะ”  ศรุตาก็ร่วมวงกับเขาด้วย 

“นังหนูเป็นเด็กเป็นเล็กอย่าริอาจฮาร์ดคอร์นะจ้ะ เดี๋ยวจะลุกเดินไม่ได้”  ผู้ช่วยผู้จัดการสาวประเภทสองแซวขึ้น    “เจ๊นะผ่านมาเยอะ หลายสีหลากไซส์ พูดแล้วเขินจัง ฮ่าๆๆ”

“อีเจ๊พอๆ เดี๋ยวเด็กมันใจแตกนะ” ทำให้ทั้งวงระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นชนิดไม่เกรงใจใคร  คนบางคนก็ได้ยินแล้วเช่นกัน

               ‘เดี๋ยวได้รู้ฤทธิ์ตัวพ่อ!!’

ด้วยสภาพอากาศช่วงค่ำ ฝนเจ้ากรรมเทกระหน่ำลงมาชนิดไม่ลืมหูลืมตาตรงกับเวลาเลิกงานของ ศรุตาพอดิบพอดี  หลังจากสแกนนิ้วออกงาน เธอถูกไหว้วานให้ช่วยถือเอกสารไปส่งเอื้อมพัฒน์ที่ห้องทำงาน 

“ป้าสาฝากเอกสารมาให้พี่เอื้อมค่ะ”   ศรุตาวางลงช้าๆ บนโต๊ะทำงานที่เป็นระเบียบ

“ขอบคุณค่ะ แล้วเราเลิกงานแล้วหรอ”     เอื้อมพัฒน์นั่งไขว้ห้างพิงเก้าอี้นวม ถามโดยไม่ถอนสายตาจากโทรศัพท์ในมือ

“ใช่ค่ะ”

“ฝนตกขนาดนี้จะกลับยังไงล่ะ”

“ก็คงโบกแท็กซี่กลับหอค่ะ” เธอตอบพลางหันไปมองกำแพงหน้าต่างในห้อง ฝนตกหนักมืดฟ้ามัวดินไม่มีท่าทีจะเบาบางลง   “กลางวันคงวิวสวยมากเลยนะคะ”

“ใช่ค่ะ”   เขาเปิดแฟ้มเอกสาร    “คือพี่ก็กำลังจะเลิกงานพอดีด้วย เดี๋ยวเคลียร์เอกสารนิดหน่อย  ไปรถพี่สิ วันนี้พี่ไม่ได้ขับบิ๊กไบค์มาแท็กซี่ค่ำมืดอันตรายนะ”

“อ๋อ ขอบคุณค่ะ ถ้าพี่เอื้อมสะดวก กวางยังไงก็ได้ค่ะ”    

หญิงสาวตอบรับ เดินไปนั่งเล่นโทรศัพท์บนโซฟาในห้องในใจแอบมีหวังเล็กๆ

‘ศรุตาเอ๊ย! แค่ได้นั่งหายใจร่วมกับพี่เขาก็บุญแล้วมั้ง’

สิบนาทีผ่านไป

“เสร็จซะที พี่เปลี่ยนเสื้อแป๊บนะ” 

เอื้อมพัฒน์ลุกขึ้นปลดกระดุมชุดเชฟแล้วถอดออกทันทีโดยไม่นึกถึงจิตใจหรือสายตารุ่นน้องฝึกงานวัยละอ่อน พลางยืนหันหน้าหันหลังบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะสวมเสื้อยืดที่เตรียมมา

ศรุตาเป็นฝ่ายนิ่งอึ้งไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รุ่นพี่ที่เธอแอบปลื้ม แผ่นหลังเต็มไปด้วยรอยสักเส้นคมชัด ต่อเนื่องไปถึงต้นแขนซ้ายจดข้อศอก และบนแผงอกด้านซ้าย ศิลปะบนเรือนร่างอันน่าหลงใหลพาดผ่านบนร่างกำยำสมส่วน  ถ้าไม่นับรวมเหล่าชายแท้กะอีแอบในฟิตเนส นี่คือครั้งแรกที่เธอได้เห็นผู้ชายถอดเสื้อระยะใกล้

