ตอนที่ 9 ตามความเป็นจริง

หลังจากหลงออกปากรับต้าเข้าร่วมคณะเดินทาง ต้าก็ขอลากลับไปเตรียมตัวเดินทาง หลงยังคงตกอยู่ในภวังค์ความคิด นึกจินตนาการไปว่าเมื่อไปถึงกันเดนเขาคงพบเพชรนิลจินดากองมหึมาเทียมภูเขา กำลังคิดเพลินๆ

          “หลง!” เสียงหลิงดังลั่นอยู่ข้างหูพร้อมกับมือของหล่อนตบไหล่ของเขาเต็มแรง เรียกสติที่กำลังเพ้อฝันให้กลับคืนมา

          “อ๊ะ! คุณหลิง” ผู้ถูกเลื่อนตำแหน่งให้เป็นหัวหน้าลูกหาบอุทานลั่น

          หลิงยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มเอาเรื่อง

          “ใช่แล้ว ฉันเอง แล้วไม่เพียงฉันเท่านั้นแต่ยังมีอีกคนอยากพบแก” ล่ามสาวพูดพลางบุ้ยใบ้ไปด้านข้าง

          วิษณุเดินออกมาจากหลืบกำแพง หลงเบิกตาเหลือกลานพลางอุทานลั่น “นะ…นาย!”

          “แกรับเงินไปแล้วทำไมไม่ทำตามสัญญา” วิษณุส่งเสียงตะคอกถามพร้อมกับกระชากคอเสื้ออีกฝ่าย

          หลิงรีบแปลภาษาไทยเป็นภาษาคีรีมัน

          หลงมีสีหน้าเลิ่กลั่ก เอี้ยวคอมองซ้ายมองขวาก่อนพูดเสียงแผ่ว “คุณหลิง ช่วยบอกนายที พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในก่อนดีกว่า ผมมีเรื่องสำคัญจะบอก”

          หลิงรีบแปลภาษาคีรีมันเป็นภาษาไทย

          วิษณุตัดสินใจเพียงอึดใจเดียวก็ปล่อยมือที่กำคอเสื้อของหลง ผลักอกอีกฝ่ายเต็มแรง “ไป จะไปไหนก็นำทางไป ฉันไม่กลัวแกจะเล่นเล่ห์เหลี่ยมหรอก ถ้าเหลี่ยมจัดมากนักพ่อจะยำให้เละ”

          คราวนี้หลงไม่รอให้หลิงแปลความรีบเดินนำเข้าบ้านก่ออิฐที่ยาแนวด้วยมูลสัตว์ มีประตูเพียงบานเดียว ไม่มีหน้าต่าง เพื่อป้องกันไม่ให้ลมหนาวแทรกตัวเข้ามาได้ ภายในบ้านจึงมีกลิ่นเหม็นอับ

          ยิ่งหลงจุดเทียนไขจามรีให้แสงสว่าง กลืนหืนจากควันเทียนก็ยิ่งลอยอวลอยู่ในอากาศ ชวนให้คนไม่คุ้นเคยกลิ่นอย่างวิษณุอึดอัดจนต้องสบถ “เหม็นฉิบ!”

          “เอ้า มีอะไรก็ว่ามา” หลิงพูดเร่งรัด

          “ไม่ใช่ว่าผมไม่ทำตามแผนการที่นายวางเอาไว้ แต่เป็นเพราะว่ามีพระจากวัดกัมโปที่เป็นวัดใหญ่ที่สุด ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในคีรีมัน เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยอย่างนี้ ความเชื่อถือของคนทั่วไปที่มีต่อผมก็เลยลดลง เพราะคนคีรีมันจะเชื่อถือคนเป็นพระมากกว่าคนธรรมดาสามัญอย่างผม แต่ยังมีข่าวลือออกมาสนับสนุนอีกว่า…”

          หลิงแปลทุกถ้อยกระทงความให้วิษณุฟัง

          ชายหนุ่มเห็นอีกฝ่ายหยุดพูด ท่าทางมีลับลมคมใน จึงถามอย่างสนใจ “มีข่าวลืออะไร?”

          หลิงถามย้ำเป็นภาษาคีรีมัน หลงอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนเล่าเรื่องที่ได้รับรู้มาจากต้า น้ำเสียงยังไม่คลายความตื่นเต้น พอหลงเล่าจบ วิษณุกับหลิงก็สบตากัน

          หลิงถามขึ้นอย่างอยากรู้ “คุณณุว่าเรื่องนี้เป็นความจริงหรือเปล่าคะ?”

