10 - พ่อแม่มือใหม่

 

พ่อแม่มือใหม่

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่มีเอมิกาและลูกชายตัวน้อยมาอยู่ที่ไร่ด้วย ธีรเมธแทบจะไม่เข้าไปในไร่ชาของเขาเลย แถมยังไม่ยอมออกจากบ้านอีก เพราะต้องคอยช่วยเธอดูแลลูกขณะที่เธอยังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้อย่างถนัด และก็เป็นพ่อและแม่มือใหม่ที่วุ่นวายกันเลยทีเดียว

เขาอยากจ้างพี่เลี้ยงมาคอยช่วยเธอ เพราะอยากให้เธอได้มีเวลาพักบ้าง แต่เธอยืนกรานที่จะเลี้ยงเอง แล้วเขาก็ไม่อยากขัด จึงต้องยอมสละงานตัวเองมาช่วยเธอ เพราะสงสารที่เธอต้องดูแลลูกเองคนเดียว เวลาพักผ่อนของเธอก็แทบจะไม่มีเลย

เขามองใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอทีไร ก็รู้สึกผิดต่อเธอตลอด หญิงสาวที่กำลังเติบโตเป็นวัยรุ่นอย่างเต็มตัว มีอนาคตที่ไกลกว่านี้ แต่กลับต้องมานั่งเลี้ยงลูกอดหลับอดนอน เพราะความมักง่ายของเขาแท้ ๆ โดยไม่เคยปริปากบ่นว่าเหนื่อยให้เขาได้ยินสักคำเลย

“เธอนอนพักเถอะชะเอม เดี๋ยวพี่ดูลูกต่อเอง” เขาเอ่ยบอกเธอขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าลูกน้อยได้หลับไปแล้ว หลังจากที่ร้องมานาน กว่าจะหลับลงได้ ก็ทำเอาเขาและเธอเพลียกันเลยทีเดียว

“แต่...”

เมื่อเธอยังคงปฏิเสธ เขาจึงสาวเท้าเดินไปหาเธอ แล้วช้อนเธอขึ้นมา อุ้มไปวางที่เตียงแล้วคร่อมทาบทับตัวเธอเอาไว้ทันที เพราะอยากให้เธอได้มีเวลาพักผ่อนบ้างขณะที่ลูกยังหลับ

“นอนลง ห้ามลุก ไม่อย่างงั้นพี่จะปล้ำเธอ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับใช้สายตาขู่เธอเอาไว้ พร้อมกับเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เธออีกด้วย ว่าเขาเอาจริงเหมือนอย่างที่พูดแน่นอน หากเธอยังคงดื้อด้านอยู่แบบนี้

“ทะ ทำไม่ได้น่ะ” เธอรีบห้ามเขาเอาไว้ทันที ด้วยท่าทีที่ร้อนรน เพราะกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ

“ทำได้ ทำไม่ได้มันขึ้นอยู่กับเธอว่าจะเชื่อฟังพี่ไหม ชะเอม” สายตามองขู่เธอ พร้อมกับคำพูดที่จริงจัง

เขาก็รู้เหมือนกัน ว่าร่างกายของเธอหลังคลอดยังไม่พร้อมที่จะมีเพศสัมพันธ์ได้ในตอนนี้ เขาแค่ขู่เธอออกไปอย่างนั้นเอง เพราะอยากให้เธอได้นอนพักเอาแรงบ้าง หลังจากที่เห็นเธอนั่งหลับมาหลายวัน

“ลูก...” เธอยังคงมีความกังวลเป็นห่วงลูกอีกเช่นเคย

“เจ้าคุณก็เป็นลูกของพี่เหมือนกัน หลับตาลง พี่จะดูแลเอง” เขาเอ่ยบอกเธออกไปอีกครั้ง เพื่อให้เธอสบายใจขึ้นมา

เขายอมรับได้เลย ว่าเธอมีวุฒิภาวะของความเป็นแม่ที่สูงมากคนหนึ่ง ทั้งที่เธออายุพึ่งแค่นี้เอง ชีวิตที่โตมาแบบโดดเดี่ยวไร้การปกป้องดูแลเอาใจใส่จากครอบครัว เพราะพี่ชายและพ่อของเธอมัวแต่สนใจครอบครัวใหม่

เธอจึงยอมทำตามที่เขาสั่ง เปลือกตาปิดลงอย่างช้า ๆ พร้อมกับลมหายใจที่สม่ำเสมอเมื่อเธอเข้าห้วงนิทราไปอย่างง่ายดาย เพราะความอ่อนเพลียของร่างกาย ที่อดหลับอดนอมาเกือบทั้งสัปดาห์

เขาไม่ยอมลุกออกจากตัวเธอ สายตามองสำรวจใบหน้าซีดขอบตาคล้ำของหญิงสาวอย่างพิจารณา ที่หลับสนิทไปแล้ว หุ่นที่เคยอวบเป็นสาวเจ้าเนื้อ บัดนี้กลับซูบลงอย่างเห็นได้ชัดภายในแค่หนึ่งสัปดาห์

มือหนายกขึ้นมาปัดปอยผมที่ปกคลุมใบหน้าเธอออก แล้วจึงลุกขึ้นช้า ๆ อย่างระมัดระวัง จัดท่าทางให้เธอได้หลับสบาย และไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงหน้าอก เพราะเธอไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน

เขาจึงเดินมานั่งลงกับพื้น ที่มีฟูกนุ่มผืนใหญ่ปูอยู่กลางห้องที่มีร่างน้อย ๆ ของลูกชายเขาหลับอยู่อย่างสนิท วันนี้เจ้าคุณหลับนานกว่าทุกวันที่ผ่านมา

ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาไม่เคยถามไถเอาความจริงจากปากของเอมิกาเลย แต่เขากลับมั่นใจ ว่าร่างน้อย ๆ นี้คือลูกชายของเขา ถึงเธอจะไม่ยอมเล่าแต่เขามั่นใจในตัวของหญิงสาวที่ถูกเขาทำลายความบริสุทธิ์ลง ในวัยที่ยังไม่ถึงสิบแปดปีเต็มเลยในวันนั้น ว่าเธอคงไม่ไปนอนกับใครอย่างแน่นอน

 “หลับนาน ๆ นะครับ แม่เอมจะได้พักผ่อน” เสียงนุ่มเอ่ยอย่างแผ่วเบา พร้อมกับลูบเบา ๆ ที่เท้าเล็กของร่างน้อย ๆ ที่ยังคงหลับปุ๋ยอยู่

ไม่เคยรับรู้เลยมาก่อนเลย ว่าเขาจะมีเลือดเนื้อเชื้อไขอยู่ในท้องของหญิงสาว ที่เขาไม่เคยได้รับรู้ แถมไม่มีโอกาสได้ดูแลขณะที่อยู่ในท้องเลย เธอจะลำบากมากแค่ไหน ที่ต้องอุ้มท้องมาเกือบเก้าเดือนและต้องอยู่ตามลำพัง

แค่มองหน้าหน้าลูกชาย เขาก็เอาแต่นึกโทษตัวเอง เพราะรู้สึกผิดต่อทั้งสอง หากวันนั้นเขาไม่ไปทำธุระที่โรงพยาบาลก็คงจะไม่เจอเธอ วันนั้นเขาตั้งใจจะไปตรวจสุขภาพประจำปี แต่กลับเป็นโชคชะตา ที่ทำให้เขาได้เจอกันกับเธอเข้า เพราะเขาไม่เคยผ่านไปทางตึกนั้นด้วย หากว่าทางโรงพยาบาลไม่ทำที่จอดรถใหม่เขาก็คงจะไม่เดินไปทางนั้นด้วย   

เมื่อคิดอะไรเพลินจนเกินไป เขาจึงทิ้งตัวนอนลงข้าง ๆ กันกับลูกชายของเขา และเขาจึงยกโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูขึ้นมา กดถ่ายรูปลูกชายขณะหลับอยู่ เก็บไว้หลาย ๆ ภาพ แล้วกดส่งให้ผู้เป็นพ่อได้ดู

ติ๊ง!!!

ThaRa : ไม่ต้องตรวจดีเอ็นเอ มองก็รู้ว่าเป็นลูกของแก เจ้าธีร์!

T.Rameth : ???

ThaRa : (ส่งรูปภาพ)

ซึ่งเป็นรูปแรกเกิดของเขาในตอนนั้น ที่ผู้เป็นพ่อส่งกลับมาให้เขาดู

ThaRa : แฝดแกชัด ๆ

 ตกเย็น

ธีรเมธตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่าบนฟูกที่เขาหลับอยู่ตอนนี้ ซึ้งไร้ร่างน้อย ๆ ของลูกชายเขา สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ห้อง จึงพบหญิงสาวนั่งให้นมลูกอยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง

“ลูกตื่นนานยัง” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เมื่อเดินมาหาเธอ

“สักพักแล้วค่ะ” เธอเอ่ยตอบเขา แต่สายตากลับจ้องมองเพียงแค่ร่างน้อย ๆ ในอ้อมอก ที่กำลังดูดกินนมจากเต้าของเธอเมามัน

“ทำไมเธอไม่ปลุกพี่” เขาถามขึ้นด้วยความน้อยใจ

“ก็เห็นพี่กำลังหลับสบาย เอมไม่อยากรบกวนคะ และอีกอย่างพี่ธีร์ก็ไม่สามารถให้นมลูกได้ด้วย แล้วเอมจะปลุกพี่ทำไม”

“พอได้พักผ่อนก็ปากดีขึ้นอีกแล้ว ตัวแสบ”

โป๊ก!!!

มือหนาเคาะลงที่หน้าผากมนของเธอทันที อย่างหมั่นไส้ ที่เธอต่อล้อต่อเถียงกับเขาเก่ง ไม่เคยยอมแพ้เลยหากเป็นเรื่องนี้ เธอเถียงเก่งเป็นที่หนึ่ง

“เอมเจ็บน่ะ” เธอยกมือขึ้นลูบที่หน้าผากมน พร้อมยู่หน้าใส่เขาทันที อย่างโกรธเคือง

อุแว้!

“เอ๋ ๆ ไม่ร้องนะครับของเก่งของแม่” เธอกล่อมลูกเสียงนุ่มอย่างแผ่วเบา

“พ่อขอโทษครับ ที่แกล้งแม่เอมของลูก หม่ำ ๆ ต่อเลยครับ” เขาเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยกล่อมร่างน้อย ที่ร้องขึ้นมา ด้วยกิริยาที่อ่อนโยน

“พี่ลงไปข้างล่างได้แล้วค่ะ ไม่ต้องเฝ้าแอบตลอดเวลาแบบนี้ก็ได้” เธอจึงเอ่ยบอกเขา เมื่อเห็นว่าลูกไม่ร้องแล้ว