อ่อย

MAXWELL : PART

ตาแดงช้ำ!

คงร้องไห้อีกตามเคย!

ผมปรายตามองอีกคนในจังหวะที่เธอกำลังจะเดินผ่าน พลางดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มเมื่อเห็นว่ายัยนั่นไม่มองหน้าผมเลย

กลิ่นแป้งเด็ก และกลิ่นโลชั่นอ่อนๆ ผ่านจมูกผมไปในจังหวะที่เวกัสเดินผ่าน แต่ผมก็ไม่ได้คิดที่จะหันกลับไปมอง

"ยัยนั่นมาฟ้องอะไรคุณแม่งั้นเหรอครับ" ผมตั้งคำถามอย่างไม่สบอารมณ์ ผมรู้อยู่แก่ใจว่ายัยนั่นเป็นอะไร

อยากเฉย ก็เฉยให้ได้ตลอดก็แล้วกัน!

"ทำไมต้องมองน้องในแง่ร้ายตลอด น้องแค่เหนื่อย"

"เหนื่อยเหรอครับ แต่ที่ผมเห็น คือเวกัสร้องไห้แล้วกอดคุณแม่นะครับ มาฟ้องอะไรคุณแม่หรือเปล่า" ผมถามอย่างไม่แน่ใจ ใครจะไปรู้วะ เกิดยัยนั่นเล่าอะไรต่อมิอะไรให้แม่ผมฟัง ผมอาจจะพังได้เหมือนกัน

"น้องแค่เหนื่อย เป็นธรรมดาของวัยรุ่นนั่นแหละแม็กซ์ น้องไม่มีใคร แม่ก็แค่กอดให้กำลังใจเท่านั้นเอง ทำเหมือนอิจฉาเลยนะเรา"

"เปล่านี่ครับ ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น จริงๆ ผมว่าคุณแม่ใจดีกับเวกัสมากเกินไปนะครับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับครอบครัวเราด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่คุณแม่ทำ อย่างกับเขามีส่วนเกี่ยวข้องในครอบครัวของเราเลย"

"ไม่เกี่ยวข้องทางสายเลือด แต่เกี่ยวข้องทางความรู้สึก แม่รู้จักเวกัสมาตั้งแต่เด็ก เหมือนที่แม็กซ์รู้จักนั่นแหละ"

"ก็แค่เด็กข้างบ้าน..." ผมบอกไปเสียงเบา ในความคิดจริงๆผมคิดแบบนั้น เพียงแต่ไม่กล้าพูดเสียงดังเพราะกลัวว่ามารดาจะไม่พอใจ

"ใช่ เวกัสเป็นแค่เด็กข้างบ้าน แต่เป็นเด็กข้างบ้านที่มีน้ำใจกับเรามากๆ หากแม็กซ์เปิดใจสักหน่อย แม็กซ์จะมองเห็นว่าเวกัสน่ารักขนาดไหน คิดว่าพ่ออย่างเราที่มีงานการต้องทำล้นมือ จะเอาเวลาที่ไหนมาใส่ใจเรื่องการบงการบ้านของลูก ก็มีแต่เขานั่นแหละที่คอยบอกคอยสอนมิลินมาโดยตลอด"

"มิลินยังเด็ก การบ้านที่คุณครูให้มันก็คงไม่หนักหนาอะไรหรอกมั้งครับ จริงๆ ยืดเวลาของอ้อยต่ออีกหน่อยจ่ายค่าจ้างพิเศษไว้ให้อ้อยสอนการบ้านมิลินก็ได้"

"ไม่ต้องพยายามหาเหตุผลมาเอาชนะแม่หรอก วันไหนเขาไม่อยู่ ค่อยทำตามวิธีที่แม็กซ์คิดก็แล้วกัน!" แม่ของผมยิ้มมุมปาก พลางส่ายศีรษะไปมาเบาๆ

พอแม่ของผมผละออกไป มิลินก็วิ่งเข้ามาหาผมแทน

"คูมพ่อ..." ผมยิ้มกว้างพลางอ้าแขนรอรับเจ้าตัวเล็กที่กำลังวิ่งเข้ามา

"แด๊ดดี้กลับมาแล้วครับ คิดถึงคนสวยของแด๊ดดี้ที่สุดเลย"

"คิกๆ..." มิลินหัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนที่ผมจะฝังริมฝีปากหอมแก้มขาวๆ ทั้งสองข้างสลับกัน

"ชื่นใจที่สุดเลย ว่าแต่ ลูกสาวคนสวยของแด๊ดดี้ทำการบ้านหรือยังครับ"

"ยังค่ะ วันนี้พี่กัสมาช้า แต่ซื้อขนมมาฝากมิลินด้วยค่ะ"

