บทที่ 5

"พี่อลันน้องขอโทษ" ด้วยความกลัวจนตัวสั่น ทำให้ณดาได้แต่ยืนอยู่กับที่พร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า พลางคิดในใจว่าทำไมพี่ชายของเธอถึงได้น่ากลัวขนาดนี้กัน

"ฉันบอกให้ออกไปไงวะ! ออกไป!!" เสียงตะคอกดังลั่นจนลูกน้องของเขาที่อยู่ด้านนอกยังได้ยิน แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของเขา

พรึบ!!

มือหนาผลักเธอออกไปสุดแรงอย่างไม่ใยดี ส่งผลให้ร่างบางเสียหลักล้มลงกับพื้นอย่างจัง

ปึก!

"อ่ะ โอ๊ยยย!" ณดาร้องออกมาด้วยความตกใจ และเจ็บแปล๊บบริเวณฝ่ามือที่ค้ำยันลงกับพื้น เพราะโดนเศษกระจกจากกรอบรูปที่แตกละเอียดเกลื่อนพื้นปักเข้าที่ฝ่ามือเล็กอย่างจัง เลือดสีแดงเข้มค่อย ๆ ไหลซึมออกมาช้า ๆ

อลันปลายตามองตามผลงานของตัวเองด้วยความสะใจ และไม่คิดแม้แต่จะช่วยเธอด้วยซ้ำ ยิ่งเห็นเธอเจ็บเขายิ่งรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก

"อย่าให้ฉันต้องหมดความอดทน ออกไปเดี๋ยวนี้!" เขายังคงตะคอกใส่เธอเสียงดังไม่หยุด พลางหันหน้าหนีไปทางอื่น เพราะเขาไม่อยากจะเห็นน้ำตามารยาของเธอ เขาเกลียดเธอ! เกลียดทุกอย่างที่เป็นเธอ

ร่างบางของณดาพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนทั้งน้ำตา ใช้มืออีกข้างกำรอบมือข้างที่เป็นแผลไว้แน่น ก่อนจะเดินออกมาจากห้องของเขาทั้งน้ำ เลือดจากบาดแผลยังคงไหลออกมาไม่หยุดจนหยดลงตามพื้นเป็นทางยาวตลอดทางที่เธอเดินออกมา ในบ้านหลังนี้เธอสามารถพึ่งพาใครได้บ้าง ทำไมทุกคนที่นี่ถึงได้ดูใจร้ายกับเธอไปหมดเลย เธอทำอะไรผิดงั้นเหรอทุกคนที่นี่ถึงไม่ชอบเธอ

"คุณหนู! เกิดอะไรขึ้นครับ" เดลและฟาโรห์ที่เห็นณดาเดินร้องไห้ลงมาชั้นล่างก็ถามขึ้นอย่างตกใจ เพราะมือของเธอมีเลือดไหลซึมไม่หยุด แถมมันยังหยดลงตามพื้นเป็นทางยาวตลอดทางที่เธอเดินลงมา

"อึก! ฮืออออ ณดาเจ็บ ณดาเจ็บ ฮือๆๆ" ถ้าตอนนี้เธออยู่ที่บ้าน ทุกคนที่บ้านจะต้องเป็นห่วงเธอมากแน่ และจะต้องรีบทำแผลให้เธอ รีบปลอบให้เธอหยุดร้องไห้ แต่ที่นี่...ที่นี่กลับไม่มีใครเป็นแบบนั้นสักคน

"ทำแผลก่อนนะครับ" ฟาโรห์พูดขึ้นมาเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะเรียกแม่บ้านมาช่วยทำแผลให้กับเธอด้วความรีบร้อน

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังวุ่นวายอยู่กับการทำแผลให้ณดา ร่างสูงโปร่งของเจ้าของบ้านอย่างอลันก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าดุดันไม่สบอารมณ์นัก

"ขึ้นไปอยู่บนห้อง และห้ามออกไปไหนถ้าฉันไม่ได้สั่ง" พูดจบเขาก็พยักหน้าให้กับลูกน้องคนสนิท ก่อนจะเดินออกไปไม่สนใจเธออีก

"ณดาอยากกลับบ้าน" ณดาเงยหน้าขึ้นบอกกับเดล ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หลังจากที่อลันเดินออกไปจากบ้านแล้ว

"คงไม่ได้หรอกครับ เชิญคุณหนูที่ห้องเถอะครับ เดี๋ยวผมให้คนยกอาหารขึ้นไปให้" จะว่าสงสารสาวน้อยคนนี้ก็สงสาร แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของอลันสักคน ถึงจะเห็นใจแต่ก็คงช่วยอะไรเธอมากไปกว่านี้ไม่ได้จริง ๆ

ณดาได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่ที่เดิม พร้อมกับกัดปากตัวเองแน่นพลางขบคิดในใจด้วยความรู้สึกหดหู่ เพราะคำสั่งของอลันมันไม่ต่างอะไรจากการกักขังเธอไว้เลยสักนิด เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ตอนนี้พี่ชายที่เธอคิดว่าแสนดีมาตลอด กลับทำร้ายเธอแบบนี้ สั่งขังเธอแบบนี้ แล้วจะให้เธออยู่ไปให้เขาอึดอัดและอารมณ์เสียทำไมกัน เธอแค่คิดว่าเขาไม่ชอบเธอ แต่ไม่คิดว่าเขาจะไม่ชอบถึงขั้นเกลียดเธอแบบนี้

มาอยู่ยังไม่ทันจะครบ 24 ชั่วโมง เธอก็ต้องใช้ชีวิตอย่างนักโทษอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยม แล้วต่อไปเธอจะทำอะไรได้บ้าง แล้วเรื่องเรียนของเธอล่ะ เขาจะยังให้เธอได้เรียนอยู่หรือเปล่า ทำไมทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เธอคิดไว้เลยสักนิด เธอจะปรึกษาใครได้ เวลาร้องไห้ก็ไม่มีใครคอยปลอบเหมือนตอนที่อยู่กับพ่อแม่ ความคิดต่าง ๆ นา ๆ หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุด ถ้ารู้ว่าการมาอยู่กับเขาจะเป็นแบบนี้ เธออยากจะย้อนเวลากลับไปปฏิเสธคำขอร้องของคนเป็นพ่อสักครั้ง เพราะตั้งแต่จำความได้ เธอก็ไม่เคยจะปฏิเสธอะไรเลยสักอย่าง เพราะคิดเสมอว่าสิ่งที่พ่อแม่หยิบยื่นให้คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว…