ปฏิบัติการแกล้งร้ายครั้งที่ 8

วันต่อมา ในช่วงบ่าย ฟ้าใสขอแอนดริวออกไปนั่งทำงานข้างนอกบริษัท เพราะฟ้าใสมั่นใจว่า กวินต้องมาก่อกวนเธออีกแน่ๆ

"ฟ้าใสไปไหน กูเดินผ่านไม่เห็นที่โต๊ะทำงาน"

เป็นอย่างที่ฟ้าใสบอกไม่มีผิด บ่ายโมงตรงกวินเข้าไปที่บริษัทของแอนดริวเพื่อถามหาฟ้าใส

"ไปข้างนอก"

"แล้วมึงก็อนุญาต"

"เอ้า ก็เขาทำเพื่อบริษัทกู อะไรที่เป็นประโยชน์ กูก็ไม่เห็นต้องขัด"

"จะกลับเข้ามาตอนไหน"

"วันนี้ไม่น่าจะเข้ามาแล้ว เพราะเห็นว่ามีนัดทานข้าวต่อ"

"กับใคร"

"กูจะไปรู้มั้ย กูเป็นแค่เจ้านาย ไม่ใช่พ่อทูลหัว"

"มึงนี่เป็นเจ้านายที่ไม่ได้เรื่องเลย"

"เอ้าโทษกูเฉย"

"ถามคุณวิให้กูหน่อย"

"มึงก็ลองโทรหาฟ้าใสสิ"

"กูโทรไม่ติด มึงเรียกคุณวิให้หน่อย"

แอนดริวก็ทำตามความปรารถนาของเพื่อน สักพักวิภาดาก็เดินเข้ามา

"เฮีย เรียกวิมามีอะไรคะ วิเคลียร์งานอยู่ รีบๆ พูดเลย"

"เฮียไม่มี แต่ไอ้วินมี"

"ว่าไงคะคุณวิน"

"ฟ้าใสไปไหนครับ"

"วันนี้วิยุ่งๆ ก็เลยไม่ได้ถามค่ะ เห็นฟ้าใสรีบๆ เลยไม่อยากเรียกไว้ คุณวินลองโทรไปหรือยังคะ"

"ติดต่อไม่ได้ครับ"

"ปกติที่ที่ฟ้าไปก็มีไม่เยอะหรอกค่ะ"

"ที่ไหนบ้างครับ"

"ร้านกาแฟคุณสลิลลา ร้านหนังสือในเมือง คอนโด และบ้านที่ต่างจังหวัดค่ะ วิคิดว่าพรุ่งนี้วันหยุด วันนี้ก็น่าจะกลับบ้านนะคะ แต่ตอนนี้น่าจะนั่งเขียนแบบอยู่ที่ร้านคุณสลิลลา"

ตามที่วิภาดาบอก ปกติฟ้าใสไม่ค่อยชอบไปไหน เวลาส่วนใหญ่จะหมดไปกับการทำงานและกลับบ้าน เธอเลยมีที่ที่ชอบไปไม่กี่ที่ วันนี้ก็เช่นกัน ฟ้าใสเลือกที่จะไปนั่งทำงานในร้านของสลิลลา

"อ้าวฟ้าใสหอบอะไรพะรุงพะรังมาเชียว มาพี่ช่วย"

"ฟ้าขอใช้ร้านพี่เป็นที่ทำงานหน่อยนะคะ"

"ได้เลย จะใช้ทุกวันก็ได้ ร้านพี่ต้อนรับฟ้าใสเสมอ"

"ขอบคุณค่ะ"

ฟ้าใสเดินไปเลือกโต๊ะที่เป็นส่วนตัว เพื่อจะได้มีสมาธิในการนั่งทำงาน แต่ตอนเดินผ่านโต๊ะๆ นึง สายตาก็ไปเห็นใครคนนึงที่นั่งดื่มกาแฟอยู่

"สวัสดีค่ะ" ฟ้าใสเลือกที่จะเข้าไปทักก่อน

"ไม่เจอกันหลายวันเป็นไงบ้าง"

"ก็ดีค่ะ พี่เจมส์ล่ะ"

"ก็เรื่อยๆ มานั่งด้วยกันสิ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีฟ้าหอบงานมาทำด้วย เดี๋ยวจะแกะกะพี่เปล่าๆ งั้นฟ้าไม่รบกวนแล้วนะคะ"

