บทที่ 3

@อิตาลี

คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ห่างไกลจากผู้คน รอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้และภูเขาจนดูน่ากลัวและวังเวงไม่น้อย ไหนจะบรรยากาศที่แสนจะเย็นยะเยือกและเงียบเชียบนี้อีก

"พี่อลันคะ ให้น้องนอนด้วยได้ไหม น้องไม่กล้านอนคนเดียว" ณดารีบเอ่ยขึ้นทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ เมื่อมองดูบรรยากาศตลอดสองข้างทางที่รถยนต์ขับผ่านมานั้น ทำให้เธอรู้สึกกลัวกับบรรยากาศยามค่ำคืนของที่นี่ไม่น้อย มันนานมากแล้วที่เธอห่างหายจากบ้านหลังนี้ไป นานจนทุกอย่างดูเปลี่ยนไปจนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม

"....."

แต่คำตอบที่เธอได้กลับมาจากเขา ก็ยังคงมีเพียงความเงียบเท่านั้น เพราะเจ้าของชื่อที่เธอคุยด้วยกำลังก้าวขาเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่คิดจะรอหรือสนใจเธอด้วยซ้ำ

"พี่อลันรอน้องด้วย!" ร่างบางของณดารีบวิ่งตามเข้าบ้านทันทีด้วยความรู้สึกกลัวและไม่ชินกับบรรยากาศของที่นี่ ไหนจะชายชุดดำที่ยืนประจำอยู่ตามทุกจุดรอบบ้านอีก มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกหวั่นใจ แม้จะคุยเคยกับภาพแบบนี้ แต่ด้วยบรรยากาศที่เย็นยะเยือกทำให้ที่นี่ดูน่ากลัวขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

"ห้องคุณหนูอยู่ทางด้านนี้ครับ" ณดาที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งตามหลังของอลันเข้ามาในบ้าน ถูกลูกน้องคนสนิทของอลันเข้ามาขวางทางไว้ซะก่อน ก่อนที่เธอจะตามเขาทัน

"ณดากลัว ให้ณดาไปนอนกับพี่อลันไม่ได้เหรอคะ" เสียงหวานสั่นเครือ เธอรู้สึกกลัว…กลัวมากจริง ๆ อาจจะเพราะไม่ชินที่ต้องมาอยู่โดดเดี่ยวโดยไร้พ่อแม่ของปกป้อง

"จะมีแม่บ้านเฝ้าอยู่หน้าห้อง คุณหนูไม่ต้องกลัวไปครับ ที่นี่ไม่ได้มีอะไรน่ากลัว" เดล ลูกน้องคนสนิทของอลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบนิ่งไม่ต่างจากเจ้านายเท่าไหร่นัก ก่อนจะผายมือไปอีกทางเพื่อบอกให้เธอรู้ว่าห้องเธออยู่ด้านนั้น

"แต่คนชุดดำพวกนั้นน่ากลัวมากนะ ไม่เหมือนกับที่ไทยเลยค่ะ"

"ไม่ต้องกลัวครับพวกเขาเป็นคนของนายทั้งหมด เชิญคุณหนูพักผ่อนเถอะครับ ผมขอตัว" ยังไม่ทันที่เธอจะได้ถามอะไรต่อ เดลก็เดินหายเข้าไปในห้องที่อลันเพิ่งจะเดินเข้าไปเมื่อกี้

"ทำไมคนที่นี่เขาดูลึกลับและน่ากลัวจัง" ร่างบางบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้ามายังห้องที่เดลบอก ที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของเธอที่ถูกจัดเตรียมไว้รอแล้ว

คงต้องทำตัวให้ชินกับบรรยากาศและคนที่นี่อีกครั้ง แต่บรรยากาศมันเหมือนกลับว่า เธอถูกส่งมาควบคุมพฤติกรรมยังไงไม่รู้ มีทั้งชายชุดดำและคนคอยเฝ้าหน้าห้องตลอดเวลา แค่วันแรกเธอยังรู้สึกอึดอัดได้ขนาดนี้ ต่อไปเธอคงไม่ต้องใช้ชีวิตเหมือนนักโทษเลยเหรอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก~

"เรียบร้อยดีใช่ไหม" น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามออกมา เมื่อได้ยินเสียงเคาะเปิดประตูและเปิดเข้ามา ทั้งที่สายตาคมของเขา ยังคงทอดมองออกไปด้านนอกของกระจกใสบานใหญ่ภายในห้องทำงานอย่างไร้จุดหมาย

