บทที่ 6

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

ผ่านมากว่าหนึ่งอาทิตย์ ที่อลันเอาแต่ทำงานและวุ่นวายอยู่กับการพบปะสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน โดยไม่คิดที่จะสนใจใยดีคนที่รอเขาอยู่ที่บ้านสักนิด เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาไม่ได้กลับเข้าบ้านอีกเลยตั้งแต่วันที่เขาสั่งกักขังณดาให้อยู่แต่ในห้อง และเขาก็ได้รับรายงานจากลูกน้องทุกวันในเรื่องต่าง ๆ ของเธอ ตั้งแต่ที่ถูกเขาสั่งกักบริเวณให้อยู่แต่ในห้อง ก็รู้สึกว่าเธอจะซึมเศร้าไร้รอยยิ้มไปมาก นั่นคือสิ่งที่ลูกน้องเขารายงานทุกวัน แต่แล้วยังไงล่ะ เขาจำเป็นต้องสนใจกาฝากแบบเธอด้วยงั้นเหรอ?

"ได้ข่าวว่ามึงสั่งขังน้องสาวตัวเองเหรอวะ" น้ำเสียงนิ่ง ๆ ของไบรอันต์ เพื่อนสนิทในแก๊งของเขาเอ่ยถามขึ้น เมื่อรับรู้มาว่าเพื่อนรักสั่งขังสาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มสดใสอย่างณดา

"กูไม่มีน้องสาว!" อลันตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาไม่เคยนับเธอเป็นน้องสาว หรือเป็นคนในครอบครัว และก็ไม่คิดที่จะนับด้วย

"แต่น้องเขาก็คิดว่ามึงเป็นพี่ชายอยู่ดี" ไบรอันต์ยังคงพูดต่อในสิ่งที่เห็นมา และแอบนึกเห็นใจณดาอยู่ไม่น้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ต้องมาถูกเพื่อนรักของเขาคิดแก้แค้นแบบนี้

"นั่นมันเรื่องของเธอ" เขาไม่สนว่าเธอจะคิดยังไง เขาสนอย่างเดียวก็คือการแก้แค้นเธอเท่านั้น

ต่อให้เธอจะรู้หรือไม่รู้ หรือรู้แล้วจะรู้สึกยังไงเขาก็ไม่สนใจ เธอทำเขาเจ็บปวด เธอแย้งความรักจากทุกคนไปจากเขา เพราะฉะนั้น...เขานี่แหละจะเป็นคนพรากทุกอย่างกลับคืนมาจากเธอ แล้วถึงวันนั้นเธอจะได้รู้ว่านรกมันเป็นยังไง

"เป็นกูคงเสียใจแย่ ถ้าเกิดรู้ว่าคนที่ตัวเองเรียกว่าพี่ชายมาตลอด แต่อยู่ดี ๆ ดันไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ ซะงั้น" แดเนียล เพื่อนสนิทอีกคนเอ่ยพูดขึ้นมาอีกเสียงอย่างที่ใจคิด

เรื่องทุกอย่างของเพื่อนสนิทในแก๊งทุกคนจะรู้เห็นตลอด แต่จะรู้มากรู้น้อยก็ขึ้นอยู่ที่เจ้าของเรื่องนั้น ๆ ว่าต้องการให้รู้แค่ไหน แต่พวกเขาทั้งสี่คน อลัน ไบรอันต์ คริสเตียน แดเนียล ก็ไม่เคยที่จะต้องมีเรื่องปิดบังต่อกัน เรียกได้ว่าอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว

"หึ!" ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของเขาอีก มีเพียงเสียงหัวเราะและรอยยิ้มร้ายกาจ ที่ไม่ว่าใครได้เห็นเป็นต้องรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ อยู่ไม่สุขเป็นแน่

"กูกลับก่อนนะ" อลันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เอ่ยบอกเพื่อน ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ไม่รอไอ้คริสก่อนวะ" แดเนียลขมวดคิ้วถามทันที เพราะวันนี้พวกเขาก็นัดกันออกมาดื่มแก้เครียดเป็นปกติ แต่ดันขาดคริสเตียนที่ยังมาไม่ถึง

"ไม่ล่ะ ถ้ามันมากูฝากถีบมันทีแล้วกัน แม่งช้าฉิบหาย" พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น อลันก็เดินออกมาทันที โดยมีลูกน้องคนสนิทอย่างเดลและฟาโรห์ คอยเดินขนานข้างทั้งซ้ายและขวา

"นายจะไปไหนต่อครับ"

เมื่อขึ้นมานั่งประจำที่บนรถ เดลที่ทำหน้าที่ขับรถก็เอ่ยถามขึ้น เพราะพักนี้เดาใจและอารมณ์ของเจ้านายหนุ่มไม่ถูกเท่าไหร่นัก จึงต้องคอยเอ่ยถามตลอดหากมีการเดินทาง

"กลับบ้าน" อลันเอ่ยตอบออกมาเสียงเรียบนิ่งเช่นเคย ก่อนที่รถยนต์คันหรูจะแล่นออกจากคาสิโนของไบรอันต์ทันทีที่ได้รับคำตอบ

ทุกครั้งที่พวกเขานัดรวมตัวกัน ก็จะใช้คาสิโนที่มีทุกอย่างครบวงจรของไบรอันต์เป็นที่รวมตัว รวมถึงครั้งนี้ก็ด้วย แม้ว่าจะชอบสังสรรค์แต่เขาก็ไม่ได้ชอบที่ที่มีแสงสีแสงอย่างพวกนักล่าตอนกลางคืนชอบกัน สิ่งที่เขาและเพื่อน ๆ ต่างมีเหมือนกันคือพวกเขาเกลียดความวุ่นวาย และที่ที่คนพลุกพล่านเป็นที่สุด แต่คาสิโนของไบรอันต์หากใครไม่รู้ก็จะมองว่าเป็นแค่คาสิโนที่ปล่อยให้คนเข้ามาเล่นพนันกันอย่างถูกกฎหมายได้ แต่จริง ๆ แล้วคาสิโนแห่งนี้จะพิเศษว่าทุกที่ ตรงที่ภายในถูกรวบรวมทุกอย่างไว้ครบวงจร ทั้งผับบาร์ ร้านอาหารต่าง ๆ เรียกได้ว่ามาที่เดียวครบจบไม่ต้องไปที่อื่น

@คฤหาสน์อลัน

ร่างสูงของอลันก้าวเข้ามาภายในบ้าน หลังจากที่หายไปเป็นอาทิตย์ ที่ไม่ได้เหยียบย่างเข้ามาที่บ้านตัวเอง สายตาคมสอดส่องสายตามองดูความเรียบร้อยภายในบ้านไปพลาง ๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของตัวเองเมื่อไม่มีสิ่งใดผิดปกติ

"ทำไมข้าวยังเหลือเท่าเดิม"

เสียงแม่บ้านวัยกลางคนสองคนพูดคุยกันดังมาจากทางห้องเจ้าปัญหาที่เขาสั่งกักขังกาฝากไว้ในนั้น