บทที่ 3

Wanna be yours

ตอนที่ 1.2

มองผ่าน

ทว่าระหว่างนี้เอง เสียงของพี่ชายก็ดึงสติเธอให้ตื่นจากภวังค์

“เย็นนี้พี่ไม่ว่าง ไว้ให้ไอ้เปอร์มันรับเรากลับห้องแทน” ว่าพลางนับคลื่นก็กอดคอน้องเข้าหาตัว สายตาดุ ๆ หลุบมองผ่านเรียวขาขาวเนียนพร้อมบ่นให้ได้ยินแค่สองคน “ใส่กระโปรงสั้นขนาดนี้ ถ้าแม่รู้ได้โดนตีขาลายแน่”

“พี่คลื่นก็อย่าบอกแม่สิ” คนตัวเล็กปั้นหน้างอ พยายามดึงชายกระโปรงทรงเอด้วยท่าทางปั้นปึ่งเหมือนทุกที “ถ้าพี่ไม่บอกใครจะรู้ได้”

“ก็มันน่าโดนตีสักที” นับคลื่นอดไม่ได้ที่จะผลักหัวน้องเบา ๆ หากไม่ติดว่านับดาวเป็นลูกคนเล็กที่คนทั้งบ้านประคบประหงมเป็นอย่างดี ก็เขาเองนี่แหละที่จะฟาดให้สักที “อยู่กับพี่ก็ต้องเชื่อฟังให้มาก ๆ เข้าใจไหม?”

“อือ ไม่ฟังพี่คลื่นแล้วดาวจะฟังใคร?” คนอยู่เป็นรีบพยักหน้าหงึกหงัก กับพี่คลื่นเธอเป็นเด็กดีเสมอนั่นแหละ ถึงอีกฝ่ายก็หัวเราะเบา ๆ กับท่าทีประจบประแจงด้วยสายตากึ่งขันระคนเอ็นดู

สำหรับคนอื่นนับคลื่นอาจเป็นคนเอะอะโผงผางจนดูไม่น่าคบค้าสมาคม แต่สำหรับน้องสาวอย่างนับดาว พี่คลื่นเปรียบเสมือนเกราะคุ้มกันภัยอย่างดี แน่นอนว่าคุ้มครองจากพวกผู้ชายที่รายล้อมอยู่รอบตัวในรั้วมหา’ลัย คงมีเพียงคนเดียวที่พี่ ไว้วางใจ พอให้ได้ไปรับไปส่งเธอบ้างในบางที

“ไอ้เปอร์เย็นนี้ฝากรอรับน้องกูไปส่งที่ห้องด้วย”

“อาฮะ” ฮาร์เปอร์ผงกศีรษะรับ สายตาจับมองใบหน้าจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาของคนตัวเล็กในวงแขนเพื่อนสนิท “ให้กูพาไปกินมื้อเย็นเลยด้วยไหม?”

“มึงพาไปกินดิ กว่ากูจะถึงห้องคงค่ำ ๆ”

“ไม่เป็นไร” นับดาวเป็นฝ่ายค้านเสียงไม่เห็นด้วย เธอไม่ต้องการให้ใครต้องลำบากถึงขั้นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิพี่ชายด้วยหางตา และสายตาแบบนั้นก็ทำเอาคนเป็นพี่ถึงกับเลิกคิ้วมอง

“ไปกับมันนั่นแหละดีแล้ว” นับคลื่นยอมรับว่าในบรรดาเพื่อนสนิทเขาวางใจฮาร์เปอร์มากที่สุดเพราะคบกันมานานกว่าทุกคน “หน้าแบบมันไม่ทำไรเราแน่ ถ้ามันทำเหี้ยใส่เราเมื่อไรก็มาฟ้อง”

“ดาวแค่เกรงใจ” อารามลนลานพลันฉายชัดผ่านดวงตากลมโต พี่พูดแบบนี้ได้อย่างไร คนอื่นเขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย และยิ่งคนถูกพาดพิงถึงกับสำลักน้ำที่กำลังกระดกดื่ม นับดาวก็ยิ่งอาย…

“กูเนี่ยนะจะเหี้ยกับดาว? น้องมึงก็เหมือนน้องกู” ก็ฮาร์เปอร์คนนี้ไม่ใช่หรือไงที่ช่วยทำหน้าที่แทนพี่ชายตัวดีที่ชอบหายหัวไปบ่อย ๆ

“ก็มึงมันประเสริฐสุดในปฐพีไง” นับคลื่นเองก็จำต้องเออออห่อหมกอวยยศให้คนที่ตั้งท่าแยกเขี้ยวใส่ เขาก็ว่าไปอย่างนั้น คิดอะไรเสียที่ไหน

“ดีที่สำนึกได้”

“ครับไอ้สัด”

