บทที่9 อสรพิษตรงหน้า

“ท่านน้าฟงต่อจากนี้ คงต้องรบกวนพวกท่านแล้ว”

หยางเจี่ยน เรียกฟงตามเนื้อความในจดหมาย ทำให้ฟงตกใจกับคำเรียกขานของผู้เป็นอยู่ไม่น้อย

"มิได้ขอรับ ข้าเป็นเพียงข้ารับใช้ ไม่อาจเสมอนายขอรับ"

ฟงกล่าวปฏิเสธทันที พรางคิดหาคำตอบ ว่าไยคุณชายถึงเรียกตนเช่นนั้น

"ไม่ผิดหรอก ท่านน้าเรียกท่านแม่ของข้าว่าพี่สาว ท่านตาเรียกท่านว่าลูกบุญธรรม ข้าผู้เป็นหลานจะหาญกล้าเรียกท่านน้า เสมือนผู้รับใช้ได้อย่างไรเล่าขอรับ ดังนั้นข้าเรียกท่านน้าแบบนี้ถูกแล้วขอรับ"

ชายหนุ่มจนด้วยคำพูด เมื่อหลานชายยกบิดาบุญธรรมกับพี่สาวบุญธรรมมากล่าวอ้าง เพื่อให้เขายอมจำนน หากจะว่าคุณชายจางหย่งสือมากด้วยเล่ห์กล จนหาผู้ใดเปรียบมิได้ เขาว่าตอนนี้น่าจะเป็นคุณชายใหญ่หรงหยางเจี่ยนนี่กระมัง ที่กำลังจะเป็นตัวแทนของพี่ชายบุญธรรมของเขา 

"ฮวาเอ๋อ ไท้เอ๋อร์ พวกเจ้าขึ้นมาข้างบนได้แล้ว เล่นน้ำกันนานเกินไปแล้วนะ"

หยางเจี่ยนเรียกน้อง ๆ ที่เล่นน้ำอยู่ที่แอ่งน้ำตกเบื้องล่าง ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับจากทั้งสองคน หรือแม้แต่เสียงหยอกล้อให้ได้ยิน หยางเจี่ยนขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย ว่าเหตุใดจึงไร้การตอบรับจากทั้งคู่ เพราะก่อนหน้านี้เขามั่นใจยิ่งนัก ว่ายังได้ยินเสียงหัวเราะของน้อง ๆ อยู่เลย

เด็กหนุ่มลุกพรวดขึ้นในทันที ด้วยความร้อนใจ หยางเจี่ยนก้าวยาว ๆ ตรงไปยังจุดที่มองเห็นน้อง ๆ ได้ หยางเจี่ยนถึงกลับกลั้นหายใจไปชั่วขณะ เมื่อภาพตรงหน้าในตอนนี้ ทำให้เลือดในกายของเขาแทบแข็งค้างขึ้นในฉับพลันเลยทีเดียว

ฟงมองไปตามสายตาของหลานชายไป ชายหนุ่มชาวาบไปทั้งร่างเพราะหลานสาวกับหลานชายคนเล็ก กำลังเผชิญหน้าอยู่กับอันตรายในระยะประชิด

'ไม่นะ!'

คราแรกเขานึกว่าหยางเจี่ยนมากับลุงสือเพียงสองคน การที่เขาไม่รู้ว่าหลานอีกสองคนอยู่ด้วย คงเพราะสองพี่น้องอยู่ในลำธารด่านล่าง ทั้งยังไร้สุ้มเสียงและการเคลื่อนไหวนั่นเอง

ทุกคนไม่กล้าที่จะหายใจเลยด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้คุณชายน้องกับคุณหนูยืนนิ่งอยู่โขดหินเล็ก ๆ เกือบกลางลำธาร โดยมีงูจงอางตัวใหญ่กว่าต้นแขนของฟง ชูคอระดับใบหน้าของคุณหนู ขวางมิให้ทั้งคู่กลับเข้าฝั่งได้

ชายหนุ่มล้วงเอาอาวุธลับออกมาไว้ในมือ พร้อมประเมินสถานการณ์ความปลอดภัยของหลานทั้งสองคน เพราะในตอนนี้หลานชายคนเล็ก เหมือนจะเริ่มเสียการทรงตัวบ้างแล้ว

ฟงนับถือในความนิ่งของหลานสาวยิ่งนัก เพราะจนถึงตอนนี้สายตาของนาง ยังคงประสานกับงูตัวใหญ่นิ่ง นับว่าเป็นเรื่องที่กล้าหาญด้วยรู้จักการควบคุมทั้งตนเองและศัตรู คุณหนูช่างเยือกเย็นยิ่งนัก นี่คือความคิดที่ทุกคนเห็นพองกันอยู่ภายในใจ

หยางเจี่ยนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาในตอนนี้ไม่ได้มีปืน หรือแรงมากพอที่จะเสี่ยงลงไปช่วยน้อง ๆ ได้ เขารู้ดีว่างูคือจุดอ่อนสำคัญของน้องสาว นางกลัวงูเป็นที่สุด แต่ที่ยังเห็นนิ่งอยู่ได้ นั่นเพราะชีวิตเดิม นางผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนัก จากกองทัพถ้าไม่อย่างนั้น คงไม่พ้นถูกงูกัดตายไปนานล่ะ

