บทที่ 6

Wanna be yours

ตอนที่ 3.1

เสนอตัวอีกครั้ง

หลายวันต่อมา

STUDIO M

นับดาวแทบไม่เจอหน้าฮาร์เปอร์เลยหลังจากเหตุการณ์ในโรงภาพยนตร์เมื่อคราวก่อน และคิดว่าอาจไม่ได้เจอไปอีกหลายวันหากเธอไม่ขอติดสอยห้อยตามนับคลื่นมาที่ สตูดิโอ

สตูดิโอถ่ายภาพขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไปนักตั้งอยู่ในระหว่างอาคารพาณิชย์สี่ชั้นทอดยาวตามแนวทางเดินติดกับถนนในซอยละแวกไม่ไกลจากตัวมหาวิทยาลัยโดยมีลานจอดรถสำหรับลูกค้าที่ด้านหลัง

หลังจากกลุ่มเพื่อนรวมถึงพี่ชายของนับดาวได้เปิดรับคิวงานถ่ายภาพ หนึ่งในสมาชิกร่วมหุ้นก็มักจะต้องแวะเวียนมานอนเฝ้าที่นี่เสมอเพราะไม่ได้เปิดทำการตลอดเวลา จะเปิดเฉพาะวันที่มีนัดหมายกับลูกค้าเท่านั้น ทว่าระยะหลังก็ได้ฮาร์เปอร์ที่แทบจะย้ายสำมะโนครัวมานอนที่นี่เป็นฝ่ายรับผิดชอบหน้าที่นี้แทนทุกคน

นอกจากห้องย่อยที่ใช้สำหรับถ่ายภาพหลากหลายประเภทก็ยังมีห้องส่วนกลางที่บริเวณชั้นล่างสุด รวมถึงมีห้องพักผ่อนอยู่ที่ด้านบนชั้นดาดฟ้าอาคารด้วยอีกห้อง และห้องหลังนี้เองที่ฮาร์เปอร์ใช้สำหรับหลับนอนในเวลากลางคืน

“ไงไอ้เปอร์” ร่างสูงของนับคลื่นเป็นคนแรกที่เดินเข้าสตูดิโอจากทางด้านหลัง ตามด้วยน้องสาวซึ่งกอดโน้ตบุ๊กแนบอยู่กับอกตามเข้ามาอีกคน

“หวัดดีพี่เปอร์” คนตัวเล็กในชุดเสื้อยืดกับกระโปรงยีนตัวสั้นเอ่ยทักทาย ริมฝีปากอวบอิ่มผุดยิ้มหวานให้กับคนที่ไม่ได้เจอมานานหลายวัน

“ไง” ร่างเหยียดยาวซึ่งทอดกายนอนบนโซฟาผงกศีรษะขึ้นมองการมาถึงของผู้มาเยือน ฮาร์เปอร์พยักหน้าให้สองพี่น้องพอเป็นพิธีก่อนตั้งท่าจะนอนต่อ ทว่าก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีคนปาหมอนใส่เขาเต็มแรง

ปั้ก!

“ตื่นมาแดกข้าวก่อนแล้วค่อยนอน”

“เมื่อกี้ดาวกับพี่คลื่นแวะตลาดที่หน้ามอ พี่เปอร์ตื่นมากินก่อนสิ ซื้อของชอบพี่มาเต็มเลยนะ” เจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วรีบวางโน้ตบุ๊กลงบนโต๊ะ กุลีกุจอรับหน้าที่จัดการถุงอาหารทั้งหมดนำไปใส่จานอย่างกระตือรือร้น

ขณะเดียวกันฮาร์เปอร์ก็พยักหน้าส่ง ๆ ยกสองมือขึ้นกวาดลูบใบหน้าท่าทางสะลึมสะลือหนักอย่างคนอดนอน สภาพท่อนบนเปลือยเปล่ารวมถึงเรือนผมดกดำยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ทำเอาคนเพิ่งมาถึงอย่างนับคลื่นส่ายศีรษะไปมา

“มึงได้นอนครั้งสุดท้ายชาติไหน?”

