"แม่งเอ๊ย ฉันไม่กินเลือดของคุณหรอกนะ!"อลิซเบนหน้าหนีอย่างดื้อรั้น เพื่อหลบเลี่ยงนิ้วของหลินเฟยเพราะเธอรู้สึกว่ามันเป็นการดูหมิ่นที่ไม่สามารถอดทนเอาไว้ได้!"คุณคิดว่าผมอยากจะให้คุณกินเลือดของผมนักเหรอ? นี่คือสิ่งล้ำค่าเลยนะ ถ้าไม่มีทางเลือก เลือดสักหยดผมก็ไม่ให้คุณกินหรอก!"หลินเฟยไม่สนใจว่าเธอจะยอมหรือไม่ แต่เขากดศีรษะของเธอ และยัดนิ้วเข้าไปในปากของเธอเสียแล้ว"อืม..."อลิซทั้งอับอายทั้งสิ้นหวัง และก็พยายามดิ้นรนในตอนแรกแต่เมื่ออลิซได้ลิ้มรสความหอมหวานของเลือดสดๆ ของหลินเฟยแล้ว จู่ๆ เธอก็รู้สึกสบายไปทั้งตัว และความเหนื่อยล้าก็หายไปในทันที!ซึ่งรสชาตินั้นอร่อยกว่าเครื่องดื่มราคาแพงที่เธอเคยดื่มมาเสียอีก!"อึก อึก…" อลิซดูดตามสัญชาตญาณ และความแรงในการดูดนั้นก็แข็งแกร่งมาก ราวกับว่าจะดูดเลือดของหลินเฟยจนแห้งไปทั้งตัวอย่างไงอย่างงั้นและใบหน้าที่เดิมทีเต็มไปด้วยความต่อต้าน มันก็กลายมาเป็นความเพลิดเพลินออกมาแล้วลิ้นของเธอกดนิ้วมือของหลินเฟยเอาไว้อย่างเต็มแรง โดยต้องการบีบเลือดสดๆ นั้นเพิ่มออกมา"ยัยบ้า พอประมาณก็พอแล้ว กินให้มันน้อยๆ หน่อย!"หลินเฟยไม่อยากให้อลิซดื่มเลือดมา
อลิซเดินเข้าไปเป็นประตูหินทางทิศตะวันออกเฉียงใต้"ระวังผู้หญิงคนนี้เอาไว้ด้วยนะ คุณเดินตามผมมา"หลินเฟยลดเสียงพูดกับลู่หลีอย่างระมัดระวังจากนั้นพวกเขาก็เดินตามอลิซไป แล้วลัดเลาะไปตามเส้นทางของสุสานแต่ละแห่ง โดยไม่ได้เจอสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวเลยตลอดทางซึ่งหลินเฟยก็สัมผัสได้ว่า พวกเขากำลังเดินขึ้นไปแล้วในตอนนี้โดยที่หลินเฟยยังได้ยินเสียงน้ำไหลออกมาอย่างคลุมเครืออีกด้วย"น่าจะออกไปได้แล้วมั้ง?"หลินเฟยคิดกับตัวเองในที่สุด หลังจากเดินออกจากทางเดินสุสานสุดท้ายแล้ว สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาคือถ้ำมืดที่อาจกว้างกว่าสิบเมตรเลยทีเดียวภายในถ้ำมีแม่น้ำใต้ดินที่ไหลผ่านอย่างไม่ขาดสาย โดยไม่รู้ว่ามันจะไปยังที่ไหน"มันเหมือนกับแม่น้ำใต้ดินที่เราพบในตอนที่เพิ่งจะเข้ามาในสุสานโบราณนี้เลยนะ…"หลินเฟยคาดเดาในจิตใจ"ตรงนี้ไม่มีทางเดินแล้ว พวกเราจะออกไปได้อย่างไร?"ลู่หลีถามอลิซด้วยความสงสัย"แม่น้ำใต้ดินสายนี้เชื่อมต่อไปยังด้านนอก กระโดดลงไป และเราก็จะออกไปได้แล้วล่ะ""แต่ฉันไม่แน่ใจว่า สถานที่ที่เราออกไปยังจะอยู่ในบริเวณอ่างเก็บน้ำได้หรือไม่"อลิซถือเครื่องตรวจจับเอาไว้ จ้องไปยังแม่น้ำใต
น้ำเสียงนั้นฟังดูเสียดแทงเอาเสียมากๆ และก็ยังมีความรู้สึกดีใจกับความทุกข์ของคนอื่นปะปนอยู่อีกด้วยพานเสี่ยวเหลียนและคนอื่นๆ หันกลับมามอง ครอบครัวของหลินชุ่ยที่กำลังวิ่งเข้ามา โดยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดีกับความทุกข์ของคนอื่นซึ่งด้านหลัง ยังมีตาเฒ่าผมขาวโพลนคนหนึ่งที่สวมเสื้อกระดุมตะขาบ ซึ่งพลังเหนือกว่าคนธรรมดามากเขาคือจ้าวอู๋จี๋ ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่เซี่ยเฉวียนเชิญมา เพื่อพูดใส่ร้ายและสาดน้ำสกปรกให้กับหลินเฟยมากยิ่งขึ้นเดิมทีครอบครัวของหลินชุ่ยได้พาจ้าวอู๋จี๋มาเพื่อจัดการกับหลินเฟย แค่คิดไม่ถึงเลยว่า เมื่อมาถึงพวกเขาจะได้ยินว่าหลินเฟยเข้าไปในอ่างเก็บน้ำ และหายสาบสูญมานานสามวันแล้วและพวกเขาก็รีบวิ่งหน้าแจ๋นมาแบบนี้ระหว่างทาง พวกเขาได้ปรึกษาหารือกันเอาไว้แล้วว่า หลินเฟยหายสาบสูญไปสามวันแล้ว จะต้องตายอยู่ใต้อ่างเก็บน้ำนั้นอย่างแน่นอน!ถ้าอย่างนั้นเงินก้อนโตที่หลินเฟยได้ทิ้งเอาไว้ พวกเขาจะต้องคิดหาวิธีที่จะเอามาให้ได้อย่างแน่นอน!ถึงตอนนั้น พวกเขาก็จะแบ่งเงินส่วนหนึ่งให้กับจ้าวอู๋จี๋ โดยไม่ให้เขาต้องลงมาที่หมู่บ้านอย่างเสียเปล่า"พวกเธอมาทำอะไรที่นี่?""ที่นี่ไม่ต้อ
"เมื่อมีผมอยู่ที่นี่ พวกคุณอย่าได้ฝันหวานไปเลย!"โจวกั๋วเฟิงตะคอกออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด"ใช่ รีบออกไปจากที่นี่เถอะ มันไม่ใช่ที่ที่พวกคุณควรอยู่!"จูเต๋อหมิงชักสีหน้าและพูดตะคอกออกมาพวกเขาต่างก็เป็นเจ้าหน้าที่สายตรวจที่เต็มไปด้วยประสบการณ์ แค่ดูก็รู้แล้วว่าพวกหลินชุ่ยต้องการที่จะเข้ามายึดทรัพย์สินเงินทองของหลินเฟยเท่านั้นเอง"คือว่า…"หลินชุ่ยและคนอื่นๆ ยังคิดที่จะตอบโต้ แต่กลับถูกโจวกั๋วเฟิงสั่งให้เจ้าหน้าที่สายตรวจเข้ามา และไล่ตะเพิดพวกเธอออกไปเสียแล้ว"ไม่ได้ พวกเราจะออกไปแบบนี้ไม่ได้นะ!""เราเฝ้าอยู่ที่นี่ก่อน เมื่อไหร่ที่หน่วยสายตรวจถอนกำลังออกไปแล้ว พวกเราก็ค่อยเข้าไปเอาเงิน!""ไม่ว่าจะต้องรอนานแค่ไหน ก็ต้องเอาเงินมาให้ได้!"ครอบครัวของหลินชุ่ย รวมถึงจ้าวอู๋จี๋รู้ดีว่า พวกเขาไม่สามารถทำให้สายตรวจขุ่นเคืองใจได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงเฝ้ารอไม่ไกลออกไปเท่านั้น"จริงด้วย เจ้าเด็กคนนั้นมีเงิน อย่างน้อยก็หลายสิบล้าน เอามันมาทั้งหมดเลย!"เซี่ยหยวนเฮ่าเริ่มจินตนาการถึงชีวิตความเป็นอยู่ที่แสนวิเศษหลังจากที่ได้เงินมาแล้ว!การเคลื่อนไหวนี้ มันได้อยู่ในสายตาของพานเสี่ยวเหลียนและ
"อึก อึก..."เหมือนเช่นเคย อลิซได้คว้านิ้วมือของหลินเฟยมาดูดอย่างรุนแรง และใช้ลิ้นบีบรัดเอาไว้ยิ่งดูดสีหน้าของเธอก็ยิ่งดูสบายและเคลิบเคลิ้มมากยิ่งขึ้น ราวกับคนติดยาอย่างไงอย่างงั้นโดยที่หลินเฟยเองก็ยังสงสัยว่า ในปากของเธอมีเครื่องดูดฝุ่นอยู่หรือไม่ เพราะมันรุนแรงจนแทบจะดูดนิ้วของเขาเข้าไปทั้งดุ้นเสียให้ได้เมื่อลู่หลีที่อยู่ข้างๆ มองเห็นอลิซที่ยิ่งดูดยิ่งเพลิดเพลินขึ้นมาเรื่อยๆ แบบนั้น สีหน้าของเธอก็บ่งบอกว่ารับไม่ได้เป็นอย่างยิ่งเพราะหลินเฟยเป็นผู้ชายของเธอ การได้เห็นผู้หญิงคนอื่นเลียนิ้วและกินเลือดของหลินเฟยแบบนี้แล้ว เธอจะรู้สึกยินดีก็คงแปลก"พอได้แล้วมั้ง? รีบไปกับเราเถอะ"หลินเฟยดึงนิ้วออกทันที โดยไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธแต่อย่างใด"เดี๋ยวค่อยไป ฉันขอไปฉี่ก่อน..."ทันทีที่เสียงเร่งเร้าของหลินเฟยได้ดังขึ้น อลิซก็กุมท้อง แสดงสีหน้าที่อดกลั้นเอาไว้อย่างเต็มที่"คุณคงไม่คิดจะใช้โอกาสนี้ในการหลบหนีหรอกใช่ไหม?"หลินเฟยหัวเราะเยาะ พร้อมกับพูดออกมา"ฉันปวดฉี่จริงๆ ถ้าคุณไม่วางใจ คุณก็ไปกับฉันก็ได้นะ"อลิซกะพริบตาโต และมองไปยังหลินเฟยด้วยท่าทางที่น่าสงสารเป็นอย่างยิ่งหลังจากถ
อลิซตอบกลับมาอย่างลำบากใจ ในขณะที่ตัวเองยังคงอยู่ในท่าการฉี่อยู่แบบนั้นซึ่งเธอก็ไม่ได้โกหกแต่อย่างใด แต่มันเป็นเพราะเธอถูกน้ำใต้ดินซัดไปมานานเกินไปจนเป็นตะคริวนั่นเองและการดื่มเลือดของหลินเฟยก็ไม่สามารถแก้ปัญหาในส่วนนี้ได้แต่ทว่าชุดชั้นในเจ้ากรรมกลับติดอยู่ที่ข้อพับของขา เมื่อเป็นตะคริว เธอก็ไม่สามารถดึงขึ้นมาได้แต่อย่างใดและเธอก็ทำได้เพียงปล่อยให้ลมพัดอยู่ตลอดเวลา จนรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาแล้ว"หลินเฟย ขาของเธอเป็นตะคริว เราจะทำอย่างไรดี?"เมื่อเห็นว่าอลิซดูเหมือนจะไม่โกหก ลู่หลีจึงถามหลินเฟยอย่างไม่มีทางเลือกมือขาวหยกของเธอยังคงปิดตาของหลินเฟยอยู่ตลอด โดยไม่ยอมปล่อยออกแต่อย่างใด"ตะคริวที่ขา...ตามปกติ หาตำแหน่งที่เป็นตะคริวให้เจอ และนวดสักพักก็จะหายแล้วล่ะ"หลินเฟยแสร้งทำเป็นว่ามองไม่เห็นอะไร พร้อมกับตอบกลับมา"ฉันทำไม่เป็น...ไม่อย่างนั้น คุณมาจัดการจะดีกว่านะ ฉันปิดตาคุณเอาไว้ คุณก็ไปช่วยเธอ"ลู่หลีคิดทบทวนอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดอย่างประนีประนอมขึ้นมา"โอเค" หลินเฟยรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย และรีบที่จะกลับไปยังหมู่บ้านและอลิซที่กำลังขาเป็นตะคริวนั้นเป็นภาระอย่างเห็นได้ชั
