บทที่ 7

"ก็เหมือนทุกวันนั่นแหละ คุณหนูแทบจะไม่ยอมทานอะไรเลยสักอย่าง เอาแต่นั่งซึมและโทษแต่ตัวเองว่าทำให้พี่ชายไม่พอใจ ทำให้เขาโกรธตัวเองอยู่แบบนั้น"

"เอากลับเข้าไป!"

เสียงดุดันของเจ้าของบ้านอย่างอลันดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาแม่บ้านทั้งสองคนที่คุยกันอยู่หน้าห้อง ถึงกับสะดุ้งตกใจหน้าซีดขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบลนลานตอบรับแล้วยกอาหารกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง

"ค่ะๆๆ"

แกร๊ก~

เสียงประตูเปิดเข้ามาอีกครั้ง หลังจากที่เพิ่งถูกปิดลงไปได้ไม่กี่นาที ทำให้ร่างบางที่เอาแต่นั่งฟุบหน้าลงบนเตียงนอนตัวนั่งอยู่ที่พื้นห้อง ต้องรีบเอ่ยบอกในประโยคเดิม ๆ ออกมาอีกทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูและเดินเข้ามาภายในห้อง

"ณดาไม่หิวค่ะ" เสียงหวานปนเศร้าเอ่ยขึ้นทั้งที่ไม่หันกลับมามอง คงจะหนีไม่พ้นแม่บ้านที่ยกอาหารมาให้เธออีกตามเคย เพราะนอกจากแม่บ้านแล้วก็ไม่มีใครเข้ามาในห้องของเธอแล้ว

"แต่เธอต้องกิน!" น้ำเสียงดุดันของอลันเอ่ยขึ้นทันทีที่เธอพูดจบ

ทำเอาณดาที่ฟุบหน้าอยู่บนเตียงต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามองยังต้นเสียงทันที เมื่อได้ยินเสียงเข้มดุดันที่คุ้นเคยของพี่ชายที่ไม่ได้เจอหน้ามาเป็นอาทิตย์แล้ว

"พี่อลัน!"

ณดาเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้เขาด้วยความดีใจ ดีใจที่พี่ชายของเธอกลับมาแล้ว ดีใจที่ในที่สุดเขาก็ยอมเข้ามาคุยกับเธอถึงในห้อง

"พี่อลันกลับมาแล้ว น้องขอโทษนะคะ ขอโทษที่ทำของของพี่อลันพัง ขอโทษที่ทำให้พี่อลันโกรธ" เธอทั้งพูดทั้งลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้ม เขากลับมาแล้วเธอก็คงจะได้ออกจากห้องสี่เหลี่ยมนี้แล้ว…หรือเปล่า

อาทิตย์หนึ่งแล้วนะที่เธอไม่ได้ไปไหน ไม่ได้ลงไปเดินเล่น ไม่ได้ไปเตรียมตัวสำหรับการจะไปเรียนเลย ทั้ง ๆ ที่ก็ใกล้วันเปิดเทอมเข้ามาทุกทีแล้ว อีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้นเอง

"คิดว่าอดข้าวอดน้ำประท้วงแล้วจะได้ผลว่างั้น? หึ! ถ้าอยากแห้งตายในห้องนี้ก็ไม่ต้องกิน เอาไปเก็บ!" อลันเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความดุดัน ก่อนจะตวัดสายตากลับไปสั่งแม่บ้านให้ยกอาหารออกไป

"ดะ..เดี๋ยวค่ะ! ณดาจะกินข้าว ณดาจะกิน" ร่างบางรีบวิ่งไปแย่งถาดอาหารจากแม่บ้านไว้ทันที ก่อนจะเอามาวางไว้ที่โต๊ะแล้วรีบนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเร่งรีบ

เธอไม่อยากให้พี่ชายเธอโกรธ ไม่อยากถูกขังแบบนี้อีกแล้ว เพราะฉะนั้นเธอต้องกินข้าว เธอต้องทำตามที่พี่ชายเธอบอก เธอรับปากกับคนเป็นพ่อไว้แล้วว่าจะเชื่อฟังพี่และจะไม่ดื้อ

อลันยังคงยืนกอดอกนิ่งมองร่างบางของณดา ที่ตอนนี้เธอกำลังลงมือทานข้าวอย่างเอาเป็นเอาตาย นี่ถ้าเขาไม่กลับมาเขาคงจะไม่มีโอกาศได้แก้แค้น เพราะเธออาจจะตายไปก่อน และต่อไปนี้เธอคงจะไม่ได้อดตายแล้ว เพราะสิ่งที่เธอจะได้รับมันต้องมากกว่าการอดข้าวอดน้ำตาย แต่มันจะทรมานยิ่งกว่านั้นเป็นร้อย ๆ เท่า ทรมานให้สมกับสิ่งที่เขาต้องสูญเสียไป

"พรุ่งนี้ฉันจะพาไปซื้อของ เธอคงรู้นะว่าฉันไม่ชอบคนชักช้า" เมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่กินไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เขาจึงเอ่ยพูดขึ้นเสียงเรียบ

"จะ..จริงหรอคะ ขอบคุณนะคะ ^^" ณดารีบเงยหน้าขึ้นยิ้มหวานให้เขาด้วยความดีใจทันที ก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ เพราะไม่อยากให้พี่ชายต้องอารมณ์เสียใส่อีก

โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าพี่ชายที่แสนดีในสายตาของเธอนั้น ตอนนี้กำลังแสยะยิ้มมองเธอด้วยความเครียดแค้น ในเมื่อเธอเห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนดี เขาก็จะทำให้เธอได้เห็นว่าเขาแสนดีแค่ไหน แล้วเธอจะได้รู้ ว่าพี่ชายที่แสนดีของเธอมันเป็นยังไง

ปัง!

เสียงปิดประตูอย่างแรง ทำให้ณดาต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ก็พบว่าภายในห้องไม่มีอลันอยู่ด้วยแล้ว และเสียงปิดประตูเมื่อกี้ก็คงจะเป็นเขาที่เดินออกไป ทำให้ณดาได้แต่ยิ้มให้กับประตูห้องอยู่อย่างนั้น เขาจะรู้ไหมว่าเธอดีใจมากแค่ไหนที่เห็นเขากลับบ้านมา แถมเขายังบอกอีกว่าจะพาเธอไม่ซื้อของ นั่นยิ่งทำให้เธอดีใจมากเข้าไปอีก เพราะนี่จะถือว่าเป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้ ที่พี่ชายของเธอจะพาออกไปข้างนอกด้วยกัน โดยที่ครั้งนี้เธอไม่ได้ร้องขอหรือออดอ้อนให้เขาพาไปด้วยเลย