LOGINShare
บทที่ 1054
Related chapters
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1055
เฟิ่งจิ่วเหยียนมองสีหน้าของเลี่ยอู๋ซินด้วยท่าทางเย็นชาอย่างยิ่ง“ไหนบอกว่าต่างคนต่างสืบไม่ใช่หรือ”เลี่ยอู๋ซินเข้ามาในห้องอีกครั้งแล้วยิ้มสดใส“ก่อนหน้านี้ล้อเล่นน่ะ น้องจิ่วเหยียนเป็นคนใจกว้าง จะต้องไม่มาทะเลาะกับคนอย่างข้าเป็นแน่”เฟิ่งจิ่วเหยียนถามอย่างตรงไปตรงมา“เจ้ามีวิธีอะไรก็ว่ามา”เลี่ยอู๋ซินจริงจังขึ้นทันที แล้วชี้นางกับตัวเอง“พวกเราสองคนเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน แต่พบกันช้าไป...”สีหน้าเซียวอวี้เริ่มน่าเกลียด“เพื่อนสมัยเด็ก?”เลี่ยอู๋ซินพยักหน้า : “ใช่ เพื่อข้าที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก ฮองเฮาทรงทิ้งฝ่าบาท ด้วยความเสียใจ ฝ่าบาทจึงเสด็จกลับวัง ละครนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”เซียวอวี้ : อยากตายสินะ!เฟิ่งจิ่วเหยียนก้มลงไตร่ตรอง : “ข้าคิดว่า...ก็ไม่ยังไง”สีหน้านางจริงจัง“ถ้าต้องไปถึงจุดนั้นจริง ข้ายอมเลือกตงฟางซื่อยังดีกว่า”ตงฟางซื่อ : ?เลือกเขาก็เลือกเขาสิ ทำไม่ต้องมี “ยังดีกว่า”?เฟิ่งจิ่วเหยียนลุกขึ้น น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว“คนพวกนั้นไม่ใช่คนโง่ ไม่ได้หลอกง่าย ๆ”อีกทั้งนางก็ไม่อยากให้เซียวอวี้เข้าใจผิดเดิมเขาก็เป็นคนใจแคบอยู่แล้วต่อให้รู้ว่าเป็นการแสดง เขาก็ไม่ยอม
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1056
ภายในพระราชวังแคว้นซีหนี่ว์ ทหารรักษาพระองค์ได้เปลี่ยนเป็นคนของหูย่วนเอ๋อร์แล้วนางเป็นคนสนิทของอดีตประมุข ยามนี้ยังเป็นหนึ่งในผู้สำเร็จราชการด้วยหลายวันมานี้นางเฝ้าอยู่ในวังด้วยตนเอง ทุกครั้งที่เห็นตำหนักบรรทมอันว่างเปล่าของฝ่าบาท นางก็รู้สึกไม่สบายใจวันนี้ในที่สุดประมุขพระองค์ใหม่ก็มาถึงอย่างปลอดภัยที่ประตูวัง หูย่วนเอ๋อร์นำทหารรักษาพระองค์มาต้อนรับท่านประมุข นายหญิงเฟิ่งกับโอวหยางเหลียนยืนอยู่ด้านข้างหลังจากรถม้าหยุดลง ซ่งหลีก็ลงมาก่อน จากนั้นก็เปิดม่านรถแล้วพยุงเวยเฉียงลงจากรถม้าหลังจากหูย่วนเอ๋อร์เห็นนาง ใบหน้าก็เผยความประหลาดใจถึงแม้จะรู้ก่อนแล้วว่าเฟิ่งเวยเฉียงกับเฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน ทว่ามองแว่บแรกนี่เหมือนกันมากเกินไปแล้วที่จริงเฟิ่งเวยเฉียงพยายามมากแล้วเพื่อที่จะปลอมตัวเป็นพี่หญิง นางพยายามเลียนแบบท่าทาง คำพูดและการกระทำของพี่หญิงมาตลอดทางหวังว่าจะไม่ปล่อยไก่ต่อหน้าคนนอก“กระหม่อมขอต้อนรับท่านประมุข!” หูย่วนเอ๋อร์ถวายคำนับทันทีเฟิ่งเวยเฉียงรีบพูด : “ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถิด”พี่หญิงเคยอธิบายสถานการณ์ส่วนใหญ่ภายในแคว้นซีหนี่ว์ให้นางฟังแล้ว
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1057