ฟ้าใสวางของที่เตรียมมาให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างจริงจัง

"กาแฟรสโปรดของคุณฟ้าใสมาเสริฟแล้วค่ะ"

"พี่เค้กทำไมมาเสริฟเองละคะ"

"วันนี้คนไม่ค่อยเยอะ พี่ว่างน่ะ"

"ฟ้าถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไรเหรอ"

"พี่เจมส์น่ะ มาคนเดียวเหรอ"

"อืม มาคนเดียวทุกครั้ง"

"ทุกครั้ง แสดงว่ามาหลายครั้งแล้ว" ฟ้าใสหรี่ตามองพี่สาวคนสนิท เพราะเธอคิดว่ามันต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ

"ก็ตั้งแต่วันนั้น ที่มาพร้อมฟ้าใส เขาก็มาทุกวัน มานั่งดื่มสักพักก็ลุกขึ้นไป วันนี้เขาก็มาก่อนฟ้าใสแค่แปบเดียวเอง"

"มาทุกวันเลยเหรอ" เธอถามย้ำ

"ใช่ๆ มีอะไรเหรอ"

หลายวันก่อนเจษฎาโทรมาเล่าให้ฟ้าใสฟังว่า จอมพลน่ะ ชอบซื้อเค้กไปฝากบ่อยๆ ไม่รู้ว่าจากร้านไหน ทำให้เจษฎาสันนิษฐานว่าจอมพลต้องไปจีบสาวที่ไหนที่เขาไม่รู้แน่ๆ

"เปล่าหรอกค่ะ แล้วเวลาที่มาได้คุยกับพี่เค้กบ้างมั้ย"

"ก็มีทักทายกันบ้างเป็นธรรมดาอยู่แล้ว"

"อ๋อๆ คงจะมานั่งดูอาหารใจ"

ฟ้าใสคิดว่าจอมพลต้องรู้สึกชอบใจสลิลลาแน่นอน เพราะจากที่เจษฎาเคยเล่าให้ฟัง จอมพลเป็นคนเก็บตัวไม่ค่อยไปยุ่งกับใครมากนัก ยิ่งที่สาธารณะจะไม่ค่อยชอบไปเท่าไหร่

"อะไรนะ"

"เปล่าค่ะ"

"ทำงานเถอะพี่ไม่รบกวนแล้ว"

"ค่ะ"

ฟ้าใสนั่งไปได้ไม่ถึงชั่วโมง เธอก็นึกได้ว่าตอนนี้ปิดเครื่องอยู่ จึงลองเปิดเครื่องโทรศัพท์ ก็ต้องตกใจ เพราะที่บ้านโทรมาหลายสายมาก ฟ้าใสจึงรีบโทรกลับ จึงได้รู้ว่าน้องชายเข้าโรงพยาบาล ฟ้าใสจึงรีบเก็บของ แล้วเดินไปบอกสลิลลา ก่อนจะขับรถออกไป

ด้านกวินเมื่อออกมาจากบริษัทของแอนดริวก็มุ่งหน้าไปยังร้านของสลิลลาทันที

"สวัสดีครับ เชิญด้านในครับ"

"พาผมไปพบคุณสลิลลาหน่อย" กวินบอกกับพนักงาน

"เชิญด้านนี้ครับ"

กวินเมื่อเห็นสลิลลาเขาก็รีบเดินเข้าไปหา แต่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นเพื่อนสนิทของเขาก็อยู่ที่นี่

"ไอ้เจมส์"

"อ้าว ไอ้วิน มาดื่มกาแฟเหรอ"

"เปล่ากูมาหาฟ้าใส"

"ฟ้าใสเหรอ กูเห็นเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี่เอง เห็นดูรีบๆ ใช่มั้ยครับคุณเค้ก"

กวินคิดในใจว่าทำไมเขาถึงคลาดกับฟ้าใสอีกแล้ว หรือเป็นความตั้งใจของฟ้าใสที่ต้องการจะหลบหน้าของเขา

"อ๋อ ใช่ค่ะ พอดีที่บ้านโทรมานะค่ะ เลยรีบออกไป"

เมื่อได้ฟังสลิลลาบอกกวินก็ใจชื้นขึ้นอย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นเพราะเขา

