ตอนที่ 18 อยากเป็นคนที่ดีขึ้น

          เสียงฝนกระหน่ำเทลงมาอย่างหนักหน่วงบนหลังคาหอพักนักศึกษา ท้องฟ้ามืดครึ้มแม้จะเป็นเวลาเพียงบ่ายสามโมง เลโอนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เบื้องหน้าคือหนังสือและโน้ตที่เขาใช้เตรียมตัวสอบกลางภาค แต่ความสนใจของเขากลับจดจ่อกับเสียงน้ำฝนที่รั่วหยดลงมาจากเพดานห้อง กระป๋องและถังที่เขาวางรองน้ำไว้ส่งเสียงดังเป็นจังหวะ ตุ๊บ... ตุ๊บ... ตุ๊บ...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เลโอเอื้อมมือไปหยิบและยิ้มเมื่อเห็นชื่อผู้โทรเข้า

"ว่าไง?" เลโอรับสาย

"มึงอยู่ไหนวะ?" เสียงของไทเกอร์ดังมาพร้อมกับเสียงฝนตกหนักในสาย

"อยู่ห้อง ฝนตกหนักขนาดนี้จะไปไหนได้"

"พร้อมรึยัง? เรามีนัดซ้อมบาสห้าโมงนะ"

"กูว่าวันนี้คงต้องหยุดซ้อมแล้วล่ะ ห้องกูน้ำรั่วหนักมาก ต้องอยู่เฝ้าของด้วย" เลโอถอนหายใจ มองไปที่เพดานที่น้ำรั่วไม่หยุด

"เฮ้ย! น้ำรั่วเหรอ?" น้ำเสียงของไทเกอร์เปลี่ยนเป็นกังวลทันที "แย่ขนาดนั้นเลย?"

"อืม หลังคาหอรั่วตรงห้องกูพอดี นี่ต้องวางกระป๋องรองน้ำไว้สามจุดแล้ว ไอ้พีทมันโชคดีย้ายออกไปอยู่กับแฟน กูเลยต้องเก็บของคนเดียว "

"เดี๋ยวกูไปหามึงเลย"

"ไม่ต้องหรอก ฝนตกหนักขนาดนี้ อันตราย"

"กูอยู่แถวนั้นแล้ว กำลังจะไปรับมึงไปซ้อมบาสพอดี"

ก่อนที่เลโอจะทันทัดทาน สายก็ตัดไป ประมาณสิบห้านาทีต่อมา เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เลโอเปิดประตูพบไทเกอร์ยืนอยู่ด้านนอก ตัวเปียกปอนจากฝน

"มึงบ้าเหรอ? ทำไมไม่ใช้ร่ม?" เลโอดุ พลางดึงไทเกอร์เข้ามาในห้อง

"ลืมไว้ในรถ เฮ้ย... แย่จริงๆ ด้วย" ไทเกอร์ตอบ พลางเหลือบมองไปที่เพดานห้องและกระป๋องที่รองน้ำอยู่

"บอกแล้วไง กูเลยต้องยกของหนีน้ำทั้งคืน"

ไทเกอร์เดินสำรวจห้องไปรอบๆ สังเกตเห็นหนังสือเรียนและเอกสารสำคัญที่เลโอพยายามกองไว้ตรงมุมห้องที่แห้งที่สุด กับผนังที่เริ่มมีคราบน้ำและเชื้อรา

"แจ้งผู้จัดการหอหรือยัง?"

"แจ้งแล้ว บอกว่าจะมาดูให้ แต่ก็หายเงียบ" เลโอถอนหายใจ "คงรอให้ฝนหยุดก่อนมั้ง"

ไทเกอร์ขมวดคิ้ว มองไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง ก่อนจะพูดขึ้น

"ย้ายออกมาอยู่กับกูมั้ย?"

"อะไรนะ?" เลโอชะงัก หันมามองหน้าไทเกอร์

"กูมีเพนท์เฮาส์ขนาดใหญ่ มีห้องว่างเยอะแยะ กว้างกว่านี้เป็นสิบเท่า ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะ"

"ค่าเช่าเท่าไหร่..."