"ว้าว...ซื้อขนมอะไรมาฝากเอ่ย" ผมถามแล้วคอยฟังคำตอบจากบุตรสาวอย่างไม่รู้ตัว

"ขนมเค้กสีเขียวๆ ที่ด้านบนเป็นฝอยทองสีส้ม มิลินชอบทานค่ะ"

"อ๋อ ฝอยทองใบเตย..." ผมทวนชื่อขนมโปรดของบุตรสาวเงียบๆ รู้ดีว่าเวกัสเคยซื้อขนมชนิดนี้มาให้มิลิน เคยซื้อมาบ่อยมาก แล้วแม่ของผมก็เคยถามยัยนั่นว่าซื้อจากร้านไหน เพราะทั้งมิลินและแม่ของผมต่างชมเปราะว่าร้านนั้นอร่อยทำให้วันนี้ผมตั้งใจที่จะไปซื้อเค้กร้านนั้นเช่นกัน

แต่บังเอิญไปเจอคนคุ้นเคยกันก็เลยทักทายนิดหน่อย จากนั้นไม่นานผมก็พบนักศึกษาสาว ผิวขาวขาสวย ที่ชอบใส่เสื้อคลุมสีหวานคลุมทับเสื้อนักศึกษาที่เดินผ่านหน้าผมไป ผมคงปล่อยผ่าน ถ้าบุคลิกที่คุ้นตานั้น ไม่ทำให้ผมสนใจ

เวกัส ผมเห็นยัยนั่นเดินผ่านหน้าผมไป คาดว่า ยัยนั่นคงเห็นเหตุการณ์ตอนนั้น ตอนที่ผมกำลังทักทายหญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยถูกใจและคุ้นเคยกัน

"การบ้านยังไม่ได้ทำเลยค่ะคูมพ่อ"

"วันหลังถ้าพี่กัสกลับบ้านช้า มิลินให้พี่อ้อยสอนการบ้านดีไหมครับ"

"แต่พี่อ้อยสอนการบ้านไม่สนุกเลยค่ะ มิลินชอบทำการบ้านกับพี่กัส"

"แต่แด๊ดดี้กลัวว่าบางครั้งที่กัสก็ไม่มีเวลาสอนการบ้านมิลินน่ะสิครับ พี่กัสก็ต้องไปโรงเรียนเหมือนกัน วันนี้เห็นคุณย่าบอกแด๊ดดี้ด้วยว่าพี่กัสเหนื่อยมาก"

"ถ้าเหนื่อยก็ต้องกอดค่ะ พี่กัสบอกมิลินว่าเวลาไปโรงเรียนเหนื่อย กลับบ้านมากอดมิลินก็หาย มิลินอยากหาพี่กัส" ดวงกลมโตใสแป๋วมองผมอย่างใสซื่อ ผมจูบหน้าผากบุตรสาวอันเป็นที่รักเบาๆ พร้อมกับพยักหน้าทันที

"โอเคครับ แด๊ดดี้พาไป แต่แด๊ดดี้ต้องเอาของที่รถก่อนนะ"

"ค่ะ" มิลินยิ้มกว้าง ก่อนที่ผมจะอุ้มบุตรสาวแนบอกแล้วกลับไปเอาของที่รถยนต์ของตัวเอง

บ้านของเวกัส

ผมพามิลินเข้าทางประตูเล็กของบ้าน ก็อย่างที่บอก กลอนมันเสีย ใครก็สามารถเข้าออกได้ มองเข้าไปภายในตัวบ้านไฟที่อยู่ด้านในยังส่องสว่าง ผมปล่อยตัวมิลินลงเมื่อไฟอัตโนมัติทำงาน ปล่อยแสงสว่างให้เปล่งประกายมากกว่าเดิม ก่อนที่มิลินจะวิ่งไปยังประตู แนบปลายจมูกและหน้าผาก ติดกับประตูกระจก จากนั้นก็ยกมือเล็กๆ เคาะเรียกคนที่อยู่ด้านในทันที

ก๊อก~ ก๊อก~ ก๊อก~

"พี่กัสขา..." ผมชะงักไปกับคำที่มิลินใช้เรียกผู้หญิงคนนั้น ไม่สามารถหลอกตัวเองได้เลยว่า น้ำเสียงที่มิลินใช้เรียกเวกัส เป็นน้ำเสียงที่เหมือนจะมีความสุขมาก ผมไม่แน่ใจเลยว่าผมปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามามีอิทธิพลต่อลูกของผมขนาดไหน ไม่อยากจะนึกเลยว่าหากวันนึง เวกัสกับมิลินต้องห่างกัน ความรู้สึกของลูกสาวผมจะเป็นอย่างไร ต้องแย่แค่ไหน แล้วเขาจะคิดถึงกันหรือไม่

