ตอนที่ 19 อยากสนิทมากขึ้น

        เสียงเพลงดังก้องไปทั่วเพนท์เฮาส์ของไทเกอร์ ควันจากเครื่องทำหมอกและแสงไฟหลากสีสาดส่องไปทั่วห้องนั่งเล่นที่ถูกจัดให้เป็นพื้นที่ปาร์ตี้ นักศึกษาประมาณยี่สิบคนกระจายตัวอยู่ทั่วบริเวณ บางกลุ่มเต้นรำอยู่กลางห้อง บางกลุ่มยืนคุยกันที่ระเบียง และบางคนก็นั่งจิบเครื่องดื่มอยู่ที่โซฟา

ไทเกอร์เดินไปมาระหว่างแขก คอยดูแลให้ทุกคนมีเครื่องดื่มและอาหารว่างเพียงพอ เขายิ้มและทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเอง แต่สายตากลับมองหาใครบางคนตลอดเวลา

"เลโอยู่ไหนวะ?" ไทเกอร์ถามมาร์คที่กำลังผสมเครื่องดื่มอยู่ที่บาร์

"น่าจะอยู่ในครัวมั้ง มึงตามหาเมียบ่อยเกินไปแล้วนะเว้ย" มาร์คตอบพลางยักคิ้ว

"เมียอะไรของมึง? กูแค่ถามว่ามันอยู่ไหน" ไทเกอร์แย้ง แต่หูก็แดงขึ้นเล็กน้อย

"เออๆ เชื่อมึงละกัน แต่กูเห็นมันอยู่กับไอ้แชมป์ที่ระเบียงนะเมื่อกี้"มาร์คยิ้มล้อ

"ไอ้แชมป์? มาตั้งแต่เมื่อไหร่?" ไทเกอร์ชะงัก

"เมื่อกี้นี่เองแหละ มาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน"

ไม่รอช้า ไทเกอร์เดินตรงไปที่ระเบียง ที่นั่นเขาเห็นเลโอยืนคุยกับแชมป์และเพื่อนอีกสองคน ทั้งสี่ดูสนุกกับการสนทนา เลโอยิ้มและหัวเราะกับเรื่องที่แชมป์เล่า

"เฮ้ย ไทเกอร์!  มาพอดีเลย พี่แชมป์เล่าเรื่องโครงงานที่น่าสนใจมากเลย" " เลโอทักเมื่อเห็นเพื่อนร่วมห้อง

"อืม" ไทเกอร์ทักแชมป์ด้วยรอยยิ้มที่ดูฝืดเฝื่อนเล็กน้อย "ไม่คิดว่ามึงจะมา"

"ไอ้เลโอชวนกูมาน่ะ" แชมป์ตอบ "ปาร์ตี้สนุกดีนะ ขอบคุณที่เปิดบ้านให้พวกเรา"

"ปาร์ตี้รูมเมทใหม่น่ะครับ" ไทเกอร์ตอบพลางสบตากับเลโอ

"เออ แต่กูว่าไอ้เลโอก็เป็นรูมเมทที่ดีนะ ขยัน เรียนเก่ง แถมยังเป็นคนดีอีกต่างหาก" แชมป์สังเกตเห็นสายตาที่ทั้งสองมองกัน เขายิ้มบางๆ

"พี่พูดเกินไปแล้ว" เลโอตอบอย่างเขินๆ

"กูรู้ดีอยู่แล้ว ไม่มีใครเป็นรูมเมทที่ดีกว่านี้อีกแล้ว" ไทเกอร์ตอบ น้ำเสียงจริงจัง

"เอาล่ะๆ กูขอตัวไปหาอะไรดื่มก่อนละกัน เดี๋ยวค่อยคุยกันต่อนะเลโอ" แชมป์พูดพลางยิ้ม

เมื่อแชมป์และเพื่อนเดินจากไป ไทเกอร์ก็หันมาหาเลโอ

"มึงชวนไอ้แชมป์มาเหรอ?" ไทเกอร์ถาม เสียงเรียบแต่มีแววบางอย่างในดวงตา

"อืม วันก่อนกูเจอพี่เขาที่ห้องสมุด พี่เขาถามถึงปาร์ตี้ กูเลยชวนมา มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? " เลโอตอบอย่างไม่คิดอะไร

"เปล่า... ไม่มีอะไร" ไทเกอร์ตอบเร็วเกินไป

"แค่... นั่นแหละ ไอ้แชมป์ชอบมึงมาตั้งนานแล้วนะรู้ไหม?"

