บทที่ 10 ไม่มีทางเลือก

เมษายืนทำใจ และรวบรวมความกล้าให้ตัวเองอยู่สักพักใหญ่ ก่อนจะก้าวลงบันไดต่อ

มาถึงห้องโถงเธอก็เห็นหญิงชายวัยไล่เลี่ยกับแม่ของเธอนั่งอยู่ในห้องโถงด้วยตามที่สาริกาบอก 

เธอพยายามสะกดจิตตัวเองว่านั้นคือพ่อแม่ของลียาต้องทำตัวสนิทสนมเข้าไว้ แล้วเดินตรงเข้าไปหาพวกท่านพลางแสดงท่าทางตกใจออกมา "พ่อแม่มาได้ยังไงคะ"

"พ่อกับแม่ตั้งใจจะมาทักทายคุณป้าสาริกาน่ะ" วสินพ่อสวมรอยของเมษาในคราบลียาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"ใช่จ้ะ" นิดาแม่สวมรอยเอ่ยเสริมอีกคนพลางมองหน้าเมษาด้วยแววตารักใคร่เอ็นดูราวกับว่าเด็กสาวเป็นลูกจริง ๆ 

ท่าทางราวกับเป็นพ่อแม่จริง ๆ ที่ทั้งคู่แสดงออกมาช่างสมบทบาททำเอาเมษาแอบทึ่งในใจ แสดงว่าคงเตรียมตัวมาอย่างดี ซึ่งเธอก็ต้องเล่นไปตามน้ำอย่างที่สาริกาบอก

เดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ คุณแม่สวมรอยแล้วสวมกอดหลวม ๆ ทำเหมือนว่าคิดถึงท่านมาก "คิดถึงจังเลยค่ะ"

บอกกล่าวกับแม่สวมรอยจบก็หันไปบอกกล่าวพ่อสวมรอยต่อพร้อมฉีกยิ้มให้จนตายี "คิดถึงพ่อเหมือนกันนะคะ"

"ไม่ต้องพูดเรื่องอื่นเลย มาพูดเรื่องลูกกับพี่เจ้านายดีกว่า พ่อกับแม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจากคุณป้าสาริกาหมดแล้ว" วสินแสร้งตีหน้าเคร่งขรึมแทน สายตาจ้องมองหน้าเมษาอย่างคาดคั้นทำเหมือนโกรธกับเรื่องที่ได้รับรู้จากสาริกาก่อนหน้านี้

"หนูขอโทษค่ะ หนูจำไม่ได้จริง ๆ ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น" เมษารีบตีหน้าสลดเอ่ยตอบเสียงอ่อย

"งั้นผมขอถามพี่สาริกาหน่อยว่าจะเอายังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น" เมื่อได้รับคำตอบจากเมษาวสินก็หันไปถามความคิดเห็นจากสาริกาต่อโดยที่เจ้านายนั่งมองเงียบ ๆ

"ฉันจะให้เจ้านายรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับหนูลียา มินยองกับวาวไม่ต้องเป็นห่วง" 

ได้ทีสาริกาก็ตอบไปทันทีไม่คิดถามไถ่บุตรชายที่นั่งหน้าคร่ำเครียดอยู่ข้าง ๆ สักนิด 

มุมปากกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน และที่เธอต้องเอาพ่อแม่สวมรอยของลียามาด้วยเพราะบุตรชายจะได้ปฏิเสธไม่ได้

แต่เหมือนเธอจะคิดผิดถนัด..

"ผมไม่แต่งครับ เมื่อคืนผมมั่นใจว่าไม่ได้ทำอะไรลียาแน่นอน" เจ้านายปฏิเสธเสียงแข็งเช่นเดียวกับสายตาที่จ้องมองหน้าเมษาด้วยความโกรธ 

เขาอดคิดไม่ได้จริง ๆ ว่าทุกอย่างเป็นแผนของเมษาไม่อย่างนั้นพ่อแม่เธอจะมาหาแม่เขาในเวลาเหมาะเจาะแบบนี้ได้ยังไง

"จะไม่มีอะไรได้ยังไง ในเมื่อแม่เปิดประตูเข้าไปเห็นกับตาว่าลูกกับหนูลียานอนแกผ้ากอดกันบนเตียง" 

สาริกาไม่ยอมเช่นกันยืนยันเสียงหนักแน่นตั้งใจทำให้บุตรชายดิ้นไม่หลุด เธออุตส่าห์ลงทุนทำถึงขนาดนี้จะยอมให้แผนพังได้ยังไงกัน

"ถ้าเป็นแบบที่พี่สาริกาพูด ลูกสาวลุงก็เสียหายเจ้านายต้องรับผิดชอบมันถูกแล้ว หวังว่าเจ้านายจะเป็นลูกผู้ชายพอนะกล้าทำก็ต้องกล้ารับ" 

ประโยคแรกวสินเอ่ยกับสาริกา ส่วนประโยคต่อมาหันไปเอ่ยกับเจ้านายด้วยน้ำเสียงกดดันจงใจพูดทำให้เด็กหนุ่มปฏิเสธไม่ออก เพราะงานที่เขาได้รับมอบหมายจากสาริกาคือสวมรอยเป็นพ่อลียา แล้วมัดมือชกเจ้านายให้แต่งงานกับลียาให้ได้

และมันได้ผลเจ้านายถึงกับเอ่ยอะไรไม่ออกกับคำว่าความเป็นลูกผู้ชายบวกกับต้องรักษามารยาทกับผู้ใหญ่ด้วยทำได้แค่กำหมัดแน่นข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ 

แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมแต่งงานกับลียาเด็ดขาดดูก็รู้ว่าครอบครัวลียาจงใจจะจับเขาถึงได้พูดแบบนั้น

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะให้ลูกชายรับผิดหนูลียาแน่นอน" สาริกาเน้นย้ำให้อีกฝ่ายแน่ใจ

เจ้านายได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะลุกเดินหนีขึ้นห้องไปขืนอยู่ต่อเขาคงได้ระเบิดอารมณ์ออกมาแน่ เขาไม่สนใจเสียงเรียกของผู้เป็นแม่ที่ดังตามหลังมาสักนิด

"จริง ๆ เลยไอ้ลูกคนนี้" สาริกาได้แต่มองตามหลังบุตรชายอย่างอ่อนใจ ก่อนจะหันกลับมาสนใจคนทั้งสองที่เธอจ้างให้มาสวมรอยเป็นพ่อแม่ลียาต่อ

"ยังไงวันนี้พวกเธอกลับไปก่อนแล้วกัน หากมีอะไรให้ทำอีกฉันจะติดต่อไปเอง"

"ค่ะ"

"ครับคุณหญิง" 

นิดากับวสินพยักหน้ารับคำสาริกาอย่างนอบน้อม ก่อนจะยกมือไหว้แล้วลุกเดินออกจากห้องโถงไป เหลือเพียงสาริกากับเมษา

บรรยากาศภายในโถงใหญ่เป็นไปอย่างอึมครึมจนเมษารู้สึกอึดอัด เลยพูดทำลายความเงียบไป "คุณสาริกาจะเอายังไงต่อคะ ทำถึงขนาดนี้แล้วคุณเจ้านายยังไม่ยอมเลย"

"หากไม่มีทางเลือกจริง ๆ เธอก็ต้องไปจัดการกับฝั่งแฟนเจ้านายแทน คงเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม"

"ค่ะ" แน่นอนว่าเมษาไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่าสาริกาหมายความว่ายังไงเพียงแต่มันเป็นวิธีที่เธอไม่อยากทำที่สุด แต่ก็นั่นแหละเธอเลือกอะไรไม่ได้

"เข้าใจง่าย ๆ แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย" 

ว่าจบสาริกาก็ลุกเดินขึ้นบันไดไปทันทีทิ้งให้เมษานั่งอยู่ในห้องโถงคนเดียว 

เธอยังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้นในสมองเต็มไปด้วยเรื่องร้อยแปดพันเก้า หากสาริกาไม่สั่งห้ามให้ออกไปพบแม่กับน้องสาวเธออยากจะไปกอด และขอกำลังใจจากทั้งสองคนเหลือเกิน

ตอนนี้เธอรู้สึกเครียด รู้สึกกดดันมากจริง ๆ ได้แต่ภาวนาขอให้เจ้านายยอมเลิกกับแฟนสาวโดยที่เธอไม่ต้องลงมือเองด้วยเถิด

แต่เหมือนคำภาวนาของเธอจะไม่ได้ผล เพราะหลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้นจนเวลาผ่านมาสามวันเต็ม ๆ เจ้านายก็หายตัวออกไปจากบ้านเลย สาริกาโทรหาก็ไม่รับสายให้คนไปดูที่คอนโดของเขาก็ไม่มี 