"จะค่าเช่าอะไรวะ มึงไม่ต้องจ่ายอะไรทั้งนั้น" " ไทเกอร์โบกมือไปมา

"มึงจะให้กูอยู่ฟรีเหรอ ไม่ได้หรอก มันไม่ยุติธรรมกับมึง"

"งั้นมึงก็ช่วยกูเรื่องเรียนแทนก็ได้" ไทเกอร์เสนอด้วยรอยยิ้ม "กูอยากได้เกรดดีๆ เทอมนี้ มึงเก่งออกอยู่แล้ว ช่วยกูติวหน่อยก็พอ"

เลโอมองไทเกอร์อย่างลังเล เขารู้ดีว่านี่เป็นแค่ข้ออ้าง ไทเกอร์ช่วยเขาเพราะเห็นว่าเขาลำบาก แต่การย้ายไปอยู่ด้วยกันมันเป็นเรื่องใหญ่

"กูไม่รู้ว่ะ..." เลโอลังเล "แต่ที่หอมึงคงหรูมาก กูจะเข้ากับสิ่งแวดล้อมตรงนั้นได้เหรอ?"

"เฮ้ย กูอยู่คนเดียวตั้งแต่เข้ามหาลัย น่าเบื่อจะตาย ถ้ามีมึงอยู่ด้วยคงสนุกขึ้นเยอะ" ไทเกอร์รบเร้า

 "นะๆ ย้ายมาเถอะ อย่างน้อยก็แค่ช่วงฝนนี้ก็ได้ รอให้หอซ่อมหลังคาเสร็จค่อยตัดสินใจว่าจะอยู่ต่อหรือย้ายกลับ"

เลโอมองไปที่กองหนังสือที่เขาพยายามเก็บให้พ้นน้ำ แล้วมองไปที่เพดานที่ยังคงหยดน้ำลงมาไม่หยุด ในใจก็รู้ว่าการอยู่ที่นี่ต่อไปในช่วงหน้าฝนคงเป็นเรื่องยาก

"เออ... เอาก็ได้ แต่ขอแค่ช่วงฝนนี้นะ พอหอซ่อมเสร็จกูจะย้ายกลับ"

"เยี่ยมเลย! มา เก็บของกันเลย วันนี้ย้ายเลย" ใบหน้าของไทเกอร์เปล่งประกายด้วยรอยยิ้ม

"วันนี้เลยเหรอ?"

"อืม กูเอารถมา เอาของจำเป็นไปก่อน ที่เหลือค่อยมาเอาทีหลัง"

แล้ว "เออ งั้นกูเก็บของแป๊บนึง" เลโอรู้สึกตื่นเต้นและกังวลใจในเวลาเดียวกัน แต่เขาก็ตัดสินใจไปอยู่กับไทเกอร์ซะแล้ว

เพนท์เฮาส์ของไทเกอร์ตั้งอยู่บนชั้นบนสุดของคอนโดหรูย่านใจกลางกรุง ภายในกว้างขวางเกินกว่าที่เลโอจะจินตนาการได้ มีห้องนั่งเล่นโอ่โถง ระเบียงกว้างที่มองเห็นวิวเมือง ห้องครัวทันสมัย และห้องนอนอีกสามห้อง

"นี่ห้องกู" ไทเกอร์ชี้ไปที่ห้องสุดทางด้านซ้าย

"และนี่จะเป็นห้องมึง" เขาเปิดประตูห้องฝั่งตรงข้าม

เลโอเดินเข้าไปในห้องที่จะเป็นของเขา ภายในมีเตียงขนาด Queen size โต๊ะทำงานไม้สีเข้ม ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ และหน้าต่างบานกว้างที่มองเห็นวิวเมืองในมุมที่สวยงาม

"เฮ้ย... นี่มันใหญ่กว่าห้องกูที่หอตั้งสามเท่า"

"บอกแล้วไง" ไทเกอร์ยิ้มภูมิใจ "มีห้องน้ำในตัวด้วยนะ ตรงนั้น"