คนที่ถูกจับโดนถอดคาง ป้องกันไม่ให้เขากินยาพิษหรือกัดลิ้นตายองครักษ์มัดแขนสองข้างของเขา แตะเข้าที่ข้อพับของเขา ให้เขาคุกเข่าบนพื้นหน้าของเขามีแผลพาดยาวครึ่งหน้าจากดาบหนึ่งแผล เลือดยังไหลอยู่ ดวงตาเย็นยะเยือกจ้องพื้นเขม็ง ราวกับหุ่นไม้ที่ไร้ความรู้สึกแววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเคร่งขรึมคนแบบนี้ ส่วนมากจะเป็นหน่วยกล้าตาย หากใช้วิธีปกติสอบปากคำจะไม่ได้อะไรขณะที่นางกำลังคิดว่าควรจะทำอย่างไร เลี่ยอู๋ซินพลันกระโดดลงมาจากขื่อตาของเขาสะลึมสะลือราวกับเพิ่งตื่น หาวขณะที่พูด“ให้ข้าสอบปากคำเขาเถอะ”เฟิ่งจิ่วเหยียนมองไปทางเลี่ยอู๋ซิน “เจ้าน่ะหรือ?”เลี่ยอู๋ซินก้มลงไปจับคางของนักฆ่าผู้นั้นขึ้น ระหว่างรักษาระดับสายตาให้อยู่ในระดับเดียวกัน แล้วถามเฟิ่งจิ่วเหยียนกลับ“ทำไม ไม่เชื่อข้าเหรอ?”“ไม่เชื่อ” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดตรงไปตรงมาเลี่ยอู๋ซินร้องเฮอะทีหนึ่ง ปล่อยคางนักฆ่า แล้วหันมามองเฟิ่งจิ่วเหยียน เขาเลิกคิ้ว“พูดตรงเช่นนี้เลย? ยังไงก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กกันนะ ทำร้ายจิตใจข้าจริง ๆ”เซียวอวี้ขมวดคิ้วเลี่ยอู๋ซินผู้นี้ บางครั้งก็เหมือนพวกไร้ยางอายจริงตอนนั้นเหตุใดเมิ่งฉวีถึงคิดจะแนะนำเข
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1058
หลังจากพวกเฟิ่งจิ่วเหยียนออกไป เลี่ยอู๋ซินก็เอาวิธีต่าง ๆ ออกมาใช้ไม่ขาดสายมากจนทำให้ตงฟางซื่อที่มีความรู้ที่กว้างขวางยังต้องเบิกตากว้าง และอยากเอาอาหารรสเลิศที่กินไปตอนเย็นอาเจียนออกมาให้หมด...เขาหันกลับมามองเฉินจี๋ก็เห็นเฉินจี๋สีหน้าเรียบเฉย ไม่เปลี่ยนสีหน้าสมแล้วที่เป็นราชองครักษ์ข้างกายฝ่าบาท ช่างใจเย็นเสียจริงตอนที่ตงฟางซื่อกำลังคิดเช่นนี้ เฉินจี๋ก็พลันหันศีรษะไปด้านข้าง“แหวะ——”ตงฟางซื่อ : ที่แท้ราชองครักษ์ก็เป็นคนธรรมดาเช่นกันจากนั้นเขาก็รีบเดินไปที่มุมกำแพงหนึ่ง อ้าปากอาเจียนไม่หยุดเฟิ่งจิ่วเหยียนที่อยู่ห้องข้าง ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องอย่างทรมานผสมกับเสียงอาเจียนด้วยนางขมวดคิ้วนี่ใครอาเจียนกัน?หลังผ่านไปครึ่งชั่วยามเสียงห้องด้านข้างก็เบาลงเฉินจี๋มาเคาะประตู“ฝ่าบาท สอบปากคำได้ความแล้วพ่ะย่ะค่ะ”พอเปิดประตูกลับพบว่าเฉินจี๋มีสีหน้าซีดขาวราวกระดาษ แม้แต่ริมฝีปากก็ซีดด้วยอู๋ไป๋สงสัยยิ่ง ข้างห้องเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทว่าพวกเขาเข้าไปไม่ได้หลังจากเลี่ยอู๋ซินเดินออกมาก็ปิดประตูลง ไม่ให้พวกเขาเห็นแม้แต่น้อย“นี่ทำเพื่อพวกเจ้านะ ไม่งั้นอีกหน่อยพวกเจ้าจะกินข้า
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1059