"อะไรของมึงเนี่ย พี่เขาแค่ชอบคุยเรื่องเรียนกับกูเท่านั้นแหละ" เลโอหัวเราะ

"แต่กูได้ยินว่า..."

"ชวนไปเต้นกันเถอะ" เลโอตัดบท คว้าแขนไทเกอร์

ไทเกอร์ยอมให้เลโอลากไปที่พื้นที่เต้นรำ ทิ้งความไม่พอใจไว้ที่ระเบียง ทั้งสองสนุกกับเพลงและเพื่อนฝูงตลอดทั้งคืน

ปาร์ตี้สิ้นสุดลงเมื่อตีสอง แขกกลับหมดแล้ว เหลือเพียงมาร์ค แอน เบนซ์ และแบงค์ที่ยังอยู่ช่วยเก็บของ เลโอและไทเกอร์กำลังช่วยกันเก็บขวดและแก้วที่วางทั่วห้อง

"ปาร์ตี้สนุกมากเลยว่ะ จัดอีกนะมึง ห้องมึงก้เก็บเสียงขั้นสุดแถมทั้งชั้นมีห้องมึงห้องเดียว " มาร์คพูดขณะยกถุงขยะใบใหญ่

"อืม แต่คงไม่เร็วๆ นี้ เทอมนี้เรียนหนักขึ้นเยอะแล้ว" ไทเกอร์ตอบ

"แชมป์ดูสนใจไอ้เลโอนะ" แอนพูดขึ้นเบาๆ แต่ดังพอให้ทุกคนได้ยิน

"สังเกตเห็นมั้ย พี่เขาเข้าหาตลอดทั้งคืน" มาร์คเสริมความคิดแอน

ไทเกอร์หยุดมือที่กำลังเก็บขวด แต่ไม่ได้พูดอะไร

"จริงด้วย พี่เขาแม่นเรื่องจีบคนมาก ได้ยินว่าเทสาวไปเยอะแล้ว ไม่รู้ว่าชอบผู้ชายด้วยหรือเปล่า"  แบงค์เสริม

"พี่เขาแค่มาคุยเรื่องเรียนเท่านั้นแหละ" เลโอแก้ตัว

"แต่พี่เขาดูสนใจมึงมากกว่านั้นนะ จำได้มั้ย? วันนั้นพี่เขาก็ชวนมึงไปติวแบบตัวต่อตัว" แอนยืนยัน

ไทเกอร์วางขวดลงแรงกว่าที่ตั้งใจ เสียงกระทบโต๊ะดังพอให้ทุกคนชะงัก

"ไอ้แชมป์มันชวนทุกคนไปติวเหมือนกันไม่ใช่แค่เลโอคนเดียว"  ไทเกอร์พูดเสียงเย็น

เลโอมองหน้าไทเกอร์อย่างแปลกใจ ไม่เคยเห็นเพื่อนร่วมห้องมีปฏิกิริยาแบบนี้มาก่อน

"โอเค... ใจเย็นๆ เพื่อน พวกเราแค่สงสัย" มาร์คพูดพลางยกมือขึ้น

บรรยากาศอึดอัดปกคลุมไปทั่วห้อง ทุกคนเงียบลงชั่วขณะ

"เอาเป็นว่า... พวกเราจะกลับละ ดึกแล้ว" แบงค์พูดขึ้นเพื่อแก้สถานการณ์

"อืม ขอบใจนะที่มาช่วยเก็บของ" เลโอพยักหน้า

เมื่อทุกคนกลับหมดแล้ว เหลือเพียงไทเกอร์และเลโอในห้องนั่งเล่น เลโอเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน

"มึงเป็นอะไรวะ?"

"ไม่มีอะไร" ไทเกอร์ตอบเสียงห้วน

"มึงโกรธ แต่กูไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร"

"ก็ได้... กูแค่ไม่ชอบวิธีที่ไอ้แชมป์มองมึง" ไทเกอร์ถอนหายใจ

"มองยังไง?"

