ตอนที่10 อยู่ที่ไหน

ธีรายืนมองหลงและเหล่าลูกหาบช่วยกันขนสัมภาระขึ้นรถบรรทุกหกล้อ โดยมีจามิลพระหนุ่มคอยดูแลความเรียบร้อยอยู่หน้าโรงแรมที่พัก

          รินเซนและคังหอบหิ้วข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวพลางเดินอย่างเร่งรีบตรงมาเบื้องหน้าของหญิงสาว เณรน้อยพูดภาษาคีรีมันยืดยาวซึ่งธีราไม่เข้าใจแม้แต่น้อย

          หญิงสาวจึงหันไปถามรินเซน “เณรคังพูดว่าอะไรหรือ?”

          รินเซนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “เณรคังบอกว่าจามิลแกล้งไม่ปลุกเณรและแอบหนีมาก่อน แต่โชคยังดีที่เณรตามมาทัน”

          “อ้อ” ธีราพยักหน้ารับรู้พลางว่า “นี่ยังไม่ทันรุ่งเช้า คุณจามิลเพิ่งจะคุมลูกหาบช่วยกันขนสัมภาระขึ้นรถเสร็จ กว่าพวกเราจะออกเดินทางกันจริงๆ ก็คงหลังจากกินอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว ราวๆ เจ็ดโมงเช้า”

          เพิ่งตอบรินเซน วิษณุก็ส่งเสียงร้องเรียก “ธีรา ธีราอยู่ไหน?”

          “อยู่นี่ค่ะ” หญิงสาวส่งเสียงตอบ ชักสีหน้าเอือมระอา

          วิษณุเดินแกมวิ่งมาหาแล้วหอบแฮ็กๆ ต่อว่าต่อขานเสียงดังระคนหอบ “อยู่ตรงนี้เอง ทำไมน้องธีราไม่ปลุกพี่ล่ะ? งานคุมคนงานอย่างนี้ต้องพี่เอง” แล้วทำทีจะเข้าไปเจ้ากี้เจ้าการกับการขนสัมภาระของลูกหาบ

          ธีรารีบร้องห้ามทันที “ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ณุ งานอย่างนั้นปล่อยให้คุณจามิลจัดการคนเดียวก็พอค่ะ”

          “ถูกของเธอ ไม่งั้นจะเสียค่าจ้างเปล่าๆ ปลี้ๆ” วิษณุพูดอย่างเย่อหยิ่ง

          “พี่ณุ คุณจามิลไม่ได้รับค่าจ้างจากพวกเรานะคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ยิ่งทำให้วิษณุมั่นใจว่าข่าวที่ได้รับรู้มาจากหลงเป็นความจริง

          วิษณุแค่นหัวเราะก่อนจะพูด “ก็คงจะไปเอามากกว่าเงินค่าจ้างน่ะสิ”

          หญิงสาวรู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

          วิษณุกวาดสายตาเห็นเณรน้อยเข้าก็บ่นอุบ “ธีราจะเอาเณรไปด้วยหรือ?”

          “ค่ะ” หญิงสาวตอบสั้นๆ อย่างขอไปที

          ทว่าอีกฝ่ายยังคงพูดเซ้าซี้ “เอาเณรไปด้วยทำไม? เณรยังเด็ก ช่วยงานอะไรก็ไม่ได้ ไปก็เกะกะเปล่าๆ”

          “เณรคังเป็นศิษย์น้องของคุณจามิล” ธีราตอบอย่างตัดปัญหา

          ทว่าผิดคาด เพราะวิษณุยิ่งโวยวายดังลั่น “อะไรๆ ก็จามิล ขอทีเถอะธีรา อย่าไว้ใจพระรูปนั้นมากนักได้ไหม?”

          “คงจะไม่ได้” รินเซนที่อดทนฟังอยู่นานพูดขัดขึ้น “เพราะพระจามิลจะเป็นคนนำทางไปยังกันเดนของคณะคุณธีรา ถ้าคุณธีราไม่ไว้ใจคนนำทางแล้วจะไปถึงกันเดนได้อย่างไร?”

          วิษณุเหลือบมองรินเซน ก็เห็นอีกฝ่ายเป็นหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเลยอดส่งสายตาเจ้าชู้ให้ไม่ได้ “น้องสาวชื่ออะไรหรือจ๊ะ?”

