ตอนที่ 8 เอ่ยถามเสียงเรียบ

จามิลนั่งตรงกันข้ามกับธีราที่โต๊ะมุมในห้องอาหารของโรงแรม ซึ่งกลายเป็นสถานที่นัดพบพูดคุยเรื่องงานของคนทั้งสองไปโดยปริยาย

          พระหนุ่มยกถ้วยชาที่ส่งควันฉุยขึ้นจิบคำหนึ่งก่อนวางถ้วยลงบนโต๊ะ แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ “รินเซนว่าคุณอนุญาตให้เธอไปด้วย”

          “ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะอธิบายต่อ “ฉันมีเหตุผลที่ให้รินเซนไปด้วยนะคะ คือ...หนึ่งฉันจะได้มีเพื่อนผู้หญิงร่วมคณะไปด้วย สองเธอเป็นล่ามให้ฉันแทนคุณหลิงได้ และข้อสุดท้ายเธออาจค้นพบวิธีรักษาพ่อของเธอให้หายจากอาการป่วยได้”

          จามิลหลับตาครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนลืมตาแล้วพูดว่า “ที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล แต่ที่ผมไม่ให้รินเซนไปด้วยแต่แรกก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ การไปค้นหากันเดนของพวกเราไม่ได้มีผลสุดท้ายที่แน่นอน อาจจะพบ อาจจะไม่พบ อาจจะไปถึง อาจจะไปไม่ถึง อาจจะได้กลับ และอาจจะไม่ได้กลับ”

          คำท้ายของเขาทอดหางเสียงเบาลงจนธีรารู้สึกใจหายไปด้วย จริงสิ...ทุกคนที่ไปกันเดนอาจจะไม่มีใครได้กลับมาอีก เหมือนอย่างคณะก่อนๆ ที่ไปกัน

          “ฉันลืมคิดถึงข้อนี้ไป ฉันจะพูดกับเธอใหม่แล้วกันนะคะ” พูดถึงตรงนี้รินเซนก็เดินเข้ามาพร้อมกับคัง

          เณรน้อยเดินมายังไม่ทันถึงโต๊ะก็ส่งเสียงเอะอะโวยวายกับจามิล หญิงสาวมองหน้ารินเซนด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

          รินเซนยิ้มเล็กน้อย รีบแปลให้ธีราฟังชนิดประโยคต่อประโยค “เณรคังว่าศิษย์พี่ต้องพาผมไปกันเดนด้วยนะ”

          จามิลขมวดคิ้วพูดเสียงต่ำ “เจ้ายังเด็กเกินไป”

          “ถึงผมจะเป็นเด็ก ผมก็เป็นเด็กที่กล้าหาญ มีความรู้ด้านธรรมะไม่ต่ำนัก ทั้งยังมีกำลังใจที่เข็มแข็ง ร่างกายแข็งแรง สุขภาพดีเยี่ยม” รินเซนแปลถึงตรงนี้ธีราก็อดหัวเราะด้วยความขบขันไม่ได้

          “คุณหัวเราะจนฉันแปลไม่ทันแล้วล่ะค่ะ” รินเซนพูดทักท้วง ในขณะที่เณรคังยังคงพูดจ้อไม่หยุด

          ธีราหยุดหัวเราะร่วน พยักหน้าให้รินเซน “ค่ะๆ คุณแปลต่อเถอะ”

          รินเซนเม้มริมฝีปากคล้ายพยายามกลั้นหัวเราะเหมือนกัน ก่อนจะตีสีหน้าเคร่งขรึม “สรุปคือเณรคังบอกว่าผู้ออกบวชทั้งหลายต่างปรารถนาไปให้ถึงกันเดน ไม่จำกัดว่าจะเป็นเด็กหรือเป็นผู้ใหญ่ ขอให้ศิษย์พี่ส่งเสริมผมเหมือนที่ท่านอาจารย์ส่งเสริมศิษย์พี่ด้วย”

          จามิลอึ้งไปครู่หนึ่ง หันมามองหญิงสาว

          “เณรคังคารมดีนะคะ” ธีราเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ

          จามิลถอนหายใจเฮือกก่อนตอบเณรน้อย “เอาเถอะ ไว้เราจะเรียนถามท่านอาจารย์”

          “ขอบคุณศิษย์พี่ที่อนุญาต” เณรคังค้อมศีรษะคารวะจนแทบจรดพื้น

          “ยัง” จามิลรีบพูดแย้ง “ต้องให้ท่านอาจารย์อนุญาตก่อน”

          “ถ้าศิษย์พี่อนุญาตแล้ว ท่านอาจารย์คงไม่ขัดข้องเป็นแน่” เณรคังเอ่ยอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก ก่อนจะหันมายิ้มให้หญิงสาวชาวไทยแล้วกล่าวต่อ “ให้ผมไปด้วย จะช่วยงานคุณผู้หญิงอย่างดีที่สุดครับ”

          ธีรายิ้มรับก่อนหันมาพูดกับรินเซนอย่างที่ตั้งใจไว้ “ฉันพูดเรื่องเธอกับคุณจามิลแล้ว แต่คุณจามิลบอกว่าเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอจึงอยากให้เธอตัดสินใจใหม่อีกที”

          “ฉันไม่ล้มเลิกความตั้งใจอย่างแน่นอน คุณรับปากฉันแล้ว คุณต้องไม่กลับคำนะคะ” รินเซนเอ่ยพลางค้อนควักจามิลอย่างแง่งอน

          ธีราพูดไม่ออก หันไปมองหน้าพระหนุ่ม

          จามิลได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ “คณะเดินทางที่มีทั้งเด็กและผู้หญิง คงยุ่งเหยิงและสนุกพิลึก”

          รินเซนตาลุกวาว พูดโต้ตอบทันควัน “เป็นผู้หญิงแล้วยังไง เผลอๆ ฉันจะมีประโยชน์มากกว่าลูกหาบผู้ชายของคุณเสียด้วยซ้ำ”

          ส่วนเณรคังพูดจาภาษาคีรีมันราวกับต่อยหอย

          เกมโลกีย์ผ่านพ้น...วิษณุกับหลิงนอนซุกตัวเบียดชิดกันใต้ผ้าห่มนวมผืนเก่าบนเตียงที่ก่อด้วยดิน ใต้เตียงมีเตาอุ่น ที่นี่สภาพอากาศหนาวจัดแม้ในเวลากลางวัน เตียงที่ก่อจากดินเหนียวก็ยังเย็นเยียบเสียดกระดูก ชาวบ้านจึงใช้วิธีก่อเตาเล็กแล้ววางเตาไว้ในช่องใต้เตียงเพื่ออุ่นเตียงนอนให้อบอุ่นขึ้น

          ตอนหลิงมาเจรจาขอใช้กระท่อมของหญิงชราเป็นรังรักชั่วคราว หล่อนพูดภาษาท้องถิ่นกับเจ้าของกระท่อมว่า ‘ป้า ฉันขอยืมกระท่อมของป้าใช้หน่อย ป้าช่วยจุดเตาอุ่นเตียงให้ด้วยแล้วป้าหลบไปชั่วคราว และต้องทำตัวไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เงินนี้ก็จะตกเป็นของป้า’

          ขาดคำธนบัตรเกือบสิบใบยื่นมาตรงหน้าหญิงชรา เจ้าของกระท่อมปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย รับเงินไปนับด้วยมือไม้สั่นเทาแล้วรีบไปทำตามสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ ก่อนจะเดินออกไปนอกกระท่อมโดยไม่ปริปากถามอะไรสักแอะอย่างรู้หน้าที่ เพราะนี่เป็นการใช้บริการครั้งที่สามของสาวชาวจีนผู้นี้

          วิษณุเอ่ยกระซิบข้างหูหลิงหลังผ่านพ้นเกมโลกีย์ “เรื่องแรกที่เราจะต้องจัดการก็คือไปหาหลงกัน”

          หลงมองดูชายหนุ่มฉกรรจ์ที่มาหาด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ “เจ้าชื่ออะไร?”