ก่อนหน้านี้ในหมู่บ้านจู๋ซาน แม้แต่ประชาชนทั่วไปยังวาดภาพเหมือนของฮ่องเต้ได้ เท่านี้ก็พอจะรู้แล้วว่าเรื่องที่ฮ่องเต้ใส่ชุดสามัญชนออกตรวจ เป็นที่รู้กันโดยถ้วนหน้าเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนในเจียงโจวจำได้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงสร้างรอยแผลเป็นปลอมบนหน้าของเซียวอวี้ ดูน่าสยดสยองอย่างมาก มองอย่างไรก็มองไม่ออกว่าเป็นเขานางเองก็ใส่หน้ากากเช่นกัน หน้ากากนั้นปกปิดใบหน้าของนางครึ่งหนึ่ง ไม่ทำให้จำได้ง่ายแน่นอนทว่า ณ บริเวณประตูเมือง มีนายท่านเฟิ่งผู้มีดวงตาหลักแหลมอย่างแรก นั่นคือลูกสาวแท้ ๆ ของตัวเองอย่างที่สอง เขารู้ข่าวที่ฝ่าบาทแต่งตัวเป็นสามัญชนออกตรวจตั้งนานแล้ว ช่วงนี้จึงให้ทานแจกข้าวต้มผู้ประสบภัยทุกวัน เพื่อรอคอยฝ่าบาท เขาเตรียมการณ์เพื่อสิ่งนี้ไว้ตั้งแต่แรก ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองคนต่างถิ่นเหล่านั้นที่เข้ามาในเมืองดังนั้น ทันทีที่เฟิ่งจิ่วเหยียนกับเซียวอวี้ปรากฏตัว เขาก็รู้สึกคุ้นตาทว่าเขาไม่ได้รีบเข้าไปทำความเคารพแสดงละครก็ต้องแสดงให้ถึงที่สุด เขายังรอถูกโยกย้ายกลับไปที่เมืองหลวง!เมื่อเซียวอวี้เห็นพฤติกรรมของนายท่านเฟิ่ง เขาก็พูดกับเฟิ่งจิ่วเหยียนเสียงเบา “พ่อของเจ้าเหมือนจะเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1060
เฟิ่งจิ่วเหยียนหันมา มองมายังบิดาของตัวเอง“เจตนาของท่าน ข้าจะไปบอกท่านแม่ให้“แต่ว่า อย่าคาดหวังมากนักเลย เพราะถึงอย่างไรท่านก็ทำความผิดเอาไว้…”“ข้ารู้!” ดวงตาของนายท่านเฟิ่งทอประกายเขาพยักหน้าอย่างตื่นเต้น“ข้ารู้ว่าในตอนนั้นข้าทำผิดไว้มากมาย ข้าทำตัวเองทั้งนั้น!“ตราบใดที่แม่ของเจ้ายอมอภัยให้ข้า ในอนาคตข้าจะทำดีต่อนางแน่นอน”เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้ว “การทำดีกับภรรยาตัวเอง เป็นเรื่องควรค่าแก่การโอ้อวดหรือให้คำมั่นสัญญาด้วยหรือ?”สตรีช่วยสามีอบรมสั่งสอนบุตร และคอยปรนนิบัติดูแลสามีส่วนบุรุษ แค่พูดว่า “จะทำดีต่อเจ้า” เพียงประโยคเดียว ก็สามารถทำให้ผู้หญิงซาบซึ้งได้แล้วหรือ?คำพูดปากเปล่าเช่นนี้ นางไม่รู้เลยว่า ควรไปบอกท่านแม่ดีหรือไม่“ท่านควรพูดว่า ท่านสำนึกผิดแล้ว และขาดนางไม่ได้…”นายท่านเฟิ่งฟังมาถึงตรงนี้ จิตใจที่รักศักดิ์ศรีพลันจุดติดประกายไฟเขาตีหน้าเข้มโต้แย้งกลับไป“เป็นสามีภรรยากันมาเนิ่นนาน ยังจะต้องพูดอะไรหวานซึ้งเช่นนั้นอีกหรือ? “เอาเป็นว่าแค่แม่เจ้ารู้ว่าข้าไปทบทวนมาแล้ว ก็ต้องกลับมาแน่นอน“อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าข้าขาดนางไม่ได้ อย่างที่เจ้าคิด วันนี้ยังมีหลา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1061
