ถูกบังคับ

ถูกบังคับ

เขาเรียนสาขาสูตินรีแพทย์ (Gynecologist) มีบทบาทในการทำคลอดและตรวจรักษาโรคที่เกี่ยวข้องกับสตรี โดยเฉพาะปัญหาสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับระบบสืบพันธุ์ โดยมักเรียกพวกเขาว่า “หมอตรวจภายใน” มีหน้าที่ครอบคลุมถึงการให้คำปรึกษาเรื่องการมีบุตรและการผ่าตัดต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับอวัยวะสืบพันธุ์ของผู้หญิง

สาเหตุที่เรียน เพราะเขาเป็นคนจัญ... ไม่ใช่แน่นอน100%... แต่!!! เป็นคน จัญ.....80% 55+ ไอ้พวกเพื่อนๆมันว่างั้นนะ อันที่จริงที่เขาเลือกเรียน เพราะแม่ของเขาเป็นมะเร็งมดลูก และเสียชีวิตเพราะไอโรคบ้านี้ต่างหาก นั่นแหละมันเลยทำให้เขาเลือกเรียนทางนี้

นายแพทย์ เปรมนัตย์ เควิน ดิศษญะ นั่นคือชื่อของเขา

เขาต้องมาแต่งงานกับ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังเรียนไม่จบมหาลัยเลยด้วยซ้ำ

เขายอมให้คุณพ่อทุกอย่าง แต่เรื่องนี้เขาไม่ยอม เขาไม่อยากแต่งงาน เขาไม่อยากผูกมัด เขาชอบอิสระ...เพราะผู้หญิงที่คบกับเขาคนปัจจุบัน เน้นว่า ปัจจุบัน เราคบกันแบบไม่ผูกมัด ใครอยากไปนอนกับคนอื่นก็ไป เพราะเขาก็มีหลายๆคนที่มานอนแบรอให้เขาเอา 

เขาอยากใช้ชีวิตหนุ่มโสดไปเรื่อยๆ เห็นเพื่อนบางคนแต่งงานแล้วเหมือนตกนรกยังไงก็ไม่รู้....แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว.....ยึย....

“ผมไม่แต่ง....ยังไงก็ไม่แต่ง!”

“ ฉันไม่ได้ของร้องแก ฉันแค่มาบอก ทุกอย่างกำลังจะเกิดขึ้นภายในเดือนหน้า.... อ๋อ จำไว้.... ถ้าแกคิดจะหนีละก็..... ไม่ต้องบอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น....”

“พ่อ......”

ทำไมผมต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้.... ผมเคยคิดมาตลอดว่าไอการคลุมถุงชนมันมีแค่พวกลูกคนจีนที่เขารวยๆเพื่อมาต่อยอดเงินยอดทองยอดหอไอเฟล แต่ตอนนี้.....ผมกลับเจอกับตัวเอง....โถ่เว้ย.... แล้วไอ้คำขู่ต่างๆนาๆที่พ่อผมพูด ผมรู้ว่าพ่อทำจริง จะเอาไงดีวะ ......

ตุ๊กตา Part

“คุณป้าค่ะ....ทำไมต้องเป็นหนูด้วย....หนูยังเรียนไม่จบเลยนะคะ.... แล้วพี่ต้องละคะ....ไหนคุณป้าบอกว่าพี่ต้องจะแต่งงาน แล้วทำไมถึงมาเปลี่ยนเป็นหนูไปได้...”

“นี้!! ถ้ายัยต้องอยู่ ฉันจะมาขอให้แกแต่งงานแทนรึยังไงห๊ะ.... นังเด็กเนรคุณ!!”

คำก็เนรคุณ....สองคำก็เนรคุณ....

“ฉันไม่ได้ขอความเห็นแก แต่ฉันมาบอกให้แกเตรียมตัว เดือนหน้าแกต้องแต่งงานแทนยัยต้อง”

“อีกแค่2อาทิตย์เองนี่ค่ะ....ทำไมเร็วจัง....ขอเขาเลื่อนไปได้ไหมคะ ”

“โอ๊ย..... ไม่ต้องพูดมาก...ถ้าแกไม่อยากให้บ้านหลังนี้ถูกขายทอดตลาด แล้วก็โดนไล่ออกจากบ้านเหมือนหมูเหมือนหมาละก็...ก็แต่งๆไปซะ....แม่แกขนาดตายไปแล้วก็ยังสร้างเรื่องสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้น”

ทำไมนะ.... ทำไมต้องเป็นเธอที่โดนด่า โดนบ่นอยู่ตลอดเวลา....ทั้งที่เธอไม่เคยทำอะไรเลย.... เงินที่เป็นหนี้อยู่ตอนนี้.... ถ้าไม่ใช่ป้าและลุงเอาบ้านของแม่เธอไปจำนองไว้เพื่อที่ท่านทั้งสองจะเอาเงิน2.5ล้านบาทไปทำธุรกิจล่ะก็ เรื่องมันก็ไม่เป็นแบบนี้...

แล้วไอ้ที่ต้องเอาลูกเอาหลานไปแต่งงานขัดดอกมันก็เป็นความคิดของลุงกับป้าทั้งนั้น แต่คนที่เป็นลูกสาวของป้า.... กลับหนีไป ..... ทิ้งภาระทุกอย่างให้เป็นเธอที่ต้องคอยตามแก้อีกสินะ

“ตุ๊กตา.....แกโอเคไหม.....” เธอเป็นห่วงเพื่อนของเธอจัง.. 

