บทที่ 18

หลังจากที่พูดคุยตกลงกับธนาธิปเรื่องการสวมบทบาทการเป็นผัวเมียปลอม ๆ อีกระดับหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่ปกติมันก็ไม่ได้เป็นผัวเมียกันจริง ๆ อยู่แล้ว ก็ได้กลับขึ้นมาบนห้องนอนแล้วนั่งคิดทบทวนกับตัวเองว่า

รับปากไปเพื่ออะไรวะ?

ตอนนี้เธอก็สุขสบายอยู่แล้วเราแค่วันที่จะได้เซ็นใบหย่าเท่านั้น

เมริสาเอ้ยหาเหาใส่หัวชัด ๆ !

ปิ้ง!!

จู่ ๆ ข้อความจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น...เป็นแอ็กเคานต์ส่วนตัวของรติมาเพื่อนที่เป็นดาราสาวซึ่งหูตากว้างขวางอยู่ในแวดวงสังคมบันเทิงเด้งข้อความเข้ามา

pv.rosese : -send photo-

pv.rosese : พ่อมึงใช่ปะ หน้าคุ้น ๆ กูว่าใช่

เมริสาเองจั๊บ : มึงเจอที่ไหน

pv.rosese : ภูเก็ต กูมาเที่ยวที่ภูเก็ตกับผู้แล้วบังเอิญเจอคนที่หน้าตาละม้ายคล้ายพ่อมึงไม่มีผิด

pv.rosese : มากับผู้หญิงว่ะ

pv.rosese : พ่อกับแม่มึงมาฮันนีมูนกันที่นี่เหรอวะ โรแมนติกโคตร อีดอกกก ได้ห้องพักที่วิวดีที่สุดของโรงแรมด้วย

เมริสาเองจั๊บ : กูโทรหาแม่แป๊บ

...

เมริสามีลางสังหรณ์ใจแปลก เธอสันนิษฐานว่าผู้หญิงที่รติมาหมายถึงอาจจะไม่ใช่แม่ของเธอหรือเปล่าเพราะหากแม่ไปจริงๆก็คงจะโทรมาหาเธอแล้ว

กริ้งง...

my mom

(เม ว่าไงลูก) เสียงหวานใสก้องกังวานดังมาแต่ไกล

"คุณแม่ทำอะไรอยู่คะ"

(แม่กำลังทำคุกกี้ธัญพืชอยู่จ๊ะ แม่ทำไว้เผื่อเมด้วยนะ เดี๋ยวแม่จะชวนนายเดชเอาไปให้ที่บ้านก็แล้วกัน)

"คุณแม่อยู่บ้านเหรอคะ"

(ใช่จ้ะ ถ้าแม่ไม่อยู่บ้านแม่จะไปไหนล่ะ เมมีอะไรหรือเปล่าลูก)

มันก็ยิ่งย้ำชัดอีกด้วยว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แม่ของเธอ...แล้วอีนั่นมันคือใคร!!

"ไม่มีอะไรค่ะแม่ แล้วทำไมแม่ไม่ชวนคุณพ่อมาล่ะคะหรือว่าคุณพ่องานยุ่ง" เธอถามเพื่อความมั่นใจ เผื่อว่าอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือแค่คนรูปร่างหน้าตาละม้ายคล้ายกันเท่านั้นรติมาอาจตาฝาดไปเองก็ได้...

(ใช่จ้ะ คุณพ่อไปดูงานที่ต่างจังหวัด อีกสามสี่วันโน้นถึงจะกลับมา)

"ปกติถ้าคุณพ่อไปดูงานที่ต่างจังหวัดคุณพ่อจะพาคุณแม่ไปด้วยไม่ใช่เหรอคะ"

(ตอนแรกพอรู้ว่าคุณพ่อต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดแม่ก็เก็บเสื้อผ้าเหมือนเคยนั่นแหละ แต่คุณพ่อบอกว่าต้องเดินทางไปหลายที่ไม่ได้อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งเกรงว่าแม่จะเบื่อเอาเปล่า ๆ คุณพ่อก็เลยให้แม่รออยู่บ้าน เมมีอะไรหรือเปล่าลูก วันนี้ถามแปลก ๆ ปกติไม่เห็นจะค่อยสนใจเรื่องทำงานทำการของคุณพ่อเท่าไหร่)