"แบบ... เหมือนมึงเป็นเหยื่อของเสือ"

"กูไม่เห็นสังเกต" เลโอเลิกคิ้ว

"มึงไม่เห็นหรอก แต่กูเห็น กูแค่เป็นห่วงมึง ไอ้แชมป์มีประวัติไม่ค่อยดีกับคนที่เขาจีบ" ไทเกอร์ยืนยัน

"เฮ้ย มึงคิดไปเองแล้ว พี่เขาแค่คุยกับกูเรื่องเรียน ไม่ได้จีบกูสักหน่อย"  เลโอแย้ง

"แล้วที่ชวนไปติวสองต่อสองล่ะ? ทำไมต้องสองต่อสองด้วย?"

"มันก็แค่ติววิชาเฉพาะทางที่มีแค่กูในกลุ่มเราที่เรียน"

ไทเกอร์เงียบไปชั่วครู่ เขาเดินไปนั่งที่โซฟาและสบตากับเลโอ

"กูไม่ได้บอกให้มึงไม่คบกับใคร กูแค่บอกให้มึงระวังตัว"

          "กูรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร และรู้ว่าใครหวังดีกับกูจริงๆ เชื่อกูเถอะ"เลโอเดินมานั่งลงข้างๆ ไทเกอร์

"เราเป็นเพื่อนกัน กูเลยเป็นห่วง" ไทเกอร์พยักหน้า แต่สีหน้ายังดูไม่สบายใจนัก

"ขอบใจที่เป็นห่วง" เลโอตบไหล่ไทเกอร์เบาๆ "แต่กูไม่เห็นคนอื่นในแง่ร้ายขนาดนั้นหรอก"

"นั่นแหละที่กูกลัว" ไทเกอร์พูดเบาๆ

"ดึกแล้ว เราควรนอนได้แล้ว" เลโอไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่ยิ้มให้ไทเกอร์ก่อนจะลุกขึ้น

ตลอดสองสัปดาห์ต่อมา เลโอสังเกตเห็นพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของไทเกอร์ เมื่อใดก็ตามที่มีคนอื่นเข้ามาสนทนากับเลโออย่างใกล้ชิด ไทเกอร์จะอยู่ไม่ไกล คอยเข้ามาร่วมวงสนทนาหรือดึงความสนใจ เลโอคิดว่าเป็นเพราะไทเกอร์เพียงแค่อยากแสดงความเป็นมิตร แต่มาร์คกลับมองต่าง

"มึงไม่สังเกตเหรอว่าไทเกอร์มันหวง?" มาร์คถามเลโอวันหนึ่งระหว่างที่พวกเขานั่งรอไทเกอร์ที่โรงอาหาร

"หวงอะไร?"

"หวงมึงไง เวลามีใครมาคุยกับมึง สังเกตดูสิ มันจะมาแทรกทุกที" มาร์คตอบพลางกลอกตา

"กูว่ามึงคิดไปเองนะ เราก็แค่เพื่อนกัน ชอบอยู่ด้วยกัน" เลโอส่ายหน้า

"เออเห้อะ มึงไม่ยอมรับหรอกแต่กูรู้จักไทเกอร์มานาน และแม่งเปลี่ยนไปเยอะมากตั้งแต่มีมึงอยู่ด้วย" " มาร์คยักไหล่บอกเลโอ

"เปลี่ยนไปในทางที่ดีนะ" เลโอย้ำ

"อืม กูไม่ได้บอกว่าไม่ดี แค่สงสัยว่ามึงกับมันมีอะไรกันหรือเปล่า"

"เฮ้ย! ไม่มีโว้ย เราแค่เพื่อนกัน รูมเมทกัน มึงคิดมากไปแล้ว" เลโอแก้เขิน

"เอาเถอะ ถ้ามึงบอกแบบนั้นก็ตามนั้น"  มาร์คทำท่าจะพูดอะไรต่อ แต่แล้วก็หยุดเมื่อเห็นไทเกอร์เดินเข้ามา

"คุยอะไรกันอยู่?" ไทเกอร์ถามพลางนั่งลงข้างเลโอ

"ไม่มีอะไร แค่คุยเรื่อยเปื่อย " มาร์คตอบ

ระหว่างมื้อกลางวัน ไทเกอร์เล่าเรื่องการซ้อมบาสเมื่อเช้าที่เลโอไม่ได้ไปเพราะติดเรียน

"พี่แสงถามถึงมึงด้วยนะ วันเสาร์นี้มีซ้อมพิเศษ มึงว่างมั้ย?"  ไทเกอร์บอก

"มะ...มีติวเข้มวันนั้นน่ะ" เลโอตอบลังเลๆ

"ติวอะไร? วิชาไหน?"