"อย่าให้โอกาสกับฉัน ไม่อย่างนั้นคุณจะต้องเสียใจภายหลังอย่างแน่นอน!"อลิซรู้ว่าตัวเองไม่มีความหวังในการหลบหนี แม้เธอจะโกรธ แต่ก็ไม่ดิ้นรนอีกต่อไป และยอมให้หลินเฟยพาเธอไปโดยตรงหลินเฟยเพียงตีเธอที่จุดชา เมื่อคลายลงแล้ว เธอก็สามารถเคลื่อนไหวได้อิสระ"เรารีบกลับกันเถอะ!"หลินเฟยและลู่หลีไม่ได้ชักช้าแต่อย่างใด พวกเขาคิดแค่ว่าจะต้องกลับไปยังหมู่บ้านให้เร็วที่สุดระยะทางที่เดิมทีต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเมื่อหลินเฟยและลู่หลีเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ใช้เวลาไม่ถึงสี่สิบนาที พวกเขาก็สามารถมองเห็นหมู่บ้านเถาฮวาได้แล้ว"อุ๊ย นี่ใช่เสี่ยวเฟยหรือเปล่า?""ทำไมนายถึงออกมาจากหลังเขาล่ะ? รีบไปดูที่อ่างเก็บน้ำเถอะ ป้าหน้าด้านหน้าทนคนนั้นของนายได้มาสร้างปัญหาอีกแล้วนะ!""เธอสาปแช่งนายว่าตายไปแล้ว และยังบังคับให้อาเล็กของนายนำเงินเก็บออกมาอีก!"บังเอิญมีป้าคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี และเธอก็พูดอย่างตกใจเมื่อเห็นหลินเฟย "อะไรนะครับ? พวกหลินชุ่ยได้มาอีกแล้วหรือนี่!"หลินเฟยขมวดคิ้ว และอารมณ์ที่เดิมทีผ่อนคลายก็ได้เดือดดาลขึ้นมาทันที!"ไป ฉันจะไปดูสถานการณ์กับนายด้วย!"ลู่หลีก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูแย่
"ฮึ่ม ใครกันที่เป็นห่วงนาย? ฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย นายอย่ามาหลงตัวเองเสียหน่อยเลย!"จ้าวลู่ลู่รีบกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าตัวเองจะไม่สวยขึ้นมาจริงๆ"แหะๆ พี่ลู่ลู่สวยที่สุด จะมองอย่างไรก็ไม่พอ!"คำพูดฉอเลาะของหลินเฟยเพียงไม่กี่คำ กลับทำให้จ้าวลู่ลู่และพวกถังรั่วเสวี่ยหัวเราะคิกคักด้วยความยินดีขึ้นมาได้"เจ้าหมอนี่...ผู้หญิงเยอะจริงๆ...ฮึ่ม!"ลู่หลีเห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ และเธอก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในใจ แต่กลับไม่กล้าพูดอะไรออกมาเมื่อเทียบกับเสียงหัวเราะทางด้านของหลินเฟยแล้วทางด้านของหลินชุ่ยและคนอื่นๆ กลับมีสีหน้าที่ทรมานราวกับกินอุจจาระเข้าไปอย่างไงอย่างงั้น!"มันจะเป็นไปได้อย่างไร เขาตกลงไปในอ่างเก็บน้ำตั้งสามวันแล้วนะ ทำไมถึงยังมีชีวิตรอดกลับมาได้อีกล่ะ?""นี่มันผีชัดๆ!""แม่งเอ๊ย ทำไมไอ้เด็กคนนี้มันช่างดวงแข็งจริงๆ?""เขารอดมาได้ยังไง?"เซี่ยหยวนเฮ่ากัดฟันอย่างไม่เต็มใจ!เพราะการที่หลินเฟยสามารถมีชีวิตรอดกลับมาได้ แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะได้รับเงินของหลินเฟยแม้ว่าพวกหลินชุ่ยจะพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบามาก แต่มันก็ยังทำให้หลินเฟย จ้าวลู่ลู่