"ไม่มีอะไรค่ะแม่ เมแค่ถามเฉย ๆ แม่ทำขนมเถอะค่ะ เมรักแม่นะคะ"

(แม่ก็รักเมเหมือนกันจ๊ะลูก)

พอตัดสายเมริสาก็รีบส่งข้อความหารติมาทันที

เมริสาเองจั๊บ : แม่กูอยู่บ้าน แม่บอกว่าพ่อกูไปดูงานที่ต่างจังหวัด ผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นลูกค้าพ่อกูหรือเปล่า

pv.rosese : ลูกค้าเหี้ยอะไรอีเมพักห้องเดียวกัน

pv.rosese : พ่อมึงเดินโอบเอวผู้หญิงคนนี้เข้าไปในบ้านพักแถมระหว่างทางและหัวเราะคิกคักสวีทกันหวานฉ่ำเชียว

pv.rosese : ตอนกูเห็น กูยังแอบอิจฉาอยู่เลยว่าพ่อกับแม่มึงแต่งงานกันมาตั้งนานแต่ความหวานไม่ได้ลดน้อยลงสักจึ๋งเดียว

เมริสาเองจั๊บ : หรือว่าพ่อกูจะมีเมียน้อยวะมึง...

pv.rosese : บ้าเหรอ พ่อกับแม่มึงรักกันจะตายไปพ่อมึงจะมีเมียน้อยได้ยังไง อย่าคิดมากน่า อาจจะเป็นแค่ลูกค้าจริง ๆ ก็ได้ปะ

pv.rosese : กูคงตาฝาดไปเองนั่นแหละ

เมริสาเองจั๊บ : มึงกลับวันไหน

pv.rosese : เช็คเอ้าท์กลับพอดี แล้วก็เจอพ่อมึงกำลังเช็คอินเข้า

เมริสาเองจั๊บ : ขอบใจมากนะมึง

หลังจากวางสายจากเพื่อนสนิท บรรยากาศรอบตัวเมริสาก็วนลูปเข้าสู่ความอึมครึมเหมือนเมื่อครู่ แตกต่างกันเพียงเรื่องก่อนหน้าเป็นแค่เรื่องที่เธอทำตัวไม่ถูก กลับกันตอนนี้คือเรื่องของคนภายในครอบครัวโดยเฉพาะคนที่มีความสำคัญต่อเธอมาก ๆ อย่างคุณพ่อ คุณแม่ มันทำให้สภาพแวดล้อมมืดบอดเต็มไปด้วยฝุ่นคลุ้ง

เรื่องนี้มันมีความจริงเท็จมากน้อยเพียงใด?

เธอยังคิดหาเหตุผลที่คุณพ่อต้องมีเมียน้อยแล้วนอกใจคุณแม่ไม่ออกจริง ๆ

เธอพยายามปฏิเสธว่ามันไม่ใช่!!

มันเป็นเพียงแค่การเข้าใจผิด!!

ผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นเพียงแค่ลูกค้าที่คุณพ่อต้องคอยดูแลและให้เขามาเซ็นสัญญาร่วมโครงการกับบริษัทของคุณพ่อ…

เมริสาใช้ฝ่ามือเสยผมยาวสลวยแบบลวก ๆ สีหน้าของเธอไม่สู้ดีสักเท่าไหร่นัก พยายามภาวนาร้องขออย่าให้สิ่งที่เธอคิดเป็นเรื่องจริงเลยเพราะไม่เช่นนั้นครอบครัวสมบูรณ์แบบ ครอบครัวตัวอย่างที่เต็มไปด้วยความสุขมันจะพังทะลายล้มลงไม่เป็นท่า

ปรื้นนน!!!! จู่ ๆ เสียงแตรรถก็ดังขึ้นช่วยเรียกสติเมริสากลับมา เธอสะบัดความคิดบ้าบอนี้ทิ้งออกจากสมองก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างเพราะคิดว่าแม่เธออาจมาถึงแล้วโดยหลงลืมไปว่าเธอเพิ่งจะวางสายจากคุณพรพรรณไปเมื่อครู่นี้เอง

