บทที่ 3 ตราบาปติดตัว - 20% -

มารดาของเฟิร์นยังคงโทรศัพท์หาชยาวุธอย่างไม่ลดละความพยายาม ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดรำคาญด้วยการรับสาย

“ครับ คุณแม่”

“ตาเวฟ วันนี้ไม่มาหรือลูก”

“ผมติดธุระสำคัญครับ ช่วงนี้ผมค่อนข้างยุ่ง” ธุระสำคัญที่เขาพูดถึงคือการตามง้อภัทรมัย

“แหม ยุ่งแค่ไหนก็น่าจะแวะมาหาแม่บ้าง หรือไม่ก็แวะมากินข้าวกับยายเฟิร์นสักมื้อก็ยังดี เป็นแฟนกันมันต้องใส่ใจกันนะลูกนะ ไปทำตัวห่างเหินกันเหมือนตอนนั้นมันไม่ดีหรอก แม่นี่ใจไม่ดีเลย”

ชยาวุธลอบถอนหายใจ เขาคิดว่าเรื่องนี้อดีตคนรักน่าจะคุยกับมารดาของตนบ้างแล้ว แต่ท่านคงไม่เชื่อ เพราะฉะนั้นเขาคงต้องเอ่ยปากออกไปด้วยตนเองเสียแล้ว

“คุณแม่ครับ ผมไม่ได้คบกับเฟิร์นแล้ว ความจริงเราเลิกกันตั้งแต่ปีที่แล้วครับคุณแม่”

ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจจนเขาคิดว่าสายหลุดไปแล้ว กำลังคิดจะเรียกอีกฝ่าย แต่ทางนั้นก็เอ่ยปากพูดขึ้นก่อน

“อะไรกันพวกเธอนี่ หมายความว่ายังไงที่ว่าเลิกกัน แล้วยายเฟิร์นลูกสาวแม่ล่ะจะทำยังไง”

“ผมคุยและตกลงกับเฟิร์นเรียบร้อยแล้วครับคุณแม่ เราเลิกกันด้วยดีไม่ได้มีปัญหากันอะไรหรอกครับ ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันเท่านั้น ผม...” เขายังพูดไม่จบ อีกฝ่ายก็โพล่งขึ้นเสียก่อน

“เธอจะทิ้งยายเฟิร์นหรือตาเวฟ แม่ไม่ยอมหรอกนะ!”

ชยาวุธพยายามระงับอารมณ์ของตนที่ตอนนี้เริ่มคุกรุ่นขึ้นมาอย่างเต็มที่ แม้เขาจะเป็นคนที่มีความอดทนสูง แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถทนได้ทุกสถานการณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่ไม่มีเหตุผล

“ผมไม่ได้ทิ้งเฟิร์นครับ มันเป็นการตกลงกันด้วยดีทั้งสองฝ่าย และเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผมกับเฟิร์น เราคุยจบไปตั้งแต่ปีที่แล้ว และทุกวันนี้ผมก็มีแฟนใหม่มาได้เกินครึ่งปีแล้วด้วย เฟิร์นเขาก็รับรู้เรื่องนี้มาตลอด เพราะเราเป็นเพื่อนสนิทกัน”

“อะไรนะ! เธอมีแฟนใหม่ทั้งที่ลูกสาวฉันไม่มีใครเนี่ยนะ จะทำกันเกินไปแล้วนะตาเวฟ ยายเฟิร์นน่ะมันยังรักแกอยู่แท้ ๆ ฉันเป็นแม่มันทำไมฉันจะไม่รู้ แกทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าแกจะกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ อุตส่าห์หลงชื่นชมว่าแกเป็นคนดี ถึงได้อยากให้ยายเฟิร์นลงเอยกับแก...”

