รำคาญ(1)

ตอนเช้า ใบข้าว

“กรี๊ดดดดดดดด” “ไอ้บ้า!!! ไอ้เลว!! แกมันเลวกว่าไอ้สองตัวนั้นอีก” ฉันกรีดร้องเสียงดังลั่นเมื่อลืมตาตื่นมาเห็นเขานอนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ใส่เสื้อ ก่อนจะเปิดผ้าห่มแล้วต้องตกใจกว่าเดิมเพราะไม่มีอะไรอยู่บนตัวสักชิ้น ฉันด่ากราดเขาอย่างไม่เกรงกลัว ไม่สนอะไรแล้วตอนนี้

พรึ่บ!! ปึก! ปัก!!

“ไอ้ชั่ว!! ไอ้เลว!!” สองมือคว้าหมอนฟาดเขาที่ยังนอนเฉยเหมือนไม่ได้ยินที่ฉันด่า

“อะไรหนักหนาวะ!!! คนจะนอน!!” เขาจับหมอนไว้ก่อนจะกระชากจนหมอนหลุดมือ เขาจ้องฉันตาเขม็ง สายตาเย็นยะเยือกที่มองมามันน่ากลัว เขามันซาตานในร่างเทพบุตรชัด ๆ แต่ถึงจะหล่อแค่ไหนแต่นิสัยเลวก็ไม่สน!!

“แหกปากอยู่ได้!!” เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินตรงมาหา

“อี๊!!! ไอ้ลามก” ฉันหลับตาปี๋ก็เขาไม่ได้ใส่อะไรน่ะสิ

“หึ... ไม่เคยเห็น?” ฉันรู้สึกว่าตอนนี้เขาอยู่ใกล้ ใกล้เอามาก ๆ

“ไอ้บ้า!! ออกไปนะ!” ฉันยังคงหลับตา เอามือดันตัวเขา มืออีกข้างจับผ้าห่มที่พันตัว แต่ต้องรีบดึงมือตัวเองกลับเมื่อสัมผัสถูกหน้าอกแกร่ง

“ลืมตา!!” เขาสั่งเสียงแข็งพร้อมกับจับมือไว้แน่น

“ปล่อยนะ!! ไอ้บ้า ไอ้เลว” ฉันพยายามดึงมือตัวเองแต่เขาไม่ยอมปล่อย

“ถ้ายังไม่หุบปากฉันจะเอาเธอตอนนี้!!” เขาพ่นลมหายใจแรง ๆ ใส่หน้า น้ำเสียงเขามันฟังแล้วไม่สบอารมณ์เลย

“ลืมตา!!!” เขาสั่งเสียงแข็งแต่ฉันยังหลับตาปี๋ ใครจะไปลืมตาได้ล่ะ

“ถ้าไม่ลืม...” เขาพูดเสียงแผ่วเบาก่อนมือหนาของเขาจะมาลูบ ๆ แถวเนินอก มืออีกข้างก็โดนจับไว้อีกข้างก็จับผ้าห่มไว้ไม่ให้หลุด

“เมื่อคืนมันมืดเห็นไม่ชัด แต่ตอนนี้...” เขายื่นหน้ามากระซิบพูดเสียงเบาก่อนจะหยุดพูดและล้วงมือเข้าไปในผ้าห่ม

“หยุด!!” ฉันพูดเสียงแข็ง

“สั่งฉัน! หึ..” เขาหยุดตามที่บอก แต่นั่นมันก็แค่แป๊บเดียวก่อนเขาจะค่อย ๆ ดึงผ้าห่มออก แต่ฉันออกแรงดึงไว้แน่น

“ลืมตา!! ถ้าไม่อยากโดนของแข็ง!” เขาพูดออกมาอย่างหงุดหงิด

“ถ้าฉันลืมตาคุณจะไม่ทำอะไรใช่มั้ย” ฉันถามอย่างลังเล

“อืม” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนจะปล่อยมือให้เป็นอิสระ

“ว้าย!! ปล่อยนะ! ไหนว่าจะไม่ทำอะไรไง!!” ทันทีที่ลืมตา เขาก็กอดเอวดึงเข้าไปกอด จนหน้าฉันแนบชิดกับหน้าอกแกร่งของเขาทันที

“ปล่อยสิ!!” ฉันดิ้นไม่หยุด เมื่อก่อนยอมรับว่ากลัวเขามากแต่ตอนนี้มันต้องสู้

“อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวก็เจ็บตัว” เขาพูดน้ำเสียงดุ ๆ ก่อนจะเอามือมาลูบ ๆ แถวท้องน้อยที่โดนชกเมื่อคืน คือมัวแต่ตกใจจนลืมไป และตอนนี้รู้สึกว่ามันก็หน่วง ๆ เจ็บเอามาก ๆ

“ปล่อย!!” แต่ฉันก็ทำเป็นไม่เจ็บและพยายามผลักตัวออกจากแขนเขา

“ฉันจะบอกพ่อทุกอย่าง พ่อจะได้ให้คุณออกไปจากบริษัท” ฉันจ้องหน้าเขา

“....” เขาเลิกคิ้วจ้องหน้าก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างเย้ยหยัน

“ขยับตัวให้มันได้ก่อนเถอะ เมื่อกี้เธอรีบลุกยืนตัวแข็งเหงื่อซึมขนาดนี้” เขาพูดเรียบ ๆ แต่มันก็จริงอย่างที่เขาพูด ตอนนี้ไม่กล้าขยับตัวเพราะขยับทีมันเจ็บหน่วงท้องน้อยสุด ๆ