"แล้วมึงมาทำไมไอ้เจมส์"

"กูก็มาดื่มกาแฟ"

ถึงจะเป็นคำตอบที่มันธรรมดาแต่กวินก็ยังรู้สึกแปลกๆ เพราะเพื่อนของเขาคนนี้ไม่ค่อยจะออกไปนั่งดื่มกาแฟที่ไหน ถ้าไม่มีพวกเขาไปด้วย แต่นี่แอบมานั่งดื่มคนเดียว แสดงว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ

หลังออกจากร้านกวินลองโทรหาฟ้าใสอีกครั้ง คราวนี้โทรติดแต่ไม่มีคนรับสาย เมื่อฟ้าใสเห็นก็ไม่ได้โทรกลับ

เมื่อถึงเวลานัดทานข้าวเจษฎาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาฟ้าใส เพราะกลัวว่าฟ้าใสจะลืมนัดของเขา ปรากฏว่าหน้าจอ มีสายไม่ได้รับจากฟ้าใส น่าจะโทรมาตอนที่เขาทำงานอยู่ และมีข้อความฝากไว้ว่า

'เจษเราต้องรีบกลับบ้านด่วน น้องไม่สบาย ขอโทษด้วยเดี๋ยวจะชดเชยให้นะ'

ด้านฟ้าใสเมื่อถึงโรงพยาบาลที่น้องชายรักษาตัวอยู่เป็นประจำ ก็ตรงเข้าไปยังห้องพักฟื้นของน้องชายเพื่อดูอาการทันที

"สวัสดีค่ะแม่ สกายเป็นไงบ้างคะ"

"ดีขึ้นแล้วครับ"

สกายเป็นคนตอบ ฟ้าใสคิดว่าสกายหลับ แต่จริงๆ แล้วไม่ได้หลับ

"หลอกให้พี่กลับมาป่าวเนี่ย" ฟ้าใสพูดแหย่

"สงสัยจะเป็นแบบนั้น พอแม่บอกว่าพี่กำลังจะมา อาการดีขึ้นทันตาเลย

"5555 คิดถึงพี่ละสิ"

"คิดถึงมากเลยครับ"

ทั้งสองคนสวมกอดกัน ส่วนคนเป็นแม่ได้แต่นั่งมองภาพสวยงามข้างหน้าที่เธอมักจะเห็นอยู่บ่อยๆ

"แล้วหมอว่าไงบ้างคะ"

"หมอว่า ถึงเวลาที่ต้องผ่าตัดได้แล้ว ยิ่งผ่าตัดเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี แต่ปัญหาคือที่นี่มีเครื่องมือไม่พร้อม หมอแนะนำว่าถ้าย้ายไปโรงพยาบาลเอกชนจะดีกว่า แต่ค่าใช้จ่ายจะสูงมาก"

"ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องค่าใช้จ่าย เดี๋ยวฟ้าจัดการเอง แค่สกายยอมให้รักษาก็พอ"

ก่อนหน้านี้ที่สกายไม่ยอมย้ายโรงพยาบาล เพราะเขาสงสารฟ้าใส กลัวว่าค่ารักษาพยาบาลจะเป็นสาเหตุให้ฟ้าใสต้องเหนื่อยเป็นเท่าตัว เพราะตั้งแต่ฟ้าใสให้แม่ออกจากงานเพื่อมาดูแลสกาย ฟ้าใสก็รับภาระทุกอย่างมาตลอด

"แต่สกาย"

"ไม่มีแต่นะสกาย แค่สกายยอมตกลง พี่จะย้ายโรงพยาบาลให้สกายทันที หากย้ายไปโรงบาลเอกชนที่กรุงเทพ ก็คงไม่ไกลจากที่ทำงานของพี่เท่าไหร่ พี่จะได้ไปหาสกายทุกๆ วันไง"

"ผมขอเวลาตัดสินใจนะครับ"

"ได้ๆ แต่อย่าช้านะ"

ฟ้าใสรู้ว่าน้องชายของเธอคิดอะไรอยู่ สกายพยายามยื้อเวลา เพื่อให้เขาไม่ต้องลำบาก ไม่ต้องมารับผิดชอบค่าใช้จ่ายมหาศาลที่กำลังจะตามมา หากสกายตัดสินใจย้ายโรงพยาบาล...