“ชาตินี้” คนอดนอนหัวเราะทั้งมุมปากเผยยิ้มขันกับคำที่ได้ยิน

โชคไม่ดีที่ก่อนหน้านี้ฮาร์เปอร์ดันรับคิวถ่ายภาพเพิ่มจนงานหลังบ้านล้นมือ ไม่ใช่เฉพาะต้องกดชัตเตอร์ถ่ายให้ได้แสงและเงาแบบที่ลูกค้าต้องการ เขายังต้องจัดการไฟล์ภาพเพื่อแต่งการแสดงสีบนจอแสดงผลด้วยอีกอย่าง

ก็หากยังมีลูกมือที่พอจะช่วยแบ่งเบาได้ก็คงดี แต่อย่างที่เห็นว่าไม่มีใครว่างพอจะมาช่วยงาน เพื่อนเขาก็มีเรื่องที่ต้องทำเช่นกัน ไหนจะเรื่องเรียน ไหนจะงานส่วนตัว ไหนจะเรื่องสาว บอกเลยว่าพวกแม่งยุ่งสุด ๆ ยุ่งฉิบหายจริง ๆ

“ไอ้คีนไปไหน?” นับคลื่นตั้งคำถามเมื่อสังเกตเห็นหมวกกันน็อกใบโตวางอยู่บนโต๊ะ เห็นได้ชัดว่าเจ้าของบิ๊กไบค์ราคาแพงน่าจะอยู่แถวนี้ นอกจากฮาร์เปอร์ คีนก็เป็นอีกคนที่ขยันรับงานและเข้าสตูดิโอเป็นประจำ

“ไปตัดผมที่ร้านเฮียซ้ง ไอ้ทิศก็อยู่นั่นด้วย” คนให้คำตอบพยักพเยิดไปทางประตูกระจกซึ่งปิดสนิท ร้านเฮียซ้ง ที่ได้รับการอ้างถึงเป็นร้านให้บริการตัดผม รวมถึงเปิดรับสักลายด้วยในตัว

“หัวแม่งก็โล้น ๆ ไม่รู้จะตัดเหี้ยอะไรนัก”

“เออ” ฮาร์เปอร์หัวเราะ ไม่รู้เพื่อนเขามันจะอยากเล็มอะไรนักผมก็มีอยู่ไม่กี่เส้นแท้ ๆ ทว่าจังหวะเดียวกันนี้เองยิ้มกว้างก็เป็นอันต้องคลายลงจากสีหน้า เมื่อมีคนเดินกลับมาพร้อมจานใส่อาหารในมือ

แม้น้องสาวเพื่อนจะหน้าตาเหมือนเดิม ทั้งเรือนผมที่มวยผมหลุดลุ่ย ทั้งยิ้มหวานแบบที่เจ้าตัวมักจะยิ้มให้เขาเสมอ กระทั่งท่อนบนอวบอัดที่ได้เห็นจนชินตาแม้ใส่เพียงเสื้อยืดธรรมดา แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ฮาร์เปอร์ถึงต้องดึงสติตัวเองหันเหความสนใจไปที่เพื่อนตัวโตแทน

“มึงว่าไงนะ? อะไรเจ๊ฟ้า?”

“คีนมันบอกว่าเจอเจ๊ฟ้า เห็นเขาว่าจะมาช่วยมึงทำงาน?” นับคลื่นถามอย่างให้ความสนใจ น่าแปลกที่ช่วงนี้ ผู้หญิงคนนั้น โผล่มาบ่อย ๆ ต่างจากเมื่อก่อนที่ฝ่ายชายต้องเป็นคนวิ่งตาม

“เจ๊เขาโทรมาแล้ว” ฮาร์เปอร์ตอบรับส่ง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ตอนนี้เขาสนใจบะหมี่ผัดตรงหน้ามากกว่า “กูก็ว่าจะตกลง มีคนช่วยดีกว่าไม่มี”

“ถ้ามึงว่างั้นก็ดี”

“ก็ดี ดีเหมือนกัน…” ทว่าจู่ ๆ เสียงห้าวของคนอดนอนก็ชะงักเสียงลง เมื่อบังเอิญสบตากับคนที่กำลังฉีกตะเกียบส่งต่อให้เขา

อาจเพราะได้ยินข้อมูลเมื่อครู่ รอยยิ้มหวานจึงคลายจากใบหน้าหมดจด นัยน์ตาสุกใสก็คล้ายจะมองค้อนเขาอยู่ในที เห็นท่าทีแบบนี้ฮาร์เปอร์ก็ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาว่านับดาวกำลังคิดอะไร

“ไอ้คีนมันให้กูตามไปที่ร้านเฮียซ้ง เห็นว่ามีรอยสักใหม่มา”

“อาฮะ” ฮาร์เปอร์เพียงพยักหน้าให้ร่างสูงของเพื่อนที่ผุดกายขึ้นยืนกะทันหัน ขณะที่นับคลื่นก็ไม่ได้สนใจอะไรเขาต่อ หันไปคุยกับคนเป็นน้องซึ่งยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“เรานั่งเล่นอยู่นี่ก่อน เดี๋ยวพี่มา”

“ดาวไปด้วยได้ไหม?”

