บทที่ 20

หากอยู่กันนานกว่านี้ กูว่าเมริสาต้องเล่นหัวเขาเข้าสักวันแน่! ปากเรียกกู คุณธัน คุณธันวาทุกคำ แต่การกระทำกลับตรงกันข้าม ย้อนแย้งสัส ๆ

“ทำไมเมื่อกี้กินแค่นิดเดียว อิ่มเหรอ” ถามคำถามนี้ปุ๊บ สายตาแปลก ๆ ของเมริสาก็เลื่อนขึ้นมามองหน้าเขา ก่อนหัวคิ้วจะขมวดย่นติดกันเล็กน้อย

“ปกติคุณไม่เคยแม้แต่จะชายตาแลด้วยซ้ำ แต่นี่สังเกตด้วยว่าฉันกินนิดเดียว เอ๊ะ” แววตากรุ้มกริ่มพร้อมรอยยิ้มเลศนัยกระตุกขึ้นก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาจนปลายจมูกแทบชนกัน “เอ๊ะ หรือได้กันครั้งเดียว คุณหลงฉันแล้วเหรอไง๊”

“คงงั้นมั้ง” ธนาธิปไม่ได้หลบหลีกหรือปฏิเสธอย่างที่เมลิสาคิด ในทางกลับกันเขายื่นหน้าเข้าไปซ้ำยังทำสายตากรุ้มกริ่มใส่เธออีกด้วยทำให้คนที่คิดจะกลั่นแกล้งเมื่อครูต้องรีบถอยเสียเอง

“บ้า” ใบหน้าเธอแดงก่ำ หลุบความขวยเขินอย่างบอกไม่ถูก บ้าชะมัดกะว่าจะเป็นเสือไล่ตะครุบเหยื่อให้กลัวเล่นแท้ ๆ แต่ดันโดนเขาหลอกกลับเสียได้!! จะว่าไปตั้งแต่ที่ธนาธิปตาสว่างจากผู้หญิงคนนั้นเขาก็ดูสดใสไม่เก๊กครึ้มหรือทำตัวเข้าถึงยากเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว

ธนาธิปหัวเราะเล็กน้อยให้กับท่าทีตื่นตูมของเมริสา ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนโผงผางตรงไปตรงมากล้าได้กล้าเสียแต่พอเอาเข้าจริงก็ แข็งนอกอ่อนใน... "ผมพูดเล่นน่ะ ก็เห็นคุณแหย่มา ผมก็เลยเหย้ากลับแฟร์ ๆ ดี"

"อ้อ!!!" ทำเสียงสูงลิ่ว บ้าชะมัดเมื่อกี้เผลอคิดเข้าข้างตัวเองแล้วว่าเขาแอบติดใจ เหอะ! เธอต่างหากล่ะ

ทำไมเป็นคนใจง่ายขนาดนี้เนี่ยเมริสา รู้ถึงไหนอายถึงนั่น

"ช่วงนี้ฉันไดเอทน่ะ รู้สึกว่าก่อนหน้าจะเอ็นจอยกับการกินมากไปหน่อยเริ่มลงพุงแล้ว"

"คุณไม่เห็นจะอ้วนตรงไหนเลย..." ชายหนุ่มตั้งใจมองเรือนร่างแบบบางตั้งแต่หัวจรดเท้า

"เหอะ คุณไม่รู้หรอก ฉันไปนอนดีกว่านี่ก็กี่โมงกี่ยามแล้ว ฉันนอนดึกมาตั้งหลายคืนหากคืนนี้นอนดึกอีกมีหวังหน้าได้โทรมแหง ๆ เลย" สองฝ่ามือยกขึ้นมาป้องปาก ย่อเข่าลงเล็กน้อย พร้อมเอ่ยขึ้น "โอ๊ย! รับไม่ได้" จากนั้นก็เดินตัวปลิวขึ้นไปชั้นบนของบ้าน

หลังจากที่อาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้ากลายเป็นชุดนอนตัวโปรดเสร็จเรียบร้อยแล้วเมริสาก็มานั่งด้านหน้ากระจกบานใหญ่ ก่อนจะหยิบเซรั่มครีมบำรุงที่ราคากระปุกละครึ่งแสนขึ้นมาชโลมบนใบหน้านุ่มนวล

ก๊อก ๆ!!