          วิษณุนึกตรึกตรองอยู่อึดใจหนึ่งก่อนพยักหน้า “มีทางเป็นไปได้ ธีราเก็บจดหมายที่คุณอาส่งมาให้เมื่อสิบปีก่อนเป็นอย่างดี ถ้าเรื่องเป็นอย่างนี้เห็นทีพวกเราจะต้องเปลี่ยนแผนซะแล้ว”

          “หมายความว่าคุณเองก็คิดเหมือนกับหลง ว่าแม่น้องสาวแสนสวยของคุณก็อยากได้เพชรเม็ดโตเท่ากำปั้นที่มีเกลื่อนกลาดในกันเดน” หลิงเอ่ยยิ้มๆ

          “ธีราคงไม่อยากได้เพชร เธอแค่อยากพบพ่อ แต่ผมรู้แล้วละว่าไอ้พระบ้านั่นเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการไปกันเดนด้วยจุดประสงค์อะไร นี่ขนาดเป็นพระเป็นเจ้ายังไม่วายมีกิเลส ละโมบอยากได้โคตรเพชร” วิษณุพูดเสียงไม่เบานัก แต่เพราะเขาพูดภาษาไทยชาวบ้านที่ผ่านมาได้ยินเข้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

          “แล้วคุณล่ะ ไม่อยากได้บ้างหรือ?” หลิงถามพลางยิ้มยั่ว

          “อยากได้สิ” วิษณุตอบตามตรง “ถ้าผมได้โคตรเพชรมาสักห้า ไม่ใช่สิ สักร้อยเม็ด ผมจะสบายไปทั้งชาติ ไม่ต้องคอยง้องอนเอาใจใคร อยากจะทำอะไรก็ทำได้ตามแต่ใจชอบ”

          “งั้นแทนที่จะขัดขวาง พวกเราต้องช่วยให้การไปกันเดนสะดวกยิ่งขึ้น” หลิงเอ่ยพลางเหยียดยิ้ม

          “ถูกต้อง” วิษณุพยักหน้าพลางยิ้มใส่ตาอีกฝ่าย “เธอเองก็อย่าลืมหยิบโคตรเพชรกลับมาหลายๆ ก้อนล่ะ”

          หลิงยิ้ม ดวงตาเรียวที่ปลายเฉียงขึ้นเล็กน้อยเป็นประกายวาววับ “งั้นฉันจะบอกให้หลงทำตามที่พระจากวัดกัมโปสั่ง”

          “เอาเลย” วิษณุพูดสนับสนุนก่อนเอ่ยต่อว่า “คุณเองก็ควรจะไปบอกธีราว่าขอไปกันเดนด้วย”

          ดวงตาล่ามสาวสบตาชายหนุ่มอย่างมาดหมาย

          ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

          เสียงเคาะประตูดังรัว ขณะธีรายืนสำรวจดูความเรียบร้อยหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง

          หญิงสาวเอ่ยถามลอยๆ “ใครคะ?”

          “ดิฉันอาหลิงค่ะ” เสียงหลิงดังแว่วอยู่หน้าประตูห้องพัก

          “รอเดี๋ยวนะคะ” ธีราพูดพลางเดินไปเปิดประตู

          “สวัสดีค่ะคุณธีรา” หลิงพูดทักทายด้วยน้ำเสียงสดชื่นทันทีที่เห็นหน้าเจ้าของห้อง

          “สวัสดีค่ะคุณหลิง เข้ามาข้างในก่อนสิคะ” หญิงสาวยิ้มรับพลางเบี่ยงตัวเปิดทางให้

          หลิงเดินเข้าห้องพลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนเอ่ยชม “ห้องหอมจังค่ะ”

          “ฉันฉีดน้ำหอมปรับอากาศไว้น่ะค่ะ” ธีราตอบก่อนปิดประตูผายมือไปยังเก้าอี้ตัวเดียวของห้อง “เชิญนั่งก่อนสิคะ”

          หลิงทำตามอย่างว่าง่าย นั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อยก็พูดเข้าเรื่องทันที “ฉันมีเรื่องจะมาปรึกษาคุณ”

          “เรื่องอะไรคะ?” ธีราถาม เดินมานั่งลงบนเตียงซึ่งประจันหน้ากับหลิงพอดี

          หลิงยิ้มเหมือนเป็นมิตร “ฉันเปลี่ยนใจแล้วค่ะ เรื่องไปกันเดน ฉันอยากไปด้วยค่ะ”

          “จริงหรือคะ? งั้นก็ดีเลย ฉันจะได้มีล่ามผู้หญิงตั้งสองคน” ธีราพูดอย่างยินดี

          หลิงเลิกคิ้วโก่งเรียวขึ้นเล็กน้อยอย่างฉงนสงสัย “ทำไมถึงมีล่ามสองคนคะ?”

          “อ๋อ อีกคนคือรินเซนค่ะ รินเซนเป็นสาวสวยชาวคีรีมันที่พูดไทยได้ดีทีเดียว เธอไปกับพวกเราด้วย ไว้ฉันจะแนะนำให้คุณหลิงรู้จักนะคะ” ธีราอธิบายคร่าวๆ หลิงพยักหน้ารับรู้

          “ว่าแต่ทำไมคุณหลิงถึงได้เปลี่ยนใจละคะ?” ธีราตัดสินใจถาม

          คำถามที่ดูไม่สลักสำคัญแต่กลับทำให้หลิงอ้ำอึ้งไปเป็นครู่ นึกสาปแช่งหญิงสาวที่ชื่อรินเซนอยู่ในใจ

          นี่ถ้าไม่มีรินเซนเข้ามาแทรกหล่อนก็คงอ้างได้เต็มปากเต็มคำว่าเพราะเป็นห่วงธีราว่าจะไม่มีล่าม แต่เมื่อมีรินเซนหล่อนจึงอ้างได้เพียงแค่ว่า

          “ถึงหนทางไปกันเดนจะอันตราย แต่นับเป็นการผจญภัยที่น่าตื่นเต้นมาก ถ้าพลาดโอกาสนี้ คงไม่มีทัวร์คณะไหนไปอีกแล้ว” หลิงตบท้ายอย่างขำขัน

          ทว่าธีราทราบดีว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง เพราะตอนสายของวันนี้ หลังจากรินเซนกลับไปแล้ว

         พระจามิลก็บอกเธอว่า “ผมมีเรื่องจะบอกคุณ”

          “มีอะไรหรือคะ?” หญิงสาวถาม

          “พูดกันที่นี่คงไม่สะดวกนัก อาจมีคนฟังภาษาไทยออก ผมเลยคิดจะชวนคุณชมทิวทัศน์ไปด้วยพูดคุยธุระกันไปด้วย” พระหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ แล้วไม่รอคำตอบเขาลุกจากเก้าอี้เดินมาหน้าโรงแรมที่พักของหญิงสาว

          เณรคังวิ่งตามศิษย์พี่ต้อยๆ

      ธีราจึงลุกขึ้นเดินตามบ้าง พอถึงหน้าโรงแรมก็เห็นจามิลยืนจูงจามรีตัวหนึ่งอยู่

          “คุณคงเดินไม่ไหวแน่ ผมเลยเอาจามรีมาด้วย”

          พนักงานโรงแรมหนุ่มรีบยกเก้าอี้ไม่มีพนักมาวางให้หญิงสาวขึ้นเหยียบเพื่อขี่หลังจามรีได้ง่ายๆ ธีราไม่เกี่ยงงอนแต่อย่างใด

          หญิงสาวขึ้นนั่งหลังจามรีเรียบร้อย จามิลก็จูงจามรีเดิน พระหนุ่มเดินเร็วมาก ผิดจากปกติที่มักทำอะไรช้าๆ เพราะในที่สูงเช่นนี้ สภาพอากาศมีอ๊อกซิเจนน้อย ทำอะไรเร็วๆ จะเหนื่อยง่าย

          สิ่งที่ยิ่งน่าแปลกใจก็คือไม่ว่าพระหนุ่มจะเดินเร็วแค่ไหน เณรน้อยกลับเดินตามติดโดยไม่ทิ้งระยะห่าง

          คนที่รู้สึกย่ำแย่กลับเป็นธีรา แม้หญิงสาวจะนั่งเฉยๆ อยู่บนหลังจามรี แต่เพราะมันเดินโขยกเขยกเสียจนเธอรู้สึกเหนื่อยและเพลีย