เลโอเดินสำรวจห้องน้ำที่ปูด้วยหินอ่อน มีอ่างอาบน้ำและฝักบัวแยกส่วน

"จริงด้วย เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน มึงจัดของตามสบายเลยนะ" ไทเกอร์มองตัวเองที่ยังเปียกน้ำฝนและพยักหน้า

เมื่อไทเกอร์ออกไปแล้ว เลโอก็เริ่มจัดของที่นำมา เขาไม่ได้เอาอะไรมามากนัก แค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุด หนังสือเรียนที่จำเป็น และของใช้ส่วนตัว เขาวางรูปครอบครัวที่ถ่ายร่วมกันไว้บนโต๊ะข้างเตียง และจัดหนังสือเรียงบนชั้นหนังสือที่มีอยู่แล้วในห้อง

ไม่นานไทเกอร์ก็กลับมาพร้อมกับผมเปียกหมาดๆ และกลิ่นแชมพูหอมๆ

"จัดเสร็จแล้ว?" เขาถาม พลางเดินเข้ามาในห้อง

"อืม ของกูไม่เยอะเท่าไหร่" เลโอตอบ

"ห้องนี้เป็นของมึงแล้วนะ จะตกแต่งยังไงก็ได้ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็บอก"

"ขอบใจมากนะ"

"ไม่เป็นไร ไปซื้อของกันเถอะ ตู้เย็นกูว่างเปล่า" ไทเกอร์ยิ้ม

ทั้งสองลงไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ ด้วยกัน ซื้ออาหารและของใช้จำเป็นกลับมาเต็มรถ พวกเขาช่วยกันจัดของเข้าตู้เย็นและตู้เก็บของในครัว บรรยากาศเป็นไปอย่างสนุกสนาน ตอนเย็น พวกเขานั่งกินพิซซ่าที่สั่งมาด้วยกันที่โซฟาในห้องนั่งเล่น พร้อมกับดูหนังในทีวีจอใหญ่

"กูขอบใจจริงๆ นะ ที่ช่วยกูตอนลำบาก" เลโอขอบใจไทเกออร์

"เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ กูแค่อยากช่วย" ?  ไทเกอร์ตอบ พลางยิ้ม

สองสัปดาห์ผ่านไป เลโอเริ่มปรับตัวเข้ากับการอยู่ที่เพนท์เฮาส์กับไทเกอร์ได้ดีขึ้น แม้ในตอนแรกเขาจะรู้สึกเกร็งกับการอยู่ร่วมกัน แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกสบายใจขึ้น

เช้าวันเสาร์ เลโอตื่นขึ้นมาด้วยกลิ่นกาแฟหอมๆ เขาเดินออกมาจากห้องและพบว่าไทเกอร์อยู่ในครัว กำลังทำอาหารเช้า

"ตื่นแล้วเหรอ? กูทำแซนด์วิชกับไข่ดาว" ไทเกอร์ทัก

"ไม่นึกว่ามึงจะทำอาหารเป็น" เลโอแซว พลางเดินไปนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์

"อย่างกูเนี่ยนะ อยู่คนเดียวมาหลายปีแล้ว ต้องทำเป็นบ้างสิวะ" ไทเกอร์ตอบ พลางวางจานอาหารเช้าตรงหน้าเลโอ

"กาแฟไหม?"

"ขอด้วย"

ทั้งสองนั่งกินอาหารเช้าด้วยกัน พูดคุยถึงแผนในวันหยุด ไทเกอร์เสนอให้ไปซื้อของเพิ่มเติมสำหรับห้องของเลโอและซื้อเสื้อผ้าใหม่บ้าง

"ผู้จัดการหอโทรมาหรือยัง?" ไทเกอร์ถาม

"โทรมาเมื่อวาน บอกว่าซ่อมหลังคาเสร็จแล้ว"

"แล้วมึงจะย้ายกลับเมื่อไหร่?"

"กู... ยังไม่ได้คิดเลย"

"อยู่ต่อก็ได้นะ" ไทเกอร์เสนออย่างเร็ว "

"กูรู้สึกเกรงใจ..."