"เม...เมริสา"

"ค่ะ ๆ " เธอวางขวดเซรั่มลงบนหน้าโต๊ะเครื่องสำอาง ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูให้กับธนาธิปโดยที่บนใบหน้านุ่มนวลแดงแจ๋เพราะพอกเซรั่มมะเขือเทศเอาไว้ให้นุ่มเด้งเนียนใสกิ๊งเหมือนก้นเด็กแรกเกิด

แกร๊ก!

"เชี้ย!" วินาทีแรกที่ประตูเปิดออกธนาธิปร้องอุทานด้วยความตกใจ อันที่จริงเขาก็คิดเอาไว้แล้วนั่นแหละว่าหากมาเคาะห้องผู้หญิงดึก ๆ ดื่น ๆเช่นนี้ก็คงจะเห็นสภาพเธอที่กำลังบำรุงผิวหน้าตัวเองอยู่แต่ก็ไม่คาดฝันว่ามันจะแดงแจ๋ขนาดนี้

"ฉันเองค่ะไม่ใช่เหี้ย เหี้ยอะไรจะสวยขนาดนี้ว่าแมะ" เมริสายกแขนขึ้นมาเท้าสะเอว "ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่ห้องฉันดึก ๆ ดื่น ๆ เนี่ย เอ๊ะ!" พูดพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นทาบริมฝีปากคล้ายกับกำลังอุทาน ก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วเรียวยาวลงไปวาดบนแผงอกแก่งกำยำพร้อมกับสายตายวนยั่ว "จะมาปู้ยี่ปู้ยำทำมิดีมิร้ายกับฉันเหรอ คุณสามีคะ ฉันเข้าใจนะคะว่าความสวยของฉันเนี่ยมันบาดตาบาดใจจนทำให้คุณหักห้ามความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหวแต่คุณก็ต้องยับยั้งบ้างนะคะ อย่าลืมสิว่าเราสองคนเนี่ยเป็นแค่สามีภรรยาปลอม ๆ กันไม่ใช่ผัวเมียกันจริง ๆ สักหน่อย"

"เม" ธนาธิปกดเสียงต่ำ

"ฉันล้อเล่นน่ะค่ะ ก็เห็นช่วงนี้คุณไม่ค่อยทำตัวเก๊ก ๆ ขรึม ๆ กับฉันแล้ว เอ้า ๆ ว่าแต่คุณมีธุระอะไรไม่ทราบ" ท่าทีปกติชอบกวนตีนปั่นประสาทเขาเหมือนตอนที่ไม่มีเหตุการณ์ในคืนนั้นเกิดขึ้นของเมริสาทำให้ธนาธิปรู้สึกแปลกใจไม่ใช่น้อยว่าทำไมเธอถึงได้ทำตัวปกติทุกอย่างราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในทางกลับกันเป็นตัวเขาเองต่างหากที่บางครั้งทำตัวปั้นหน้าไม่ค่อยถูก

เมริสามักจะมีอะไรให้เขาแปลกใจอยู่เรื่อยเลย...

เธอไม่เหมือนผู้หญิงหลาย ๆ คนที่เข้ามาในชีวิตเขา...

ไม่ได้ต้องการทรัพย์สินเงินทองหรือหวังปอกลอกคงเพราะฐานะครอบครัวเธอเองก็ร่ำรวยมีกินมีใช้ตลอดชีวิตอยู่แล้วด้วยมั้ง...

ไม่ได้มีมารยาเสแสร้งให้เขารักใคร่เอ็นดู ในทางกลับกันเธอทำตัวน่าหมั่นไส้จนอยากจะเคาะกบาลสักสองสามที...

หลังจากที่พลาดพลั้งมีอะไรกัน เธอก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใช้ชีวิตปกติ พูดคุยหยอกล้อปั่นประสาทเขาเหมือนเดิม...หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะร้องห่มร้องไห้เรียกร้องให้เขารับผิดชอบหรือไม่ก็หลบหน้าไปแล้ว

เอาจริงผู้หญิงแบบนี้...ไม่เหมาะกับการเป็นคู่ชีวิตกูมั้ง ดูแข็งแกร่งยืนด้วยตัวเองได้มากจนเกินไป เกิดวันหนึ่งคบหากันแล้วเฉดหัวกูทิ้งขึ้นมาขายหน้าชะมัดเลยโดนผู้หญิงเขี่ยออกจากชีวิตเนี่ย