          “ผมชื่อต้าครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยทีท่านอบน้อมอยู่นอกประตูรั้ว

          หลงที่ยืนอยู่หลังประตูรั้วสูงเทียมคอพยักหน้ารับรู้พลางถามต่อ “เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอะไร?”

          “ผมจะมาสมัครเป็นลูกหาบไปกันเดนครับ” ต้าตอบด้วยสีหน้ายิ้มประจบ

          “เจ้ามาช้าไป ข้าได้ลูกหาบครบแล้ว” หลงตอบ อดนึกแปลกใจไม่ได้ ตอนแรกเขาคิดว่าคงหาลูกหาบไปกันเดนไม่ได้ หรือถ้าได้ก็คงต้องจ่ายค่าจ้างในอัตราสูงลิบลิ่ว

          ทว่าผิดคาด วันนี้พอเขาประกาศรับสมัครลูกหาบไปกันเดน ชายฉกรรจ์ต่างกรูกันมาสมัครจนได้ลูกหาบครบอย่างรวดเร็ว แถมแต่ละคนยังไม่เกี่ยงงอนเรื่องค่าจ้างอีกด้วย

          “ขอให้ช่วยรับผมไปอีกคนเถอะครับ” ต้าขอร้อง

          “ไม่ได้หรอก คนเต็มแล้ว เงินข้าก็จ่ายไปหมดแล้ว” หลงตอบปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย

          “ผมไม่เอาเงินก็ได้ ขอให้ผมได้ไปด้วยคนก็พอครับ” ต้าเอ่ยแทบจะลงทุนก้มกราบ

          หลงนึกเอะใจจึงย้อนถาม “ทำไมเจ้าถึงอยากไปกันเดนนัก?”

          “เพราะว่า…” ต้าเอ่ยแล้วเหมือนนึกได้ว่าจะต้องต่อรองให้อีกฝ่ายรับตนเสียก่อนจึงจะบอกเหตุผลได้ ก็เลยยื่นข้อเสนอว่า “ถ้าผมบอกความลับแก่คุณ คุณต้องรับผมเป็นลูกหาบด้วยคนนะครับ”

          “ข้าบอกแล้วไงว่าเงินค่าจ้างหมดแล้ว” หลงเอ่ย

          “ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่เอาค่าจ้างก็ได้”

          “หมายความว่าเจ้าจะยอมทำงานให้เปล่าๆ โดยไม่เอาค่าจ้างหรือ?” หลงถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

          “ครับ” ต้ารับคำน้ำเสียงหนักแน่น

          “เพราะอะไร?” หลงถาม อยากรู้เป็นทวีคูณ

          ต้ายิ้มเล็กน้อยก่อนพูดต่อรอง “คุณต้องรับปากผมก่อนสิว่าจะรับผมเป็นลูกหาบ ผมถึงจะบอก”

          “เอาเถอะๆ ดูหน่วยก้านเจ้าก็ไม่เลว เท่ากับได้ลูกหาบเพิ่มโดยไม่ต้องเสียเงิน ข้าตกลง” หลงพูดอย่างตัดปัญหาก่อนเร่งรัดอีกฝ่าย “คราวนี้เจ้ารีบบอกเหตุผลมาได้แล้ว”

          “เรื่องนี้เป็นความลับที่เพิ่งรั่วไหลออกมาจากวัดกัมโป” ต้าพูดพลางเหลียวซ้ายแลขวาเหมือนกลัวใครจะมาได้ยินเข้า เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้บริเวณนั้นจึงลดเสียงพูดแผ่วเบาลง “เมื่อสิบปีก่อนมีคณะเดินทางไปค้นหากันเดน คุณรู้หรือเปล่า?”