"Digital Circuit"

"กับไอ้แชมป์ใช่มั้ย?" ไทเกอร์ถามเสียงแข็ง

 "พี่เขาจัดติวเข้มก่อนสอบ"เลโอพยักหน้า

"เป็นกลุ่มใหญ่หรือเปล่า?"

"ก็มีหลายคนนะ"

ไทเกอร์พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่มาร์คที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามส่งสายตาให้เลโอเป็นเชิงบอกว่า

'เห็นมั้ย กูบอกแล้ว'มาร์คเสริมว่าน่าจะไม่มีอะไรเพราะติวหลายคน

"มึงไปซ้อมบาสเถอะ วิชานั้นโคตรยากเลย ติวเข้มดีกว่า" มาร์คแทรกขึ้น

"แต่เดี๋ยวกูจะลองถามพี่แสงดูว่าเลื่อนการซ้อมได้มั้ย จะได้ไม่ชนกัน"  ไทเกอร์เสนอเพราะอยากไปติวด้วย

"ไม่ต้องหรอก กูเลิกติวเข้มก็ได้ ซ้อมบาสสำคัญกว่า พี่แสงหวังกับทีมเรามาก" เลโอรีบปฏิเสธ

"แน่ใจนะ?"  

"อืม" เลโอพยักหน้า

"ดีเลย เดี๋ยวกูขับรถไปส่งนะ" ไทเกอร์ยิ้มกว้างขึ้น ดูผ่อนคลายขึ้นเห็นได้ชัด

หลังจากกินข้าวเสร็จ ทั้งสามแยกย้ายกันไปเรียน เลโอมีวิชาต่อทันที ส่วนไทเกอร์และมาร์คมีเวลาว่างหนึ่งชั่วโมง

"มึงหึงเหมือนแฟนเลยนะเว้ย" มาร์คแซวเมื่อเหลือแค่เขากับไทเกอร์

"พูดบ้าอะไรของมึง" ไทเกอร์ปฏิเสธทันที

"เฮ้ย ไม่ต้องปฏิเสธกับกูหรอก กูรู้จักมึงมานาน กูเห็นสายตาที่มึงมองไอ้เลโอ การกระทำของมึงตอนนี้คือมึงหวงมัน"  มาร์คพูด

"มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด" ไทเกอร์ถอนหายใจ

"งั้นมันอย่างไร? อธิบายให้กูฟังหน่อย"

"กูก็ไม่รู้ว่ะ... กูแค่รู้สึกว่าต้องปกป้องมัน อยู่ใกล้ๆ มัน แค่นั้น" ไทเกอร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมากับมาร์ค

"โอเค แต่ถ้าวันนึงมึงรู้สึกมากกว่านั้น อย่าลืมมาบอกกูก่อนคนอื่นเลยนะ เพราะกูเอาใจช่วยมึงมาตั้งนานแล้ว" มาร์คบอกเพื่อนออกไป

"มึงพูดเรื่องอะไรของมึงเนี่ย" ไทเกอร์มองหน้าเพื่อนสนิทอย่างงุนงง

"มึงจะรู้เองเมื่อถึงเวลาที่มึงรู้ใจตัวเอง" มาร์คยิ้มกริ่ม

วันเสาร์ที่สนามบาสเกตบอล เลโอมองดูไทเกอร์วิ่งไปมาในสนามด้วยความชื่นชม เขาเก่งมาก เคลื่อนไหวคล่องแคล่ว และมีความเป็นผู้นำในทีม ต่างจากเลโอที่ยังเล่นได้ไม่ดีนัก แต่ก็พยายามอย่างเต็มที่

"พักก่อน!  เปลี่ยนทีม ไทเกอร์กับเลโอเล่นด้วยกัน ออกไปซ้อมส่งบอลกัน" " พี่แสงเป่านกหวีดตะดกนให้ทีมหยุดพัก ไทเกอร์วิ่งมาหาเลโอพร้อมรอยยิ้ม

"มึงซ้อมดีขึ้นนะ รับบอลได้ดีกว่าเดิมเยอะ"

