LOGINหลังจากที่กวินขอฟ้าใสแต่งงานในวันนั้นกวินก็กลับมาเป็นคนเดิมที่ไม่ว่าฟ้าใสจะอยู่ที่ไหนที่ตรงนั้นก็จะมีกวิน เขากลัวฟ้าใสจะไปไหนไม่บอกเขา แม้จะรู้สึกอึดอัดไปบ้าง แต่ฟ้าใสก็ชอบ เพราะอย่างน้อยฟ้าใสก็รับรู้ได้ว่ากวินยังรักเธออยู่"พี่วินคะ กลับไปทำงานเถอะ เดี๋ยวเที่ยงค่อยมารับฟ้าไปทานข้าวนะ"กวินจะมาส่งฟ้าใสที่บริษัททุกเช้า แล้วค่อยไปทำงาน แต่วันนี้เขางอแงเป็นพิเศษ เพราะเมื่อเช้าฟ้าใสไม่ยอมรออาบน้ำพร้อมเขา"ไม่วันนี้พี่จะนั่งรอฟ้าอยู่ที่นี่""มึงโดนปลดจากบอร์ดผู้บริหารแล้วเหรอ"แอนดริวที่เดินผ่านเห็นกวินวอแวฟ้าใสไม่เลิกก็นึกหมั่นไส้"ใครจะกล้าปลดกู""พ่อมึงไง งานการไม่ทำแบบนี้ ก็ว่าไม่นาน""มึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดีแล้ว กูก็อยากกลับไปทำงานเหมือนกัน แต่กูจะเอาเมียกูไปด้วย"แอนดริวตวัดสายตาไปมองกวินทันที เรื่องนี้คือปัญหาใหม่ของ แอนดริวที่เขาต้องรับมือจากกวิน เพราะตั้งแต่กวินขอฟ้าใสแต่งงานและฟ้าใสตอบตกลง กวินก็มาที่บริษัททุกวัน เพื่อมาบอกกับแอนดริวว่าเขาจะให้ฟ้าใสลาออกไปทำงานกับเขา"ไอ้วิน มึงจะใจดำกับกูไปถึงไหน"คราวก่อนก็ครั้งหนึ่งที่กวินพยายามหลอกล่อให้ฟ้าใสไปทำงานให้เขา พอมาตอนนี้ก็เอาอีก
"พี่วิน"ฟ้าใสที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องก็เห็นกวินนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา"หืม ว่าไง"กวินตอบกลับโดยไม่ได้เงยหน้าไปมองฟ้าใส"ทำอะไรอยู่คะ""คุยกับเพื่อน ฟ้ามีอะไรหรือเปล่า"ช่วงนี้กวินดูแปลกๆ เขาติดโทรศัพท์ บางวันก็กลับบ้านดึกและไม่โทรมาบอกฟ้าใสล่วงหน้า พอฟ้าใสถามก็มักจะบอกว่าคุยเรื่องงาน มีนัดกับลูกค้า"วันนี้ฟ้าขอออกไปหาพี่เค้กนะคะ""อืม...ไปสิ"ปกติกวินจะต้องพูดว่าขอไปด้วย หรือไม่ก็ค่อยไปได้ไหม วันนี้ยังไม่ว่าง เขาอยากพาไปเอง แต่วันนี้เขาดูไม่สนใจอะไรเลย ด้วยความน้อยใจที่มันสะสมมาหลายวันแล้ว ฟ้าใสจึงหยิบกุญวิวรถแล้วเดินออกไปจากห้องทันทีเมื่อฟ้าใสออกไปเขาก็วางโทรศัพท์ลงก่อนจะยกยิ้ม ทุกอย่างที่เขากับเพื่อนๆ วางแผนไว้เป็นไปตามแผนทุกอย่าง เมื่อสามสี่วันมานี้เขาแกล้งทำเป็นไม่สนใจฟ้าใส เพราะเขาอยากจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานฟ้าใส เขาเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว รอแค่เจ้าสาวของเขาเท่านั้นฟ้าใสขับรถออกมาเรื่อยๆ ตอนแรกเธอตั้งใจจะไปหาสลิลลา แต่เธอก็เปลี่ยนใจขับรถไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย ตลอดทางฟ้าใสเอาแต่คิดว่า ถ้าวันหนึ่งกวินหมดรักเธอขึ้นมาล่ะ เธอจะทำยังไง เธอจะอยู่ได้ไหมหากไม่มีกวิน จนเกือบหนึ่ง
กวินปลุกฟ้าใสตั้งแต่เช้า เขารู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่เขากำลังจะทำต่อไปนี้ เรื่องราวที่เหมือนเป็นไดอารี่เล่มเล็กๆ ของเขา ไดอารี่ที่เขาปล่อยให้มันว่างเปล่ามาเกือบสองปี ตั้งแต่นี้ไปเขาจะเขียนมันต่อให้สมบูรณ์"พี่วินจะรีบไปไหนคะ""ต้องรีบสิ เดี๋ยวจะเลยเวลานะ""เวลาอะไรคะ""เหอะน่า ไปขึ้นรถกัน"ฟ้าใสที่ยังคงสงสัยกับท่าทีของกวินตั้งแต่เมื่อคืน ดูกวินจะตื่นเต้นออกนอกหน้าไปหน่อย แม้เธอจะพยายามถามสักเท่าไหร่ กวินก็ไม่ยอมบอกกวินขับรถออกไปจนถึงถนนเส้นหนึ่ง เขากะเวลาให้มันพอเหมาะเหมือนทุกๆ เช้าที่เขาไปทำงาน เนื่องจากเป็นเช้าวันจันทร์ผู้คนจึงพลุกพล่าน ฟ้าใสรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ เธอจำได้ว่าตอนสมัยเรียนเธอเดินผ่านมันประจำ ฟ้าใสกวาดสายตาไปเรื่อยๆ จนสะดุดตาเข้ากับใครคนหนึ่ง"พี่วินจอดรถก่อนค่ะ"กวินจึงเลี้ยวเข้าไปจอดตรงฟุตบาทตามคำร้องขอของฟ้าใสทันที ส่วนฟ้าใสก็ไม่รอช้าลงจากรถแล้ววิ่งไปหายายแก่ๆ ที่กำลังเข็นรถซึ่งเธอก็คุ้นเคยดี"มาค่ะยาย ฟ้าช่วยนะ""อ้าวมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยายคิดถึงมากเลยนะ"คุณยายหันมาเห็นฟ้าใสก็จำได้ทันที เด็กสาวในวันนั้นกับวันนี้ดูไม่เปลี่ยนไปเลย ความน่ารักสดใส แววตาที่มีแต่
ฟ้าใสถูกกวินอุ้มมาวางไว้บนที่นอนอย่างเบามือ เหมือนกับกลัวว่าคนตัวเล็กของเขาจะบอบช้ำ กวินค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อฟ้าใสทีละเม็ดจนหมด สายตาที่จ้องใบหน้าหวานนั้นอย่างไม่วางตา ทำให้ฟ้าใสเขินจนตัวแดงไปหมด"พะ...พี่วินคะ""หืม""อย่าจ้องกันแบบนี้สิ"ฟ้าใสเอามือมาปิดบนอกที่ไร้สิ่งปกปิดของตัวเองอย่างเขินอาย"ทำไม เขินพี่หรือไง""ก็พี่วินเล่นมองกันแบบนี้ ฟ้าก็ต้องเขินสิ""ยังไม่ชินอีกเหรอ หืม"กวินที่ก้มลงเอาหน้ามาใกล้ฟ้าใส จ้องไปในดวงตาคู่ใสที่เขาตกหลุมรักทุกครั้งที่มอง ฟ้าใสก็จ้องกลับอย่างไม่วางตา"เรื่องแบบนี้ใครมันจะชินกันละคะ"ฟ้าใสก็เอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อของกวินเช่นกัน กวินได้แต่ยิ้มให้กับการกระทำนั้น ถึงฟ้าใสจะไม่เจนจัดเรื่องแบบนี้ แต่กวินรู้ว่าฟ้าใสกำลังเรียนรู้จากเขา และทุกครั้งที่ฟ้าใสอัพเลเวลของตัวเอง กวินก็จะตื่นเต้นทุกครั้งเช่นกันกวินค่อยๆ จูบหน้าผากมน ไล่ลงมาเรื่อยๆ ตั้งแต่เปลือกตาสองข้าง"ต่อไปตานี้ต้องมีไว้มองพี่แค่คนเดียวนะครับ"ฟ้าใสพยักหน้า"แก้มนี้ก็ของพี่ จมูกนี้ก็ของพี่ คางนี้ก็ของพี่ ทั้งหมดบนหน้านี้เป็นของพี่"กวินจูบไปตามส่วนต่างๆ ที่เขาพูดก่อนจะมาหยุดตรงปากอวบอิ่มคล้าย