สุดท้ายสาริกาก็มาลงที่เธอบอกให้ไปจัดการกับแฟนสาวของชายหนุ่มเสีย ซึ่งเธอปฏิเสธไม่ได้ด้วยสิ

ในที่สุดเธอก็มาโผล่อยู่หน้าบ้านของส้มคนรักของเจ้านายโดยลุงดินเป็นคนขับรถมาส่ง

เธอยืนทำใจอยู่หน้าบ้านครู่ใหญ่ ก่อนจะรวบรวมความกล้าก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน ระหว่างนั้นก็ได้พบกับแม่บ้านเข้าพอดีจึงบอกกล่าวไป "ฉันมาขอพบคุณส้มค่ะ"

"รอสักครู่นะคะ ดิฉันจะไปเรียนคุณส้มให้" แม่บ้านวัยสามสิบต้น ๆ พยักหน้ารับ แล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน ส่วนเมษาก็ยืนรออยู่ตรงนั้นตามคำบอกกล่าวของแม่บ้าน 

ผ่านไปราว ๆ สามนาทีแม่บ้านคนเดิมก็เดินออกมา "เชิญค่ะ"

เมษาจึงเดินตามแม่บ้านเข้าไป มาถึงห้องโถงก็เห็นแฟนสาวของเจ้านายนั่งอยู่ เธอเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าหญิงสาวที่มีอายุมากว่าเธอหลายปีแล้วยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม "สวัสดีค่ะคุณส้ม"

ส้มเพียงพยักหน้ารับคำกล่าวทักทาย แล้วถามไถ่เข้าประเด็นทันทีเพราะไม่อยากเสียเวลาแม้แแต่นาทีเดียว "คุณลียามีอะไรคะถึงได้มาหาส้มถึงที่บ้าน"

"คุณส้มก็คงพอเดาออกนะคะว่าลีมาด้วยเรื่องอะไร งั้นลีจะไม่อ้อมค้อมแล้วกัน" เมษาเอ่ย แล้วเงียบไปนานนับนาที ก่อนจะเอ่ยต่อ "ลีขอร้องให้คุณส้มช่วยเลิกยุ่งกับพี่นายได้ไหมคะ"

"หึ!" 

สิ้นเสียงลียาส้มถึงกับเค้นหัวเราะในลำคอมองหน้าลียาที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยแววตาเรียบนิ่งมันไม่ผิดจากที่เธอคิดไว้เท่าไร 

แต่เพียงเสี้ยวนาทีใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ก่อนจะเอ่ยออกไปเพราะต้องการดูว่าลียาจะทำยังไงต่อหากเธอไม่ยอม 

"มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องเลิกยุ่งคะ ในเมื่อพี่นายก็ประกาศชัดเจนแล้วว่าเลือกฉัน"

"เพราะลีกับพี่นายได้เสียกันแล้วค่ะ" เมื่ออีกคนเหมือนไม่ยอมถอยง่าย ๆ เมษาจึงต้องจำใจยกเรื่องคืนนั้นขึ้นมาพูด แม้ในใจจะไม่อยากทำก็ตาม

คำตอบจากเมษาในคราบลียาทำเอาส้มถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมมองหน้าลียาอย่างไม่อยากจะเชื่อ 

ความสับสน และคำถามพลันผุดขึ้นในสมองว่าเรื่องที่ลียาพูดเป็นความจริงหรือเปล่า เธอไม่อยากจะเชื่อเท่าไร บางทีนี่อาจจะเป็นแผนทำให้เธอเลิกยุ่งกับเจ้านายก็ได้

"ถ้าไม่เชื่อลองดูนี่ก็ได้ค่ะ" เมษาพอจะเดาความคิดส้มออกจึงล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างออกมาเปิดรูปถ่ายที่สาริกาเป็นคนถ่ายแล้วส่งมาให้เธอยื่นไปให้ส้มดู

มันเป็นภาพที่เธอกับเจ้านายนอนเปลือยกายกอดกันบนเตียง "ลีกับพี่นายเมาแล้วพลาดมีอะไรกันเมื่อสองวันก่อนค่ะ" 