"อย่าคิดมาก มึงช่วยกูเรื่องเรียนเยอะแยะ ช่วยกูฝึกซ้อมบาส เป็นเพื่อนกูมาดูหนัง... มันคุ้มกว่าที่มึงคิดอีก"

"งั้นกูขอคิดดูอีกสักพักนะ"เลโอยิ้ม คอนโดที่พ่อซื้อไว้เลโอเพิ่งปล่อยเช่าให้ผู้เช่าคนใหม่ไปเมื่อสามเดือนก่อนเพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้อยู่เลย จริงๆแล้วเขาสามารถหาคอนโดเช่าได้ง่ายดายแต่ทำไมถึงตัดสินใจตามคำชวนของไทเกอร์ เลโอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

"ตกลง แต่รู้ไว้เลยว่ากูอยากให้มึงอยู่ต่อ" ไทเกอร์พูดตรงๆ

ตกเย็นทั้งสองกลับมาที่เพนท์เฮาส์พร้อมถุงช้อปปิ้งหลายใบ พวกเขาซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เลโอ รวมถึงของตกแต่งห้องเล็กๆ น้อยๆ

"ไทเกอร์" เลโอเรียก ขณะกำลังช่วยกันเก็บของ

"หืม?"

"กูตัดสินใจแล้ว... กูจะอยู่ต่อแต่กูจะจ่ายค่าอาหารกับค่าน้ำค่าไฟด้วย” " เลโอพูดพลางยิ้ม "

"จริงดิ? มึงจะอยู่ต่อจริงๆ เหรอ?" ใบหน้าของไทเกอร์สว่างขึ้นทันที

"อืม ที่นี่สะดวกกว่า ใกล้มหาลัยกว่า แล้ว... กูก็ชอบอยู่กับมึงเหมือนกัน"

 "เยี่ยมมาก! เดี๋ยวเราฉลองกัน กูจะโทรสั่งอาหารพิเศษ" ไทเกอร์ยิ้มกว้าง

คืนนั้น พวกเขาฉลองด้วยอาหารญี่ปุ่นจากร้านดังและไวน์หนึ่งขวด นั่งคุยกันยาวนานบนระเบียง ท่ามกลางแสงไฟเมืองยามค่ำคืน

"กูไม่เคยคิดเลยว่าเราจะมาเป็นเพื่อนกันได้ขนาดนี้" เลโอเอ่ยขึ้น หลังจากจิบไวน์ไปหนึ่งแก้ว

"กูก็เหมือนกัน" ไทเกอร์พยักหน้า "ชีวิตบางทีก็แปลกดีเนอะ"

"มึงจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้มั้ย? ตอนลงทะเบียน"

"อย่าพูดถึงเลยเว้ย กูอายจะตายอยู่แล้ว กูทำตัวเหี้ยมาก"

"         แต่มึงเปลี่ยนไปเยอะนะ"

"กูพยายามเป็นคนที่ดีขึ้นเพราะมึงด้วย" ไทเกอร์จ้องตาเลโอ

"เพราะกู?" เลโอทำหน้างง

"มึงทำให้กูเห็นว่าการเป็นตัวของตัวเองมันโอเคกว่าการสร้างภาพ มึงเป็นคนจริงๆ เลโอ ไม่เคยแสแสร้ง ไม่เคยสนใจสายตาคนอื่น กูชื่นชมมึงมากเรื่องนี้"

"กูก็แค่เป็นตัวเอง มันง่ายกว่า"

"แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ทำได้" ไทเกอร์ยักไหล่

พวกเขานั่งมองวิวเมืองต่อไปอีกพักใหญ่ ความเงียบที่สบายใจปกคลุมอยู่

"รู้อะไรมั้ย? ถ้ามีอะไรที่กูเสียใจ มันคือการที่กูเสียเวลาไปเป็นปีกับการไม่ได้เป็นเพื่อนกับมึง"  ไทเกอร์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

