บทที่ 1

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูล เซน

สาวน้อยวัย 14 ปี ผู้ที่เป็นเจ้าของรอยยิ้มสดใส ที่ทุกคนในบ้านต่างก็รักใคร่เอ็นดู และอดที่จะยิ้มตามความน่ารักสดใสของเธอไม่ได้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูน่าทะนุถนอมไปซะหมด และไม่มีวันไหนเลยที่คฤหาสน์หลังใหญ่หลังนี้จะขาดเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ทั้งที่รอบนอกตัวบ้านนั้นเต็มไปด้วยเหล่าบอดี้การ์ดชุดดำจนดูน่ากลัว แต่ภายในบ้านกลับเต็มไปด้วยความสดใส จากเจ้าของรอยยิ้มอย่าง ณดา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"พี่อลันคะ น้องเข้าไปได้ไหม" มือเล็กยกขึ้นเคาะประตูห้อง ก่อนจะถือวิสาสะเปิดมันเข้าไปทันทีที่พูดจบโดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต แล้วยื่นหน้าเข้าไปภายในห้องเพื่อมองสำรวจ ก่อนที่เธอจะพาตัวเองแทรกตัวก้าวเข้าไปด้านในทันทีที่มองไปเห็นคนที่นั่งทำงานอยู่

"เข้ามาแล้วจะถามทำไม" เสียงเรียบนิ่งเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากงานในมือแล้วเจอกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ที่เป็นที่รักของคนในบ้านหลังนี้…

แต่ยกเว้นกับเขา!

"วันหยุดนี้คุณพ่อกับคุณแม่สัญญาว่าจะพาน้องไปเที่ยว พี่อลันไปเที่ยวกับน้องนะคะ" เสียงหวานใสของณดาเอ่ยชวนผู้เป็นพี่ชายด้วยรอยยิ้มสดใส

เพราะพ่อกับแม่สัญญากับเธอว่า ถ้าเธอสอบได้คะแนนดีจะพาไปเที่ยว ซึ่งเธอก็ไม่ทำให้ท่านทั้งสองผิดหวัง ท่านทั้งสองเลยทำตามสัญญา และเธอก็กำลังรบเร้าอลัน เพราะอยากจะให้พี่ชายไปเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตาด้วยกันสักครั้ง

"....."

แต่คำตอบที่ได้กลับมาจากอลัน กับมีแต่ความเงียบ หรือจะบอกว่า เป็นคำตอบที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากพูดก็ได้ เพราะถ้าอลันเงียบ นั่นคือคำปฏิเสธอย่างไม่ต้องสงสัยหรือไม่ต้องถามอะไรให้มากความ

"พี่อลันไปนะคะ เราจะได้ไปเที่ยวกันเป็นครอบครัว น้องอยากให้พี่อลันไปด้วยกันจริง ๆ นะคะ" แม้จะถูกปฏิเสธด้วยความเงียบ แต่ณดาก็ยังคงไม่ยอมแพ้ รบเร้าให้พี่ชายของเธอตอบตกลงอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมละความพยายามไปง่าย ๆ

ตั้งแต่จำความได้เธอก็ไม่เคยไปเที่ยวกับพี่ชายตัวเองเลยสักครั้ง แม้จะชวนหรือออดอ้อนให้ตายอลันก็ไม่ยอมที่จะไปกับเธอเลยสักครั้ง และครั้งนี้เธออยากจะให้เขาไปด้วยกันจริง ๆ เพราะเธออยากให้เขายิ้มมีความสุขแบบเธอบ้าง เลยคิดเองว่าถ้ารบเร้าเขาไปเที่ยวด้วยกันได้ พี่ชายเธอคงจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าขึ้นมาบ้าง

"ออกไป" อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบพลางก้มหน้าก้มตาทำงานที่ค้างอยู่ต่อ โดยไม่สนใจเธออีกและไม่สนด้วยว่าเธอจะทำหน้าบึ้งตึงใส่เขาอย่างทุกทีหรือเปล่า ถึงทำเขาก็ไม่สนใจอยู่ดี เพราะคำว่าครอบครัวของเขามันต้องไม่มีเธอ

เพราะสำหรับเขา…เธอไม่ใช่ครอบครัว!

