ไม่ชายตาแล

MAXWELL : PART

สุดท้ายก็ร้องไห้ โกรธ แล้วก็วิ่งออกไป ทุกอย่างที่ยัยนั่นเป็น ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากความคิดของผมเลย

เด็กก็แบบนี้ งี่เง่า ไร้สาระ คิดว่าการโกรธของพวกเธอจะมีความหมายสำหรับผู้ชาย ทั้งที่ความจริงแล้ว ผู้ชายบางคนมันเพียงแค่ง้อแบบขอไปที ง้อเพราะมีความหวัง หวังที่หลอกฟันไปวันๆ เท่านั้นเอง

"แม็กซ์ น้องโกรธ"

"แล้ว?" ผมเลิกคิ้วมองแม่ตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ผมไม่รู้ และผมไม่จำเป็นต้องสนใจว่าเวลาที่ยัยนั่นอยู่ต่อหน้าแม่ของผมเธอจะน่ารักหรือมีนิสัยแบบไหน สุดท้าย มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับผม ผมไม่จำเป็นต้องสน ไม่จำเป็นต้องแคร์อะไร เพราะสุดท้าย เด็กนั่นก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของผมเลยอยู่ดี

"แม็กซ์นี่แปลกนะ กับคนที่เขารักเรา รักลูกของเรา แต่แม็กซ์กลับไม่สนใจ"

"แม่ก็รู้นี่ครับว่าผู้หญิงประเภทนั้นมันมีมากเกินกว่าที่ผมจะเก็บมาใส่ใจ" ผมไหวไหล่แบบขอไปที ก็แบบที่พูดนั่นแหละ ที่ผ่านมามีผู้หญิงพยายามเข้าหาผมจนนับไม่ถ้วน แต่ก็ตามนั้น เข้ามา ผมก็เปิดรับ แต่ไม่เคยยกย่องว่าใครควรสำคัญ

เพราะผมเชื่อสัญชาตญาณของตัวเองว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนรักลูกของผม เท่าแม่ตัวจริงของลูกผมได้ เพราะแบบนั้น ผมจึงไม่แคร์ใคร นอกจากแม่ของลูกคนเดียว!

"แม่รู้ว่าลูกชายแม่ฮอตมาก หล่อลากจนเลือกได้ แม่รู้ว่ามีผู้หญิงมากมายที่อยากก้าวเข้ามาเป็นแม่ของมิลิน เพื่ออยู่ข้างๆ แม็กซ์ แม็กซ์อาจจะดูออกว่าผู้หญิงพวกนั้นเป็นคนแบบไหน แต่กับเวกัส..."

"พอเถอะครับ แม่หยุดพูดถึงยัยนั่นสักที"

"หึ ปากดีไปเถอะ มีเหรอผู้หญิงที่คอยดูแลลูกเรา แม้ในเวลาที่เราไม่อยู่ ไม่เห็นการกระทำเหล่านั้นเลย ผู้หญิงบางคนทำดีแค่เอาหน้า แต่บางคนเขาดีทั้งต่อหน้าและลับหลัง แม่เคารพการตัดสินใจของแม็กซ์อยู่แล้ว ต่อให้แม็กซ์จะรอให้แม่ของมิลินคืนกลับแม่ก็จะไม่ขัด แต่ตราบใดที่เขาไม่กลับ แม่ก็มีสิทธิ์เชียร์ลูกสะใภ้คนใหม่ที่แม่พอใจเช่นกัน"

"ผมชักจะอยากรู้แล้วนะครับ เด็กนั่นมีดีอะไร ทำไมแม่ถึงหลงนักหนา"

"สวย จิตใจดี มีน้ำใจ เข้ากับหลานของแม่ได้ และที่สำคัญ น้องรักลูกชายแม่มาก"

"หึ ต้องพูดอีกครั้งสินะครับ ผมไม่ได้ชอบยัยนั่นครับ แม่หยุดยัดเยียดยัยนั่นให้ผมได้แล้ว เด็กปีสอง ผมมองไม่เห็นเลยว่ายัยนั่นเหมาะแก่การมาแทนที่แม่ของมิลินตรงไหน มันเทียบกันไม่ได้ แล้วเด็กๆ แบบนั้นมันไม่ใช่สเปคของผมเลย"

"พูดอย่างกับว่าที่ผ่านมาแม็กซ์ไม่ยุ่งกับสาวๆ ที่เรียนอยู่ปีสอง น้องก็ไม่ได้เด็กมาก"

"แม่ก็รู้นี่ครับว่าที่ผมไม่เคยคิดที่จะมองเด็กนั่นทั้งที่รู้จักกันมาตั้งนาน เหตุผลมันเพราะอะไร ผมรู้ว่าถ้าผมยุ่ง แม่สามารถทำอะไรได้บ้าง ผมไม่อยากผูกมัด ผมไม่อยากเริ่มใหม่กับใครทั้งนั้น ต่อให้เวกัสจะดีแทบตาย ผมก็ไม่เอา!"

"โดนคาบไป อย่าหาว่าแม่ไม่เตือน" แม่ของผมพูดทิ้งท้าย ก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินออกไป เป็นจังหวะเดียวกับที่มิลินเดินเข้ามา คนเป็นย่าเลยเลือกที่จะจูงมือหลาน แล้วพาไปยังเตียงนอนแทน

ผมเลือกที่จะตวัดสายตาเพื่อมองไปยังบ้านข้างๆ ไฟห้องนอนห้องหนึ่งยังส่องสว่าง ผมมองได้ไม่นาน ไฟห้องนั้นก็ดับลง บอกตรงๆ ว่าผมไม่ได้แคร์อะไร ผมรู้ว่าเวกัสมีหลายอย่างที่น่าสนใจ หน้าตาสะสวย หุ่นดีใช้ได้ แต่ก็อย่างที่บอก ที่ผ่านมาผมไม่เคยสนที่จะเอายัยนี่ หากแค่เอาเล่นๆ แก้เบื่อ ผมคงทำได้ แต่ถ้าผมพลาดทำแบบนั้นลงไป เชื่อเถอะว่าแม่ของผมไม่ยอมอยู่เฉยและปล่อยให้ทุกอย่างจบลงง่ายๆ อย่างแน่นอน

แม่ของผมแคร์ยัยนั่นมากกว่าที่ใครหลายๆ คนคิด ผมพอรู้ว่าที่ผ่านมาเวกัสทำตัวน่ารักต่อแม่ผมมากแค่ไหน มันไม่แปลกหรอกหากแม่ของผมจะเอ็นดูเด็กผู้หญิงคนนี้มากกว่าใคร แต่ก็อย่างที่บอก ผมกับแม่ของผม มันคนละคนกัน!

"คูมย่า มิลินง่วงนอนแล้วค่ะ มิลินอยากนอนหลับ แล้วตื่นเร็วๆ" มิลินฉีกยิ้มกว้าง ปกติมิลินไม่เคยคิดที่จะนอนไวแบบนี้ด้วยซ้ำ อาจจะเป็นเพราะ เธอตื่นเต้นกับวันพรุ่งนี้มากจริงๆ

"ไม่ฟังนิทานของย่าเหรอคะ"

"ไม่เอาค่ะ" มิลินส่ายหน้าให้คุณย่า จากนั้นผมจึงเลือกที่จะเดินอ้อมไปอีกด้าน แล้วนั่งเคียงข้างบุตรสาวของตัวเอง

"พรุ่งนี้ แด๊ดดี้จะสั่งเค้กใหญ่ๆ เลย ลูกสาวแด๊ดดี้ชอบเค้กรสช็อคโกแลตใช่ไหมครับ"

"ชอบค่ะ แต่พี่กัสชอบเค้กใบเตย มิลินก็ชอบเค้กใบเตยด้วยเหมือนกัน ชอบสองอย่างเลย" ผมชะงักไปเพียงนิดเมื่อได้ยินชื่อของเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

"พี่กัสโตแล้ว พี่กัสไม่ชอบทานเค้กหรอกนะ แด๊ดดี้ว่าเอาเค้กรสช็อกโกแลตแบบที่มิลินชอบดีกว่านะ"

"พรุ่งนี้วันเกิดพี่กัสเหมือนกันค่ะ พี่กัสซื้อของขวัญวันเกิดให้มิลิน คูมพ่อให้ของขวัญพี่กัสได้ไหมคะ" รอยยิ้มที่เห็นบนใบหน้าของบุตรสาวส่งผลให้ผมพยักหน้ารับทันที

"ได้ครับ เดี๋ยวแด๊ดดี้จัดให้เลย"

"เย้ๆ มิลินรักคูมพ่อค่ะ" แขนเล็กๆ เกี่ยวลำคอของผมไปกอดโดยมีคุณย่ามองดูห่างๆ แล้วยิ้มออกมา

ทุกอย่างมันดีมากๆ นะ เหมือนมิลินไม่ได้มีสิ่งใดขาด แต่ผมก็ยังอยากให้ลูกสาวของผม มีทุกอย่างอยู่ดี

หลังจากที่มิลินหลับไป ผมจึงเลือกที่จะเดินออกมาจากห้องของบุตรสาว แล้วพบมารดาที่เหมือนจะยืนคอย

"จะไปต่ออีกเหรอ"

"ไม่เกินตีหนึ่งจะกลับครับ" ผมเลือกที่จะพูดความจริงทุกอย่าง ซึ่งผมออกจากบ้านแบบนี้ทุกวัน เรื่องแบบนั้นมันเป็นเรื่องธรรมชาติ ดื่มเหล้า มีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวบ้าง แต่แค่ชั่วครั้งชั่วคราว ก็อย่างที่บอก ผมไม่เคยเอาใครมาแทนที่แม่ของมิลิน แค่ใช้เงินซื้อมา เสร็จแล้วก็ต่างคนต่างไป

"ที่รับปากลูกไว้ ทำได้เหรอ?"

"..." ผมชะงักไปนิดพลางมองหน้ามารดา พอได้สบตา ก็รู้ทันทีว่าอะไรเป็นอะไร

"ของขวัญวันเกิดเด็กนั่น"

"อื้ม พรุ่งนี้วันเกิดน้อง น้องทำเพื่อแม็กซ์เยอะแล้ว แม็กซ์ควรให้อะไรๆ น้องบ้าง"

"ไว้ผมจะถามละกันครับว่ายัยนั่นอยากได้อะไร"

"ถ้าถาม น้องคงบอกว่าไม่อยากได้อะไร แต่ถ้าแม็กซ์ไปขอโทษน้องที่เมื่อกี้พูดไม่ดีกับน้อง น้องคงดีใจ"

"ครับ ไปขอโทษก็ได้ แต่บอกแม่ไว้ก่อนว่าผมกับยัยนั่นไม่มีทางเป็นแบบที่แม่คิดไว้อย่างแน่นอน!"

ต่อให้เชียร์แค่ไหน ถึงยังไงผมก็ไม่ชายตาแล

******

มั่นหน้ามากนะแม็กซ์ หมั่นไส้คัก