เลโอหันมามองไทเกอร์ด้วยความประหลาดใจ

"แต่ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนกันแล้วและจะเป็นเพื่อนกันต่อไปเรื่อยๆ" เลโอตอบ

"อืม" ไทเกอร์พยักหน้า แม้ในแววตาจะมีบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้น แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

ในช่วงสัปดาห์ต่อๆ มา ทั้งสองเริ่มปรับตัวเข้ากับการอยู่ร่วมกัน พวกเขาตกลงกฎเกณฑ์พื้นฐาน แบ่งหน้าที่ในบ้าน และสร้างกิจวัตรประจำวันที่ลงตัว

วันจันทร์ที่มหาวิทยาลัย ความเปลี่ยนแปลงหลังจากที่พวกเขาย้ายมาอยู่ด้วยกันเริ่มปรากฏชัดเจนขึ้น ไทเกอร์และเลโอมาเรียนด้วยกัน กลับด้วยกัน และใช้เวลาส่วนใหญ่ด้วยกัน เพื่อนๆ เริ่มสังเกตเห็นความใกล้ชิดที่มากขึ้น

"เฮ้ย ไทเกอร์! มานี่สิ พวกกูนั่งอยู่ตรงนี้" มาร์คเรียกเมื่อเห็นไทเกอร์และเลโอเดินเข้ามาในโรงอาหาร

ทั้งสองเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับมาร์ค เบนซ์ แบงค์ และแอน ทุกคนทักทายกันอย่างเป็นกันเอง

"เฮ้ย พวกมึงรู้แล้วใช่มั้ย ไอ้เลโอย้ายไปอยู่กับไทเกอร์แล้วเหรอวะ?" ?" มาร์คถามเพื่อนๆ แล้วหันมาที่ไทเกอร์กับเลโอ

"อืม ห้องกูน้ำรั่ว เลยต้องย้ายออก" เลโอพยักหน้า

"นานแค่ไหนแล้ว?" แอนถาม

"สองอาทิตย์กว่าๆและจะอยู่ต่อไปเรื่อยๆ เพราะมันสะดวกกว่าเยอะ" ไทเกอร์ตอบ

"เห็นมั้ย กูบอกแล้วไง ไทเกอร์มันรู้จักเลือกคนอยู่ด้วย มึงเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดีกว่ากูแน่นอน ตอนมัธยมกูเคยอยู่ห้องเดียวกับมันตอนไปค่าย โคตรจู้จี้เลยเว้ย" มาร์คมองหน้าไทเกอร์แล้วยิ้มกริ่ม

"กูไม่ได้จู้จี้!" ไทเกอร์โต้ทันที

"อันนี้จริง มันชอบตามเก็บของที่กูวางไม่เป็นที่" เลโอบอกทุกคนและทุกคนก็หัวเราะ รวมทั้งเลโอ

"เห็นมั้ย!" มาร์คชี้หน้าไทเกอร์

"ถ้ากูไม่เก็บ บ้านกูจะรกเหมือนรังหนูเลยกว่าแม่บ้านจะมาก้อีกวัน" ไทเกอร์ทำหน้ามุ่ย

"แต่มันก็มีข้อดีนะ บ้านสะอาดเรียบร้อยตลอด"" เลโอแก้ต่าง

การสนทนาดำเนินต่อไปอย่างสนุกสนาน พวกเขาคุยเรื่องงานปาร์ตี้ที่จะจัดขึ้นในสัปดาห์หน้าที่บ้านไทเกอร์ และความคืบหน้าในการเตรียมงาน

"มึงสบายแล้วสิเลโอ ได้อยู่คอนโดหรู มีคนขับรถไปส่ง" แบงค์แซว

"กูโชคดีมากที่มีเพื่อนดีๆ แบบนี้" เลโอตอบอย่างจริงใจ

"คนที่โชคดีคือกูต่างหากที่ได้มึงไปอยู่ด้วย ช่วยกูเรื่องเรียนเยอะแยะ" ไทเกอร์พูดขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมอง

มาร์คมองไทเกอร์อย่างแปลกใจ ไม่เคยเห็นเพื่อนสนิทพูดอะไรแบบนี้มาก่อน แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร

"เรารู้จักกันดีกว่าที่ผ่านมาละมั้ง?" ไทเกอร์ถามเลโอขณะขับรถกลับบ้าน

"อืม ดีกว่าเดิมเยอะ จากเดิมที่คิดว่ามึงเป็นไอ้เด็กเอาแต่ใจที่ชอบกดข่มคนอื่น" " เลโอพยักหน้า

"แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?" ไทเกอร์หัวเราะ

"มึงก็รู้ว่าตัวเองทำตัวยังไงตอนปีหนึ่ง"

"เออ... นั่นเป็นช่วงที่กูแย่ที่สุดในชีวิตเลย บางทีกูก็สงสัยว่าถ้ากูไม่ได้เจออุบัติเหตุรถบัสตอนนั้น ชีวิตกูจะเป็นยังไง คงไม่มีวันได้รู้จักมึงอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้แน่ๆ"  ไทเกอร์ยอมรับ

"ชีวิตมันมีอะไรให้แปลกใจเสมอ ใครจะคิดว่าศัตรูอย่างมึงจะกลายเป็นเพื่อนร่วมบ้านกู"" เลโอตอบ

ไทเกอร์ยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงแต่เปิดเพลงและขับรถกลับไปที่เพนท์เฮาส์ที่ตอนนี้กลายเป็นบ้านของพวกเขาทั้งคู่

"เฮ้ย! ไทเกอร์! มาช่วยกูหน่อย กูทำนมหก" เลโอตะโกนจากห้องครัว

ไทเกอร์วิ่งมาจากห้องนั่งเล่น เห็นเลโอกำลังพยายามเช็ดนมที่หกบนพื้น

"มึงทำยังไงวะ?" ไทเกอร์ถามพลางหยิบผ้ามาช่วย

"กูแค่จะชงนมร้อน แล้วมันลื่นหลุดมือ ขอโทษนะ" เลโออธิบาย สีหน้าละอายใจ

"ไม่เป็นไรหรอก แค่นมหก เดี๋ยวก็เช็ดแห้ง" ไทเกอร์มองหน้าเลโอที่ดูรู้สึกผิด แล้วอดหัวเราะไม่ได้ ทั้งสองช่วยกันเช็ดพื้นจนสะอาด ก่อนที่ไทเกอร์จะชงนมร้อนใหม่ให้เลโอ

"นี่ ครั้งนี้จับให้ดีๆ ล่ะ" ไทเกอร์ยื่นแก้วนมให้

"ขอบใจ กูไม่คิดว่ามึงจะใจเย็นขนาดนี้ จากที่มาร์คเล่า กูนึกว่ามึงจะโกรธที่กูทำบ้านมึงเลอะ" เลโอรับแก้วมา

"มันเป็นบ้านเราแล้วไง จำไม่ได้เหรอ?" ไทเกอร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม

 "แล้วกูก็เปลี่ยนไปแล้วด้วย... กูเริ่มเรียนรู้ที่จะไม่ยึดติดกับอะไรมากเกินไป"

"มึงเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ นะ" เลโอมองไทเกอร์ด้วยสายตาชื่นชม

"เพราะมึงไง" ไทเกอร์ตอบเบาๆ

บรรยากาศระหว่างทั้งสองอบอุ่นขึ้นทุกวัน พวกเขาเรียนรู้นิสัยกันและกัน ปรับตัวเข้าหากัน และสร้างพื้นที่ที่ทั้งคู่รู้สึกสบายใจ เป็นบ้านที่ทั้งสองต่างรู้สึกว่าเป็นของตัวเองอย่างแท้จริง ในที่สุด การย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันที่เริ่มต้นจากความจำเป็นชั่วคราว ก็กลายเป็นการตัดสินใจที่ทั้งคู่ไม่เคยเสียใจ ทั้งไทเกอร์และเลโอต่างพบว่าชีวิตของพวกเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น โดยไม่มีใครคาดคิดมาก่อน