“จะไปทำไม? ที่ร้านนู้นมีแต่ผู้ชาย”

“เออ อยู่นี่แหละ” คนนอกร้องสนับสนุนอีกเสียง ฮาร์เปอร์พยายามคีบบะหมี่เข้าปากแต่เพราะสายตาไม่ได้ใส่ใจจะมองเลยคีบผิด ๆ ถูก ๆ ความสนใจทั้งหมดของเขาตอนนี้เห็นจะจดจ่อกับคนซึ่งกำลังปั้นหน้างอ

“พี่คลื่นรีบมาแล้วกันนะ”

“เออ แป๊ปเดียวเดี๋ยวมา”

“อือ”

“เดี๋ยวกูมา”

“เออ” ฮาร์เปอร์โบกมือไล่เพื่อนอย่างไม่ใส่ใจ

ในทันทีที่เหลือกันเพียงสองคน เขาก็เป็นฝ่ายเอ่ยชวนหญิงสาวพูดคุย รู้ดีแก่ใจว่าท่าทางปั่นปึ่งผิดปกติที่ได้เห็นมาจากสาเหตุใด

“พี่ว่าเธอเอาเวลาไปพักผ่อนดีกว่าจะมาช่วยพี่ทำงาน” ฮาร์เปอร์ว่าตามจริง แต่คนตัวเล็กที่ราวกับจะมีอาการ น้อยใจ ก็ไม่แม้แต่จะตอบกลับ จนเขาจำต้องวางตะเกียบลง “โกรธทำไม? เธออยากมาเป็นลูกมือพี่นักรึไง?”

“ดาวไม่ได้โกรธพี่สักหน่อย” นับดาวถึงกับขมวดคิ้วจ้องสบตา แน่อยู่แล้วว่าเธอ โกหก มีอย่างที่ไหนเธอเป็นฝ่ายเสนอตัวก่อนแท้ ๆ แต่ฮาร์เปอร์กลับเลือกคนอื่น

“ไม่โกรธ? แต่หน้างอเป็นตูด” ร่างสูงในสภาพเปลือยท่อนบนหยัดกายขึ้นยืน ก่อนจะเดินเข้านั่งบนพนักพักแขนโซฟาตัวเดียวกันกับหญิงสาว “เรื่องแค่นี้เธอจะโกรธทำไม?”

“ดาวไม่ได้โกรธ แต่ดาวแค่งงว่าทำไมพี่ถึงเลือกรับคนอื่นก่อน ทั้งที่ดาวเสนอตัวก่อนตั้งหลายวัน”

“เธอจะมาช่วยทำไม?” ฮาร์เปอร์รู้ดีว่าอีกฝ่ายอยากช่วย แต่มันก็พูดยากกว่าที่คิด สุดท้ายจึงทำทีเอ่ยส่งเดชเพื่อแก้สถานการณ์ “พี่จ้างคนอื่นก็ดี อย่างน้อยก็ให้เขาช่วยนู่นนี่แบบที่เธอช่วยไม่ได้”

“อะไรที่ดาวช่วยไม่ได้?” ฝ่ายเสนอตัวถึงกับค้อนตามอง แม้รู้ตัวว่าเริ่มออกอาการงอแง แต่นับดาวก็ห้ามปากไว้ไม่ทัน “พี่จะให้ทำอะไรดาวก็ทำเป็นทั้งนั้นแหละ”

“งั้นเธอมาลองนวดตัวให้พี่ดิ เธอทำได้รึไง? ถ้าเป็นสาวคนอื่นนี่ทำได้แน่ คุ้มค่าจ้างกว่าจ้างเธอเห็น ๆ” ฮาร์เปอร์อ้างเหตุผลส่งเดชเหมือนเคย แม้รู้ว่าไม่เกี่ยวกัน แต่เขาก็คร้านจะหาคำอธิบาย

คิดเพียงแค่หากเอ่ยปากเช่นนี้นับดาวคงไม่กล้า และเขาจะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นไปคุยกับไอ้ห่าคลื่น ทว่าก็ดูเหมือนจะคิดผิด เมื่อจู่ ๆ ร่างบางก็ทะลึ่งตัวลุกพรวดมายืนที่ด้านหน้า

ขาอ่อนขาวเนียนของน้องเบียดแทรกตัวเข้าหาชนิดสามารถรับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ดวงตาคมกริบจึงจำต้องเงยหน้าขึ้นประสานสายตาในตอนที่ฝ่ามือนุ่มวางประทับเหนือบ่ากว้างพอดิบพอดี