บทที่ 16

แสงแดดสีทองสดใสยามรุ่งอรุณสาดส่องกระทบกระจกบานใหญ่ทะลุเข้ามาด้านใน ตกลงบริเวณปลายเตียงนุ่มโดนเท้าเล็ก ๆ ที่โผล่พ้นผ้านวมผืนใหญ่ออกมาได้รับความร้อนระอุจนต้องรีบขดกลับขึ้นไป แล้วขยุกขยิกตัวไปมาเล็กน้อย แต่ก็พริ้มตาหลับตาเพราะอาการหนักอึ้งจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ยังคงหน่วงอยู่ในศีรษะบวกกับอาการเหนื่อยล้าด้วยกิจกรรมรักอันเร่าร้อนที่เพิ่งจบลงเมื่อตอนตีสามกว่า

ฝ่ามือนุ่มนิ่มของเมริสาพาดขึ้นมาวางบนหน้าท้องที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อลอนเรียงมัดเป็นกลม ก้อนใหญ่ราวกับขนมปัง ใบหน้านอนซบอยู่บนอกอกแกร่งกำยำ มีผ้านวมสีขาวผืนหนาปกปิดเรือนร่างเปลือยเปล่าเอาไว้ไม่ให้ดูอนาจารจนเกินไป ถึงแม้เมื่อคืนมันจะผ่านการสัมผัสจากริมฝีปากหยักมาแล้วทุกจุดก็ตาม...

"อื้อ..."

ส่วนธนาธิป นอนหงาย ส่งแขนแกร่งข้างหนึ่งโอบรอบร่างบางเอาไว้อย่างรักใคร่ พริ้มตาหลับเข้าสู่ภวังค์นิทราเพราะความเหนื่อยล้าเต็มที เนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยรอยคิสมาร์กที่อีกฝ่ายทำเอาไว้มากมาย

"ฮือ..." เมื่อเริ่มรู้สึกตัว หัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันโดยอัติโนมัติเพราะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แปลกประหลาดไปจากทุก ๆ วัน

ทำไมวันนี้หมอนในห้องเธอถึงได้แข็งโป๊ก! ทั้ง ๆ ที่ปกติแล้วโคตรนุ่มเพราะทำจากยางพาราชั้นดี ราคาแพงหูฉีก!!! หัวถึงหมอนทีไร หลับปุ๋ย! ไม่มีอาการคอเคล็ดแน่นอน

ส่วนหมอนข้าง ก็แข็งแปลก ๆ แถมมีอะไรสักอย่างที่ลุ่ม ๆ ดอน ๆ ไม่เสมอราบเรียบอีกด้วย เมื่อคิดได้เช่นนั้นดวงตากลมโตจึงค่อย ๆ เปิดออก ปรับโฟกัสและสิ่งแรกที่ตกกระมบเข้ามาคือ...ภาพร่างกายของใครสักคนที่เธอใช้เป็นหมอนหนุนมาตลอดทั้งคืน!!

ริมฝีปากอวบเม้มเข้าหากันแน่น เพื่อไม่ให้เสียงกรีดร้องของเธอดังจนทำให้อีกคนตื่นและไหวตัวทัน ก่อนที่จะค่อย ๆ แหงนขึ้นไปมองชัด ๆ เต็มสองตาว่าเจ้าของแผงอกแกร่งที่เธอใช้หนุนนอนแทนหมอนคือใคร

"คุณธัน!" เมริสาร้องอุทานเรียกชื่อเขาออกมาด้วยความตกใจ เธออ้าปากค้าง หวอ สมองมืดแปดด้าน ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมเธอกับคุณธันถึงได้มานอนอยู่บนเตียงเดียวกันแบบนี้

"หืม..." ธนาธิปยกฝ่ามือขึ้นไปขยี้ตาเล็กน้อย ก่อนจะกันมองเจ้าของเสียงที่เอ่ยเรียกชื่อเขาเมื่อครู่ด้วยความงงงวย "เฮ้ย...เมริสา"

ด้วยความตกใจ เมริสาจึงรีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มอัตโนมัติ โดยไม่รู้ตัวว่าเรือนร่างของเธอเปลือยเปล่าไม่มีแท้กระทั่งเสื้อผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยปกปิดส่วนสงวน เพิ่งสัมผัสได้ก็ตอนไอความเย็นยะเยือกจากอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศตกกระทบลงบนผิวเนื้อเนียนจนขนลุกชูชัน

"..." ธนาธิปตะลึง...อ้าปากค้าง

ประโยคแรกตามสัญชาตญาณที่ผุดกลางหัวเขา คือ 'เมริสา...โคตรเอ็กซ์...'

ผิวกายของเธอขาวเนียนสม่ำเสมอเท่ากันทุกจุด เต้าอกที่เด้งชูชันสู้หน้าเขาอยู่นั้นอิ่มอัดใหญ่โตเกินตัว รับกับเอวคอดกิ่วได้เป็นอย่างดี ส่วนหน้าท้องแบนราบ แต่สะโพกกลับผายออกข้าง

นี่มันหุ่นทรงนาฬิกาทรายชัด ๆ

"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!" เมริสาเบิกตาโพลงด้วยความลนลานพร้อมก้มงุดลงมองร่างกายตนเองก่อนที่จะรีบเอาฝ่ามือปกปิดจุดสงวนแล้ววิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำ เธอล็อคประตูอย่างแน่นหนา ลมหายใจถี่กระชั้นจนเนื้อนุ่มหยุ่นไหวกระเพื่อมขึ้นลง

ภายในสมองของเมริสาในตอนนี้กำลังสับสนงุนงง มันมีแต่คำถามมากมายลอยวนปะปนกันมั่วไปหมด...

เขาและเธอมาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้อย่างไร...

บางทีมันอาจจะไม่มีอะไรแบบที่เธอคิดก็ได้ เธอแค่ฟุ้งซ่านไปเองเท่านั้น…เมริสาพยายามพูดปลอบตัวเองให้มองโลกในแง่บวกเอาไว้

แต่ท้ายสุดแล้ว ความจริงก็เข้ามาบดบังความพยายามของเธอที่สร้างขึ้นมาเพื่อความสบายใจของตนเอง เพราะขณะที่เดินเข้าไปยืนหน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ มันสะท้อนภาพร่างกายเปลือยเปล่าที่บริเวณหน้าอก ไหปลาร้า และอีกหลาย ๆ จุด เต็มไปด้วยรอยจ้ำ ๆ แดง ทิ้งท้ายไว้บนเนื้อขาวเนียนแสดงเน้นย้ำชัด ๆ ว่าเมื่อคืนเธอกับเขามีอะไรที่ลึกซึ้งกันถึงขนาดไหน

“นี่มันเกิดเชี้ยไรขึ้น…” หญิงสาวพยายามนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เธอจำได้ว่าตอนเย็นวานเธอกลับมาบ้านพร้อมข้าวของพะรุงพะรังตั้งใจไว้ว่าจะดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเขา เพราะรู้ดีว่าความเจ็บปวดจากการโดนคนรัก คนที่ไว้เนื้อเชื่อใจหักหลังมันสามารถฆ่าคนได้ จึงไม่อยากให้เขาอยู่คนเดียว เกรงจะคิดฟุ้งซ่านเหมือนเธอในตอนนั้น

จากนั้นก็รอเขากลับมา เลยจิบไวน์ไปสองสามแก้วเพื่อลองรสชาติว่าคุ้มค่าราคาที่ซื้อมารึเปล่า

“จะเมาให้ลืมเธอ ลืมความรักที่แสนห่วย ความรักควาย ๆ เอากลับคืนไปเลยปายยยยยยยย” เธอยืนโยกย้ายเต้นโหยง ๆ อยู่บนโซฟานุ่ม ก่อนจะกระโดดลงมาบนพื้นแล้วเดินโซซัดโซเซไปหาเขา “เฮ้ย ไอ้ธันนน นั่งอยู่ทำเชี้ยอารายยย ลุกขึ้น มาเต้น” ประกอบท่าทางด้วยการยืนท้าวสะเอว

“คุณเต้นเลย ผมขอนั่งเฉย ๆ”

