อากับหลาน

เฟย....

"พี่จะขอร้องอะไร"

"กูอยากขอร้องมึงว่าต่อไปนี้มึงช่วยแสดงให้ยัยข้าวเห็นว่ามึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ ทำให้ลูกสาวกูตัดใจจากมึงให้ได้โดยเร็วที่สุดเพราะกูไม่อยากให้ลูกสาวถลำลึกมากไปกว่านี้กูทำใจไม่ได้ที่จะเห็นลูกสาวกูเสียใจยิ่งมึงเป็นรักครั้งแรก กูมั่นใจว่าลูกสาวของกุต้องผิดหวังเสียใจมากอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นมึงต้องทำให้ยัยข้าวเลิกรักมึงให้ได้ กูขอร้องมึงแค่นี้แล่ะ"

"ได้ผมจะทำตามที่พี่บอกก็แล้วกัน พี่มีเรื่องจะคุยกับผมแค่นี้ใช่ไหม"

"อืมแค่นี้แล่ะ"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวเข้าไปข้างในก่อนนะ"

"เดี๋ยว"

"อะไรอีก"

"เอาเป็นว่ากูถามมึงแล้วนะไม่ใช่ไม่ถามแต่ในเมื่อมึงปฏิเสธว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับลูกสาวกูก็จะพยายามที่จะเชื่อ แต่กูอยากจะบอกมึงอย่างนะไอ้เฟย คนอย่างมึงอ่ะถึงจะเป็นพระเอกเล่นละครมาหลายเรื่องแต่เรื่องโกหกมึงโกหกไม่เนียนไปเรียนมาใหม่ซะนะ"

"โกหกอะไรแสดงไม่เนียนอะไรของพี่"

"หึมึงหลอกคนอื่นได้แต่หลอกตัวเองไม่ได้หรอกนะไอ้เฟย" 

"ผมจะหลอกตัวเองไปเพื่อ?? พี่อย่าอาความคิดพี่มาตัดสินผมผมบอกว่าไม่ได้คิดก็คือไม่ได้คิด" ผมพูดอย่างหัวเสียเหมือนพี่สงครามจะให้ผมยอมรับให้ได้

"โอเคกูจะยอมเชื่อที่มึงพูดละกัน ในเมื่อมึงบอกว่ามึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับลูกกูก็ดีกูก็จะได้รู้ว่ากูควรจะฝากฝังลูกกูกับมึงในฐานะอะไร"

"ฝากฝังอะไร"

"อาทิตย์หน้ากูกับขวัญก็ต้องเดินทางไปพร้อมเจ้าแฝดกูก็เลยจะฝากยัยข้าวไว้กับมึง"

"แล้วทำไม่พาไปเรียนด้วยกันสามคนเลยล่ะทำไมถึงทิ้งยัยข้าวให้เรียนต่อที่นี่คนเดียว"

"เหอะ มึงคิดว่ากูไม่พูดไม่เกลี้ยกล่อมลูกกูเหรอ กูแทบจะกราบกรานแต่ยัยข้าวไม่ยอมท่าเดียวบอกจะเรียนต่อที่นี่เพราะไม่อยากห่างกับมึง มึงคิดดูห่างพ่อห่างแม่ห่างน้องได้แต่ห่างมึงไม่ได้ เหอะกูล่ะเชื่อลูกกูเลย"

"แล้วทำไมพี่ไม่บังคับล่ะพูดแบบเด็ดขาดไปเลยสิ" ที่ผมพูดแบบนี้ก็เพราะว่าถ้าข้าวไปเรียนต่อเมืองนอกกับน้องๆซึ่งก็น่าจะหลายปีมันอาจจะทำให้เธอลืมผมได้ง่ายขึ้น

"มึงพูดเหมือนไม่รู้จักลูกสาวกู ไม่รู้ล่ะในเมื่อลูกกูไม่ยอมไปเพราะมึงเป็นต้นเหตุเพราะฉะนั้นมึงก็ต้องรับผิดชอบด้วยการดูแลลูกสาวของกูในฐานะ อากับหลาน"

นั่นคือคำพูดของพี่สงครามที่พูดก่อนจะเดินทางไปอังกฤษ

ขวัญข้าว....