ชยาวุธไม่อยากฟังให้ตัวเองยิ่งหงุดหงิดอารมณ์เสีย จึงเอาบลูทูธออกจากหูแล้วขับรถไปยังคอนโดมิเนียมของภัทรมัย ครั้นพอรถติดสัญญาณไฟแดงเขาจึงลองดูหน้าจอ เห็นว่ามารดาของเฟิร์นวางสายไปแล้วจึงเสียบบลูทูธไว้ที่หูตามเดิม

“แม่กูแท้ ๆ ยังไม่บ่นเท่านี้เลย เฮ้อ...”

ถ้าเขาไป อีกฝ่ายก็คงเป่าหู และขุดคุ้ยเรื่องในอดีตสมัยที่เขายังคบหากับเฟิร์นเอามาพูดไม่หยุดแน่ เขาเคยไขว้เขวโลเลจากภัทรมัยเพราะดันไปคิดตามท่าน แต่พอรู้ตัวว่าไม่ใช่เขาจึงไม่อยากทำพลาดอีก

ชายหนุ่มแวะร้านเบเกอรีร้านโปรดของภัทรมัยเพื่อซื้อเค้กกับขนมที่หญิงสาวชอบมาถุงใหญ่ เธอชอบกินรสชาติไหนบ้างเขาจำได้ทั้งหมด เพราะภัทรมัยเป็นคนที่ชอบกินอะไรมักจะสั่งแต่อย่างนั้น ไม่ค่อยยอมเปลี่ยนไปกินอย่างอื่น นิสัยนี้ของเธอเหมือนกันกับเขาไม่ผิดเพี้ยน

ไม่นานนักชยาวุธก็มาถึงคอนโดมิเนียมของภัทรมัย เขาลงจากรถเอสยูวีพร้อมขนมถุงใหญ่พลางเดินฮัมเพลงไปยืนรอลิฟต์อย่างอารมณ์ดี เมื่อเขาเข้าไปในลิฟต์ และประตูลิฟต์ปิดลง ลิฟต์อีกตัวที่อยู่ข้างกันพลันเปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งของวริศเดินออกมาในชุดทำงาน เพราะได้เวลาที่อีกฝ่ายต้องไปทำงานที่คลินิกจิตเวช

ชยาวุธยืนอยู่หน้าห้องของหญิงสาว หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นถุงอาหารห้อยอยู่ที่ลูกบิดประตู เขากดออดเรียกหลายครั้งแต่ไม่มีคนมาเปิดจึงลองเอาหูแนบประตูเพื่อฟังเสียงด้านใน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครอยู่ในห้อง สุดท้ายเขาจึงห้อยถุงขนมไว้ที่ลูกบิดบ้าง เพราะไม่รู้ว่าภัทรมัยจะกลับเข้ามากี่โมง

“ไปไหนนะแก้ม โทรศัพท์ก็ โทร.ไม่ได้อีก” ถ้าเธอยังบล็อกเบอร์ของเขาไว้ต่อไป เห็นทีคงต้องเปิดเบอร์ใหม่เอาไว้ โทร.ง้อเธอเสียแล้ว

สุดท้ายชยาวุธต้องเดินคอตกกลับห้องพักของตนเองไป ได้แต่หวังว่าเมื่อภัทรมัยกลับมาถึงแล้วเห็นถุงขนมที่เขาซื้อมาให้ เธอจะจำได้ และรู้ว่าเขามาหาเธอที่นี่

เมื่อกลับถึงห้องของตนเอง ชายหนุ่มจัดการปิดเสียงโทรศัพท์มือถือแล้ววางเอาไว้ในห้องนอนเพื่อทำงาน เพราะทุกครั้งที่เขานั่งร่างสตอรีบอร์ด จะต้องใช้ความเงียบและสมาธิอย่างมาก

เขาจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้าจนแทบลืมเวลา จึงไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของเขามีสายเรียกเข้าจากอดีตคนรักเก่าไม่ต่ำกว่ายี่สิบสายแล้ว!