          “ฉันไม่ใช่น้องสาวคุณ” รินเซนตอบกลับเสียงห้วน

          วิษณุหัวเราะอย่างไม่ถือโกรธ หันมาพูดอ้อนธีรา “น้องธีราจะไม่แนะนำให้คนในคณะเดียวกันได้รู้จักกันบ้างหรือ?”

          ธีราจึงจำต้องพูดแนะนำตัวรินเซน “นี่คุณรินเซน เป็นล่ามคู่กับคุณหลิง”

          “ยินดีที่ได้รู้จักครับ” วิษณุพูดทักทาย ยิ้มอย่างที่คิดว่าหล่อที่สุดพลางยื่นมือไปเบื้องหน้าหวังจะจับมืออีกฝ่าย

          “ส่วนคนนี้คุณวิษณุ ลูกพี่ลูกน้องของฉัน”

          “อืม” รินเซนทำเสียงเป็นเชิงรู้จักแล้ว พร้อมพยักหน้าให้นิดหนึ่ง

          วิษณุยื่นมือเก้อ ค่อยๆ ชักมือกลับด้วยสีหน้าปูเลี่ยนๆ

          “ฉันขอไปดูความเรียบร้อยทางโน้นก่อนนะคะคุณธีรา” รินเซนเอ่ยก่อนเดินผละจากไป ไม่สนใจแม้แต่จะเหลือบมองวิษณุ ธีราเองก็เดินผละมาเงียบๆ โดยไม่บอกกล่าวเช่นกัน

          วิษณุส่งสายตากระลิ้มกระเหลี่ยตามรินเซนไปได้เพียงอึดใจเดียวก็รู้สึกข้างกายว่างเปล่า หันกลับมาอีกทีธีราก็เดินลับสายตาไปแล้ว

          “น้องธีรา น้องธีรา” เขาส่งเสียงโหวกเหวก

          ธีราเดินเข้าห้องอาหารของโรงแรมก็เห็นหลิงนั่งดื่มกาแฟอยู่คนเดียวจึงเดินเข้าไปทักทาย “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหลิง”

          หลิงเงยหน้าขึ้น พอเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มแย้มต้อนรับ “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณธีรา นั่งด้วยกันไหมคะ?”

          “ขอบคุณค่ะ กำลังจะขออนุญาตอยู่เชียว” ธีรากล่าวพลางนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับหลิง

          “จะรับชาหรือกาแฟดีคะ?” ล่ามสาวชาวจีนถาม

          “ขอกาแฟร้อนๆ ดีกว่าค่ะ” หญิงสาวตอบ

          หลิงกวักมือเรียกพนักงานแล้วสั่งกาแฟเป็นภาษาคีรีมัน พนักงานรับคำก่อนเดินถอยออกไป

          หลิงจึงเอ่ยถามเป็นภาษาไทย “คุณธีราตื่นเต้นไหมคะ? จะออกเดินทางกันวันนี้แล้ว”

          “ตื่นเต้นมากค่ะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ วันนี้เลยตื่นแต่เช้ามืด”

          หญิงสาวยอมรับเธอตื่นเต้นกับการเดินทางครั้งนี้มาก เพราะไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ข้างหน้า จะไปถึงกันเดนไหม? ถ้าถึงแล้วจะเจอคุณพ่อไหม? ทุกอย่างยังเป็นปมปริศนาดำมืดอยู่ในใจ พนักงานนำกาแฟร้อนมาเสิร์ฟก่อนเดินจากไป

          “คุณธีราดูเหมือนมีความในใจ” หลิงเอ่ยขึ้นเพื่อหยั่งเชิง

          ธีรารีบคลี่ยิ้มพลางตอบ “ฉันกำลังวิตกว่าเมื่อกลับมาจากกันเดนแล้วเงินจากเมืองไทยจะมาถึงหรือยัง? ฉันจะได้จ่ายส่วนที่ค้างอยู่อีกครึ่งหนึ่งให้ลูกหาบ” จะให้ใครรู้ไม่ได้เป็นอันขาดว่าเธอกังวลใจเรื่องอะไร

          หลิงหัวเราะเสียงใสอย่างสบายใจ “ขอเพียงไปถึงกันเดน ไม่มีใครสนใจค่าจ้างที่เหลือหรอกค่ะ”

          ทั้งที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร แต่ธีราต้องแสร้งถามกลับ “ทำไมคะ?”