"เครื่องทำน้ำอุ่นที่ห้องเสีย ผมอาบไม่ได้ถ้าไม่มีน้ำอุ่นขอมาใช้ที่ห้องคุณได้ไหม" เป็นประโยคร้องขอแกมบังคับเพราะสภาพของธนาธิปในตอนนี้คือกำลังใส่เพียงชุดคลุมและถืออุปกรณ์อาบน้ำหอบมาพะรุงพะรัง แน่นอนว่าถ้าเธอปฏิเสธคงดูใจจืดใจดำจนเกินไป

“แล้วถ้าฉันปฏิเสธล่ะ?” เมริสาเลิกคิ้วถาม

"คุณคงจะดูใจดำจนเกินไป เพราะดูสิผมอุตส่าห์หอบเข้าหอบของมาครบแล้ว" ธนาธิปตอบกลับไปตามที่เขาคิดเมื่อครู่อย่างตรงไปตรงมา

"งั้นฉันก็ปฏิเสธไม่ได้สินะ" เมริสาลอบถอนหายใจเฮือกเล็ก ๆ และคงสมบทถ้อยคำลอบด่าเขาอยู่ในใจว่าไอ้แม่เย็บ ก่อนที่จะเอนทำตัวเอียงแล้วผายมือลากจากด้านหน้าเข้าด้านในเพื่อเป็นการบอกกลาย ๆ ว่าเชิญมึงเข้าไปได้เลยค่ะ

"ขอบคุณครับ" ธนาธิปตอบรับอย่างมารยาทดี ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบชำระร่างกายอยู่เกือบสามสิบนาทีโดยประมาณ

ก่อนจะออกมาในสภาพชุดนอนชแขนยาวขายาวสีขาวสะอาด ผมเผ้ายังคงเปียกชุ่มเพราะเพิ่งจะสระไปหมาด ๆ ทอดสายตามองเห็นเรือนร่างบอบบางที่นั่งหลังตรงคอระหงอยู่หน้ากระจกบานใหญ่แล้วชโลมครีมบำรุงลงบนผิวกาย

ไม่อยากจะคิดเลยชคืนหนึ่งกว่าเมริสาจะนอนได้ต้องใช้เวลาบำรุงหน้าบำรุงผิวกายไปกี่ชั่วโมงวะ เมื่อครู่ก่อนที่เขาจะเข้ามาด้านในเธอก็น่าจะมาร์คหน้าอยู่ เขาเข้าไปอาบน้ำแล้วตั้งสามสิบนาทีออกมาเธอก็ยังจัดการธุระของตัวเองไม่เสร็จสรรพ

"ไงคะ อาบเสร็จแล้วหรอ ฉันก็ทาครีมเสร็จพอดีเลย" เมริสาหมุนเก้าอี้ที่เป็นล้อเลื่อนหันมาหาเขายกขาขึ้นไขว้ห้างแล้วแหงนหน้าขึ้นจ้องมอง

"ครับ"

"มา ฉันเป่าผมให้"

"ห๊ะ...?"

"ก็ผมคุณเปียกอยู่ ถ้าขืนไปนอนในสภาพนี้มีหวังหัวชื้นแหงเลย" เธอไม่พูดเปล่าลากตัวเขาลงไปนั่งบนเก้าอี้ตัวที่เธอใช้นั่งเมื่อครู่ ทั้ง ๆ ที่กูยังไม่ได้ตอบรับยินยอมด้วยซ้ำ

เจ้ากี้เจ้าการ! ชอบบงการ! เหมือนแม่กูไม่มีผิด! ถอดนิสัยกันมาแบบเป๊ะ ๆ น่ามัดรวม ๆ เอาไปอยู่ด้วยกันสักวัน บ้านไม่แตกกูจะกราบตีนงาม ๆ เลยคอยดู

พอกูทำท่าขยับหนี แม่คุณเขาก็ฉวยเส้นผมอย่างแรงแล้วดึงกลับมานั่งที บ้าฉิบ! หนังหัวกูแทบหลุด แม่ง แถมตะคอก ทำหน้ายักษ์หน้ามาร ถลนตาใส่กูอีก “นั่งนิ่ง ๆ ดิ้!!!”

“…” อึ้ง พูดอะไรไม่ออก ทำได้แค่นั่งเงียบ ไม่กล้ามีปากมีเสียง เพราะกลัวจะโดนกินหัว