ในระหว่างที่สองหนุ่มสนทนา คนอื่นก็กำลังให้ความสนใจกับบางอย่างห่างออกไปทางด้านหนึ่ง การพยักพเยิดเรียกของ สิบทิศ ซึ่งนั่งเท้าคางชำเลืองหางตาไปที่ฮาร์เปอร์ ดึงคนที่เหลือให้หันมองตามเป็นตาเดียว รวมถึงนับดาวก็ด้วยเช่นเดียวกัน

“เจ๊มึงมาว่ะไอ้เปอร์” คนให้ข้อมูลคือ คีน หนุ่มสกินเฮดเพียงหนึ่งเดียวที่ผุดยิ้มมุมปากกับภาพที่ทุกคนได้เห็นโดยพร้อมเพรียง

เจ๊ คนที่ได้รับการเอ่ยถึงไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น น้ำฟ้า รุ่นพี่ปีสี่สุดฮอตที่หนุ่ม ๆ ค่อนคณะหมายตาต้องใจ

“เจ๊กูที่ไหน กูไม่มีพี่สาว” น้ำเสียงของฮาร์เปอร์เปลี่ยนไปก็ตอนนี้ พร้อมกันเขาก็ส่งสายตาบอกให้ทุกคนเงียบเสียงแซว ก่อนร่างสูงจะเร่งร้อนผละเดินห่างออกไป “เดี๋ยวกูมา”

“ตอแหลจริง ๆ เมื่อคืนแม่งเพิ่งโดนผัวชาวบ้านซัดหน้ามาแท้ ๆ” คีนส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอา กระนั้นความตื่นเต้นก็พาดฉายผ่านสีหน้า “พวกมึงว่าเจ๊ฟ้ามาหาไอ้เปอร์ถึงที่แบบนี้หมายความว่าไง?”

“ไม่เลิกกับผัว ก็อยากให้ความหวังเพื่อนมึงไง” นับคลื่นตีหน้าเรียบเฉยให้ข้อสันนิษฐาน และคำที่ว่าก็ทำเอาทุกคนพยักหน้าเห็นพ้องต้องกัน

กระทั่งนับดาวเองก็ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างสองคนที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจ ด้วยรู้ดีแก่ใจเรื่อง คนที่เธอแอบชอบ มีใจให้ ผู้หญิงคนอื่น มาได้นมนาน

แม้จะรู้สึกหน่วงหนักที่กลางอก แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอมีสถานะเป็นแค่น้องสาวเพื่อนสนิทเขา อีกทั้งเจ้าตัวก็ไม่เคยรับรู้ว่าเธอมีใจให้ ทว่าภาพของสองคนที่ตรงนั้นก็ทำให้ต้องรู้สึกวูบโหวงในหัวใจอยู่ดี

กับสาวคนอื่นฮาร์เปอร์ก็แค่หมาหยอกไก่ใช่ว่าจะจริงจัง ต่างจาก คนนี้ ที่กี่ปีก็ยังคงวนเวียนอยู่ในความสัมพันธ์ กลัวก็แต่รุ่นพี่ที่ชื่อว่าน้ำฟ้าจะเลิกรากับแฟนแล้วจริงตามข้อสันนิษฐานของพี่ชายเธอ

หากเค้กซึ่งพี่เปอร์ให้ความสนใจเมื่อครู่ถูกวางทิ้งไว้เหมือนถูกลืม ตอนนี้นับดาวก็รู้สึกเหมือนถูกมองผ่านไม่ต่างกัน ยิ่งได้เห็นเขายิ้มกว้างกับอีกคนมากเท่าไร เธอก็ยิ่งทำใจมองได้ยากมากขึ้นทุกที

“ดาวไปก่อนนะพี่คลื่น” ร่างเพรียวบางหยัดกายขึ้นยืนพร้อมคว้ากระเป๋าขึ้นคล้องแขนโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย พร้อมกันเจ้าเอยก็ลุกตามด้วยสีหน้าปั้นยากแบบที่คงไม่มีใครเข้าใจ

“ถึงเวลาเรียนแล้วรึไง? จะรีบไปไหน?” นับคลื่นถึงกับยกข้อมือขึ้นดูเวลา ปกติหากน้องสาวมาหาเขาก็มักจะนั่งอยู่ด้วยนานกว่านี้

“ดาวว่าจะไปซื้อน้ำที่แคนทีนก่อน แล้วจะขึ้นอาคารเลย” ซื้อน้ำที่ไหนกัน เธอแค่ไม่อยากทนมองภาพบาดตาบาดใจก็เท่านั้น

“งั้นตอนเย็นมีไรโทรมาหาพี่แล้วกัน” พี่ชายพยักหน้าให้โดยไม่ติดใจจะเซ้าซี้ให้มากความเช่นกัน