ระหว่างทางที่แด๊ดดี้กำลังพาฉันกลับบ้านเราสองคนต่างก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเขาเงียบฉันก็เงียบ คำพูดตัดเยื่อใยของเขาฉันฟังมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ดูเหมือนครั้งนี้มันจะแรงไปหน่อยที่เขาพูดราวกับว่าเขามีคนรักอยู่แล้วซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ถามว่าฉันท้อแท้ใจไหมที่ได้ยินก็มีนิดหน่อยถึงจะท้อแต่ฉันไม่ถอยแน่ๆ ฉันต้องทำทุกวิถีทางแม้ว่าสิ่งที่ฉันคิดจะทำมันอาจจะดูไม่ดีแต่ฉันก็ต้องทำถ้ามันจะทำให้แด๊ดดี้เห็นว่าฉันไม่ใช่เด็กและเลิกมองว่าฉันเป็นหลาน ฉันไม่ได้อยากเป็นหลานนี่นาฉันอยากเป็นผู้หญิงที่แด๊ดดี้รักที่สุด แต่ตอนนี้ขอฉันคิดวิธีอื่นก่อนถ้ามันไม่ได้ผลค่อยกลับมาใช้วิธีนี้ ฉันตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรหากราฟแแล้วก็เปิดลำโพงด้วยเขาจะได้ไม่คิดว่าฉันคุยทิพย์คุยคนเดียว

"กราฟนายถึงคอนโดหรือยังอ่ะ"

("ถึงแล้วเธอมีอะไร")

"มาหาที่บ้านหน่อยสิ"

("ให้ไปหาทำไมมีอะไร")

"อยากไปเที่ยวนายมารับหน่อยสิได้ไหมอ่ะอยู่บ้านเบื่อๆอ่ะนะ นะ"

("ให้ฉันไปรับแล้วขอปู่กับย่าหรือยัง)

"ยังอ่ะ แต่ไม่ต้องห่วงถ้าไปกับนายยังไงปู่กับย่าก็อนุญาตอยู่แล้ว"

("เออๆ")

"ฉันจะแต่งตัวแซ่บๆรอนะ บาย" พอฉันพูดประโยคนี้รู้ไหมว่าแด๊ดดี้หันขวับมาทันทีแต่ฉันก็ทำเป็นไม่เห็นไม่สนใจพอวางสายเสร็จฉันก็ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือเพราะอีกนานกว่าจะถึงบ้าน แต่....

"แด๊ดดี้จะพาน้องข้าวไปไหน" ฉันหันไปถามแด๊ดดี้เมื่อเห็นว่าเขาขับรถมาอีกทางนึงที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉัน

"พอดีอาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ที่บ้านขอไปเอาก่อน"

"ถ้างั้นแด๊ดดี้ก็ไปส่งน้องข้าวก่อนแล้วค่อยไปเอาสิ"

"อาขี้เกียจขับรถย้อนกลับไปกลับมาเสียเวลา"

"เสียเวลาแด๊ดดี้แต่มันก็เสียเวลาน้องข้าวด้วย น้องข้าวมีนัดแด๊ดดี้ก็ได้ยินไม่รู้ล่ะยังไงแด๊ดดี้ก็ต้องกลับไปส่งน้องข้าวก่อนตอนนี้" ฉันทำทีเป็นโวยวายแต่ในใจแอบรู้สึกดีที่เขาทำเหมือนไม่อยากให้ฉันไปเที่ยวกับกราฟ คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ

"แด๊ดดี้กลับไปส่งน้องข้าวก่อน"

".............." เงียบค่ะไม่มีคำตอบแล้วเขาก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อจนกระทั่งมาถึงบ้านของแด๊ดดี้ เขาลงจากรถไปแล้วแต่ฉันไม่ลงจนกระทั่งเขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้แล้วมองหน้าฉันแต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจอะไรนั่งเล่นเกมส์ในมือถือต่อ

"ข้าวลงมา"

".............."

"ข้าวอาบอกให้ลงมา"  น้ำเสียงของเขาห้วนจนฉันรู้สึกได้ฉันก็เลยเงยหน้าจากมือถือแล้วตอบเขาไปอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่

"ลงทำไมแด๊ดดี้แค่มาเอาของไม่ใช่เหรอคะเข้าไปเอาสิเดี๋ยวน้องข้าวจะเล่นเกมส์รอ" พูดกับเขาจบฉันก็ก้มหน้าเล่นเกมส์ในมือถือต่อ