“ไม่..... ไม่โอเคเลย.... ไม่โอเคเลยสักนิด....ทำไมล่ะ....ทำไมต้องเป็นฉันตลอดเลยล่ะนุ่มนิ่ม”

”ตุ๊กตา...... ถ้าแกไม่ไหว....แกก็ร้องเถอะ.....พอแกร้องไห้เสร็จแล้ว....แกก็กลับมาเป็นตุ๊กตาคนเดิมนะ....คนที่ยิ้มเก่ง...ร่าเริง.... ”

ฮึก.....ฮึก......ฮึก.... 

น้ำตาที่ไหลออกมา มันคงจะถูกกลั่นมาจากภายในลึก ๆ ของหัวใจ....ทุกอย่างที่เกิดขึ้น....ตั้งแต่เธอเสียแม่.... การถูกกระแหนะกระแหนจากคนรอบข้าง....การถูกเอาเปรียบจากคนเป็นลุง-ป้า และลูกพี่ลูกน้อง....แต่เธอไม่เคยจะคิดเอามาใส่ใจเลยสักครั้ง....แต่ครั้งนี้.....เธอจะต้องทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการเลยสักนิด เธออยากใช้ชีวิตในช่วงวัยรุ่นของเธอให้คุ้ม.... จะบอกว่าใช้ชีวิตในช่วงวัยรุ่นก็ไม่ถูก....เพราะเธอไม่เคยได้ใช้มันเลยต่างหากล่ะ

“ฉันควรจะทำยังไงดี.....นุ่มนิ่ม....ฉันควรจะทำไงดี....”

“ตุ๊กตา....มันเป็นจริงอย่างที่ป้าแกพูด... แกลองไปถามป้าแกดูไหมว่าเจ้าของเงินเป็นใคร....เพื่อที่จะได้หาทางออก แกก็ไม่อยากแต่งงาน ฉันว่า ผู้ชายคนนั้นก็ไม่อยากแต่งเหมือนกัน ยิ่งโดนบังคับด้วยแล้ว... ฉันว่าไม่มีใครยินดีหรอกแก....”

นั่นสิ....ต้องถามป้า ว่าใครเป็นเจ้าของเงิน...เพื่อหาทางออกที่ดีที่สุด และเธอก็จะได้ไม่ต้องแต่งงาน

………

“คุณป้าค่ะ... คือ..... ใครเป็นเจ้าของเงินเหรอคะ ”

“ทำไม..... แกถามทำไม..... ”

“คือหนูอยากจะถามอะไรเขาสักหน่อยนะคะ ”

“ถ้าแกจะไปถามเขาเรื่องหนี้ละก็.... ไม่ต้องไปถามให้เสียเวลา....เพราะทางนั้นเขาเป็นคนยื่นข้อเสนอมาให้แบบนี้เองยังไงเล่า...ออ..... ทางนั้นเขาไม่ได้ระบุว่าใครจะเป็นคนแต่ง ถ้าแกคิดว่าจะไปคุยแล้วไปบอกเขาว่าแกไม่ใช่ยัยต้องละก็.... เขาไม่สนใจหรอกนะฉันบอกแกไว้ก่อน... นี้.... ที่อยู่เขา.... อยากไปก็เชิญ....ฉันไม่ขัด... ”

ตุ๊บ....

ฉันจับกระดาษพลิกไปพลิกมา มันเป็นจดหมายนั่นเอง ทางนั้นเขาส่งจดหมายมา พร้อมกับระบุวันที่ไว้เรียบร้อยแล้ว... เขาลงกำหนดการแต่งงานไว้เรียบร้อยแล้ว ด้านล่างของจดหมาย เขาไม่ได้พูดข่มขู่....แต่การสื่อออกมาก็ทำให้คิดไปได้ในทิศทางนั้น.... ฉันควรจะไปดีไหม

1อาทิตย์ผ่านไป

“นุ่มนิ่ม.... ไปที่บริษัทนี้เป็นเพื่อนหน่อยสิ ”

“ไปทำไม สมัครงานเหรอ? ”

(ตุ๊กตาส่ายหน้ายิกๆ)

“หรือว่าแกจะไปคุยเรื่องนั้น..... ”

(ตุ๊กตาพยักหน้าขึ้นลง)

“อืม...งั้นไปสิ...ฉันไปเป็นเพื่อน....แกมีที่อยู่ไหม ”

(พยักหน้า)

หมับ!!! 

“ไม่ต้องกลัว.... ฉันจะอยู่ข้างๆแก”

“ขอบใจ..... ฮึก....ขอบใจแกมากๆ ”

“ เอ๊าาาาา ร้องซะงั้น..... อย่าร้องสิ..... แกยังมีฉัน ถ้าแกเป็นอะไรบอกฉันได้เสมอ ใครไม่รักแก แต่ฉันก็รักแกนะ.... แกเป็นเพื่อนฉัน....แกยังมีฉัน..... ไม่ต้องร้องแล้ว.... หยุดได้.... ดูสิไม่สวยแล้วเห็นไหม.... วันนี้แกไปทำงานไหมเนี่ย... ”

ฮึก..... (อืม....ฮึก)

“ฉันขอที่ร้านทำแค่วันศุกร์ถึงอาทิตย์น่ะ ฉันกลัวจะไม่ไหว.... ช่วงนี้เรียนเยอะด้วยแกก็รู้...ใกล้จะจบแล้วด้วย... เหลือแค่ฝึกงาน และตามเก็บงานวิชาต่างๆ... แต่ฉันไม่รู้ว่า....หลังจากจบแล้วชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อไป ”

“หืออออ อย่างพึ่งคิด.... รอให้มันถึงวันนั้นก่อนเถอะ... ปะ ไปที่นั่นกันได้แล้ว ”