บทที่ 10

“คุณธัน ลุกขึ้นไปบนข้างบนดี ๆ ค่ะ” ฝ่ามือเล็กจับท่อนแขนแกร่งเอาไว้ แล้วออกแรงดึงจนสุดกำลังที่เธอมีแต่กลับไม่ได้สามารถทำให้ร่างกายเขาสั่นไหวเลยสักนิดเดียว

ก็แหงล่ะสิ ดูร่างเธอก่อน บอบบาง เพรียวระหงอย่างกับหุ่นนางแบบ น้ำหนักนี่ไม่ถึงสี่เก้าด้วยซ้ำ จะเอาอะไรไปต้านแรงของผู้ชายบึกบึน แน่นไปทุกส่วนขนาดนี้ อีตาคุณธันวาดูแลตัวเองดีจะตายห่าไป เข้าฟิตเนสอาทิตย์ละสี่ห้าครั้งได้มั้ง!

“คุณธัน”

“อื้อ พิญ…” เรียวแขนล่ำสั่นรวบร่างบอบบางให้ล้มทับลงมาบนตัวเขา ก่อนจะโอบกอดเธอเอาไว้จนไม่สามารถขยับหนีได้

“คะ…คุณ ธะ..ธัน” เมริสาเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก หัวใจเธอราวกับถูกแขวนลอยอยู่เหนืออากาศ สั่นไหวเต้นโครมครามจนหวาดกลัวความรู้สึกตนเองว่าจะเผลอคิดอะไรเกินเลยกับผู้ชายมีเจ้าของอย่างธนาธิป

ยิ่งเธอพยายามดิ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโอบรัดเธอแน่นขึ้นเท่านั้น จนใบหน้าอยู่ในระยะประชิดได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจและเสียงลมหายใจของกันและกัน

เขาหล่อ เธอยอมรับ…ถ้าแบบธนาธิปไม่ได้เรียกว่าหล่อ ผู้ชายทั้งโลกก็คงขี้ริ้วขี้เหร่กันหมด แค่บุคลิก ท่าทาง คำพูด มันบดบังรัศมีอออร่าเหล่านั้นชนิดที่ว่าไปเดินช็อปตามสำเพ็งก็พบเจอถมเถไป! ยังไง๊ ยังไง เขาก็เทียบพระเอกซีรี่ย์จีนเธอไม่ได้มักเสี้ยวเหอะ

เธอหลุดเข้าไปในห้วงภวังค์ความคิด ความลุ่มหลงของตนชั่วขณะหนึ่งเผลอระเริงกับการที่ได้ใกล้ชิดคนหล่อเหลาเช่นธนาธิป จนทำให้เธอไม่สามารถควบคุมสติสัมปะชัญญะได้ ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเธอพยายามบอกย้ำแก่ตัวเองเสมอ ๆ ว่า ผู้ชายคนนี้คือผู้ชายต้องห้าม เพราะเขามีเจ้าของแล้ว! ต่อให้วันนี้เธอจะมีสิทธิในตัวธนาธิปทุกอย่างด้วยใบทะเบียนสมรสโซ่ห่วงคล้องผูกคอคำว่า “สามีภรรยาตามกฎหมาย” แต่เธอก็มีศักดิ์ศรีมากพอ ไม่มีวันทำเรื่องบัดซบแย่งคนรักคนอื่นเด็ดขาด

และที่สำคัญเราทั้งสองไม่ได้สมัครรักใคร่จะแต่งงานกัน ทุกอย่างเป็นเพียงความต้องการของผู้ใหญ่เท่านั้น เมื่อครบหนึ่งปีก็แยกย้ายกันไปตามทาง ความจริงข้อนี้เธอไม่อาจปฏิเสธได้! จึงไม่คิดเอาตัวลงไปเล่นกับไฟ หากวันข้างหน้าเธอถลำลึกไปมากกว่านี้ ยากเกินจะถอดถอนตัวขึ้น ไฟนั้นมันก็จะย้อนกลับมาแผดเผาเธอจนมอดไหม้ไม่เหลือชิ้นดี

และสุดท้ายก็คงจะโทษใครไม่ได้นอกจากโทษตัวเอง...เพราะเธอเป็นฝ่ายยินยอมพร้อมใจก้าวขาลงไปในกองเพลิง ไม่ได้มีใครมารวบหัวรวบหางแล้วจับเธอโยนเสียหน่อย

