บทที่ 5

Wanna be yours

ตอนที่ 2.2

สัมผัส

สองชั่วโมงต่อมา

นับดาวเคยคิดว่าหากมีโอกาสได้ทำอะไร สองต่อสอง กับคนที่เธอแอบชอบคงจะดีต่อใจมิใช่น้อย กระทั่งคิดว่าบางทีอาจพอมีตัวตนในสายตาอีกฝ่ายขึ้นมาบ้าง และหากจะคิดไปไกลกว่านั้นก็ไม่ปฏิเสธว่าหวังที่จะได้รับความชิดใกล้มากยิ่งกว่าที่เคย ทว่าเมื่อถึงเวลาจริงก็ราวกับจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

โรงภาพยนตร์ซึ่งกำลังฉายภาพยนตร์แนวซูเปอร์ฮีโร่อยู่ในขณะนี้แน่นขนัดด้วยผู้คนซึ่งจับจองที่นั่งจนเต็ม เพราะเป็นวันแรกที่หนังจากค่ายใหญ่เข้าฉายคนข้าง ๆ จึงสำรองที่นั่งชั้นพิเศษไม่ทัน ตอนนี้คนทั้งคู่จึงรายล้อมด้วยผู้คนซึ่งนั่งติดกันแบบเบาะชนเบาะ

เวลาฉายเดินหน้านานกว่าค่อนชั่วโมงระหว่างเธอและเพื่อนพี่ชายก็ยังไร้วี่แววว่าจะได้ชิดใกล้แบบที่คนคิดไม่ซื่อหวังจะให้เป็น แต่แม้จะ หวังสูง นับดาวก็ใช่ว่าจะใจกล้าอย่างที่สมองคิด สุดท้ายก็ได้แต่นั่งกอดอกกะพริบตามองภาพเคลื่อนไหวบนจอขนาดยักษ์โดยสาระสำคัญของเรื่องแทบไม่เข้าโสตประสาทแม้แต่นิดเดียว

กระทั่งวินาทีหนึ่งจู่ ๆ ฮาร์เปอร์ก็ยกพนักพักแขนระหว่างเบาะขึ้นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ขยับมา”

น้ำเสียงที่ผิดปกติไปจากทุกทีของเขาทำเอานับดาวงุนงง ก่อนจะได้เห็นดวงตาคมกริบหันมองไปที่อีกข้างของตัวเธอ ยังไม่ทันได้ทำตามคำสั่ง ร่างบางก็ต้องแข็งเกร็งเมื่อคนตัวโตสอดมือผ่านแผ่นหลังรวบดึงบั้นเอวเธอเข้าประชิดตัวอย่างแรง

“พะ… พี่” เสียงแผ่วกระซิบอึกอักในลำคอเมื่อได้รับความชิดใกล้โดยไม่ทันได้ตระเตรียมใจ ทว่าฮาร์เปอร์ก็ยังคงไม่อธิบายความ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่สงบนิ่งจนคนตัวเล็กจำต้องเงียบเสียงลง

นับดาวใช้วิธีอ่านท่าทีถึงได้รู้ว่าที่เบาะถัดไปอีกข้างคือกลุ่มผู้ชายสามคนกำลังกระซิบกระซาบมองเรียวขาของเธอซึ่งนั่งไขว่ห้างด้วยสายตาแทะโลม ทว่าเมื่อกลุ่มคนแปลกหน้ารับรู้ถึงการตอบสนองแบบที่เรียกได้ว่า ไม่พอใจ ของคนบางคนจึงพากันละความสนใจกลับไปด้วยท่าทีลนลาน

“พี่เปอร์” นับดาวยังคงตะกุกตะกักเสียงแผ่ว หันมองกลับมายังคนซึ่งมองเธออยู่ก่อนแล้ว

เพื่อนของพี่ชายไม่ได้ขยายความการกระทำ มีเพียงสัมผัสราวกับจะจงใจ แสดงความเป็นเจ้าของ เท่านั้นที่ยังคงแนบชิด

ฝ่ามือกระด้างวางบริเวณตำแหน่งอันตรายอย่างระหว่างขาอ่อนกับกระโปรงตัวสั้น กระทั่งท่อนแขนแข็งแรงก็เบียดชิดใต้ทรวงอกอวบอัดโดยที่เขาก็คงไม่รู้ตัว หรือแม้แต่จะรู้ นับดาวก็ไม่คิดปฏิเสธสัมผัสที่เธอเองก็อยากจะได้รับเช่นเดียวกัน

เพราะรู้จักกันมานาน นับดาวรู้ดีว่าในสายตาคนนอกฮาร์เปอร์ก็เป็นคนประเภทใกล้เคียงกับพี่ชายของเธอ แม้จะไม่เคยได้รับท่าทีเยือกเย็นดุดันจากเขาโดยตรง แต่ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น

และแม้รู้ดีว่าการกระทำของเขามีจุดประสงค์เพียงเพื่อข่มขวัญคนอื่น แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะแอบคิดเข้าข้างตัวเองจนใจเต้นแรง

กระดุมเสื้อนิสิตซึ่งรัดรึงทรวงอกแทบจะปริจากกันอยู่ก่อนแล้วเพราะเต้าอวบอัดมีขนาดใหญ่เกินมาตรฐาน ก็หากหัวใจยังกระหน่ำเต้นโครมเต้นครามไม่หยุดแบบนี้มีหวังเม็ดกระดุมคงได้หลุดกระเด็นในสักวินาทีเข้าให้จริง ๆ

“หยุดขยับตัวแล้วดูหนังไป”

“อือ” นับดาวช้อนสายตามองเจ้าของคำสั่ง อีกฝ่ายคงนึกรำคาญการขยุกขยิกตัวไปมา สุดท้ายเธอจึงต้องพยายามข่มความรู้สึกตัวเอง เอนกายเข้าซบความอบอุ่นจากอกกว้างอย่างคนฉวยโอกาสเอากำไร

อย่างไรก็ต้องไม่กระโตกกระตาก อย่างไรก็ต้องเลียนแบบท่าทางนิ่งสนิทของคนตัวโตเข้าไว้ ต้องทำเป็นไม่คิดอะไรเหมือนอย่างที่เขาทำ…

ขณะเดียวกันฮาร์เปอร์ก็ยังตวัดหางตาไม่ชอบใจมองไอ้พวกเวรที่ตอนนี้เสือกจะตั้งอกตั้งใจดูหนังกันได้ เขาสังเกตมาสักพักแล้วว่ามีสายตาประหลาดแอบมองมาที่น้องสาวเพื่อนด้วยท่าทีแบบที่เข้าใจกันเฉพาะผู้ชาย ไอ้พวกเวรนี่ น่าเอาส้นตีนยันถีบหน้าเข้าให้สักทีจริง ๆ

รู้ตัวอีกทีคนตัวเล็กก็มาอยู่ในวงแขนกำยำ ทั้งขณะนี้ความหอมหวานแบบผู้หญิงก็ราวกับจะทำให้เขาเสียสมาธิยิ่งกว่าเดิม ไหนจะบางจังหวะที่ตากลม ๆ ช้อนสายตาขึ้นมองนี่ก็ด้วย

แม้จะกระทำด้วยความบริสุทธิ์ใจในตอนแรก แต่ฮาร์เปอร์ก็พึงตระหนักได้ในตอนนี้ว่าเรือนร่างผอมบางของคนที่เขาให้การดูแลนั้นนุ่มนิ่มไปทั้งตัว

และแม้อยากจะผละสัมผัสออกห่างจากสิ่งเย้ายวนใจชาย แต่ก็กลัวจะมีคนรับรู้ถึงความผิดปกติ อีกทั้งแม้สมองจะสั่งการแบบหนึ่ง ทว่าร่างกายเขากลับนิ่งสนิทไม่คิดจะแผ่วสัมผัสแม้แต่ขยับเดียว

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

“สนุกไหม?”

