ปฏิบัติการแกล้งร้ายครั้งที่ 10

"คืนนี้มีงานวันเกิดน้องกูที่ผับ มึงจะไปมั้ยวะ"

"ไม่ไป คืนนี้กูไม่ว่าง"

"อย่าไปถามมัน ช่วงนี้มันไม่ไปไหนหรอก มึงก็เห็นไอ้เจมส์"

"แล้วมึง ไปมั้ย"

"จะเหลือเหรอ ขอเมียแล้วด้วย"

"เดี๋ยวนี้เมียมึงใจกว้างนะ"

"เปล่าหรอก เห็นว่าจะไปด้วย"

"ฮ่าๆๆ กูว่าแล้ว"

"เห็นบอกกูว่าฟ้าใสไปด้วยไง เลยจะไปนั่งเป็นเพื่อนฟ้าใส"

กวินที่นั่งฟังอยู่เมื่อได้ยินชื่อฟ้าใสก็รีบหันไปมองเพื่อนทั้งสอง ส่วนจอมพลกับแอนดริวที่เหลือบมองปฏิกิริยาของเพื่อนอยู่แล้ว แต่ทำเป็นไม่สนใจ พูดคุยกันต่อ

"เห็นไอ้น้องชายตัวดีไม่บอกกูว่าเบบี๋จะไปด้วย"

"วิเล่าให้ฟังว่าเจษชวนทุกปี แต่ฟ้าใสปฏิเสธ ปีนี้เลยจะลองไปสักครั้ง"

"กูกลับก่อนละกัน เจอกันคืนนี้สองทุ่มนะไอ้ดริว กูไปละนะไอ้วิน" เจมส์ลุกขึ้นเดินไปใกล้ๆ กวิน แล้วตบไหล่เบาๆ ก่อนจะเดินออกไป...

ณ.ผับจอมพล ตอนนี้เป็นเวลานัดหมาย เหล่านางแบบคุณแบบหลายคนที่สนิทก็ต่างมาร่วมแฮปปี้เบิร์ธเดย์กับเจ้าของวันเกิด แต่เจษฎากลับนั่งมองแค่ประตูร้าน เขาลุ้นว่าฟ้าใสจะมาตามที่รับปากไว้หรือเปล่า

เมื่อประตูถูกเปิดออก เจษฎากลับยิ้มกว้าง ลุกจากที่นั่งทันทีเพื่อวิ่งไปหาฟ้าใส

"เบบี๋ ดีใจจังที่บี๋มา"

"อื้ออ ปล่อยเราก่อน"

เจษฎาที่โผเข้ากอดฟ้าใสด้วยความดีใจ จนไม่เห็นว่ามีอีกคนที่เดินตามหลังเข้ามา ด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์

"เจ้าของงานเลือกปฏิบัติแบบนี้ก็ไม่เหมาะนะ"

"เอ้า สวัสดีครับพี่วิน"

"อืม สวัสดี"

"นี่มาด้วยกันเหรอ"

"ก็เห็นอยู่"

จริงๆ แล้ว ฟ้าใสตั้งใจจะขับรถมาเอง แต่เมื่อลงมาถึงลานจอดรถก็เจอกวินยืนรออยู่ที่รถ แม้ฟ้าใสจะพยายามบ่ายเบี่ยงแต่กวินก็ลากฟ้าใสขึ้นรถมาจนได้

"ไปด้านในดีกว่า เราเตรียมที่ให้บี๋แล้ว เชิญพี่วินด้วยนะครับ"

ทั้งสามเดินเข้าไปตรงโซนวีไอพี ที่ถูกจับจองไว้สำหรับงานนี้โดยเฉพาะ ตลอดทางนางแบบสาวหลายๆ คนพยายามเข้ามาชวนกวินดื่มเหล้า แต่กวินก็ปฏิเสธ

"ไหนว่าคืนนี้มึงไม่ว่าง"

จอมพลกับแอนดริวที่มานั่งอยู่ก่อนแล้ว หันมาพูดพร้อมกัน เมื่อเห็นกวินเดินเข้าไปใกล้พวกเขา

"ก็จำวันผิด"

"เออๆ มาแล้วก็ดื่ม"

จอมพลยื่นแก้วเหล้าให้กวิน ส่วนกวินก็รับไปดื่มแต่สายตากลับจับจ้องไปที่ฟ้าใสกับเจษฎาที่ยืนคุยกันอย่างสนิทสนม เขาพยายามคิดว่าทั้งสองเป็นเพื่อนกัน แต่เพราะดูสนิทกันมากเกินไปจึงทำให้เขาหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็น

"มึงเป็นไรวะ เอาแต่จ้อง"

"กูแค่มองไปเรื่อย ไม่ได้จ้องใคร"

เพื่อนทั้งสองต่างส่ายหัวให้ความปากแข็งของกวิน ที่ไม่ยอมปริปากพูดสักทีว่าคิดยังไงกับฟ้าใส

"เจษพี่เค้กส่งข้อความมาแล้วว่าอยู่หน้าร้าน เราออกไปรับได้มั้ย"

"บี๋ไปนั่งรออยู่ตรงนั้นก่อนนะ เดี๋ยวเราออกไปรับเอง"

ฟ้าใสเดินกลับมาตรงที่กวินนั่งอยู่ เมื่อเธอไปถึงกวินก็ดึงให้เธอนั่งลงข้างๆ เขา

"เดี๋ยวฉันไปนั่งทางนั้นดีกว่าค่ะ ตรงนี้เเจมส์ยดกันเกินไป ฉันกลัวคุณอึดอัด"

"ผมพูดแล้วเหรอว่าอึดอัด"

"เปล่าค่ะ"

"ฟ้าใส ดื่มอะไรมั้ย"

"ไม่ดีกว่าค่ะ"

"เหล้าสักหน่อยมั้ย" วิภาดายังคะยั้นคะยอฟ้าใส

"ฟ้าดื่มไม่เป็นหรอกค่ะพี่วิ"

"วันนี้มางานเลี้ยงสังสรรค์ คุณจะมานั่งดื่มน้ำเปล่าเนี่ยนะ" กวินแขวะฟ้าใสทันที

"ถ้าอย่างนั้น ขอสักนิดก็ได้ค่ะ"

เพราะฟ้าใสไม่ได้ออกมาเที่ยวที่แบบนี้บ่อยๆ เธอเลยดูตื่นๆ และมีท่าทีแปลกๆ อยู่ตลอด

ด้านวิภาดาก็ชงเหล้าแบบที่คิดว่าอ่อนที่สุดแล้วยื่นให้ฟ้าใว เจ้าตัวรับไปแล้วค่อยๆ ดื่ม

"ทุกคนครับ นี่พี่เค้กครับ"

เมื่อเข้ามาถึงเจษฎาก็แนะนำสลิลลาให้ทุกคนได้รู้จัก โดยที่ไม่รู้ว่าทั้งหมดเคยเจอกันมาก่อน ส่วนจอมพลที่เห็นสลิลลาเขาก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมสลิลลาถึงมางานนี้ได้ แต่พอคิดไปคิดมาก็นึกขึ้นได้ว่าเจษฎากับ  สลิลลารู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ตอนที่ไปตามจีบฟ้าใสที่ร้านกาแฟ

"นั่งก่อนสิครับคุณเค้ก"

"ขอบคุณค่ะคุณเจมส์"

"บี๋ นั่นบี๋ทำอะไร"

เจษฎาที่หันไปเห็นฟ้าใสยกแก้วดื่ม เขามั่นใจว่านั่นคือเหล้า เจษฎารีบคว้าแก้วมาไว้ในมือทันที แต่ไม่ทันแล้ว เพราะมันเหลือแค่แก้วเปล่า

"นิดเดียวเองเจษ"

"นิดเดียวก็ไม่ได้ ทำไมห้ามไม่ฟัง"

ทุกคนแปลกใจกับท่าทีของเจษฎาที่ดูไม่สบอารมณ์มากนักที่เห็นฟ้าใสดื่มเหล้า

"ทำไมถึงดื่มไม่ได้ มาที่แบบนี้เขาดื่มกันทั้งนั้น"

กวินเริ่มไม่พอใจกับท่าทีของเจษฎาที่ดูจะหวงฟ้าใสออกหน้าออกตา

"เบบี๋แพ้แอลกอฮอล์ครับ"

"จริงเหรอคะ ฉันไม่รู้ที่จริงฉันไม่ชงให้หรอก"

วิภาดาดูตกใจมากเมื่อรู้ว่าฟ้าใสแพ้แอลกอฮอล์ ในความคิดของวิภาดาจินตนาการไว้ว่าเดี๋ยวฟ้าใสต้องขึ้นผื่นทั้งตัว ไม่ก็หายใจลำบาก หรือปวดหัวขั้นรุนแรง

"มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นหรอกครับ แต่เดี๋ยวอาการออกพวกพี่จะเห็นเอง ทางที่ดีอย่าให้ดื่มอีกนะครับ"

ห้านาทีต่อมา แอลกอฮอล์ที่ฟ้าใสดื่มเข้าไปก็ออกฤทธิ์ ฟ้าใสตัวแดงหน้าแดงไปหมด

"คุณเจษคะ นั่นฟ้าใส" วิภาดาชี้ไปยังฟ้าใส

"ครับอาการแพ้แอลกอฮอล์ของฟ้าใสจะเป็นแบบนี้ละครับ ตอนนี้จะเริ่มตัวแดงๆ เดี๋ยวต่อไปพวกพี่จะเห็นอะไรที่เด็ดกว่านี้ ทนให้ไหวละกันนะครับ"

เจษฎาพูดไม่ทันขาดคำ อาการฟ้าใสก็เริ่มออกเจ้าตัวเริ่มอยู่ไม่นิ่ง ขยับขึ้นไปนั่งบนตักของกวิน ทำให้ตอนนี้กวินเกร็งไปหมด เท่านั้นยังไม่พอเธอยังเอาหน้าซุกไปตรงอกของกวินแล้วถูไถไปมา ทำให้ทุกคนในกลุ่มดูเลิกลักกันไปหมด

"ทำไมเมาแล้วน่ารักจัง"

วิภาดาที่นั่งมองอยู่ เมื่อเห็นอาการของฟ้าใสก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้ อย่างที่เจษฎาบอก ว่าทนให้ได้ละกัน แล้วกวินจะทนไหวมั้ย

"เบบี๋ลงมาก่อน นั่นพี่วินนะ" เจษฎารีบเข้าไปห้าม

"งื้อ ไม่เอาเราอยากนั่งตรงนี้ ได้มั้ยคะพี่วิน"

ฟ้าใสสบัดมือของเจษฎาออกแล้วเอาแขนไปคล้องคอกวิน ทำหน้าทำตาออดอ้อนเหมือนลูกแมวน้อย

"ไหวมั้ยมึงไอ้วิน"

"แค่นี้เองทำไมจะไม่ไหว" กวินทำใจกล้าตอบไป ทั้งๆ ที่ตอนนี้ใจเขาสั่นเป็นกลองรัวเลยก็ว่าได้

"เก่งนะมึงกูแค่นั่งดูก็เหงื่อตกแล้ว"

ใช่ว่าจะไหวไปซะทีเดียว เพราะตอนนี้กวินก็รู้สึกว่าตัวเองก็เหงื่อตกอยู่เหมือนกัน

"จะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ย"

"ก็จนกว่าจะหลับครับ ส่งฟ้าใสมาให้ผมก็ได้ครับ พี่วินจะได้สนุกต่อ"

"ไม่!! ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็คงหลับ"

กวินรู้สึกหงุดหงิด เมื่อนึกถึงว่าก่อนหน้านี้ฟ้าใสเคยไปทำแบบนี้กับใครหรือเปล่า อ้อนคนอื่นแบบนี้เหรอ แต่เหมือนสวรรค์โปรดมีคำถามจากแอนดริวที่ทำให้ใจที่หม่นหมองสว่างขึ้นมา

"ทุกครั้งเป็นแบบนี้เหรอ"

"ไม่ครับ ปกติฟ้าใสไม่ให้ใครเข้าใกล้เลย ถ้าใครเข้าใกล้จะร้องโวยวาย ก่อนหน้านี้สองสามครั้งที่เป็น เพราะเพื่อนสมัยเรียนแกล้งให้ดื่ม ฟ้าใสแค่อ้อนจะกินขนมบ้าง จะเอานั่นเอานี่ แต่ครั้งนี้น่าจะหนักสุดถึงขนาดขึ้นไปนั่งตักแบบนั้น"

เมื่อได้ยินคำตอบ กวินได้แต่อมยิ้ม โดยมือก็เผลอไปโอบร่างบางแล้วโยกไปมาเบาๆ จนทำให้ทุกคนที่เห็นแอบตกใจ...