อลัน ชายหนุ่มผู้กุมอำนาจทั้งหมดของตระกูลต่อจากบิดา ที่ตัดสินใจวางมือจากทุกอย่างตั้งแต่ที่สูญเสียภรรยาผู้เป็นที่รักข้างกายไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ตั้งแต่วันนั้น...วันที่เขาต้องสูญเสียมารดาผู้ให้กำเนิดอันเป็นที่รักไป เขาก็คิดมาตลอดว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะณดา ถ้าไม่ใช่เพราะเธออยากจะไปเที่ยว เขาก็คงไม่ต้องสูญเสียแม่ไป และพ่อของเขาก็คงไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวไร้คนรักข้างกายอยู่แบบนี้

"เรียบร้อยดีครับ" เดลเอ่ยตอบเจ้านายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด

"ดี ถ้ากูไม่ได้สั่งห้ามทำตามที่เธอขอ ไม่ว่าเรื่องอะไร" อลันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและแววตาเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความดุดัน ที่ใครได้มองต่างก็ต้องรีบหลบสายตาคมคู่นั้นของเขา

"ครับนาย" เดลตอบรับเสียงหนักแน่น

กฏข้อเดียวของที่นี่ คือทำตามที่เจ้าของบ้านผู้กุมอำนาจทั้งหมดของตระกูลสั่ง และคนเดียวที่มีสิทธิ์ออกคำสั่งก็มีแค่เขาเท่านั้น มีแค่อลันเท่านั้นที่สามารถสั่งคนในบ้านหลังนี้ได้

ต่อไปนี้เธอคือคนของเขา อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เธอจะต้องอยู่ในความดูแลของเขาไปจนกว่าเขาจะแก้แค้นได้สำเร็จ ความแค้นในใจของเขามันจะหมดไป ก็ต่อเมื่อ...ต้นเหตุที่ทำให้แม่เขาต้องตาย จะต้องตายทั้งเป็นช้า ๆ อย่างทรมาน…

"แล้วนายจะเอายังไงต่อครับ" ฟาโรห์ ลูกน้องคนสนิทอีกคนของเขาเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่ยืนเงียบฟังอยู่นาน

"ปล่อยไว้งั้นก่อน" อลันตอบออกมาเสียงนิ่ง แต่แววตาเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความแค้นและความดุดัน ในเมื่อตอนนี้เธอมาอยู่ในกำมือของเขาแล้ว จะจัดการเมื่อไหร่ก็ยังไม่สาย

'แม่จะพาน้องไปเที่ยวนะอลัน'

นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่แม่ของเขาพูดกับเขาเมื่อ 6 ปีก่อน และนั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เขาเองก็จำได้ไม่เคยลืม แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ตาม

ถ้าเธอไม่เกิดมา ถ้าแม่เขาไม่เจอเธอ เขาคงจะไม่ต้องมาเกลียดเธอแบบนี้ และแม่ของเขาก็คงจะยังมีชีวิตอยู่ เพราะตั้งแต่ที่มีเธอเข้ามาทุกคนในบ้านต่างก็ให้ความสนใจกับเธอ ตามใจเธอทุกอย่างทั้งที่เธอมันก็แค่กาฝากของครอบครัวเขาเท่านั้น

"ถ้าไม่มีอะไร พวกผมขอตัวครับ" เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเงียบไปนาน และสายตายังคงทอดมองออกไปด้านนอกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เดลและฟาโรห์จึงเอ่ยออกมาพร้อมกัน ก่อนจะก้มหัวให้แล้วเดินออกมาเงียบ ๆ

"มึงว่านายจะทำอะไรคุณหนูวะ" เดลเอ่ยถามคู่หูอย่างฟาโรห์ด้วยความสงสัย แม้จะพอเดาได้ว่าเจ้านายหนุ่มต้องการสิ่งใด แต่ก็อดที่จะถามความคิดเห็นของเพื่อนไม่ได้

"อยากรู้มึงก็ไปถามนายสิ" ฟาโรห์ตอบเสียงเรียบ

ไม่มีใครรู้หรอกว่าตอนนี้อลันกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงแม้จะรู้ก็คาดเดาไม่ได้อยู่ดี ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับสาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มสดใสอย่างณดาบ้าง

เพราะคนเดียวที่สามารถกำหนดชะตาชีวิตของเธอได้มีเพียงอลันคนเดียวเท่านั้น เธอจะอยู่อย่างมีความสุข หรืออยู่อย่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับอลันคนเดียวเท่านั้น และไม่สามารถมีใครล่วงรู้ได้ว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่