บทที่ 4

เช้าวันต่อมา

7 : 25 น.

"ป้าคะ พี่อลันออกไปไหนแต่เช้าเหรอคะ" ณดาเอ่ยถามหนึ่งในแม่บ้านที่กำลังจัดเตรียมอาหารเช้ากันอยู่ในครัวด้วยความสงสัย

เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับทั้งคืน อาจจะเพราะแปลกที่ แปลกทาง เช้านี้เลยทำให้เธอดูไม่ค่อยจะสดใสเท่าไหร่นัก ก่อนจะเข้ามาในครัวเธอแอบเห็นพี่ชายของตัวเองออกจากบ้านไปด้วยความเร่งรีบทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ จึงอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะรีบไปไหน

"คุณอลันออกไปทำงานค่ะ คุณหนูจะรับอาหารเช้าเลยไหมคะ ดิฉันจะได้ตั้งโต๊ะให้เลย"

"ไม่เป็นไรค่ะณดายังไม่หิว แล้ว…พี่อลันไม่ทานข้าวก่อนออกไปทำงานเหรอคะ?" เสียงใสเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนจะตั้งคำถามกลับอย่างสงสัยอีกครั้ง

"ไม่ค่ะ คุณอลันไม่ทานข้าวเช้าค่ะ" แม่บ้านเอ่ยตอบไขข้อสงสัยให้เธอทันที

พอได้คำตอบณดาก็ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมเขาถึงไม่ทานข้าวเช้า แล้วแบบนี้จะมีแรงทำงานได้ยังไง ไม่ห่วงสุขภาพของตัวเองเลยจริง ๆ ณดาได้แต่บ่นในใจให้กับพี่ชายจอมเย็นชาของเธอ ที่ไม่ว่าจะไม่เจอกันนานแค่ไหนก็ยังเย็นชาไม่เปลี่ยน

ร่างบางเดินออกมาจากห้องครัว เดินสำรวจไปจนทั่วทั้งบ้านที่มันเปลี่ยนไปเยอะจนแทบไม่หลงเหลือเค้าโครงเดิมเลย ก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่ ที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของอลัน เพราะห้องนี้คือห้องนอนของเขา

"น้องขอเข้าไปดูห้องพี่อลันหน่อยนะคะ แล้วน้องจะรีบออกมา" ณดาเอ่ยพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหันซ้ายหันขวาอีกทีเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้

ตั้งแต่จำความได้เธอก็ไม่เคยเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวของพี่ชายเลยสักครั้ง เธอก็แค่อยากรู้ว่าข้างในจะเป็นยังไง จะเหมือนที่เธอคิดไว้หรือเปล่า เพราะสำหรับเธอแล้ว เธอแทบเข้าไม่ถึงตัวของอลันเลย แทบไม่รู้เลยว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ใบหน้าเย็นชานั้นยังไงบ้าง

แกร๊ก~

มือเล็กยื่นไปจับลูกบิดประตู ก่อนจะค่อย ๆ บิดข้อมือหมุนดูอย่างเบามือ เพราะกลัวว่าจะมีคนผ่านมาเห็นเข้า

"ไม่ได้ล็อกประตูด้วย" ณดาเอ่ยขึ้นกับตัวเองอีกครั้งด้วยความดีใจ ตอนแรกที่กะจะเข้าไปเธอก็ไม่ได้คิดว่าจะเข้าได้ เพราะอลันคงจะล็อกประตูห้อง แต่เปล่าเลยเขาไม่ได้ล็อกประตูไว้เลย

"ทำไมห้องพี่อลันถึงได้ดูอึดอัดแบบนี้นะ" พอเข้ามาในห้อง ร่างบางก็เดินสำรวจนู่นนี่นั่นไปจนทั่วห้อง พร้อมกับพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

ภายในห้องนอนหรูหรากว้างใหญ่ ถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย แต่ก็ดูน่าค้นหาในเวลาเดียวกัน ในห้องใช้โทนสีเทาเข้มและสีขาวสลับกันอย่างลงตัวดูเรียบหรูสวยงาม แต่สำหรับเธอ เธอมองว่ามันดูอึดอัดแปลก ๆ แม้ทุกอย่างจะดูเรียบง่ายสบายตา แต่มันก็ดูอึดอัดมากในเวลาเดียวกัน

"เอ๊ะ!? ทำไมในรูปนี้ถึงไม่มีเราอยู่ด้วยล่ะ" ร่างบางหยิบกรอบรูปบนโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาดูด้วยความสงสัย เมื่อในรูปมีเพียงพ่อแม่และก็พี่ชายของเธอเท่านั้น แล้วทำไมถึงไม่มีเธอ?

"เธอกล้าดียังไงถึงได้เข้ามาในห้องฉันแบบนี้! ใครอนุญาตให้เธอเข้ามา!"

น้ำเสียงดุดันตะคอกดังลั่นห้องอย่างน่ากลัว ทำเอาณดาสะดุ้งตกใจไม่น้อย จนเผลอปล่อยของในมือล่วงหล่นลงพื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เฮือก!

เพล้ง!!

"O.O! อะ เอ่อ...น้อง น้องแค่..." พอหันกลับมาเจอสายตาดุดันที่ไม่แพ้น้ำเสียงของเขา มันยิ่งทำให้เธอกลัว กลัวว่าเขาอาจจะโกรธเธอมากแน่ ๆ ที่เธอแอบเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขาแบบนี้ แถมยังทำของของเขาพังอีกด้วย

"ฉันถามว่าใครอนุญาตให้เธอเข้ามา!!" อลันยังคงตะคอกกลับเสียงดังลั่น นี่ถ้าเขาไม่ลืมของแล้วกลับมาเอา เขาคงจะไม่ได้เห็นว่ามีคนแอบเข้าห้องเขาแบบนี้ แถมยังเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุดอีกด้วย

"นะ..น้องขอโทษค่ะ น้องไม่ได้ตั้งใจ" เสียงหวานลนลานตอบออกไป พลางก้มหน้าหลบสายตาคมที่ดุดันจากเขา ตัวก็สั่นไปหมดด้วยความกลัว

"เธอทำอะไรกับของของฉัน!" สายตาคมจับจ้องไปที่กรอบรูปที่วางอยู่บนพื้น ที่มันแตกกระจายจนมองแทบไม่ออกว่ารูปนั้นคือรูปอะไร แต่เขาจำได้ขึ้นใจว่านั้นเป็นรูปครอบครัวของเขา ครอบครัวที่ไม่มีเธออยู่ในนั้นด้วย แล้วเธอกล้าดียังไงมาทำลายของของเขาแบบนี้

"น้องไม่ได้ตั้งใจนะคะ น้องตกใจน้องเลยทำมันหลุดมือ..."

"ออกไป" ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบ เขาก็ชี้นิ้วไล่ให้เธอออกไปจากห้องของเขาทันที ด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหด