บทที่ 9 ผ่านมากี่คน

วันต่อมา..

ก็อก! ก็อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลายครั้งติด ๆ กันปลุกให้สองหนุ่มสาวที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียงเดียวกันค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา      

"เฮ้ย!"

"คุณ!"

ทั้งเจ้านายและเมษาต่างผงะร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจวินาทีแรกที่ลืมตาขึ้นมาเห็นหน้ากัน จากที่มีอาการงัวเงีย และมึนจากฤทธิ์ยานอนหลับบวกฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็หายเป็นปลิดทิ้ง 

เมษาลอบกลืนน้ำลายหนี่ยว ๆ ลงคออึกใหญ่ ค่อย ๆ ก้มมองตัวเองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ดวงตากลมโตพลันเบิกกว้าง หัวใจดวงน้อยของเธอกระตุกวูบอย่างช่วยไม่ได้เมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มคลุมไว้ถึงหน้าอก 

เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไม่ต่างกันมีผ้าห่มผืนเดียวกับเธอคลุมท่อนล่างเอาไว้ 

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ความสงสัย และคำถามมากมายเริ่มผุดขึ้นในสมองของเธอ พยายามจะคิดทบทวนถึงเรื่องเมื่อคืนก็จำได้ลาง ๆ ว่าตัวเองดื่มไวน์จนรู้สึกมึน ๆ จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยเหมือนภาพมันตัดไป

ทว่าในตอนนี้เธอรู้สึกหวั่นใจ และอับอายมากกว่าเพราะมีอีกคนนอนอยู่ข้างกาย เธอรู้สึกอายจนไม่แม้แต่จะกล้าขยับตัว หรือเงยหน้ามองว่าอีกคนกำลังทำหน้าแบบไหน ได้แต่ใช้มือกำผ้าห่มบริเวณหน้าอกแน่นข่มความรู้สึกมากมายที่ประดังเข้ามา

แน่นอนว่าเจ้านายเองก็สับสนงุนงงกับสถานการณ์ในตอนนี้มากเช่นกัน มีคำถามมากมายผุดขึ้นในสมองไม่ต่างกัน

เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นทำไมตื่นเช้ามาเขาถึงได้อยู่บนเตียงกับผู้หญิงนี้ พยายามนึกเรื่องเมื่อคืนแล้วปะติดปะต่อก็ยังงุนงงอยู่ดีเพราะภาพมันตัดไปตรงที่เขานั่งดื่มไวน์กับพ่อแม่

สรุปเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แกร็ก!

ระหว่างที่ทั้งสองยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นประตูก็ถูกเปิดเข้ามา ก่อนจะได้ยินเสียงร้องอุทานดังลั่น

"ว้าย!"

"ตายแล้ว! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน" 

คนที่เปิดประตูเข้ามาคือสาริกานั่นเองทำให้เมษากับเจ้านายถึงกับเบิกตากว้างยิ่งกว่าเดิม ร้องเรียกชื่อคนที่ปรากฏกายอยู่หน้าประตูห้องด้วยความตกใจ

"แม่!"

"คุณสาริกา!"

เจ้านายรู้ได้ในทันทีว่ามันยิ่งกว่าฉิบหายอีก คงเข้าทางผู้เป็นแม่เพราะท่านอยากให้เขาแต่งงานกับหญิงสาวอยู่แล้ว รีบหยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วอธิบายกับท่านพัลวัน "ไม่ใช่อย่างที่แม่เห็นนะครับ"

"ชะ..ใช่ค่ะ" เมษาเองก็รีบหยัดกายลุกขึ้นนั่งตามแล้วเอ่ยสมทบกับชายหนุ่มด้วยกลัวว่าสาริกาจะคิดว่าเธออยากได้ลูกชายท่าน โดยเธอไม่รู้เลยว่ามันเป็นแผนของสาริกาเองนั่นแหละ

ขณะที่เจ้าของแผนการอย่างสาริกาแอบแสยะยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน แต่เพียงเสี้ยวนาทีเธอก็รีบปรับสีหน้าให้เคร่งขรึมทำเหมือนไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น 

กดเสียงเอ่ยกับคนทั้งสองด้วยน้ำเสียงดุดัน "จะไม่มีอะไรได้ยังไงในเมื่อหลักฐานคาตาขนาดนี้"

"ผมอธิบายได้นะครับแม่"

"พอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แต่งตัวแล้วลงไปคุยกับแม่ที่ด้านล่าง" เธอเอ่ยตัดบทไม่คิดจะฟังอะไรทั้งนั้น ก่อนจะเลื่อนสายตามองหน้าเด็กสาวแล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มต่างจากที่พูดกับบุตรชายสิ้นเสียง "หนูลียาก็ด้วยนะ"

ว่าจบก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันที ภายในห้องจึงเหลือเพียงเมษากับเจ้านาย บรรยากาศเป็นไปอย่างอึมครึมจนเมษารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

"อย่าคิดนะว่าเรื่องเป็นแบบนี้แล้วฉันจะยอมแต่งงานกับเธอ" เจ้านายกดเสียงเอ่ยพร้อมกับตวัดสายตามองร่างบางที่นั่งข้าง ๆ ด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะขยับตัวไปนั่งห้อยขาริมเตียงแล้วโน้มตัวลงไปหยิบกางเกงที่ตกอยู่บนพื้นมาสวมใส่ 

ขณะที่เมษานั้นรีบหันหน้าไปอีกทางเพราะไม่อยากเห็นภาพโป๊เปลือยของชายหนุ่ม มือทั้งสองกำผ้าห่มที่ปกปิดเนินหน้าอกแน่นพยายามข่มความรู้สึกมากมายที่สุ่มอยู่ในอก 

บางทีก็อยากจะบอกเขาออกไปเหลือเกินว่าเธอไม่ได้อยากแต่งงานกับเขาสักนิด แต่ติดที่ว่ามันทำไม่ได้ พอคิดไปคิดว่าความคิดบางอย่างพลันผุดในสมอง

ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วทำไมเธอไม่ยกเรื่องนี้มาทำให้เขาเลิกกับแฟนสาวล่ะ

แม้ไม่อยากทำแต่นี่อาจจะเป็นวิธีเดียวที่สามารถทำให้เธอได้รับอิสระ มันอาจจะเลว และดูเห็นแก่ตัวไปแต่หากได้หลุดพ้นจากเรื่องบ้า ๆ นี้ก็ถือว่าคุ้มค่า ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วถึงจะไม่รู้แน่ชัดว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง 

เธอหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกความกล้าให้ตัวเอง ก่อนจะบอกกล่าวกับคนที่นั่งอยู่ริมเตียงอีกฝั่ง "คุณจะต้องรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นค่ะเพราะฉันเสียหาย"

เจ้านายถึงกับหันมองหน้าเจ้าของคำพูดนั้นดังควับนึกโกรธเธอมากขึ้นไปอีก กดเสียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันสายตาจ้องมองใบหน้าเรียวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ "ฝันไปเถอะลียา เมื่อคืนฉันมั่นใจว่าไม่ได้ทำอะไรเธอแน่นอน"

"แต่ฉันมั่นใจว่ามี ฉันรู้สึกได้ว่าร่างกายไม่เหมือนเดิม" แม้จะรู้สึกหวั่นกับสายตาวาวโรจน์ แต่เมษาก็ยังทำใจดีสู้เสือสวนกลับไปด้วยคำพูดโกหก 

ความจริงคือเธอไม่ได้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกายสักนิดค่อนข้างมั่นใจเลยแหละว่าเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรกับชายหนุ่ม

เธอเคยได้ยินมาว่าการมีอะไรครั้งแรกจะเจ็บตรงส่วนนั้น แต่เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บส่วนนั้นเลยสักนิด    

"เหรอ..ไม่ใช่ว่าก่อนมาถึงฉันเธอผ่านมาไม่รู้กี่คนแล้วเหรอลียา" คำพูดแสนหยาบคายถูกพ่นออกจากริมฝีปากหนาทำเอาคนฟังอย่างเมษาถึงกับอารมณ์พุ่งต่อให้ชายหนุ่มจะว่าลียา แต่มันก็เหมือนกับว่าเธอเพราะตอนนี้เธอสวมรอยเป็นลียาอยู่ 

อดไม่ได้จะต่อว่าเขาไป "ฉันไม่คิดเลยนะคะว่าคุณจะมีความคิดสกปรกแบบนี้ด้วย ต่างจากหน้าตาสิ้นเชิง"

"มันจะมากไปแล้วนะลียา ผู้หญิงที่เที่ยววิ่งไล่จับผู้ชายอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน" 

คำต่อว่าจากอีกคนทำให้เจ้านายโมโหจนหน้าแดงก่ำ ขบกรามแน่นจนได้ยินเสียงดังกรอด

"สิทธิ์ของความเป็นคนไงคะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันด้วยคำพูดจาหยาบคาย" 

"ที่เธอโกรธมากขนาดนี้ไม่ใช่ว่าฉันพูดแทงใจดำหรอกเหรอ" ในสายตาของเจ้านายเมษาในคราบของลียาก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงใจแตกที่เที่ยวจับผู้ชายไปทั่ว 

เขามั่นใจเลยว่าด้วยนิสัยแบบนี้ของเธอคงจะผ่านผู้ชายมาไม่มากก็น้อยเพราะหากเป็นสาวบริสุทธิ์คงมียางอายบ้างไม่ใช่หน้าด้านหน้าทนแบบนี้      

"หรือเรื่องเมื่อคืนเป็นฝีมือของเธอ เธอแอบมอมเหล้าฉันใช่ไหม" ความอคติที่มีมากทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นแผนของลียาที่ต้องการจับเขาเพราะปกติเขาไม่ใช่คนที่เมาง่าย ๆ 

"ฉันว่าคุณจะเลอะแทะไปใหญ่แล้วค่ะ" เมษาได้แต่ส่ายหน้านึกผิดหวังในตัวชายหนุ่มยิ่งนัก ก่อนหน้านี้เธอมองว่าเขาเป็นคนที่น่าจะจิตใจดี มีเหตุผลแต่ไม่เลยเขาตรงข้ามทุกอย่าง

"ฉันเชื่อว่าคนอย่างเธอสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ" เจ้านายมีอคติไปแล้วว่าเมษาในคราบลียาไม่ดีต่อให้เธอพูดยังไงก็เปล่าประโยชน์ไม่ได้ทำให้เขามองเธอดีขึ้นมา

เขาตวัดสายตาดุดันมองร่างบางที่นั่งหันหลังให้เพียงเล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว               

 "เฮ้อ.." เมษาถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก รู้สึกหายใจทั่วท้องขึ้นมาหน่อยเมื่ออีกคนออกจากห้องไป รีบลุกเดินไปใส่ล็อกประตูให้แน่นหนา 

จากนั้นก็เดินไปยืนไล่สายตาสำรวจตัวเองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าที่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนก้มมองจุดสงวนเช็คอีกครั้งให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง 

ซึ่งบนร่างกายของเธอล้วนปกติทุกอย่างไม่มีรอยใด ๆ และไม่ได้รู้สึกเจ็บส่วนใดสักนิดเป็นเครื่องยืนยันได้ดีว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 แต่กระนั้นก็อดคิดหนักไม่ได้อยู่ดีเพราะไม่รู้สาริกาจะว่ายังไงกับเรื่องนี้ก็ได้แต่ภาวนาขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี 

เธอยืนทำใจอยู่ครู่ใหญ่จึงเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ เสร็จแล้วออกมาแต่งตัว จากนั้นก็ลงไปยังชั้นล่างตามคำสั่งของสาริกา

    ติ้ง ติ้ง~

 ระหว่างที่กำลังจะก้าวลงบันใดเธอก็ต้องชะงักเท้าเมื่อเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ที่เธอถืออยู่ในมือดังขึ้น ก่อนจะยกมันขึ้นมากดเปิดหน้าจอดู 

คิ้วสวยพลันขมวดชนกันเล็กน้อยเพราะข้อความจากสาริกาที่โชว์หราบนหน้าจอโดยมีใจความว่า 

 'เรื่องเมื่อคืนฉันเป็นคนจัดฉากเองไม่ต้องตกใจแค่เล่นไปตามน้ำก็พอ และเมื่อลงไปที่ห้องโถงเธอจะเห็นชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่ด้วย ทั้งสองคนเป็นคนที่จ้างให้มาสวมรอยเป็นพ่อแม่ของลียา เพราะฉะนั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกชายฉันเธอต้องเล่นละครให้เนียนอย่าให้มีพิรุธจนลูกชายฉันจับได้'

 พออ่านข้อความจากสาริกาจบเธอก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องอีก ยิ่งเธอแสดงไม่ค่อยเก่งด้วย

กลัวเหลือเกินว่าจะเผลอแสดงพิรุธออกไป แต่ก็นั้นแหละแม้รู้สึกกลัว และไม่เต็มใจทำเธอก็มิอาจหลีกเลี่ยงได้เพราะมันคืองาน