“ช่วงนี้ธันหายไปไหน ทำไมไม่มาเจอพิญเลย พิญคิดถึงคุณแทบแย่แหนะ” ได้ยินเสียงบทสนทนาของหญิงสาวที่คุ้นหูเป็นอย่างดี ฝ่าเท้าของเมริสาก็หยุดชะงักทำตัวแบนแนบติดชิดฝาผนังลอบดูอยู่ห่าง ๆ ว่าพวกเขากำลังพูดคุยอะไรกัน

“ผมงานยุ่งน่ะครับ” มันอาจเป็นคำประโยคปกติทั่วไปที่ใช้ในบทสนทนา แต่สำหรับคนที่รู้จักสนิทสนมอย่างพิรญาแล้วหล่อนมองออกว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ปกติและเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ทั้งน้ำเสียง ทั้งแววตา ทั้งกิริยาท่าทางที่ธันวากำลังใช้กับหล่อนนั้นมันไม่ใช่ธันวาคนเดิมที่เคยรู้จัก

“ธันเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“เปล่าครับแล้วนี่พิญมีธุระอะไรหรือเปล่าทำไมมาถึงบ้านผมได้”

“พิญต้องมีธุระอะไรก่อนเหรอคะถึงจะมาหาคุณได้เนี่ย ช่วงนี้ธันดูเปลี่ยนไปนะ ไม่ค่อยมาหา ไม่ค่อยโทรหาพิญเหมือนเดิมแล้ว ธันหมดรักพิญแล้วใช่ไหมล่ะหรือว่าอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นเข้าแล้วพิญก็คงไม่มีความหมายแล้วใช่ไหมคะ” พิรญาเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชันกระแทกแดกดันก่อนจะแหงนหน้าขึ้นไปมองหน้าธนาธิปแล้วบีบเค้นหยาดน้ำตาให้ร่วงหล่นลงมาราวกับสั่งได้

แต่ทว่าเมริสายังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหนก็มีรถคันใหม่ก็แล่นเข้ามาจอดเทียบด้านหน้าบ้าน ปรากฏเรือนร่างของหญิงวัยกลางคนที่ดูมีสง่าราศีแผ่กระจายอำนาจออกรอบด้านนั่นคือคุณผู้หญิงพรพรรณและคุณผู้หญิงผกาวรรณ

“คุณแม่…” พิรญาลอบกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่หล่อนถอยหลังกรูด ก่อนจะยกมือไหว้แม่ว่าที่สามีอย่างนอบน้อมและเกรงอกเกรงใจ ดูท่าสีหน้าของอีกฝ่ายไม่สู้ดีสักเท่าไหร่นัก เพราะเคยมีประสบการณ์ต่อปากต่อคำกับคุณผกาวรรณมาแล้วครั้งหนึ่ง

“คุณแม่ คุณอา มาทำอะไรที่นี่ครับ” ธนาธิปเองก็แปลกใจไม่ใช่น้อยที่จู่ ๆ ทั้งสองคนก็มาโผล่หน้าบ้านของเขาในเวลาที่พิรญามาหาเขาพอดี

“แม่จะมาเรือนหอลูกชายกับลูกสะใภ้ไม่ได้เลยเหรอหึตาธันวา และประโยคนี้แกควรถามผู้หญิงคนนี้มากกว่าว่ามาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ” สายตาหยอกเย้าที่หันไปมองลูกชายเมื่อครูค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเข้มสะพรึงจ้องมองพิรญาด้วยความไม่พอใจ

“หนูมาหาธันค่ะคุณแม่”

“ใครเป็นแม่เธอไม่ทราบจ้ะ ฉันมีลูกชายแค่สองคนก็คือตาธันวา ตาตุลา แล้วก็มีลูกสะใภ้ซึ่งไม่ใช่เธอแน่นอน และที่สำคัญเธอเองก็น่าจะรู้ตัวดีว่าตอนนี้ลูกชายฉันไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือย เธอควรเว้นระยะห่างไม่ใช่ยังไปมาหาสู่กันอยู่แบบนี้ มันดูไม่มีมารยาท เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม?” ด้วยบุคลิกสีหน้าท่าทางของผกาวรรณที่ดูเป็นผู้หญิงแรง ๆ เป็นทุน ยามต้องสนทนากับคนที่ไม่ชอบขี้หน้ามันจึงดูแรงขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ท้ายสุดแล้วพิรญาก็จำใจกลับไปอย่างจำยอม