          เวลาเกือบชั่วโมง จามิลก็พาทั้งหมดมาถึงสระน้ำแห่งหนึ่ง น้ำในสระใสราวแก้วเจียระไนและเย็นเฉียบ เพราะเป็นน้ำที่ไหลมาจากการละลายของหิมะบนยอดเขา สามารถเห็นร่องลำธารเล็กๆ ได้รอบสระ ฉากหลังของสระคือเทือกเขาสลับซับซ้อน บนยอดเขาสูงมีหิมะปกคลุมเป็นสีเงินยวง สะท้อนภาพลงบนสระน้ำอย่างสวยงาม

          จามิลจูงจามรีมาหยุดยืนริมสระ พระหนุ่มไม่มีทีท่าเหนื่อยหอบแต่อย่างใด แต่เณรน้อยที่ตามมาติดๆ กลับหอบแฮ็กๆ พลางส่งเสียงเอะอะเป็นภาษาคีรีมัน

          จามิลโต้ตอบไปสองสามคำแล้วหันมาเอ่ยกับหญิงสาว “ผมบอกคังว่าถ้าแค่นี้ยังทนไม่ได้ก็อย่าคิดไปกันเดนเลย”

          หญิงสาวจำต้องรีบกล้ำกลืนคำบ่นที่มาจ่อถึงริมฝีปากแล้วแทบไม่ทัน ปีนลงจากหลังจามรีมายืนข้างๆ พระหนุ่มและเณรน้อย

          “ไหนคุณว่ามีเรื่องจะบอกฉันไงคะ?”

          “ครับ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอู๋และคณะของพวกเราที่กำลังจะไปกันเดนกัน” จามิลเอ่ยเสียงเรียบ

          “อู๋ พ่อของรินเซนที่พูดจากันไม่รู้เรื่องนั่นหรือคะ? แล้วมาเกี่ยวกับคณะที่จะไปกันเดนของฉันได้ยังไงกันคะ?” หญิงสาวยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

          “เมื่อเช้าผมไปหาหลงเลยรู้ว่ามีคนมาสมัครเป็นลูกหาบเยอะมากจนผิดปกติ ทุกคนเต็มใจไปถึงขั้นกระตือรือร้นเลยละ ผมสงสัยจึงลอบสืบดูถึงได้รู้ว่าเพราะว่ามีข่าวลือออกมาว่าอู๋ไม่ได้กลับมามือเปล่า แต่เอาเพชรเม็ดใหญ่เท่าผลส้มกลับมาด้วย และท่านเจ้าอาวาสเก็บรักษาไว้เป็นความลับ ข่าวลือยังมีอีกว่าคุณพ่อของคุณส่งจดหมายและแผนที่ไปกันเดนไปให้คุณเมื่อสิบปีก่อนอีกด้วย” พระหนุ่มเล่า

          “จดหมายฉันได้อ่านแล้ว แต่ไม่มีแผนที่อะไรนี่คะ” หญิงสาวกล่าวตามความเป็นจริง

          “จะมีได้อย่างไรครับ ในเมื่อแผนที่ที่ลือๆ กัน คุณพ่อของคุณเก็บไว้ที่หอคัมภีร์ในวัดกัมโปนี้เอง และท่านอาจารย์ก็มอบให้ผมแล้วด้วย” พระหนุ่มตอบ

          “แล้วเรื่องเพชรละคะ?” หญิงสาวถามอย่างสนใจ

          “เพชรที่ว่าไม่มีหรอกครับ เพราะคนปล่อยข่าวลือนี้ก็คือเณรคังเอง” พระหนุ่มเฉลย

          “อ้าว” หญิงสาวส่งเสียงร้องพลางหันไปมองเณรน้อย

          คังยิ้มแหยๆ พร้อมกับยกมือลูบศีรษะอย่างเขินๆ เพราะรู้ดีว่าคนทั้งสองกำลังพูดถึงตน

          “ผมกำลังจนปัญญาเรื่องสืบหาต้นตอข่าวลือ ก็พอดีคังมาหาผมและรับสารภาพว่าเขาเองเป็นคนปล่อยข่าว เพราะอยากให้คนมาสมัครเป็นลูกหาบไปกันเดนกันมากๆ นะครับ”

          หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ

          “ตกลงคุณธีราให้ฉันไปด้วยนะคะ” เสียงหลิงดังขึ้น ปลุกธีราให้ตื่นจากภวังค์ความคิด

        “ค่ะ” หญิงสาวตอบ อดชื่นชมไม่ได้ว่าแผนการของเณรคังยอดเยี่ยมไม่ใช่น้อย