          “รู้สิ ไปแล้วก็ไปลับ ไม่มีใครกลับมาอีกเลย” หลงตอบ

          “ผิดแล้ว” ต้าพูดพลางขยายความ “มีคนหนึ่งกลับมาได้ พระลูกวัดกัมโปไปพบเขานอนสลบไสลอยู่ริมลำธารนอกหมู่บ้านเลยพาเขากลับมาที่วัด จากนั้นเขาก็ถูกกักตัวอยู่แต่ในบริเวณวัดตลอดมา”

          “ทำไมข้าถึงไม่รู้เรื่องนี้?” หลงหลุดปากถาม

          “ถ้าทุกคนรู้ จะเรียกว่าเป็นความลับเหรอ?” ต้าย้อนถาม

          หลงพยักหน้าพลางถามอย่างคาดคั้น “ข้าไม่เชื่อว่าเหตุผลเพียงแค่นี้จะทำให้เจ้ายอมไปกันเดนโดยไม่เอาค่าจ้าง มีอะไรจงบอกออกมาให้หมด”

          ต้ากลืนน้ำลายลงคอก่อนพูดเสียงแผ่ว “คุณรู้ไหมว่าทำไมเขาจึงถูกกักตัวอยู่แต่ในวัดกัมโป?”

          “ข้าจะไปรู้เรอะ” หลงพูดอย่างรำคาญ

          ต้าเลยรีบเฉลย “เพราะเขาไปถึงกันเดนมาแล้วน่ะสิ”

          “มีอะไรเป็นหลักฐานว่าเขาไปถึงกันเดนมาแล้ว?” หลงถาม

          “เขาลือกันว่าคนที่กลับมา ได้นำเพชรเม็ดใหญ่กว่าไข่ไก่กลับมาด้วยเม็ดหนึ่ง” ต้าพูดเสียงเบาราวกระซิบ

          ทว่าหลงกลับร้องเสียงหลง “หา! แล้วเวลานี้เพชรเม็ดนั้นอยู่ที่ไหน?”

          ต้ารีบยื่นมือข้ามรั้วมาปิดปากอีกฝ่าย “จุ๊ๆๆ เบาๆ หน่อย”

          หลงพยักหน้ารับ ต้าจึงปล่อยมือก่อนกระซิบเสียงแผ่ว “น่าจะอยู่ที่ท่านเจ้าอาวาสวัดกัมโป”

          ทั้งสองสบตากัน เหลียวมองไปรอบด้านอย่างระแวดระวัง

          หลงตัดสินใจเปิดประตูรั้วพลางบอกอีกฝ่าย “เข้ามาคุยกันต่อข้างในเถอะ”

          “ดีสิ”

          พอต้าเดินเข้ามา หลงก็รีบปิดประตูรั้วแล้วจูงมืออีกฝ่ายเข้าไปนั่งตรงม้านั่งหน้าบ้านอย่างเร่งรีบ นั่งประชิดตัวพลางกระซิบถาม “แล้วคนอื่นๆละ ทำไมไม่กลับมา”

          แทนคำตอบต้ากลับย้อนถาม “คุณเคยได้ยินคำร่ำลือเกี่ยวกับกันเดนไหม?”

          “เคยสิ” หลงตอบ ดวงตาลุกวาว “เขาว่ากันว่า กันเดนคือแดนสวรรค์ มีเพชรนิลจินดาของมีค่ามากมาย มีสาวงามที่ไม่รู้จักแก่จักเฒ่า จริงสิ...ถ้าข้าได้ไปถึงกันเดนข้าคงไม่กลับมาหาอีแก่ที่บ้านหรอก” หลงทำนัยน์ตาลอยเคลิ้มฝันครู่หนึ่งก่อนกลายเป็นสีหน้าสลด “แต่การไปกันเดนไม่ใช่เรื่องง่ายๆ”

          ต้ายิ้มพลางเอ่ย “คราวนี้ไม่เหมือนกัน ว่ากันว่าหัวหน้าคณะเมื่อสิบปีก่อนเป็นคนไทย ก่อนเดินทางไปกันเดนได้ส่งจดหมายกับแผนที่กลับไปเมืองไทย แล้วลูกหลานของเขาก็เดินทางมาเป็นหัวหน้าคณะในคราวนี้ด้วย”

          “ใช่ จริงๆ” หลงร้องอย่างยินดี