          หลิงไม่ตอบทันที แต่ย้อนถาม “คุณธีราไม่ทราบจริงๆ หรือคะว่ากันเดนมีอะไร?”

          “ก็พอรู้บ้าง” ธีราไม่ตอบปฏิเสธเสียทีเดียว เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย “พระจามิลบอกฉันว่ากันเดนเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ พระทุกรูปต่างปรารถนาไปให้ถึงกันเดนกันแทบทั้งนั้น”

          หลิงเหลียวมองไปรอบข้าง เมื่อไม่เห็นมีใครอยู่ในบริเวณใกล้เคียงก็โน้มตัวเข้าใกล้ธีราพลางกระซิบ “ที่นั่นมีเพชรค่ะ เพชรที่ว่ากันว่าแต่ละเม็ดมีขนาดใหญ่เท่าผลส้ม”

          ธีราไม่พูดจาอะไร เพียงมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

          “คุณไม่เชื่อ?” หลิงเลิกเรียวคิ้วเล็กน้อย “คุณน่ะถูกพระจามิลหลอกแล้ว คุณควรทวงแผนที่ไปกันเดนคืนมานะคะ”

          หญิงสาวสะดุดหูกับประโยคหลัง คนที่รู้ว่าแผนที่อยู่กับจามิลก็คือวิษณุ เพราะวิษณุเล่นตามตื้อจะขอดูแผนที่ให้ได้ ธีราจึงบอกปัดไปว่าเธอฝากแผนที่ไว้ที่พระหนุ่ม แล้วเรื่องที่วิษณุรู้ มาเข้าหูล่ามสาวชาวจีนคนนี้ได้อย่างไร?

          “คุณรู้ได้ยังไงคะว่าแผนที่อยู่กับพระจามิล” หญิงสาวถามเสียงแข็ง

          “อะ…เอ่อ…ฉันเดาเอาน่ะค่ะ ก็คุณธีราไว้ใจให้พระจามิลนำทางก็ต้องให้แผนที่เขาสิคะ” หลิงรีบพูดแก้ตัวก็เลยติดกับคำพูดของตนเอง

          “คุณหลิงพูดถูกค่ะ พระจามิลเป็นคนนำทางก็สมควรเก็บแผนที่อยู่กับตัว ฉันเลยไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปทวงแผนที่คืนจากพระจามิล”

          “แต่…” หลิงยังไม่ละความพยายาม “แผนที่มีอยู่เพียงชุดเดียวดูออกจะเสี่ยงเกินไปนะคะ ถ้าพระจามิลเกิดพลาดพลั้งหรือเป็นอะไรไป แล้วไม่สามารถนำทางได้ พวกเราไม่พากันเคว้งหมดหรือคะ?”

          “ที่คุณหลิงพูดมาก็มีเหตุผล ฉันจะลองปรึกษาพระจามิลดูอีกที” ธีราพูดตัดบท

          พอดีรินเซนเดินเข้ามา “คุณธีราคะ จามิลให้มาบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะออกเดินทาง คุณกินอาหารให้อิ่มนะคะ”

          “แล้วพระจามิลกับเณรคังละคะ?” ธีราถาม

          “ท่านฉันพร้อมกับพวกลูกหาบค่ะ” รินเซนตอบ

          “งั้นรินเซนก็มานั่งกินมื้อเช้าด้วยกันที่นี่สิ” ธีราเอ่ยชวน

          รินเซนจึงนั่งลงข้างๆ

          ขบวนรถประกอบด้วยรถสามคัน รถตู้ที่เป็นหัวขบวนมีธีรา วิษณุ พระจามิล เณรคัง หลิง และรินเซนนั่ง รถบรรทุกสัมภาระอยู่กลางขบวน และรถบัสมีหลงกับบรรดาลูกหาบรวมยี่สิบชีวิตรั้งท้ายขบวน เคลื่อนออกจากหน้าโรงแรมพร้อมๆ กับแสงแดดแผดจ้าที่ขอบฟ้าทิศตะวันออก