"พิญญา..." เสียงครวญครางที่เอ่ยเรียกชื่อคนรักทำให้เมริสาถีบตัวเองออกมาจากห้วงภวังค์ความลุ่มหลงบ้า ๆ นั่นที่มันไม่ควรเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นต่อหน้า ลับหลังหรือเพียงชั่วขณะเดียวด้วยซ้ำ

"ปล่อย! ปล่อยฉันนะคะ" ในที่สุดเมริสาก็สามารถดิ้นหลุดจากอ้อมแขนแกร่งกำยำของธนาธิป โชคดีที่เขาเมามายฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มันก็ส่งผลให้ไม่สามารถใช้พละกำลังได้เต็มแรงอย่างเช่นในตอนปกติทั่วไปที่เธอไม่มีทางทำแบบนี้ได้แน่นอน

"พิญ พิญญา..."

เมริสาประเมินสถานการณ์ดูแล้วเธอคงจะยกร่างบึกบึนอย่างกับคิงคองของนายธันวาขึ้นไปชั้นบนไม่ไหวแน่ ๆ และคร้านจะไปรบกวนเวลาพักผ่อนของเฟื่องกับบุญช่วยจึงตัดสินใจทิ้งให้เขานอนเมามาอยู่บนฟูกโซฟานี่แหละ!

ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ใจจืดใจดำจนเกินไป ควรจะทำหน้าที่ภรรยาตามกฎหมายเสียหน่อย คนอื่นจะได้ไม่ครหาว่าเธอบกพร่องปล่อยให้ผัวนอนพะงาบอยู่ด้านล่าง

"ทำไมถึงได้เมาเหมือนหมาเนี่ย!" เมริสาถามพลางก็ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเนื้อเช็ดตัวซับใบหน้าเขาไปด้วย อยากรู้เสียจริงว่าใครหรือสาเหตุอะไรที่ทำให้ธนาธิปคนที่วางมาด เก๊กขรึม เป็นผู้ลากมากดีตีนแดงตลอดเวลาไม่เคยแสดงกิริยาหรือถ้อยทีที่บ่งบอกถึงนิสัยด้านในออกมามีเพียงหน้ากากที่สวมใส่อยู่ตลอดเวลาถึงได้ตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชขนาดนี้

"พิญ...ทำไมพิญทำกับผมแบบนี้ พิญ..." เขาเอาแต่พร่ำเพ้อถึงผู้หญิงคนนั้น

"พิญ...พะ...พิญ ไหนพิญบอกว่าพิญรักผม...แล้วทำไม ทำไม"

"..."

"เรากำลังจะสร้างอนาคตด้วยกันไม่ใช่เหรอพิญ ฮึก...พิญเป็นคนบอก เป็นคนที่อยากให้ผมแต่งงานกับเมริสาตามความต้องการของคุณพ่อคุณแม่เพื่อไม่ให้ผมผิดกับพวกท่านเพราะพิญไม่ใช่เหรอ" ธนาธิปเอ่ยด้วยน้ำเสียงงัวเงียอู้อี้อยู่ในลำคอแต่ก็พอจะฟังออกบ้างเป็นบางประโยคและสามารถนำมาปะติดปะต่อเข้าด้วยกันได้

"ไหนพิญบอกว่าพิญรักผม พิญจะรอผม...ไหนพิญบอกว่าหลังจากที่ผมครบสัญญากับเมริสา แล้วเราสองคนจะสร้างครอบครัว แต่งงาน มีลูกด้วยกันยังไงล่ะ ฮึก พิญ"

"พิญ..." ธนาธิปคว้าหมับเข้าที่ข้อแขนเรียวบางของเมริสาซึ่งคิดว่าคือพิรญาคนรัก "ที่ผ่านมาผมยังรักและทุ่มเทให้พิญไม่มากพอเหรอ ฮือ ทำไม ทำไม"

"คุณธัน..."

เมริสาไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้เขาไปพบเจอกับเรื่องราวอะไรมา ซึ่งหากลองนำคำพูดตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้มาปะติดปะต่อเข้าด้วยกันก็พอจะคาดเดาทางได้ว่าคงเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น พิรญา และคงเป็นเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจเขามากพอสมควรจึงทำให้ผู้ชายเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดปลายตีนต้องมาตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชขนาดนี้

"พิญ...ฮึก"

แต่งงานกับเขามาได้สักห้าเดือนกว่า ภาพจำของธนาธิปที่ติดอยู่ในหัวของเธอ นั่นก็คือ ผู้ชายที่โคตรเพอร์เฟค เนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า วางมาดเก๊กขรึม เป็นคนสูงส่งที่ทำให้คุณหนูเมริสาอย่างเธอดูต้อยต่ำเรี่ยดินแทบเทียบไม่ติดแม้ปลายเล็บขบ ทว่าวันนี้เขากลับปล่อยตัวให้เมามายหัวราน้ำ มันต้องมีอะไรสักอย่างที่อยู่เหนือการคาดหมายแน่นอน

"ทำไมพิญต้องนอกใจผม..."

