บทที่ 2 ไม่ต้องทอน - 100% -

“เมื่อกี้แก โทร.ไปหาตาเวฟหรือยายเฟิร์น”

เสียงของมารดาถามขึ้นทันทีที่หญิงสาวเปิดประตูกระจกเข้าไปในห้อง

“เปล่าสักหน่อย เฟิร์นคุยกับเพื่อนที่ทำงาน” เธอเดินไปนั่งบนโซฟายาวสำหรับให้แขกนอนเฝ้าคนป่วย

“วันนี้ตาเวฟจะมาเยี่ยมแม่รึเปล่า”

“ไม่มามั้ง เห็นบอกว่าติดงานนี่นา ทำไมแม่ต้องให้เวฟมาทุกวันด้วยเนี่ย ไม่เกรงใจเขาหรือไง วันหยุดทั้งทีเขาก็อยากพักผ่อนอยู่ห้องบ้าง”

“อีกหน่อยก็ต้องมาเป็นลูกเขยแม่อยู่แล้ว เขาก็ต้องมาคอยดูแลแม่สิ”

เฟิร์นถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย “ต้องให้เฟิร์นพูดอีกกี่ครั้งแม่ถึงจะเข้าใจเนี่ย เราเลิกกันแล้ว เฟิร์นไม่ได้เป็นแฟนกับเวฟแล้ว ทุกวันนี้คือเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แม่หยุดทำให้เขาลำบากใจได้ไหม แม่ไม่เห็นหน้าเวฟเวลาแม่พูดเรื่องเก่า ๆ บ้างหรือ ทุกอย่างมันจบไปแล้วแม่ และเวฟก็มีแฟนใหม่ไปแล้วด้วย”

“แล้วแกจะยอมหรือยายเฟิร์น ตาเวฟน่ะดีจะตาย คบกับแกมาตั้งสิบกว่าปีไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงมาให้กวนใจแกสักครั้ง แกจะยอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ ได้ยังไงกัน แม่ถามหน่อยเถอะว่า ถ้าแกพลาดจากตาเวฟไป แกจะหาผู้ชายดี ๆ อย่างนี้ได้ที่ไหนอีก หา! ไม่รู้ละ แม่ชอบตาเวฟ ถ้าแกคิดจะแต่งงานก็ต้องเป็นตาเวฟนี่แหละเหมาะสมที่สุดแล้ว ญาติผู้ใหญ่ทั้งสองบ้านก็รู้จักกันดี แม่กับคุณชม แม่ของตาเวฟก็สนิทสนมกัน แกยังมาบอกแม่อีกหรือว่าเลิกกันแล้ว”

“ก็เลิกกันแล้วจริง ๆ นี่ เลิกกันตั้งแต่ปีที่แล้วเลยด้วย เฟิร์นจะโกหกแม่ไปทำไม”

“ถ้าเลิกกันจริงแล้วทำไมตาเวฟยังมาเยี่ยมแม่เกือบทุกวันล่ะ นั่นก็เพราะเขาอยากเห็นหน้าแก เขายังรักแกอยู่”

เฟิร์นได้แต่กลอกตามองเพดาน “โอ๊ย...พอเถอะแม่ ถ้าแม่ไม่ โทร.ตามให้เวฟมาหา แม่คิดว่าเขาจะมาไหม แม่เลิกมโนได้แล้ว เรื่องเฟิร์นกับเวฟมันเป็นไปไม่ได้แล้วแม่”

“แต่แกก็ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม แม่รู้นะ แกเป็นลูกสาวแม่มากี่ปี ทำไมแม่จะมองไม่ออก”

“แม่ฟังเฟิร์นนะ เราไม่ได้คบกันแบบแฟนอีกแล้ว ตอนนี้เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น แม่จำได้ไหมตอนที่แม่จับมือเวฟให้วางลงบนมือเฟิร์นวันก่อน เวฟเกร็งมือแทบแย่ เกร็งจนดูไม่เป็นธรรมชาติขนาดนั้นนั่นก็เพราะเขาไม่อยากแตะตัวเฟิร์น เวฟเป็นคนโกหกไม่เก่ง เขารู้สึกยังไงก็แสดงออกมาทางสีหน้าท่าทางหมดนั่นแหละ เราสองคนไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันอีกแล้วแม่ และที่เวฟมาเยี่ยมแม่ก็เพราะเวฟเคารพแม่เหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งแค่นั้นเอง”

“ยายเฟิร์น...แกไม่เสียดายเวลาหรือไง แกสองคนคบกันมานานขนาดนั้น ไม่เหลือเยื่อใยให้กันบ้างเลยหรือ”

เฟิร์นถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ในฐานะแฟนคงไม่เหลือแล้วแม่ แต่ถ้าในฐานะเพื่อนน่ะยังมีอยู่”

หญิงสาวลุกขึ้นยืนพร้อมกับคว้ากระเป๋ามาสะพาย

“แม่จะเอาอะไรไหม เฟิร์นจะลงไปซื้อของที่เซเว่น”

เมื่อเห็นมารดาส่ายหน้าให้แทนคำตอบ เธอจึงเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย

เฟิร์นเดินมาที่ม้านั่งใกล้กับลิฟต์ หญิงสาวทรุดตัวนั่งพลางทอดสายตามองวิวด้านนอกตึกผู้ป่วยใน สมองครุ่นคิดถึงคำพูดที่มารดาพร่ำกรอกหูตนเมื่อครู่แล้วได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

คบกันมาสิบกว่าปีแล้วอย่างไร ถ้าความรักมันจืดจางลงก็ต้องแยกย้ายต่างคนต่างไปอยู่ดี ชยาวุธหมดรักเธอไปนานแล้วตั้งแต่ย่างเข้าปีที่แปด เธอเองก็เช่นกัน อาจเพราะความห่าง และต่างคนต่างต้องทำงานของตนจึงทำให้ช่องว่างระหว่างกันยิ่งมากขึ้น ทั้งที่อยู่กรุงเทพฯ เหมือนกัน แต่กลับเจอกันแค่เดือนละครั้ง แต่ละครั้งแทบไม่มีเรื่องคุยกันมากนัก เรื่องเซ็กซ์ยิ่งแล้วใหญ่ เธอกับเขาไม่มีอะไรกันมาเกือบสี่ปีได้แล้วกระมัง

แต่เพราะความเกรงใจในกันและกัน เรื่องจึงคาราคาซังไม่ยอมจบ จนกระทั่งปีที่แล้วหลังจากที่ไม่ได้โทรศัพท์คุยกันมาเกือบเดือน จู่ ๆ ชยาวุธก็นัดเธอออกไปคุยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างกัน ในที่สุดก็ตกลงยุติความสัมพันธ์แบบคนรัก และกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อครั้งเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง

‘เราแอบชอบรุ่นน้องในที่ทำงานน่ะ ก็เลยมาคุยกับเฟิร์นให้เคลียร์ก่อน’

‘งั้นหรือ ก็ดีสิ เฟิร์นก็ว่าจะคุยเรื่องนี้กับเวฟหลายครั้งแล้ว แต่ไม่กล้าสักที เวฟมาพูดก่อนอย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย’

เป็นการบอกเลิกที่ง่ายดายที่สุด แต่ก็โล่งใจที่สุดเช่นกัน ทั้งยังเป็นการบอกเลิกที่ไม่มีใครคนใดคนหนึ่งต้องเจ็บปวดอีกด้วย

ทว่าวันที่มารดาของเธอล้มลงเพราะอาการโรคหัวใจกำเริบ เธอแทบทำอะไรไม่ถูก ขณะนั่งรอมารดาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน สิ่งแรกที่นึกถึงคือโทรศัพท์หาชยาวุธ และร้องไห้กับเขา เมื่อชายหนุ่มมาถึงโรงพยาบาล เธอโผเข้ากอดเขาทันทีราวกับต้องการหาที่พึ่ง นับเป็นกอดแรกในรอบสี่ปีกว่านี้เลยก็ว่าได้

เธออยู่กับมารดาแค่สองคนไม่มีพี่น้อง ญาติสนิทส่วนใหญ่ก็อยู่ไกล ดังนั้นชยาวุธจึงนั่งอยู่เป็นเพื่อนเธอหน้าห้องฉุกเฉินทั้งคืน และคอยช่วยเป็นธุระเรื่องโรงพยาบาลให้ เพราะเธอเป็นห่วงมารดาจนไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลย

ยอมรับว่าตลอดหลายวันมานี้เธออดคิดถึงอดีตที่มีร่วมกันไม่ได้ ยิ่งเขาทำดีกับเธอ เธอก็ยิ่งคิดถึงวันเก่า ๆ แต่พอเห็นสายตา และการกระทำบางอย่างที่ฝืนใจของเขา ก็ยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าเรื่องระหว่างเราเป็นอดีตไปแล้วจริง ๆ

ช่วงนี้คงต้องห้ามชยาวุธไม่ให้มาเยี่ยมมารดาของเธอแล้วกระมัง เพราะเขามาทีไร ท่านมักจะหาเรื่องเป่าถ่านไฟเก่าให้ลุกโชนขึ้นมาทุกที เธอสงสารเขา จะปฏิเสธไปตามตรงก็ไม่ได้เพราะเป็นห่วงอาการของท่าน ได้แต่ทำหน้าจืดเจื่อนกับรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนเต็มทน

“เฮ้อ...เวฟเอ๊ย โดนแม่เราเล่นงานซะแล้ว”

เฟิร์นลุกขึ้นยืนรอลิฟต์เพื่อลงไปซื้อของข้างล่าง โดยไม่รู้เลยว่ามารดาของตนกำลังใช้โทรศัพท์ โทร.ออกไปหาชยาวุธ เพราะต้องการให้ชายหนุ่มมาเยี่ยมตนที่โรงพยาบาล

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ชยาวุธจึงหยิบกระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือถือกับกุญแจรถมาใส่กระเป๋ากางเกงแล้วออกจากห้องพัก เขาอยาก โทร.ไปหาภัทรมัย แต่เพราะหญิงสาวบล็อกเบอร์และไอดีไลน์ของเขาไว้เพื่อตัดขาดการติดต่อทุกทาง ดังนั้นเขาจึงต้องไปหาเธอถึงคอนโดมิเนียมเสียเอง

ชายหนุ่มยิ้มกริ่มขณะเข้ามานั่งในรถ คิดในใจว่าจะซื้ออะไรไปง้อเธอดี ทว่ายังไม่ทันที่จะเคลื่อนรถออกจากซอง โทรศัพท์ของเขาก็แผดเสียงดังขึ้น ครั้นพอหยิบมาดูชื่อคน โทร.ก็เห็นว่าเป็นมารดาของเฟิร์น เขาทำท่าจะกดรับ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่รับสาย และปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งปลายสายถอดใจวางหูไปเอง

...หรือเราจะกลับมาคบกันเหมือนเดิมดี...

แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวที่เฟิร์นพูดออกมา ทำให้เขาได้รู้ว่าเยื่อใยหนึ่งเดียวที่เขามีให้เธอนั้นเป็นไปในลักษณะเพื่อนสนิท หรือญาติใกล้ชิดมากกว่าการเป็นคนรัก แม้เขาจะไม่รู้สึกอะไรตอนที่ได้ยิน แต่ลึก ๆ แล้วเขารู้ตัวเองดีว่าใจเขากำลังปฏิเสธคำชวนทีเล่นทีจริงนี้อยู่

และสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารู้ใจตัวเอง คือตอนที่มารดาของเฟิร์นจับมือของเขาไปวางบนมือของเฟิร์น แล้วบอกให้รักและดูแลกันดี ๆ ตอนนั้นร่างกายของเขาปฏิเสธไปตามสัญชาตญาณ เขาไม่กล้า และไม่ปรารถนาจะสัมผัสอดีตคนรัก เพราะรู้สึกว่าเธอคือคนอื่นไปแล้ว ผิดกับภัทรมัยที่เขาอยากกอด และอยากนัวเนียกับเธอตลอดเวลา

เขาคงต้องห่างออกมาจากเฟิร์นและมารดาของเธอ ในเมื่อเรื่องของเขากับเธอกลายเป็นอดีต ก็ไม่ควรกลับไปใกล้ชิดกันอีก เฟิร์นเองก็คงคิดเหมือนเขา แต่มารดาของเธอกลับพยายามโน้มน้าวให้เขากับบุตรสาวของตนกลับไปเป็นเหมือนเดิมทั้งคำพูดและการกระทำ

ส่วนภัทรมัย เขาคงต้องตามง้อตามจีบเธอใหม่ เขาจะง้อจนกว่าเธอจะยอมให้อภัย และกลับมาคบกับเขาอีกครั้ง