ไม่เข้าใจ

"ไม่มีใครแย่งอาไปไหนทั้งนั้นแล้วอีกอย่างที่สำคัญที่สุดอาอยากจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายว่าข้าวเลิกพูดเลิกคิดกับอาแบบนี้ได้แล้ว"

"ทำไมคะ น้องข้าวรักแด๊ดดี้น้องข้าวผิดเหรอ"

"ไม่ผิดแต่มันไม่สมควร"

"ไม่สมควรยังไงคะในเมื่อน้องข้าวรักแด๊ดดี้รักมาตลอด"

"มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะเชื่ออาเถอะ ข้าวตัดใจจากอาซะ"

"ไม่เอาไม่ตัดใจ น้องข้าวรักแด๊ดดี้น้องข้าวจะตื้อแล้วก็จะทำให้แด๊ดดี้รักน้องข้าวให้ได้"

"ถ้าอาจะรักอาคงรักไปนานแล้ว"

"แด๊ดดี้" เสียงสั่นเครือของเด็กสาวข้างๆทำให้ผมต้องรีบหันหน้าหนีเพราะผมกลัวใจตัวเอง

"ระหว่างเราเป็นได้แค่อากับหลานเท่านั้น เข้าใจที่อาพูดมั้ยข้าว"

"ไม่เข้าใจค่ะ ฮึก ฮึก ทำไมแด๊ดดี้ไม่รักน้องข้าวล่ะ ฮึก ฮึก น้องข้าวนิสัยไม่ดีเอาแต่ใจใช่มั้ย ฮึก ฮึก"

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเพราะถ้าอาจะรักใครสักคนต่อให้เค้าจะนิสัยแย่สักแค่ไหนอาก็จะรัก"

"แด๊ดดี้พูดแบบนี้หรือว่าแด๊ดดี้มีคนที่แด๊ดดี้รักอยู่แล้วคะ"

"............." ผมเลือกที่จะเงียบเลือกที่จะไม่ตอบเพราะผมไม่รู้จะตอบขวัญข้าวยังไงว่าที่เธอพูดมามันคือความจริง  ความจริงที่ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว แต่ผมพูดออกไปไม่ได้

หลายเดือนก่อน...

"พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมก็พูดมาเลย" ผมถามพี่สงครามหลังจากที่เขาส่งซิกให้ผมให้เดินตามเขาออกมาผมก็เลยเดินตามมา ดูเหมือนเขามีเรื่องจะคุยกับผมแบบตามลำพังไม่ให้ใครรู้ ผมเดินตามพี่สงครามจนมาถึงสระน้ำเพราะตรงนี้มันเงียบไม่มีใครเดินผ่านเนื่องจากว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว อ่อผมลืมบอกไปว่าวันนี้เป็นวันเลี้ยงส่งสองแฝดนับรบกับขุนพลไปเรียนต่ออังกฤษของขวัญก็เลยจัดงานเลี้ยงแล้วก็ชวนผมกับยัยฟรังมาด้วย ผมยืนรอให้พี่สงครามพูดแต่เขาก็ไม่ยอมพูดสักทีเอาแต่ถอนหายใจอยู่นั่นจนผมรำคาญก็เลยถาม

"กูจะถามมึงเกี่ยวกับเรื่องของลูกสาวกู"

"พี่หมายถึงยัยข้าวเหรอ??"

"แล้วมึงคิดว่ากูมีลูกสาวกี่คน ก็ต้องเป็นยัยข้าวไหมวะไอ้นี่ถามโง่ๆ" ผมลอบถอนหายใจก่อนจะถามกลับไป

"พี่จะถามอะไรก็ถามมา"

"กูมีคำถามที่อยากจะถามมึงมานานละแต่ไม่มีโอกาสสักที แต่มึงก็ต้องตอบกูตรงไปตรงมาห้ามโกหกเข้าใจไหม"

"ถามมาสักทีเหอะ" 

"โอเค สิ่งที่กูอยากจะถามมึงก็คือว่ามึง....คิดอะไรกับยัยข้าวลูกสาวกูหรือเปล่า"

"คิด??คิดอะไร"

"ไอ้เหี้ยนี่มึงไม่เข้าใจที่กูถามเหรอ"