ณดาเดินหน้างอออกมาจากห้องทำงานของอลัน หลังจากที่ถูกไล่ออกมาอย่างไม่ใยดี ทำไมพี่ชายเธอถึงได้ทำตัวเย็นชาและห่างเหินกับเธอแบบนี้นักก็ไม่รู้ แค่ไปเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว เขายังไม่ยอมไปเลยสักครั้งเดียว เขาทำราวกับว่าเธอไม่ใช่หนึ่งในครอบครัวของเขาอย่างนั้นแหละ

"เดินหน้างอมาเชียว เป็นอะไรคะคนเก่งของแม่" คุณหญิงลินดาเอ่ยถามลูกสาว ที่กำลังเดินหน้างอออกมาจากห้องทำงานลูกชาย

"น้องไปชวนพี่อลันไปเที่ยวด้วยกันค่ะ แต่พี่อลันก็ไม่ไปอีกแล้ว" ได้ทีณดาก็เอ่ยฟ้องคนเป็นแม่ทันที เมื่อพี่ชายปฏิเสธตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ปฏิเสธทุกครั้งที่ชวนจนนับครั้งไม่ได้แล้ว

"คุณพ่อช่วยพูดกับพี่อลันให้น้องหน่อยนะคะ นะคะคุณพ่อขา น้องอยากให้พี่อลันไปด้วยกันจริง ๆ นะคะ" ณดารีบหันมาอ้อนขอร้องคนเป็นพ่ออีกแรง เพื่อให้ช่วยไปพูดกับพี่ชายให้ เผื่อว่าอลันจะยอมตอบตกลงไปเที่ยวด้วยกัน หากคนเป็นพ่อเอ่ยปากชวน

"หึ ๆ เดี๋ยวพ่อช่วยพูดให้ แต่พ่อไม่รับปากนะว่าพี่เขาจะตกลงไหม" โอลิเวอร์ ประมุขใหญ่ของบ้านหัวเราะชอบใจ กับท่าทางออดอ้อนของลูกสาว ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง

"น้องเชื่อว่าถ้าคุณพ่อเป็นคนไปชวนพี่อลันต้องไปเที่ยวกับเราแน่นอนค่ะ ใช่ไหมคะคุณแม่" เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มอย่างมีความหวัง

"แม่ขอไม่ออกความคิดเห็นดีกว่า รายนั้นนิ่งอย่างกับน้ำแข็ง แม่เองก็เดาใจไม่ออก" คุณหญิงลินดาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง เพราะรู้ดีแก่ใจว่ารู้ชายคนโตอย่างอลันนั้น... ไม่ชอบน้องสาวของตัวเองเท่าไหร่นัก

"เพราะว่าพี่อลันเหมือนเจ้าชายน้ำแข็งไงคะ น้องก็เลยอยากให้พี่ไปเที่ยวกับเรา บางทีการไปเที่ยวอาจจะทำให้พี่อลันยิ้มได้ก็ได้นะคะ"

ภาพหญิงสาวน่ารักวัยกำลังสดใสร่าเริง ที่เป็นเจ้าของรอยยิ้มสดใส กำลังพูดคุยออดอ้อนกับคนเป็นพ่อแม่ เป็นภาพที่อลันเห็นจนชินตามาตั้งแต่เด็ก แม่ของเขาเคยบอกว่าอยากมีลูกสาวมาก และเขาเองก็อยากมีน้องสาวมากเช่นกัน แต่น้องสาวเขาต้องไม่ใช่แบบนี้… ไม่ใช่เธอคนนี้ ไม่ใช่เด็กที่พ่อกับแม่เขาไปรับมาเลี้ยงแบบนี้ เธอมันก็แค่กาฝากในครอบครัวของเขา เธอไม่ใช่น้องสาวเขาอย่างที่ทุกคนมักจะยัดเยียดให้เป็น น้องสาวของเขาจะต้องเกิดจากท้องเดียวกันกับเขาเท่านั้น!

เพราะมีเธอเข้ามา ทุกคนที่เคยห้อมล้อมเขาต่างหันไปสนใจเธอจนหมด ความรักที่พ่อแม่มีให้เขาก็ต้องถูกแบ่งไปให้เธอ ทั้งที่เธอเป็นแค่กาฝาก เธอไม่ใช่น้องสาวของเขาด้วยซ้ำ