‘ศรุตาเธอเห็นซิกแพคนั่นมั้ย เห็นกล้ามหน้าอกมั้ย เห็นกล้ามแขนน่ากัดเล่นมั้ย’

รถยนต์บีเอ็มดับเบิลยูคันสีดำเงาวับ เลขทะเบียนสวย จอดตระหง่านเด่นในลานจอดรถไร้ซึ่งยานยนต์คันอื่นๆ กล้ามาเทียบเคียงรัศมี ในทั้งรถสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย รถยนต์บ่งบอกบุคลิกเจ้าของได้เป็นอย่างดี รุ่นน้องถึงกับนั่งเกร็งไม่กล้าขยับตัว

ไม่กล้าแม้กระทั่งไอหรือจาม..

‘ปกติเคยนั่งแต่รถเพื่อน สองแถว รถเมล์ วินรับจ้าง มารถหรูอย่างนี้วางตัวไม่ถูกเลย เดี๋ยวน้ำลายกระเด็นไปเลอะเบาะ’

“อ้าวๆ ตอนกลางวัน คุยน้ำไหลไฟดับเลยนะ ตอนนี้เงียบเป็นเป่าสากเลยหรอ” เอื้อมพัฒน์ชวนคุยทำลายบรรยากาศวังเวงที่มีแต่เสียงวิทยุ

“คือกวางไม่รู้จะคุยอะไรกับพี่เอื้อมดีค่ะ คือพี่ก็เป็นผู้ใหญ่ เกรงว่าจะรำคาญ คือผู้หญิงชอบเม้าเรื่องไร้สาระค่ะ แบบชะนีๆ”

“นอกเวลางานแล้ว ตามสบายไม่ต้องวางตัว พี่สบายๆ” ชายหนุ่มแสดงความเป็นกันเองนำให้หญิงสาวเปิดปากคุยมากยิ่งขึ้นช่วยฆ่าเวลารถติดได้อย่างดี

“พี่หิวแล้วล่ะ มีร้านอร่อยแนะนำมั้ย” 

“เยาวราชเลยค่ะ ค่ำๆ ดึกๆ ของกินเพียบ เออจริงสิ พี่เอื้อมติดธุระอะไรหรือเปล่าล่ะคะ”

“ไม่มีจ๊ะ! พี่ว่างพอดีเลย! งั้นไปเยาวราชนะ”    

เอื้อมพัฒน์หักพวงมาลัยไปตามเส้นทางอย่างชำนาญ ถนนเยาวราชช่วงเวลานี้แม้การจราจรจะคับคั่ง หาที่จอดรถยากเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร คนเยอะหนาแน่นเบียดเสียดก็ไม่ได้ทำให้เปลี่ยนใจ  เขากำลังจะได้รู้จักตัวตนของศรุตามากขึ้น ทั้งสองเลือกทานมื้อค่ำที่ร้านติ่มซำแห่งหนึ่ง

“กวางมากับเพื่อนบ่อยค่ะร้านนี้ พี่เอื้อมก็ชอบติ่มซำหรอคะ” 

“พี่กินบ่อยตอนเรียนที่อเมริกา ไชน่าทาวส์แหล่งรวมของอร่อยเลยล่ะ”  

ศรุตากวาดสายตาซุกซนมองคนเบื้องหน้าเล็กน้อย เมื่อรุ่นพี่หันซ้ายหันขวาสำรวจสิ่งแวดล้อมแล้วพูดถึงอะไรๆ รอบข้าง เอื้อมพัฒน์...ระยะประชิด จมูกโด่งเป็นสันรับกับรูปคางที่ยาวพอดีกับโครงหน้า ไหนจะไรหนวดเคราที่เสริมบุคลิกคมเข้ม ทุกอย่างช่างลงตัวย่างพอดิบพอดี เขาคือผู้ชายที่สาวๆ ต้องจดจำ

“พี่ถามไรหน่อยสิ กวางเคยมีแฟนมาก่อนมั้ย”  ศรุตาตะลึงเล็กน้อยๆ ปากยังเคี้ยวอาหารตุ้ยๆ