ภาพที่โชว์บนหน้าจอโทรศัพท์ของลียาทำเอาส้มชาวาบไปชั่วขณะ หัวใจกระตุกวูบอย่างห้ามไม่ได้แม้พยายามบอกตัวเองว่ามันอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด เหมือนกับเรื่องของแบงค์ที่สร้างภาพขึ้นมาเพื่อต้องการให้เธอเลิกยุ่งกับเจ้านาย 

ทว่าอีกใจก็อดลังเลไม่ได้เพราะเอาจริง ๆ สองวันที่ผ่านมาเจ้านายมีท่าทีแปลก ๆ ให้เห็นอยู่บ้าง สีหน้าคล้ายคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาไม่สดใสเหมือนทุกครั้งที่เจอกัน 

 "ลีขอร้องนะคะถือว่าเห็นแก่ลูกผู้หญิงด้วยกัน คุณส้มช่วยเลิกกับพี่นายได้ไหมคะ" เมษาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาหวิวพลางส่งสายตาอ้อนวอนส้มสุดฤทธิ์เพราะเรื่องนี้มันสำคัญกับเธอมากจริง ๆ 

หากไม่สามารถทำให้เจ้านายเลิกกับส้มได้ชีวิตเธอคงจบเฮเช่นกัน ขณะที่ในใจพร่ำขอโทษหญิงสาวซ้ำ ๆ ด้วยความรู้สึกผิด

เธอไม่ได้อยากทำแบบนี้สักนิดการทำลายความรักของคนอื่นไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ แต่สถานการณ์มันบังคับให้ต้องทำ

 "เราเป็นลูกผู้หญิงด้วยกันคุณก็ต้องเข้าใจความรู้สึกของฉันด้วยสิคะ การที่คุณมาบอกว่ามีอะไรกับแฟนฉันแล้วยังขอเขาไปหน้าตาเฉยแบบนี้ฉันควรรู้สึกยังไงดีคะ" 

ถึงคราวส้มย้อนถามลียาบ้างเธออยากรู้ว่าลียาจะตอบยังไงทั้งที่ในใจเริ่มเชื่อไปแล้วนิดหนึ่งว่ามันคือเรื่องจริงเพราะหากคิดดี ๆ ลียาต้องรู้แน่ ๆ ว่าเธอต้องไปถามเจ้านายจึงเป็นเหตุผลว่าลียาไม่น่าจะโกหก 

แต่ยังไงเธอคงต้องถามเจ้านายอีกทีเพื่อความแน่ใจ หากเป็นเรื่องจริงเห็นทีความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาคงต้องจบลง

"ฉันเข้าใจดีค่ะว่าคุณรู้สึกยังไง แต่ฉันไม่มีทางเลือกจริง ๆ พ่อแม่ของฉันรู้เรื่องนี้พวกท่านจึงบังคับให้พี่นายรับผิดชอบโดยการแต่งงาน คุณส้มช่วยเข้าใจลีหน่อยนะคะ" 

"หึ" ส้มยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อได้ฟังคำพูดของลียาเรื่องนี้มีพ่อแม่เข้ามาเกี่ยวอีกแล้วอย่างนั้นเหรอทำให้นึกถึงเรื่องของตัวขึ้นมาทันที

ช่างเหมือนกับเรื่องของเธอเสียจริง ยิ่งรู้แบบนี้ยิ่งทำให้เธอมั่นใจว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเจ้านายน่าจะยุ่งยากและมีปัญหาไม่รู้จบ 

เธอนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองนานนับนาที ก่อนจะเอ่ยตัดบทเพราะรู้สึกระอากับเรื่องนี้เต็มที "คุณมีธุระจะคุยกับฉันแค่นี้ใช่ไหมคะ พอดีฉันมีธุระต้องไปทำคงต้องขอตัวก่อน"

"ไม่มีแล้วค่ะ แต่ยังไงฝากคุณส้มช่วยเก็บเรื่องที่ลีขอร้องไปคิดด้วยนะคะ" 

เมษาจำต้องจบการสนทนาอย่างจำใจแต่ก็ไม่ลืมจะพูดย้ำให้ส้มทบทวนคำพูดของตัวเอง ว่าจบก็ลุกเดินออกไปด้วยหัวใจที่รู้สึกผิดเสียเต็มประดา

และก็ได้แต่หวังว่าส้มจะยอมเลิกรากับเจ้านายเธอจะได้หลุดพ้นจากเรื่องบ้า ๆ นี่เสียที