แกร๊ก~

ไม่นานเกินรอบานประตูก็เปิดออก ตามด้วยร่างบอบบางผิวขาวที่อยู่ในชุดนักศึกษาพอดีตัว ผมชะงักไปนิดเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าคือเวกัสถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นเสื้อสีขาวสะอาด ติดกระดุมสถาบันบนเสื้อที่รัดมาก เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งแบบผู้หญิงในสต็อกของผมเป๊ะเลย

"มิลิน มาหาพี่กัสเหรอคะ" เจ้าของเสียงค่อยๆ ทิ้งเข่าลงกับพื้นกระเบื้อง แขนเรียวเกี่ยวตัวบุตรสาวของผมเข้าสู่อ้อมกอดทันที

"คูมย่าบอกว่าพี่กัสเหนื่อย มิลินมาให้พี่กัสกอดค่ะ" เวกัสอมยิ้มทันทีที่ได้ฟัง

"ถ้ากอดแล้ว ขอหอมแก้มด้วยได้ไหมคะ" ยัยนั่นขยิบตามอง พร้อมๆ กับเอียงคอออดอ้อน

"คิกๆ...ได้ค่ะ" มิลินฉีกยิ้ม พลางยกสองแขนเล็กๆ เกี่ยวลำคอของอีกคนเข้าไปกอด ก่อนที่เวกัสจะฝังปลายจมูกและริมฝีปากลงที่แก้มของมิลินทั้งสองข้างสลับกัน

"แก้มห๊อมหอมเลยค่ะ"

"คิกๆ..." มิลินหัวเราะร่า ในขณะที่เวกัสเลื่อนสายตามามองสบตากับผมพอดี แต่แค่แว๊บเดียว แว๊บเดียวเท่านั้น เธอก็เมินหน้าออกไปอีกทาง

"มิลินเอาการบ้านมาทำกับพี่กัสค่ะ"

"อ๋อ ได้ค่ะ งั้นเข้าบ้านเลยค่ะ ด้านนอกยุงเยอะมากๆ เลย" แล้วทั้งคู่ก็จูงมือกันเข้าบ้าน โดยที่ผมเดินตาม

"บ้านพี่กัสหอมอะไรคะ" มิลินถามตามประสาพร้อมกับขึ้นไปนั่งบนโซฟาตัวยาว

"หอมสเปรย์ปรับอากาศค่ะ ขจัดฝุ่นและแบคทีเรีย ต้องฉีดทุกวันเพราะพี่กัสไม่ค่อยมีเวลาทำความสะอาดเลย" มิลินพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะรับสมุดการบ้านไปจากมือของผม เอาจริงๆ ช่วงแรกๆ มิลินชอบงอแงตอนทำการบ้าน แต่หลังๆ ผมไม่เคยเห็นลูกงอแงเลย ข้อนี้ผมก็ลืมคิดไป หรือจริงๆ เวกัสอาจจะช่วยให้ปัญหานั้นถูกตัดไปก็ได้

เป็นอีกครั้ง ที่ผมกวาดสายตามองไปตามกรอบหน้าสวย สะอาดสะอ้านของยัยนั่น แล้วก่อนที่ทั้งคู่จะได้เอ่ยอะไรต่อจากนั้น

Line~ สายเรียกเข้า

โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกส่งเสียงร้อง ผมเหลือบตามองอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เห็นเป็นการโทรวีดีโอคลอจากผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเวกัส

เพราะคนนี้ ผมเคยเจอที่ห้าง ปากจัดอยู่ไม่เบา!

"แป๊ปหนึ่งนะคะ"

เวกัสเลื่อนมือมาคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ตรงของผม จากนั้นเธอก็รับสายทันที

"ฮัลโหลยัยมะ..."

[ฮัลโหลกัส พี่เองครับ...] เวกัสชะงักไปนิด คาดว่าคงมีอะไรผิดคาด แต่ผมก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่ดังเล็ดออกมาจากปลายสายชัดเจน

"พี่โม เอ่อ แล้วยัยมิ้นท์ล่ะคะ"

[พอดีพี่เห็นเราเงียบไป ก็เลยกดโทรเลย]

เสียงผู้ชายโผล่ออกมา ทั้งที่เป็นไลน์เพื่อนของยัยนั่นโทรหา หมายความว่าไงวะ!

เวกัสแอบแซ่บกับแฟนเพื่อนหรือเปล่า?

"พอดีกัสกำลังจะสอนการบ้านตัวเล็ก ไว้ค่อยคุยกันได้ไหมคะ"

[อ๋อ ได้ๆ ครับ งั้น...กัสโทรมาที่ไลน์พี่นะ ตอนไหนก็ได้ พี่รอ...] ผมเหลือบตามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ บุตรสาว เห็นเวกัสยิ้มให้โทรศัพท์เล็กน้อย โคตรอ่อยเลย!

-----

ก็น้องโสดไหม จะอ่อยใครก็ได้เด้อ555