เพี๊ยะ ฝ่ามือเล็กๆ ฟาดลงหน้าศีรษะของเขาอย่างเต็มแรงด้วยความลืมตัว

“จะเก๊กไปถึงไหน ห๊ะ ถามหน่อยเหอะไอ้ธันน ทำไมชอบวางมาดตลอดเวลา ไม่เหนื่อยเหรอไง ห๊าาาา” สองฝ่ามือเล็กคว้าหมับเข้าที่คอปกเสื้อของเขาแล้วออกแรงเขย่าติดต่อกันห้าหกครั้ง แต่เพราะขนาดร่างกายที่แตกต่างกันลิบลับ จึงกลายเป็นตัวเธอแทนที่สั่นไหวเอง “ชอบทำตัวเป็นผู้ลากมากดี เข้าถึงยาก แม่ง รู้ปะคุณทำให้ฉัน ให้ฉันเนี่ย คุณหนูเมริสาผู้สูงส่งดูต้อยต่ำทันที อ้าว เหี้ยไร มองหน้าหาเรื่องอ๋อออออ”

กรี๊ด!!! เธอทำอะไรลงไป

เธอจำได้หมดแล้ว ทั้งที่ขึ้นไปเต้นอยู่บนโซฟา ด่าเขา เล่นหัวเขา คงเพราะเก็บกดและอดหมั่นไส้เขาไม่ได้มั้ง พอเมาก็เลยปลดปล่อยออกมาไม่ยั้งขนาดนี้

แถมยังชมเขาว่าหล่อไม่ขาดปากอีกด้วย! อีเมเอ้ยยยย งานเข้าแล้วสิ

“อิ้บอ๋ายของจริง!” ซิง ที่เธอตั้งใจจะเก็บไว้ชิงโชคเพื่อใช้มันกับผู้ชายสักคนที่ถูกต้องตรงตามสเปคและพร้อมจะอยู่ร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่กันไปจนถึงแก่เฒ่า แต่มันกลับเสียให้กับสามีตามนิตินัยที่แต่งงานกันก็เพราะถูกคลุมถุงชน อีกแค่เจ็ดเดือนข้างหน้าเมื่อครบสัญญาหย่าขาด หากวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่คงต้องแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่และใช้หัวใจนำพา

และเราก็จะหายออกไปจากชีวิตของกันและกันโดยสมบูรณ์แบบ

เธอไม่น่าเมามายจนขาดสติขนาดนั้นเลย!

ก๊อก ๆ!

“เมริสา ออกมาคุยกันหน่อย”

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ กลับห้องของคุณไปได้แล้ว ถ้าเกิดเฟื่องหรือบุญช่วยมาเห็นเข้าคงไม่ดีแน่” เมริสาตะโกนตอบออกไป

จริงอยู่ตอนนี้เธอก็ใช่ว่าซีเรียสเรื่องการมีเพศสัมพันธุ์อะไรขนาดนั้น จูบ หอม กอด เคยทำมาหมดแล้ว แต่เรื่องอย่างว่าเนี่ยที่ผ่านมาขณะคบหากับไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้น เธอเองก็เพียรพยายามรักนวลสงวนตัวไว้เพื่อให้ผู้ชายเขาเห็นค่าว่าเราไม่ใช่ผู้หญิงที่สามารภได้มาง่าย ๆ

แต่ไม่เลย...มันไม่ได้เห็นค่าเธอสักนิด ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันนอกใจเธอไม่มีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นแถมยังกล่าวโทษว่าเป็นความผิดของเธอที่ดื้อด้านเล่นตัวไม่ยอมมันเสียที!!

หากเธอมีแฟนใหม่ก็คงจะหยวน ๆ ให้บ้างแล้ว แต่นี่ผู้ชายที่เข้ามาแต่ละคนสภาพอะไรก็ไม่รู้...พอได้แต่งงานกับคุณธันวาตามคำสั่งคุณพ่อคุณแม่เธอเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น...

เธอยังไม่พร้อมจะคุยกับเขาตอนนี้....

เธอยังไม่พร้อมจะเจอหน้าเขาตอนนี้...

ไม่ใช่ว่าโกรธเคืองหรืออะไรหรอกนะ...

แต่เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำตัวยังไง ควรจะทำสีหน้ายังไง ควรจะเริ่มพูดยังไง ควรจะทำตัวปกติหรือเปล่าทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนเราเพิ่งจะหลับนอนด้วยกัน

มันรู้สึกอาย ๆ แปลก ๆ ...หากต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วมันมี!