'จะมีสักวันไหมที่จะไม่ทำให้พี่หัวใจวาย ชีวิตเดิมตั้งแต่เล็กจนโต ก็ขยันทำเรื่องให้เขาต้องเจ็บตัวตลอด มาชีวิตใหม่นี่ก็ไม่พ้น มีเรื่องให้เขาแตกตื่นได้ในทุกวัน'

หยางเจี่ยนทำได้แค่บ่นอยู่ในใจ เรื่องนี้มันเป็นอุบัติเหตุ น้อง ๆ คงไม่อยากที่จะเจอกับงูเช่นนี้ แต่มันก็น่าแปลกที่เขามาที่นี่บ่อยมาก ไม่เคยที่จะพบงูสักครั้ง พอสองแสบติดตามมาเท่านั้น จงอางตังเขื่องก็ออกมาอวดโฉมในทันที

หากเป็นความฝันของน้องสาว คงคิดว่านางกำลังพบกับเนื้อคู่กระมัง เด็กหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะมองไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างตนเอง

หยางเจี่ยนยกยิ้มมุมปาก เขาก็อยากรู้ว่าฟงจะทำเช่นไรกับเรื่องตรงหน้า ในเมื่อจะมาเป็นอาจารย์ เรื่องเพียงเท่านี้ไม่น่าจะเหนือบ่ากว่าแรง

'ไอ้พี่บ้า! ยืนจนเหน็บกินแล้วนะ เมื่อไหร่จะมาช่วยกันสักที ขยับคือฉันกับเจ้าหนู่นี่ ต้องไปเยี่ยมยมบาลของจริงล่ะทีนี้'

เหลียนฮวาบ่อยู่ในใจ ใช่ว่าตอนนี้นางจะไม่กลัวเสียเมื่อไหร่กัน แต่เพราะมันทำอะไรไม่ได้ นางถึงต้องยืนจ้องตาบอกรักกับงูอยู่แบบนี้ ถ้ามีปืนอยู่ในมือเหมือนในชีวิตเก่า นางคงจัดการทุกอย่างให้จบไปตั้งแต่วินาทีแรก ที่ต้องเผชิญหน้ามันแล้ว

ฟงกำลังประเมินทุกอย่างอยู่ภายในใจ ก่อนจะซัดมีดใบหลิวออกไปอย่างรวดเร็ว ฉับ ๆ ร่างขนาดใหญ่ของอสรพิษร้าย ร่วงลงในน้ำจนกระเซ็นเป็นวงกว้าง เลือดสีแดงฉานค่อย ๆ ขยายออกเต็มพื้นน้ำบริเวณนั้น ฟงใช้วิชาตัวเบาพุ่งเข้าคว้าร่างของผู้เป็นนายย้อยทั้งสอง ก่อนจะกลับขึ้นมาด้านบนอย่างรวดเร็ว

หยางเจี่ยนที่มองทุกอย่าง โดยไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา เด็กหนุ่มก้าวเข้าหาน้องชายคนเล็ก ที่ยังอยู่ในอาการตื่นกลัว

“ไม่เป็นไรแล้วไท้เอ๋อร์ ไหน! เจ้าลองสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดูหน่อยสิ อย่างนั้นดีมาก”

หยางไท้ทำตามที่พี่ชายบอกอย่างว่าง่าย เด็กชายค่อย ๆ ทำไปพร้อมกับผู้เป็นพี่ เพียงครู่เดียวอาการสั่นเทาของเขาก็หายเป็นปกติ หยางไท้มองกลับไปหาพี่สาวที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง ก่อนจะโผเข้ากอด

“หากมิได้พี่รองช่วยเอาไว้ ข้าคงไร้ลมหายใจไปแล้ว ฮึก ๆ”

“เอาอีกแล้วนะ! พี่สอนเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าเกิดเป็นผู้ชาย ห้ามปล่อยน้ำตาออกมาง่าย ๆ เยี่ยงสตรี ดูพี่สาวเจ้าสิมีน้ำตาหรือไม่ หืม!”

เหลียนฮวาพูดคล้ายจริงจัง ๆแต่ใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม นางกลัวแค่ไหน ก็ไม่อาจอ่อนแอให้น้องน้อยได้เห็นมันเป็นอันขาด หากวันหนึ่งไม่มีนางกับพี่ชาย หยางไท้ต้องอยู่รอดต่อไปด้วยตนเองให้ได้ ไม่แน่ว่าการมาของพวกนาง เพียงเพื่อช่วยทำให้เด็กน้อยคนนี้แข็งแกร่งขึ้นเท่านั้นก็เป็นได้

“คุณหนูกับคุณชายน้อย บาดเจ็บที่ใดหรือไม่ขอรับ”

ฟงเอ่ยถามหลานทั้งสอง แต่ยังคงเรียกขานอย่างเคารพเช่นเดียวกับ ที่เขาทำกับครอบครัวของบิดาบุญธรรม

“เอ่อ...มะ...ไม่เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านมาก”

เด็กสาวยิ้มจนตาหยี นางไม่คิดเลยว่าจะได้มีโอกาสชื่นชมความหล่อเหลาของบุรุษใกล้ ๆ เช่นนี้ โลกใบนี้ไร้การศัลยกรรม แต่ทำไมถึงมีแต่คนหน้าตาดีให้ได้มองตลอด ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ล้วนแต่ชวนมองทั้งนั้น