บทที่ 21 คืนชีวิต - 40% -

“แม่สอนผมอยู่เรื่อยนั่นแหละครับว่าให้กตัญญูกับคนเป็นพ่อ แม้ว่าคนคนนั้นจะทำเรื่องเลว ๆ กับแม่ไว้แค่ไหน แต่ผมมันลูกไม่รักดี แม่สอนเท่าไรก็ไม่จำเพราะในหัวเนี่ย...” ปราบต์เคาะที่ขมับของตนเองแล้วพูดต่อ

“มันเอาแต่จำว่าคนบางคนมันก็ไม่ควรเรียกว่าพ่อหรอก ไอ้คำนี้เนี่ยไม่ใช่ว่าแค่ทำให้เด็กคนหนึ่งเกิดมาแล้วก็จะเรียกตัวเองว่าพ่อได้นะครับเสี่ย มันต้องดูพฤติกรรมของคนคนนั้นด้วยว่าเหมาะกับคำนี้รึเปล่า”

“แต่กูเลี้ยงดูมึงมาเป็นสิบปี หมดเงินกับมึงไปตั้งเท่าไร บ้าน รถกูก็ซื้อให้ มึงจะเปิดบริษัทกูก็ให้เงินไปเปิด แล้วมึงทำกับกูอย่างนี้หรือไอ้ปราบต์” เสี่ยกวงหน้าแดงก่ำจนถึงลำคอด้วยความโกรธสุดขีด

ปราบต์หัวเราะเสียงดังพลางเดินไปยืนพิงสะโพกที่โซฟาตัวยาว มือทั้งสองข้างเอาออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเท้าไว้กับพนักโซฟา พูดว่า

“อย่าใช้คำว่าเลี้ยงดูเลยครับเสี่ย เรียกว่าค่าจ้างหรือค่าตอบแทนจะดีกว่ามั้ง เพราะสิบปีมานี้ผมทำประโยชน์ให้เสี่ยไปตั้งเท่าไร เสี่ยได้เงินได้ทุกสิ่งทุกอย่างจากการวางแผนของผมไปไม่รู้กี่สิบล้าน เศษเงินที่เสี่ยเจียดให้ผมมานั่นน่ะ