ในตอนเย็นของวันเดียวกันฟ้าใสตัดสินใจกลับไปที่บ้านของกวินอีกครั้ง เธอจะไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปมากกว่านี้ เธออยากทำอะไรเพื่อกวินบ้าง"เชิญด้านในค่ะ คุณผู้ชายรออยู่"ฟ้าใสเดินเข้าไปยังห้องรับแขกอีกครั้ง เธอไปหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของกวิน เธอยกมือไหว้อย่างนอบน้อมอีกครั้ง ไม่มีการเชิญแขกนั่ง แต่ฟ้าใสก็ไม่คิดที่จะนั่งอยู่แล้ว เธอแค่ต้องการมาพูดอะไรสักอย่างแล้วก็ไป"กลับมา มีธุระอะไร""ฟ้าขอโทษที่เสียมารยาทออกไปเมื่อตอนเช้า แต่ที่ฟ้ากลับมา ฟ้าจะมาพูดเรื่องคุณกวินค่ะ""ว่ามาสิ""ฟ้าไม่รู้ว่าที่ฟ้ากำลังจะทำมันถูกมั้ย มันจะดูเห็นแก่ตัวหรือเปล่า คุณกวินเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคทุกอย่างคุณท่านเลี้ยงเขามาอย่างดี แต่เขาดันมารักผู้หญิงแบบฟ้า ซึ่งฟ้าก็เข้าใจที่คุณท่านจะไม่ชอบฟ้า เพราะคนเป็นพ่อแม่ ก็อยากจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกอยู่แล้ว จริงๆ ฟ้าก็กลัวมาตลอด ฟ้าพยายามหนีเขา ฟ้าไม่กล้าที่จะคิดกับเขาไปมากกว่าคนรู้จัก เพราะฟ้ารู้ตัวดีว่าฟ้าก็ไม่คู่ควร แต่จะเป็นอะไรไหมคะ ถ้าฟ้าจะขอให้เราได้รักกัน""เธอรักลูกชายฉันจริงๆ เหรอ ต่อไปเขาจะไม่มีอะไรเลยนะ""ฟ้าไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง คุณกวิน
ด้านฟ้าใสเมื่อออกจากบ้านของกวินเขาก็ตรงไปหาสลิลลาที่ร้าน แม้เป็นวันอาทิตย์แต่ร้านก็ยังคงเปิด เมื่อเห็นสภาพของฟ้าใสสลิลลาจึงเลือกที่นั่งที่เป็นมุมอับของร้าน เพื่อไม่ให้ลูกค้าตกใจ ฟ้าใสเลือกที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้สลิลลาฟัง"ดีขึ้นหรือยัง"ฟ้าใสเอาแต่พยักหน้า ทั้งที่น้ำตายังคลออยู่เต็มหน่วย"พี่โทรหาคุณเจมส์แล้วนะ เดี๋ยวก็คงมา ฟ้าอยากถามอะไรถามเขาได้เลยนะ""พี่เจมส์จะไม่บอกคุณกวินใช่มั้ยคะ ว่าฟ้าอยู่ที่นี่""ไม่หรอกพี่สั่งไว้แล้ว"ไม่ใช่แค่กวินที่ปวดใจ ฟ้าใสก็ปวดใจเช่นกัน เธอไม่รู้ต้องทำไง ถ้าเลือกเห็นแก่ตัวแล้วให้กวินทิ้งทุกอย่างเพื่อมาหาเธอ เธอทำไม่ได้หรอก"เบบี๋"ฟ้าใสหันไปมองตามเสียง กลับเป็นเจษฎาที่เป็นคนเรียก"เจษมาได้ไง""ตอนพี่เค้กโทรไป เราก็อยู่กับพี่เจมส์ พอรู้เรื่องก็เป็นห่วง เลยขอตามมาด้วย"เจษฎาเดินเข้าไปกอดปลอบเพื่อนเบาๆ เขารู้ว่าตอนนี้ฟ้าใสอ่อนแอ เพราะไม่อย่างนั้นฟ้าใสไม่ปล่อยน้ำตานองหน้าแบบนี้หรอก นี่แสดงว่ากลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว"เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"ฟ้าใสจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่บ้านของกวินให้จอมพลกับเจษฎาฟังอีกครั้ง"พ่อพูดแบบนั้นจริงเหรอ""ค่ะ""ปกติพ่