"ใช่ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆพี่ถึงมาถามคำถามนี้กับผม"

"เพราะกูเป็นผู้ชายแถมยังเกิดก่อนมึงมาตั้งห้าปีกูดูออกเวลาที่มึงมองน้องข้าวสายตาที่มึงมองมันไม่ใช่สายตาของอาที่มองหลานแต่มันเป็นสายตาของผู้ชายคนหนึ่งที่มองผู้หญิงคนหนึ่งมึงคิดอะไรเกินเลยกับลูกสาวกูใช่ไหมมึงรักลูกสาวกูใช่ไหมไอ้เฟยมึงตอบความจริงมาเดี๋ยวนี้"

".........."

"ตอบดิเงียบทำซากไร" ที่ผมเงียบเพราะผมตั้งตัวไม่ทันไม่คิดว่าพี่สงครามจะถามตรงไปตรงมาแบบนี้อีกทั้งยังมองออกขนาดนั้นแแต่ผมไม่สามารถยอมรับได้ว่าผมเองก็รู้สึกกับข้าวไม่ต่างกันกับที่เธอรู้สึก ผมอายุขนาดนี้แล้วผ่านผู้หญิงมาก็เยอะทำไมผมจะไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ผมมีให้ขวัญข้าวมันคือความรู้สึกแบบไหนแบบอาหลานหรือแบบชู้สาวแต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่ต่างกันเกินไปไม่ว่าจะอายุการใช้ชีวิตนิสัยใจคอเราสองคนต่างกันมากผมอายุเท่าไหร่ข้าวอายุเท่าไหร่ถึงผมจะรู้สึกแต่มันก็ไม่สมควรไหมผมอายุตั้งสามสิบแปดแล้วยัยข้าวเพิ่งอายุสิบแปดอนาคตของเธอยังอีกไกลยังต้องเจอใครอีกเยอะได้เจอผู้ชายดีๆที่อายุพอๆกันกับเธอเข้ากันได้ไม่ใช่คนแก่แบบผม ในความรู้สึกของเธอผมอาจจะเป็นแค่ความผูกพันความเคยชินก็ได้ ผมยอมรับว่าผมกลัวกลัวว่าสักวันจะเสียเธอไปถ้าวันนึงเธอเจอคนที่ใช่สำหรับเธอจริงๆแล้วผมจะทำยังไงผมไม่อยากอกหักเสียใจตอนแก่หรอกนะ

"เงียบทำไม หรือมึงจะปฏิเสธว่าที่กูพูดไม่ใช่เรื่องจริง" 

"ใช่มันไม่ใช่เรื่องจริงผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับลูกสาวพี่ ผมเห็นยัยข้าวมาตั้งแต่เด็กหรือจะตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้สำหรับยัยข้าวเธอเป็นได้แค่หลานสาวของผมเท่านั้นไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้" ผมจำเป็นต้องพูดแบบนั้นเพื่อให้พี่สงครามสบายใจเพราะคงไม่มีพ่อคนไหนอยากให้ลูกสาวของตัวเองมีคนรักอายุรุ่นราวคราวเดียวกับตัวเอง

"มึงแน่ใจนะ??"

"อืมผมแน่ใจ"

"แต่มึงดูออกมึงรู้ใช่ไหมว่ายัยข้าวรู้สึกยังไงกับมึง" ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ผมรู้สิทำไมจะไม่รู้เธอแสดงออกอย่างชัดเจนไม่มีปิดบังขนาดนั้นว่ารู้สึกกับผมยังไง

"มึงยังดูออกแล้วมึงคิดว่าคนเป็นพ่ออย่างกูที่อยู่กับลูกทุกวันจะดูไม่ออกเหรอว่าลูกกูรักมึงแบบไหนอย่าว่าแต่กูเลยที่รู้ขนาดเจ้าแฝดยังรู้ทุกคนในบ้านก็รู้ถึงยัยข้าวจะไม่พูดไม่บอกก็ตาม เพราะแบบนี้กูถึงอยากรู้จากปากของมึงว่ารู้สึกยังไงกับลูกสาวกู แต่ในเมื่อมึงปฏิเสธว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับลูกสาวกูก็ไม่เป็นไร แต่กูมีเรื่องอยากจะขอร้องมึง"