ภัทรมัยกลับถึงคอนโดมิเนียมในช่วงเย็นเพื่อมาเปลี่ยนชุด และเตรียมชุดสำหรับนอนเฝ้ามารดาที่โรงพยาบาลคืนนี้ หญิงสาวเห็นถุงขนมและของกินห้อยไว้หน้าประตูก็ไม่รู้สึกแปลกใจเท่าไรนัก เพราะคิดว่าวริศเป็นคนนำมาห้อยไว้ ทว่าพอเห็นโลโก้บนถุง และชนิดของขนม เธอก็ต้องเบิกตากว้างพร้อมกับหัวใจเต้นรัวขึ้นมาทันที เพราะขนมร้านนี้มีแต่ชยาวุธเท่านั้นที่รู้ว่าเธอชอบกินอะไร

“พี่เวฟมาที่นี่หรือ”

เธอห้ามไม่ให้ตัวเองยิ้มไม่ได้จึงทำทีเป็นกระแอมเบา ๆ แล้วเปิดประตูเข้าห้องไปโดยหยิบทั้งสองถุงนั้นเข้ามาด้วย ส่วนก๋วยเตี๋ยวหลอดนั้นคงเป็นของวริศที่ซื้อมาฝากเป็นแน่

หลังจากกินก๋วยเตี๋ยวหลอดหมด ภัทรมัยก็นำขนมเค้กเรดเวลเวตที่ชยาวุธซื้อให้ออกจากตู้เย็นมากิน เธอกินไปก็นึกหน้าคนให้ไป ป่านนี้ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขาติดต่อเธอไม่ได้เพราะเธอบล็อกไว้หมดทุกทาง อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำอย่างไร

ทันใดนั้นภัทรมัยก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เธอถ่ายรูปเค้กที่ยังไม่ได้กินแล้วอัปขึ้นโซเชียลโดยใส่แค็ปชันว่า

...ฉลองที่เป็นโสดมาครบ 1 อาทิตย์แล้ว...

หลังจากนั้นก็มีคอมเมนต์ทักมาถามกันมากมายว่าทำไมถึงโสด เลิกกับแฟนแล้วหรือ และสารพัดคำถามที่แต่ละคนอยากรู้ ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนในออฟฟิศ เธอจึงตอบไปสั้น ๆ แค่ว่า

“เลิกแล้วจ้า ตอนนี้โสดแบบสวย ๆ”

ขณะที่เธอกำลังไถหน้าฟีดเฟซบุ๊กอยู่นั้น ระบบก็มีการแจ้งเตือนว่ามีคนเข้ามาคอมเมนต์สเตตัสเมื่อครู่ เธอจึงลองเข้าไปอ่านดู จึงเห็นว่าเป็นทนายหนุ่มที่ชื่อปราบต์ ผู้ซึ่งมารดาบอกว่าเขามาถามหาเธอบ่อย ๆ

“ผมจีบได้ไหม ช่วยรับผมไว้พิจารณาสักคนได้รึเปล่าครับ”

ภัทรมัยได้แต่ยิ้มแห้งเพราะไม่รู้จะตอบเขาไปอย่างไรดี ผู้ชายคนนี้จะว่าไปแล้วก็นับว่ามีดีไม่น้อย หากแต่รูปร่างหน้าตา และบุคลิกของเขาคล้ายวริศมากเกินไป แม้ปราบต์จะไม่หล่อเหลาเท่าวริศก็ตาม ดังนั้นเธอจึงมองเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งมาตลอด ไม่เคยคิดเกินเลยกับเขาเหมือนที่เธอคิดกับวริศ

ครั้นพอได้อ่านคอมเมนต์ถัดไป ภัทรมัยก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย เพราะคนคนนั้นคอมเมนต์ไว้ว่า

“กินเค้กให้อร่อยนะ ใส่ยาเสน่ห์เอาไว้ และบอกแล้วไงว่าไม่เลิก เดี๋ยวจะเริ่มจีบใหม่ เตรียมตัวตั้งรับไว้ให้ดีเถอะ”