“ไอ้เลว รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้” ฉันพูดเสียงสั่นเพราะเมื่อคืนเขาคง.. คิดแล้วอยากจะตบ

“รังแก?” เขาขมวดคิ้วเข้าหากันจ้องหน้าอย่างเอือม ๆ

“อ่าส์” เขาอุทานออกมาเหมือนคิดอะไรออก

“หึ... ถ้าฉันทำเธอจริง เธอลุกขึ้นมาด่าฉันแบบนี้ไม่ได้หรอกสาวน้อย” เขาเอามือข้างหนึ่งขึ้นมาเชยปลายคางให้เงยหน้ามองเขา

“หน้าช้ำแบบนี้คงจะไปเรียนไม่ได้หลายวัน” เขาจับปลายคางหันซ้ายทีขวาทีก่อนจะเอานิ้วเกลี่ยริมฝีปากเบา ๆ

“เสียดาย ถ้ารู้ว่าตื่นมาจะปากดีแบบนี้ เมื่อคืนฉันน่าจะเอาเธอให้ตายคาท่อนทั้งคืน” เขาพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย แสดงว่าเมื่อคืน..

“เมื่อคืน..” ฉันพูดเสียงเบา

“ยังไม่ได้เอา!!! แค่จับคลำ ๆ เอ่อ แล้วดูดด้วยนะ!!” แค่จับกับดูด ฉันถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ไอ้ลามก!!!”

ตุ๊บ!!!!

“แค่จับกับดูดงั้นเหรอ!!” ฉันโมโหจนลืมไปว่าเจ็บ กัดฟันออกแรงผละตัวออกจากเขาและต่อยหน้าเขาอย่างแรง

“ใบข้าว!!” เขาเอามือลูบหน้าตัวเองตวาดใส่เสียงแข็ง

“ก็เข้ามาดิ ตายเป็นตาย!!” ฉันจ้องเขาตาเขม็ง

“หึ.. อยากตายก็ไม่บอก!!” เขาเดินพุ่งเข้ามาอย่างไวจนตั้งตัวไม่ทัน

“เก่งนักใช่มั้ย!!”

“กรี๊ด!!! ปล่อยนะไอ้บ้า! ไอ้ลามก” ฉันด่าทอเขาไม่หยุดก่อนเขาจะอุ้มขาลอยเหนือพื้นแล้วเดินไปที่เตียง

“รังแกเด็กไม่มีทางสู้ ไม่อายบ้างรึไง!!” ฉันดิ้น ๆ ตอนนี้เขาจับแขนและนั่งคร่อมตัวอยู่

“เด็กปากดีแบบนี้... หึ” เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะโน้มตัวลงเอาหน้าเขามาใกล้ ๆ จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นที่พ่นใส่หน้า

“ผู้หญิงคนนั้นส่งคุณมาใช่มั้ย” ฉันจ้องหน้าเขา ที่เขาทำแบบนี้ก็คงเพราะแม่เขานั่นแหละ

“......” เขามองหน้านิ่ง

“แม่ลูกมันก็เลวไม่ต่างกันหรอก!!” พอนึกถึงเรื่องนี้ความกลัวทั้งหมดมันก็หายไป

“ฉันเลวฉันยอมรับ และฉันเลวกว่าที่เธอคิด” เขาตอบเรียบ ๆ พร้อมสายตาที่เลือดเย็น เขาเหมือนไม่สนใจที่พูดถึงแม่เขาด้วยซ้ำ

“เธอมีเรื่องอะไรกับแม่ฉันไม่รู้ ฉันไม่สนใจเพราะฉันสนใจแค่ตัวเธอ” เขาบีบแขนอย่างแรง

“......” ฉันนิ่งไม่ตอบได้แต่นิ่วหน้าเพราะตอนนี้เขาออกแรงกดแขนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และสายตาที่เย็นยะเยือกน่ากลัว เขาต้องการอะไรกันแน่

“ที่จริงฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรในตัวเธอนักหรอก แต่ในเมื่อแม่ฉันมีข้อเสนอดี ๆ ให้ มันก็ไม่เลว ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว หึ” เขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“ข้าวไม่มีอะไรจะให้คุณทั้งนั้น ถ้าแม่คุณอยากได้สมบัติก็เอาไป ข้าวไม่ได้อยากได้ของพวกนั้นอยู่แล้ว” ตอนนี้มันรู้สึกเจ็บที่ท้องขึ้นมาอีกแล้วเพราะเขาคร่อมตัวไว้ มันเจ็บหน่วง ๆ เป็นพัก ๆ เดี๋ยวเจ็บเดี๋ยวหยุด

“หึ.. เจ็บล่ะสิ” เขาจ้องหน้าเพราะตอนนี้มันเริ่มเจ็บขึ้นเรื่อย ๆ และรู้สึกว่าเหงื่อมันคงท่วมตัว

“อยู่นิ่ง ๆ” เขาพูดดุ ๆ ก่อนจะลุกจากตัวและเดินไปที่ห้องครัว ฉันไม่ได้ฟังที่เขาสั่งหรอกแต่มันขยับไม่ได้

ฉันมองตามเขาที่เดินเปลือยท่อนบน ดีที่ท่อนล่างเขามีผ้าขนหนูพันไว้

“จะ...ทำอะไร” เขาถือผ้าผืนเล็ก ๆ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ และจะดึงผ้าห่มออกจากตัว

“ไม่อยากหาย?”