ส่วนคนซึ่งนั่งรวมกลุ่มก็เพียงส่งเสียงบอกลาสองสาวที่พากันจูงมือเดินห่างออกไป ไม่มีใครทันได้สังเกตเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของน้องสาวเพื่อนที่บัดนี้ฉายชัดถึง ความรู้สึกบางชนิด ที่ชัดจนไม่รู้จะชัดอย่างไร

นับดาวยอมรับว่าบางครั้งก็เก็บอาการได้ไม่ดีเท่าที่ควร แม้ในจังหวะที่เดินผ่านร่างสูงของฮาร์เปอร์ และได้สานสายตาชั่วเสี้ยววินาที ใบหน้าสวยก็ไร้รอยยิ้มน้อย ๆ เหมือนอย่างทุกที

ขณะเดียวกันฮาร์เปอร์ก็หรี่สายตามองตามร่างบางคุ้นตาที่เดินห่างออกไปด้วยความงุนงง วันนี้เขายังไม่ทันได้หาเรื่องคุยเล่นกับหญิงสาวเลยแท้ ๆ แต่อีกฝ่ายกลับเดินไปนู่นเสียแล้ว

“เปอร์ ฟังเจ๊อยู่ไหม?”

“ว่าไง?” สติของเขากลับมาก็ตอนที่ฝ่ามือของคู่สนทนาโบกผ่านใบหน้า คิ้วหนาคลายปมซึ่งขมวดชิดพยายามปั้นยิ้มกว้างให้คนที่เขาเองมีใจให้มานานกว่าสามปี

“ถ้าเปอร์ว่าง หาเวลาให้เจ๊สักวันสิ”

“ก็พอจะว่าง…” แม้ปากคล้ายจะตอบรับ กระนั้นเขาก็เลียริมฝีปากด้วยใจลังเล

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์ประเภทนี้ แม้คนตรงหน้าจะยังสวยเหมือนเดิม รอยยิ้มก็น่าประทับใจไม่ต่างจากเคย แต่เป็นเขาเองที่วันนี้เอาแต่ขมวดคิ้วมองตามคนบางคนที่กำลังหยุดยืนคุยกับเพื่อนห่างออกไปทางด้านหนึ่ง

“แล้วเปอร์จะว่างเมื่อไร?”

“…”

“เปอร์?”

“เดี๋ยวผมบอกอีกที”

“บอกอีกที?” น้ำฟ้าอดไม่ได้ที่จะมองตามสายตาของร่างสูงที่ราวกับจะไม่มีสมาธิสนทนาเท่าที่ควร และเมื่อเห็นว่าฮาร์เปอร์จับสายตาอยู่ที่ใครเธอก็ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก็แค่น้องสาวเพื่อนสนิทเท่านั้นเอง “งั้นคืนนี้เปอร์โทรมาบอกอีกทีแล้วกัน”

“อืม ไว้โทรไป”

“เจ๊จะรอนะ”

ร่างเพรียวระหงของรุ่นพี่คนสวยผละจากไปแล้ว เหลือเพียงร่างโปร่งกำยำที่ยังยืนอยู่ที่ตำแหน่งเดิม นิ่งคิดเพียงครู่ฮาร์เปอร์ก็ดึงสมาร์ตโฟนออกมาเข้าหน้าแอปพลิเคชันสำหรับแชตในทันที

ฮาร์เปอร์ : ทำไมวันนี้ไปไว?

ฮาร์เปอร์ : จะขึ้นเรียนแล้ว?

ฮาร์เปอร์ : เค้กอร่อย อยากกินอีก

ระหว่างรัวนิ้วบนหน้าจอ ตาคมก็ทอดจับอยู่ที่บุคคลซึ่งต้องการจะสนทนาด้วย น้องสาวเพื่อนเขาดูเหมือนจะสังเกตเห็นแล้วว่ามีคนหล่อทักไป แต่เจ้าตัวกลับปั้นหน้างอยัดสมาร์ตโฟนใส่กระเป๋าโดยไม่แม้แต่จะกดอ่าน อีกทั้งไม่คิดจะหันมองกลับมา

การตอบสนองที่ได้รับทำเอาคนส่งถึงกับต้องขมวดคิ้วอ่านข้อความที่ส่งไปอีกสักที ฮาร์เปอร์ก็พูดเล่นเป็นปกติ แต่ไหงวันนี้ต้องรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกเห็นแก่กิน คิดแต่จะแดกฟรี

“ทุเรศฉิบ”

แม้อยากพิมพ์อะไรเพิ่มไปอีกสักหน่อย ทว่าพิมพ์แล้วก็ต้องกระแทกนิ้วลงบนหน้าจอเพื่อลบทิ้ง สุดท้ายก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา ยัดสมาร์ตโฟนเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม