ปฏิบัติการแกล้งร้ายครั้งที่ 9

รถสปอร์ตเลี้ยวเข้ามาจอดยังบริษัทของแอนดริว เมื่อจอดรถเสร็จเจ้าของรถหนุ่มหล่อก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของเพื่อนสนิททันที

"มึงมาทำไมแต่เช้า" แอนดริวถามขึ้นเมื่อกวินเดินเข้ามาในห้อง

"กูมาหาฟ้าใส"

"ไม่อยู่" แอนดริวตอบสั่นๆ ก่อนจะก้มไปอ่านเอกสารต่อ

"ไปไหน กูโทรไปก็ไม่รับ"

"โทรมาลาเมื่อเช้า บอกว่ามีธุระสำคัญที่บ้าน" คราวนี้เขาไม่ได้ละสายตาจากเอกสาร

"ลากี่วัน"

เมื่อกวินยังไม่หยุดถามแอนดริวจึงวางปากกาลงแล้วเงยหน้ามามองหน้าของกวิน

"ไม่รู้ บอกเสร็จธุระจะกลับมา"

"ถ้าลาเป็นเดือนล่ะ"

"ก็ให้ลา"

ด้วยความเอือมระอาแอนดริวจึงตอบประชดไปแบบนั้น ถ้าลาเป็นเดือนก็ต้องลาออกแล้วแหละ ถามมาได้

"มึงบ้าไปแล้ว"

"มึงก็บ้าไปแล้ว งานการไม่ทำ มาตามหาแต่ฟ้าใส"

"ก็กูมีธุระ"

"ธุระ หรือมึงคิดถึงกันแน่"

"กู...มี...ธุ...ระ"

"แล้วแต่มึง แต่กูบอกอะไรให้อย่างนึงนะ ว่าไม่มีใครชอบคนใจร้ายหรอก"

"กูใจร้ายตรงไหน ให้ทำงานในห้อง พาไปกินข้าว แถมไปรับไปส่ง ดูแลดียิ่งกว่าคู่หมั้นกูอีก"

"ใช้งานเขาหนักขนาดนั้น แถมยังบังคับอีกไม่เรียกใจร้าย เรียกว่าอะไรวะ แล้วที่สำคัญตัวมึงเองก็มีคู่หมั้น แต่ทำตัวเหมือนจีบพนักงานกู ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอวะ"

"ใครจีบ กูไม่ได้จีบ"

"ดีแล้วที่มึงไม่จีบ ได้ยินแบบนี้กูก็ดีใจ"

"กูไม่คุยกับมึงแล้ว"

"เออกูก็ต้องการแบบนั้น คุยกับมึงแล้วกูปวดหัวทุกที"

มาดนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ผู้เคร่งขรึม ที่ใครๆ ก็รู้จักและเกรงขามคนนั้นหายไปไหนแล้ว แอนดริวได้แต่กุมขมับให้กับความงี่เง่าของกวินที่เกิดจากนิสัยลึกๆ ที่มันถูกใครคนหนึ่งปลดปล่อยออกมา...

วันต่อมาฟ้าใสกลับมาทำงานตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ กวินมายืนทำหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้าบริษัทตั้งแต่เช้า พนักงานที่เดินเข้าไปในบริษัทต่างก็สงสัยว่ากวินเป็นอะไร ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น ไปโกรธใครมาหรือเปล่า

"คุณจะไม่ทักผมหน่อยเหรอ"

"เอ่อ สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณกวิน"

พูดจบฟ้าใสก็เดินต่อโดยไม่สนใจกวิน ไม่ใช่ฟ้าใสจะไม่รู้ว่ากวินมาทำไม แต่เธอแค่อยากหลบไม่อยากปะทะกับคนเอาแต่ใจอย่างกวิน

"เดี๋ยว!! คุณจะไม่ถามหน่อยเหรอว่าผมมาทำไม"

"แล้วคุณมาทำไมละคะ"

"ฟ้าใส คุณนี่มัน ไปกับผมเดี๋ยวนี้"

"ไปไหน ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันมีงานที่จะต้องทำ"

"จะเดินดีๆ หรือให้ผมอุ้ม"

"จะแบบไหนก็ไม่ไปทั้งนั้นค่ะ ฉันจะไปทำงาน"

พรึ่บ!!!

"เห้ยยย คุณกวิน ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ คนมองกันใหญ่แล้ว"

"ฝันไปเถอะ เพราะคุณมันดื้อฟ้าใส"

กวินแบกฟ้าใสมาจนถึงรถ เขาก็จับฟ้าใสยัดไปในรถทันที แล้วจัดการคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย

"ถ้าคุณลงไปจากรถ ผมจะตามคุณไป แล้วลากคุณมาจูบโชว์หน้าบริษัท ถ้าคิดว่าผมไม่กล้า คุณก็ลองดูแล้วกัน"

ฟ้าใสได้แต่สะบัดหน้าหนี เมื่อกวินใช้นิ้วแตะปากตัวเองแล้วมาแตะปากของเธอ

ตลอดทางฟ้าใสไม่พูดไม่จากวินถามอะไรเธอก็ไม่ตอบ จนกวินต้องจอดรถข้างทาง

"คุณจอดรถทำไม"

"พูดได้แล้วเหรอ"

"ก็พูดได้ตั้งนานแล้ว"

"เห็นถามก็ไม่ตอบ ก็เลยจะเปิดปากให้"

"แค่ไม่อยากคุยกับคนเอาแต่ใจ"

"ผิดที่คุณ พยายามหนีผม"

"เพราะตัวคุณเองต่างหาก คุณมายุ่งวุ่นวายกับฉันมากเกินไป จนฉันไม่มีเวลาทำงานเลย แถมวันนี้คุณก็ยังลาก..."

"อุ้ม"

"อือ อุ้มก็อุ้ม อุ้มฉันมาต่อหน้าคนทั้งบริษัท แล้วพวกเขาจะคิดยังไง ถ้าคุณแอนดริวให้ฉันลาออกฉันจะทำยังไง"

"ก็ดีสิ คุณจะได้มาเป็นพนักงานของบริษัทผมเต็มตัว"

"มันไม่เหมือนกันนะคุณกวิน ตรงนั้นอาจไม่ใช่ที่ที่ฉันควรจะอยู่ก็ได้"

"คุณก็เอาแต่ปฏิเสธ คุณยังไม่ลองเลย"

"ชีวิตคนธรรมดาแบบฉัน ไม่มีโอกาสมากนักที่จะให้ลองหรอกค่ะ ถ้าลองแล้วไม่ใช่ มันไม่ได้ง่ายเลยนะคะที่จะเริ่มต้นใหม่"

"ช่างเถอะ เราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า"

"ค่ะ" ฟ้าใสเห็นด้วย

"ผมจะบอกคุณว่า เมื่อตอนเช้า ผมขอตัวคุณกับแอนดริวแล้ว"

"ค่ะ"

"แล้วคุณกลับบ้านไปเป็นไงบ้าง"

"ไม่มีอะไรแล้วค่ะ เสร็จธุระ ฉันก็กลับมาทำงานต่อ"

"ผมคิดว่าคุณจะมีเรื่องอะไรร้ายแรงซะอีก ถึงได้กลับไปกะทันหัน"

"คุณรู้ได้ไง"

"ก็วันนั้นผมตามคุณไปที่ร้านคุณเค้ก"

"คุณกวิน เมื่อไหร่คุณจะเลิกทำตัวแบบนี้สักที คุณไม่ทำงานทำการบ้างเหรอคะ"

"ผมก็ทำอยู่นี่ไง"

"ไหนทำอะไรคะ"

"ก็กำลังไปดูความเรียบร้อยของโรงแรมใหม่ที่จะเปิดเดือนหน้านี่ไง"

"แล้วคุณจะพาฉันไปด้วยทำไม"

"ไม่อยากขับรถไปคนเดียว"

"คุณกวิน!!"

ฟ้าใสอยากจะบ้าตาย เธอไม่น่ามารู้จักกับผู้ชายคนนี้เลย มันทำให้ชีวิตของเธอยุ่งเหยิงไปหมด

"ฟ้าใสตื่นสิ ถึงแล้ว"

เมื่อจอดรถเสร็จกวินก็หันไปปลุกคนที่หลับมาตลอดทางเหมือนเด็กๆ

"อื้อ ที่ไหนคะเนี่ย"

"ก็โรงแรมใหม่ที่ผมบอกคุณไง"

"จริงสิ ฉันหลับไปนานมั้ยคะ ทำไมคุณถึงไม่ปลุก"

"ก็ปลุกอยู่นี่ไง"

เมื่อตื่นเต็มตาฟ้าใสก็กวาดสายตามองไปรอบๆ บรรยากาศรอบๆ โรงแรมด้านหลังติดกับทะเล ส่วนด้านหน้าติดกับถนนใหญ่ เหมาะกับการพักผ่อน...

"วันนี้นอกจากมีถ่ายแบบให้กับนิตยสารคุณมิ้นแล้ว ผมยังมีถ่ายที่ไหนอีกมั้ยครับ"

"ไม่มีแล้วค่ะ คุณจะมีถ่ายอีกที วันที่ 19 นี้ค่ะ"

"ขอบคุณมากครับที่ไม่รับงานในช่วงวันเกิดของผม"

เจษฎามีอาชีพเป็นคุณแบบอิสนะ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่น จึงถูกเชิญเข้าวงการคุณแบบตั้งแต่เรียนมหาลัย และวันเกิดของทุกๆ ปี เจษฏามักจะฉลองที่ผับของพี่ชาย ปีนี้ก็เหมือนกัน เขาตั้งใจจะชวนฟ้าใสไปให้ได้ เพราะทุกครั้ง ที่ชวนฟ้าใสปฏิเสธตลอด แต่ฟ้าใสจะพาเจษฎาไปเลี้ยงข้าวในวันถัดไปเสมอ

"นี่นายน่ะ! มาก็ช้า แล้วยังไม่รีบไปเปลี่ยนชุดอีก"

หญิงสาวช่างภาพบ่นเมื่อเห็นว่าเจษฎาไม่เร่งรีบกับงาน

"เปลี่ยนช่างภาพได้มั้ยครับ" เขาสวนกลับมันที จนหญิงสาวต้องกัดฟัน

"นายก็ลองไปถามคุณมิ้นดูสิ ว่าเปลี่ยนได้มั้ย"

"ป้าแก่ๆ ขี้บ่นแบบนี้ใครจะอยากทำงานด้วย"

ด้วยอายุที่มากกว่าของช่างภาพสาว จึงทำให้เจษฏามักจะเรียกป้าอยู่บ่อยๆ เวลาที่ร่วมงานด้วย

"เด็กน้อยแบบนายไม่เข้าใจคำว่าทุ่มเทกับงานหรอก"

"แก่แล้วกระดูกยังเสื่อมอีก เตี้ยลงทุกวัน"

"ไอ้เด็กบ้า!! ไอ้เสาไฟฟ้า!!"

เธอเท้าสะเอวชี้หน้าเขาทันที

"คุณเจษครับ เชิญด้านนี้ดีกว่าครับ"

ผู้จัดการเริ่มเห็นท่าไม่ดี เลยรีบชวนเจษฎาเข้าไปเปลี่ยนชุด

"ครับ"

"คุณกิ่งรับน้ำอะไรมั้ยคะ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"

เป็นภาพชินตาของหลายๆ คน เมื่อรู้ว่ามีการร่วมงานของคุณแบบหนุ่มสุดฮอต กับช่างภาพสุดคูล ทุกคนก็เตรียมใจกันมาแล้วว่าจะต้องพบเจอกับอะไร ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ทำงานด้วยกัน ก็ไม่เคยจะลงรอย แต่เจ้าของนิตยสาร รวมไปถึงแบรนด์ดังต่างๆ ก็ชอบจับทั้งคู่มาร่วมงานกัน

คงเป็นเพราะความเป็นมืออาชีพของทั้งสอง ต่อให้ไม่ลงรอยกันแค่ไหน แต่งานที่ออกมาทุกชิ้นไม่เคยมีที่ติสักครั้ง ทำให้ลูกค้าหลายๆ คนมองข้ามตรงนี้ไป

แชะ! แชะ! แชะ!

"นายนั่งให้มันดีๆ หน่อยได้มั้ย"

"แล้วแบบนี้ไม่ดีตรงไหน"

ถึงจะเป็นการโพสท่าที่มันเพอร์เฟคแล้ว เพราะกิ่งแก้วหมั่นไส้ เลยต้องติอยู่ตลอดเวลา ส่วนเจษฎาถึงจะเถียงไม่หยุด แต่ก็พยายามเปลี่ยนท่าให้ถูกใจกิ่งแก้วอยู่ดี

แชะ! แชะ! แชะ!

เสียงชัดเตอร์กดรัวๆ การถ่ายภาพเป็นไปอย่างราบรื่น ที่ไม่ราบรื่นก็คงจะเป็นวาจาที่ทั้งสองเอาออกมาฟาดฟันกันไม่หยุด จนหลายๆ คนที่เห็นต่างก็ส่ายหน้าให้คนทั้งคู่...