"อีเชี้ย..." เมริสาสบถถ้อยคำหยาบโลนออกมาอย่างลืมตัว

อีนี่ก็เหนือการคาดหมายจนเกินไปหรือเปล่า ถึงจะรู้ความตอแหลของพิญญาจากโรสมาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าธันวาจะหายโง่ตาสว่างเรฺ็วขนาดนี้

"พิญ..."

"นอนเถอะค่ะคุณธัน" เอาจริง เธอก็อดสงสารเขาไม่ได้เหมือนกัน ไม่แปลกหรอกที่เขาจะเมามายหัวราน้ำแบบนี้ เป็นใครใครก็คงตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับเขา ไม่เว้นแม้กระทั่งเธอที่หนักหนาเอาการกว่านี้ด้วยซ้ำไป

"พิญ..."

เมริสาลุกขึ้นเอากะละมังไปเก็บด้านใน ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องรับรองแขกอีกรอบพร้อมผ้านวมผืนหนาและสเปรย์กันยุงชิ้นไม่ใหญ่มาก

หญิงสาวนั่งลงด้านล่าง แล้วถอดรองเท้า ถุงเท้า ออกไปวางเป็นระเบียบเรียบร้อยด้านล่าง ไล่ขึ้นมาปลดเข็มขัดและคลายกระดุมออกเล็กน้อยเพื่อให้เขาไม่รู้สึกอึดอัดจะได้นอนหลับอย่างสบายตัว ก่อนฉวยผ้าห่มคลุมโปงตั้งแต่แผงอกจรดปลายเท้าไม่ให้มีอวัยวะส่วนใดเล็ดลอดออกมาเป็นเหยื่อของยุงร้าย

ก่อนจะเปิดสเปรย์กันยุงให้ลอยฟุ้งอบอวลไปทั่วห้อง หยิงรีโมทขึ้นมาปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศไม่ให้หนาวเหน็บจนเกินไป หลังจากนั้นก็เดินออกไปเงียบ ๆ โดยไม่มีบทสนทนาใด ๆ ทั้งสิ้น

รุ่งเช้าวันถัดมา

"อื้อ!" ธนาธิปค่อย ๆ ปรือตาที่มันหนักอึ้งขึ้นอย่างยากลำบาก ใช้ข้อมือทุบศีรษะสองสามทีเพราะอาการปวดหนึบ โครงเครงคล้ายกับบ้านหมุนชวนให้เขารู้สึกอยากอาเจียนออกมา "มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงวะ"

กวาดสายตามองโดยรอบ นี่มันบ้านเขา! นี่ก็โซฟาเขา! นี่ก็ผ้าห่มเขา!

"ตื่นแล้วเหรอคะคุณธันวา" เฟื่องเดินเข้ามาพร้อมกับถาดเสิร์ฟอาหาร

ธนาธิปเหลือบมองเห็นรองเท้า ถุงเท้า เข็ดขัด ที่วางอย่างมีระเบียบอยู่ข้าง ๆ และกล่องสเปรย์ไล่ยุงซึ่งตั้งอยู่ด้านล่างโซฟาใกล้ตัว คงจะไม่อยากให้เขาเป็นโรคไข้เลือดออกตาย สิ่งเหล่านี้แสดงถึงความเอาใจใส่ของผู้กระทำ และคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เฟื่อง แม่บ้านสาวเพียงคนเดียว...

"ขอบคุณพี่เฟื่องมาก"

"ขอบคงขอบคุณพี่ทำไมกันคะ โน้น คุณเมริสาต่างหากที่คอยดูแล เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คุณธันวา และนี่ คุณเมฝากมากค่ะ" พูดพร้อมกับวางอาหารลงบนโต๊ะ "คุณเมบอกว่าถ้าคุณธันตื่นแล้วให้รีบเอามาให้ทันที กินให้หมดนะคะ เฟื่องเห็นคุณเมเธออุตส่าห์ลุกขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่"

อาหารพวกนี้ฝีมือเมริสาเหรอวะ! กินแล้วเขาจะตายรึเปล่า!