"กูพยายาม แต่ยังห่างชั้นมึงอยู่ดี" เลโอตอบ พลางเช็ดเหงื่อที่ไหลอาบใบหน้า

"ธรรมดา กูเล่นมาตั้งแต่เด็ก มึงเพิ่งเล่นไม่กี่เดือน" ไทเกอร์ส่งบอลให้

ทั้งสองซ้อมส่งบอลด้วยกัน ไทเกอร์ใจเย็นและคอยแนะนำเลโอตลอด พยายามทำให้เลโอมั่นใจมากขึ้น ทุกครั้งที่เลโอทำได้ดี ไทเกอร์จะยกมือตบไฮไฟว์หรือตบไหล่เบาๆ เป็นกำลังใจ ความใกล้ชิดระหว่างพวกเขาทำให้ทุกคนในทีมสังเกตเห็น

"ไทเกอร์กับเลโอเป็นเพื่อนสนิทกันจริงๆ เลยเนอะ" หนึ่งในสมาชิกทีมพูดกับเพื่อนข้างๆ

"น่าอิจฉาจัง มีเพื่อนดีๆ แบบนั้น" อีกคนตอบ

หลังจากซ้อมเสร็จ ไทเกอร์เดินมาหาเลโอที่กำลังนั่งพักอยู่ข้างสนาม

"วันนี้มึงทำได้ดีมาก มึงมีพัฒนาการเร็วกว่าที่กูคิด" " ไทเกอร์ชมเลโอ

"ขอบใจ ทั้งหมดเพราะมึงสอนดี" เลโอยิ้ม

"เออ... กูว่าสมาชิกทีมชอบมึงนะ ทุกคนพูดถึงแต่เรื่องดีๆ ของมึง"

"แค่เพราะกูเป็นเพื่อนมึงละมั้ง"

"ไม่ใช่หรอก พวกเขาชอบมึงเพราะมึงเป็นคนดี ขยัน และมีน้ำใจ"

"จริงเหรอ?" เลโอรู้สึกอุ่นใจกับคำชมของไทเกอร์

"จริงสิ อันที่จริง... มีอีกหลายคนชอบมึงนะ ทั้งในทีมบาสและในคณะ"  ไทเกอร์พยักหน้า

"มึงพูดเกินไปแล้ว" เลโอหัวเราะเขิน ๆ

"กูพูดจริง มึงเป็นที่ชื่นชมของหลายคน แต่... มึงอย่าเชื่อใจใครง่ายเกินไปนะ" ไทเกอร์ยืนยัน

"มึงยังกังวลเรื่องนั้นอยู่เหรอ?"

"กูแค่เป็นห่วงมึง" ไทเกอร์ตอบเสียงอ่อน

"กูโตแล้วนะ ดูแลตัวเองได้" เลโอมองหน้าไทเกอร์อย่างจริงจัง

"กูรู้ แต่..."

"เอาเป็นว่ากูจะระวังตัว" เลโอตัดบท พลางลุกขึ้นยืน

 "ไปดูหนังกันมั้ย? วันนี้มีหนังที่มึงอยากดูเข้าใหม่ไม่ใช่เหรอ?" เลโอชวนขึ้น

"เอาสิ กูอยากดูมาก" ใบหน้าของไทเกอร์สว่างขึ้นทันที ตอบกลับด้วยความดีใจ

ทั้งสองเดินออกจากสนามบาสไปด้วยกัน ท่ามกลางสายตาของเพื่อนร่วมทีมที่มองตามด้วยรอยยิ้ม

"คู่นี้ดูแล้วอบอุ่นดีเนอะ สนิทกันมาก" พี่แสงพูดกับรุ่นน้องข้างๆ

"น่าอิจฉาที่มีเพื่อนสนิทขนาดนั้น" รุ่นน้องตอบ

"นั่นสิ แต่กูว่ามันดูเหมือนมากกว่าเพื่อนนะ" พี่แสงพูดไปยิ้มไป

ข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์ของไทเกอร์และเลโอเริ่มแพร่กระจายไปทั่วคณะอย่างเงียบๆ แต่ทั้งสองกลับไม่รู้ตัว พวกเขายังคงใช้ชีวิตตามปกติ ใช้เวลาด้วยกัน เรียนด้วยกัน และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

ความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นในใจของพวกเขาโดยที่ทั้งคู่ไม่ทันรู้ตัว... หรืออาจรู้ตัว แต่ยังไม่กล้ายอมรับ