“อือ”

“เธอโทรบอกไอ้คลื่นทีว่าพี่กำลังพากลับ”

“อือ”

ภาพยนตร์จบลงแล้ว บัดนี้คนทั้งคู่อยู่บนรถญี่ปุ่นราคาแพงซึ่งกำลังแล่นไปตามเส้นทางโปร่งโล่งยามค่ำคืนด้วยความเร็วเกินกว่ากฎหมายกำหนด เหตุเพราะคนขับเกรงว่าอาจดึกดื่นเกินไปที่จะพาน้องสาวเพื่อนไปส่งให้ถึงที่หมาย

ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศนานกว่านาที มีเพียงเสียง ต๊อกแต๊ก ต๊อกแต๊ก จากการรัวนิ้วบนหน้าจอของหญิงสาวเท่านั้นที่กำลังดัง

“ไอ้คลื่นว่าไง?” ฮาร์เปอร์ตั้งคำถามโดยไม่หันมอง เมื่อชั่วโมงก่อนนี้เองที่เพื่อนโทรหาเขาระหว่างที่กำลังอยู่ในโรงหนัง

“พี่คลื่นไม่ว่าอะไร บอกแค่ว่ารีบกลับ”

นับดาวหันหน้าจอสมาร์ตโฟนส่วนตัวให้คนขับได้ดู สังเกตจากการเหยียบคันเร่งที่รีบร้อนเกินพอดี เธอจึงเสนอทางออกเพื่อไม่ให้ใครต้องรู้สึกลำบากใจ

“เดี๋ยวดาวจะบอกพี่คลื่นว่าดาวอยากดูเองเลยชวนพี่ดูด้วยกัน”

“ไม่ต้อง” ฮาร์เปอร์ปัดตกเสียงเรียบ เรื่องอะไรที่เขาต้องให้น้องนุ่งออกหน้าแทน “มันถามว่าไงก็ตอบตามนั้น” ก็แค่อย่าเผลอหลุดปากถึงความชิดใกล้ในโรงภาพยนตร์ก็เป็นพอ

“แล้วพี่จะกลับเลยรึเปล่า? กินอะไรที่ห้องก่อนก็ได้นะ อยากกินอะไรดาวจะทำให้กิน” นับดาวเสนอตัวไม่ต่างจากทุกที เธอทำอาหารเป็นหลายอย่าง และหลายครั้งหลายหนกลุ่มเพื่อนของนับคลื่นก็มักฝากท้องที่ห้องอยู่บ่อยครั้ง “พี่เปอร์อยากกินอะไรไหม?”

“ไม่เป็นไร พี่มีนัดกับเพื่อน”

“มีนัดตอนนี้เหรอ?”

“ตอนนี้”

“อือ” นับดาวทำได้เพียงขานเสียงรับโดยไม่สามารถละลาบละล้วงเพิ่มเติม “โอเค”

ความอบอุ่นเมื่อชั่วโมงก่อนยังไม่คลายจากตัวเธอเลยแม้แต่น้อย ถึงตอนนี้ก็รับรู้ได้ว่าทั้งเธอและอีกฝ่ายพยายามทำตัวตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีความใกล้ชิดใด ๆ ที่จะต้องถกประเด็นพูดถึงให้ใครต้องลำบากใจ แต่ความเงียบชวนรู้สึกวูบหวิวที่ภายในก็ดำเนินผ่านได้ไม่นาน

ถึงนับดาวไม่ต้องการละลาบละล้วงว่าใครจะไปทำอะไร ที่ไหน กับใคร ทว่าสายเรียกเข้าที่ดังขึ้น ประกอบกับชื่อบนหน้าจอสมาร์ตโฟนของฮาร์เปอร์ก็ราวกับจะเป็นคำตอบอย่างดีให้กับตัวเธอ

Rrrrrr

“ว่าไงเจ๊”

ทันทีที่คนขับยกสายขึ้นที่ข้างหู คนตัวเล็กก็ได้แต่ชำเลืองมองเสี้ยวหน้าหล่อคมเฉียบที่ไม่ทันได้หันสนใจ ก่อนเธอเองจะต้องเบือนมองไปด้านนอกกระจกรถด้วยความรู้สึกที่ต้องเผชิญอยู่บ่อย ๆ

รู้ดีแก่ใจว่าต้องพยายามไม่สนใจเสียงสนทนาของอีกฝ่ายกับคนปลายสาย แต่แม้ไม่อยากสอดรู้ให้ต้องปวดใจ กระนั้นสองหูก็ทำหน้าที่ได้ดียิ่งกว่าทุกวัน

สัมผัสชวนคิดไปไกลที่ได้รับนานนับชั่วโมงก่อนหน้านี้ สุดท้ายคงเป็นเพียงการแก้ไขเหตุการณ์จำเป็นเฉพาะหน้าของเขาเท่านั้นเอง