บ้านพักตระกูลเจียงหลังนี้ ที่เจียงหลินซื้อมาในตอนนั้น ก็เพื่อเอาไว้ต้อนรับมิตรสหายในยุทธภพ ห้องหับจึงมีอยู่เพียงพอพวกเฟิ่งจิ่วเหยียนเลือกห้องกันเอง พักผ่อนเพื่อรวบรวมพละกำลังเซียวอวี้กับเฟิ่งจิ่วเหยียนนอนด้วยกัน เมื่อเข้ามาในห้อง เขาก็ปิดประตูถามว่า“เจ้าจะไปสำนักเสวียนเจินทำไม?”เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดกึ่งหยอกล้อ“ไปหา ‘คนรักเก่า’ เพื่อรำลึกความหลัง”เซียวอวี้รู้ว่านางไม่ได้พูดจริง จึงยิ้มออกมาเขายื่นแขนออกไปกอดเฟิ่งจิ่วเหยียนเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน เอาหน้าแนบชิดกับหน้า ถูไถเบา ๆ ไร้ท่าทีน่าเกรงขามของฮ่องเต้ กลับดูเหมือนสามีน้อย ๆ “เราไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น แค่อยากรู้ ว่าการเดินทางของเจ้าในครั้งนี้จะมีอันตรายหรือไม่ เมื่อครู่เจ้าไม่ได้หลุดอะไรมากมาย ต่อหน้าพวกตงฟางซื่อ “ตอนนี้มีเพียงเจ้ากับเราสองคน เจ้าคงอธิบายกับเราให้ชัดเจนได้ใช่หรือไม่?”เฟิ่งจิ่วเหยียนถอยออกจากอ้อมกอดของเขา เงยหน้ามองเขา แล้วลูบรอยแผลเป็นปลอมบนใบหน้าของเขา ด้วยความรักใคร่นางเอ่ยช้า ๆ“สำนักเสวียนเจินกับสำนักอวิ๋นซานอยู่ห่างกันไม่ไกล อย่างแรกข้าอยากไปสืบหาความจริง ให้รู้แจ้งว่าพวกเขาร่วมมือกันหรือไม่ อย่างที
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1062
รองเจ้าสำนักเฉวียนเจิน——เหลิ่งเซียนเอ๋อร์ นั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกลม ในอาภรณ์สีขาว แผ่นหลังบอบบาง แต่ไม่ดูผอมแห้งนางค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา พูดเสียงดังฟังชัด“ไปเอาป้ายไม้มา”ลูกศิษย์เดินอ้อมมาตรงหน้านาง ส่งให้ด้วยสองมือวินาทีที่เห็นป้ายไม้ นัยน์ตาสวยของเหลิ่งเซียนเอ๋อร์ก็หดลงซูฮ่วนหรือ? นางมาที่สำนักเฉวียนเจิน?หรือว่า…ซูฮ่วนส่งป้ายไม้ให้ใคร แล้วคนนั้นมีเรื่องอยากขอร้องสำนักเฉวียนเจิน?เหลิ่งเซียนเอ๋อร์สีหน้าสงบนิ่ง “ให้คนผู้นั้นเข้ามา”“รับทราบ รองเจ้าสำนัก”ขณะที่ลูกศิษย์กำลังจะออกไป เลิ่งเซียนเอ๋อร์พลันเอ่ยขึ้น“ช้าก่อน”เหลิ่งเซียนเอ๋อร์ลุกขึ้น อาภรณ์สีขาวปลิวไสวราวเทพเซียนนางกำชับศิษย์ผู้นั้น “ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า รอเวลาอีกสองถ้วยชา ค่อยพาคนผู้นั้นเข้ามา”ลูกศิษย์ค่อนข้างไม่เข้าใจเสื้อผ้าของรองเจ้าสำนักก็ไม่ได้เปื้อนนี่นา จำเป็นต้องเปลี่ยนตอนนี้เลยหรือ?สำนักเฉวียนเจินล้วนเป็นผู้หญิง ศิษย์ทั่วไปอาศัยอยู่รวมกัน สิบคนต่อหนึ่งห้องเจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนักมีห้องส่วนตัวเหลิ่งเซียนเอ๋อร์กลับมาที่ห้องตัวเอง เลือกใส่อาภรณ์ที่สะอาด เดิมตั้งใจจะออกไป แต่เมื่อเดินผ่านคันฉ
Latest chapter
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1214
เฉินจี๋ได้รับการช่วยเหลือจากนายพรานผู้หนึ่ง ด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรง กระทั่งตอนนี้ก็ยังหมดสติอยู่นี่จึงไม่น่าแปลกใจที่เขายังไม่ปรากฏตัว ที่แท้เป็นเพราะร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหวได้นายพรานรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกับคณะรู้จักกับเฉินจี๋ จึงรู้สึกโล่งใจ“ข้าลำบากใจจริง ๆ เพราะคิดว่านี่คือชีวิตคนคนหนึ่ง จึงไม่อาจทอดทิ้งได้ ทว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าก็ต้องใช้เงิน...”ไม่รอให้นายพรานพูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ส่งสัญญาณให้อู๋ไป๋นำเงินให้อู๋ไป๋ถนัดการจัดการเรื่องต่าง ๆ สักพักก็เริ่มคุ้นเคยกับนายพราน และเอ่ยขอบคุณอย่างสนิทสนม“พี่ชาย ขอบคุณจริง ๆ ที่เจ้าช่วยสหายข้าไว้! เงินเล็กน้อยนี้ไม่พอจะทดแทนคำขอบคุณได้! ใช่แล้ว เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่า เจอสหายข้าที่ใด แล้วเขาได้รับบาดเจ็บอย่างไร? และเจอคนที่น่าสงสัยคนอื่นหรือไม่?“เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าเพียงแค่อยากรู้ให้ชัดเจน ว่าผู้ใดทำร้ายสหายข้า บาปมีคนก่อหนี้ย่อมมีเจ้าหนี้”คำพูดของอู๋ไป๋ ล้วนเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติของคนนายพรานลองคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบหนึ่ง“ข้าช่วยเขาตรงริมแม่น้ำ ตอนนั้นไม่พบผู้อื่น ขอโทษจริง ๆ ที่ข้าช่วยพวกท่านไม่ได้”“
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1213
ปลายเดือนสิบสอง ปีใหม่ใกล้เข้ามาเส้นทางมุ่งหน้าไปทางเหนือเต็มไปด้วยน้ำแข็ง การเดินทางนั้นยากลำบากเฟิ่งจิ่วเหยียนในช่วงอยู่ไฟมิได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ ตอนนี้ยังต้องเดินทางท่ามกลางพายุหิมะอีก จึงมักจะปวดเมื่อยเอว และเหงื่อออกมากอยู่บ่อย ๆในช่วงกลางคืนเข้านอน ก็มักรู้สึกเย็นที่ไหล่ และหนาวอย่างรุนแรงอู๋ไป๋เห็นสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก จึงเตือนนาง“นายท่าน ไม่สู้ให้หมอมาตรวจดูบ้าง?”เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบร้อนจะตามหาคน จึงไม่อยากล่าช้าครั้งนี้อู๋ไป๋ยืนหยัดอย่างเต็มที่“นายท่าน ต่อให้ท่านไม่คำนึงถึงตนเอง ก็ควรนึกถึงฝ่าบาท หากท่านเจ็บป่วย จะยิ่งไม่ล่าช้ามากกว่าหรอกหรือ?”เขาเอ่ยเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเริ่มลังเลก็จริงหากนางเจ็บป่วยจนลุกไม่ขึ้น ก็จะไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปตรงชายแดนหนานฉี เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ไปที่สำนักการแพทย์แห่งหนึ่งหลังจากหมอจับชีพจรของนาง ก็เอาแต่ส่ายหัว“ฮูหยินท่านนี้ ท่านมีภาวะร่างกายไม่สมดุลหลังคลอด จึงเป็นต้นเหตุเกิดโรคเรื้อรัง“อาการปวดตามข้อเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในระยะนี้ที่ฝนหิมะรุนแรง แน่นอนว่าย่อมไม่สบายตัว“ในยามปกติรู้สึกว่าไม่เป็นไร ทนหน่อยก็ผ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1212
บนบัลลังก์มังกร เซียวถงเต็มเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของจักรพรรดิ “เรารับพระราชโองการจากเสด็จอา มาทำหน้าที่รักษาการแทนตำแหน่งฮ่องเต้ชั่วคราว ทุกท่านมีเรื่องใดก็เสนอได้”เหล่าขุนนางในราชสำนักมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงงบางคนถึงกับสงสัยว่าเซียวถงแย่งชิงบัลลังก์ทว่าคิดดูอีกที ฮองเฮาทรงมีทักษะเพียงนั้น ผู้ใดจะกล้าแย่งชิงบัลลังก์?ณ วังหลังเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกอาวรณ์อย่างยิ่งที่จะกล่าวอำลาต่อบุตรทั้งสองพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าขณะหลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ นางจุมพิตบนหน้าผากของพวกเขา หัวใจราวกับถูกบีบเข้าหากันสาวใช้หว่านชิวรู้สึกเศร้าใจ “ฮองเฮา จักต้องเสด็จไปให้ได้หรือเพคะ?”ฮองเฮาทรงตัดใจจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตนได้อย่างไร?เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นการไปของนางครั้งนี้ จะมีชีวิตอยู่หรือตายยังไม่แน่นอนการพาบุตรทั้งสองคนไปด้วย หนึ่งจะเป็นภาระให้กับนาง สองอาจจะนำภัยอันตรายถึงแก่ชีวิตมาให้พวกเขาการแยกจากบุตร ย่อมต้องทุกข์ใจอยู่แล้ว ทว่าหากให้นางกับลูกรออยู่ในวัง และทนทรมานกับการรอฟังข่าว นางยิ่งไม่ยินยอม“ฮองเฮา หนิงเฟยมาถึงแล้วเพคะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบปรับอารมณ์ทันที และเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1211
ที่ดินที่โซ่วอ๋องได้รับมอบไม่ถือว่าไกลจากเมืองหลวงมากนัก หลังจากได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ซื่อจื่อเซียวถงก็ออกเดินทางภายในวันเดียวกันห้าวันต่อมา เซียวถงก็มาถึงพระราชวัง และตรงไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อเข้าเฝ้าครั้งล่าสุดที่เขามาเมืองหลวง ก็คือเมื่อสามปีก่อน ช่วงที่เกิดความวุ่นวายในวิหารบรรพบุรุษ เขาได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญจากฮ่องเต้ ให้ขึ้นครองบัลลังก์ชั่วคราว เพื่อหลอกลวงพรรคเทียนหลงกับกองทัพศัตรูให้สับสนในตอนนั้นเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก พระราชโองการพินัยกรรมของฝ่าบาท ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นว่าที่จักรพรรดิครั้งนี้ฮองเฮาทรงเรียกเขามา ไม่รู้ว่ามาเพราะเรื่องใดทว่าก็รู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่า น่าจะเกี่ยวข้องกับพระราชโองการพินัยกรรมก่อนที่เขาจะมาเมืองหลวง ท่านพ่อก็ยังเตือนเขาว่า ตอนนี้ฮองเฮาทรงประสูติองค์ชายแล้ว เช่นนั้นเขาที่เคยเป็นคนที่อ้างถึงในพระราชโองการพินัยกรรม ก็เท่ากับเป็นตัวขัดขวางขององค์ชายดังนั้น การมาเมืองหลวงครั้งนี้ ก็เสี่ยงอันตรายอย่างมากในใจของเซียวถงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย ทว่าสีหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ถือตัวไม่ถ่อมตนเกินพอดีแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจตำแหน่งฮ่องเต้ แล
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1210
วันต่อมา องค์หญิงเซี่ยนอี๋เสด็จมาพบองค์ชายสี่ด้วยพระองค์เององค์ชายสี่ทรงยิ้มแย้ม ทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น“แขนของน้องหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”องค์หญิงเซี่ยนอี๋โมโหจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่“เหตุใดเสด็จพี่ต้องขัดขวางข้า!”รอยยิ้มขององค์ชายสี่เลือนหายไป และตอบอย่างมีเหตุมีผล“เซี่ยนอี๋ ข้าคิดว่าเจ้าแค่พาลไร้เหตุผล นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะโง่เขลาเพียงนี้ เจ้าคิดได้อย่างไรที่จะวางยาผู้อื่น แล้วบังคับขืนใจเขา?“หากเจ้าพลีกายให้กับฮ่องเต้ฉี แล้วจะให้ข้าทูลเสด็จพ่ออย่างไร?“คืนก่อนเจ้าเกือบจะแขนหักไปข้างหนึ่ง ก็น่าจะจำเป็นบทเรียนได้แล้วกระมัง”เซี่ยนอี๋รู้ตัวว่าทำผิดทว่าเรื่องที่นางยังทำไม่เสร็จสิ้น จะไม่ยอมแพ้และเลิกล้มเช่นนี้“หากข้าได้เป็นฮองเฮาของหนานฉี หนานฉีก็จะไม่เล่นงานเป่ยเยี่ยนอีก นี่ไม่ดีหรอกหรือ?”องค์ชายสี่แย้มพระสรวล“เซี่ยนอี๋ หากเสด็จพ่อได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า เกรงว่าจะต้องถูกลงโทษสถานหนัก“การเกี่ยวดองของสองแคว้น เดิมทีไม่อาจหยุดยั้งความโหดเหี้ยมของหนานฉีได้“เจ้าจะทำให้ตนเองเสียหายโดยเปล่าประโยชน์ และถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะ“บุรุษดี ๆ ในเป่ยเยี่ยนของเรามีมากมาย เหตุใดเจ้าต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1209
ช่วงหลายวันที่เซียวอวี้ถูกขังอยู่ในคุกลับ หาได้นั่งนิ่งรอความตายไม่ จากการสังเกตของเขา องค์ชายสี่แห่งเป่ยเยี่ยนมิได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เยี่ยน แต่กลับเป็นหินที่ไว้ปูทางเดิน เพื่อผลักดันความทะเยอะทะยานให้องค์ชายเจ็ด หากสามารถโน้มน้าวใจองค์ชายสี่ได้ เขาก็จะหนีออกจากที่นี่ได้ กระนั้น องค์ชายสี่ของเป่ยเยี่ยนไม่โง่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเซียวอวี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการชนะใจตน เพื่อยุแยงเขากับเจ้าเจ็ด รวมถึงตัวเขาและเสด็จพ่อด้วย “ฮ่องเต้ฉี ยิ่งพูดยิ่งพลาด ท่านตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรพูดให้น้อยลงจะดีกว่า” องค์ชายสี่พูดจบก็คิดจะเดินจากไป จู่ ๆ เซียวอวี้หัวเราะเยือกเย็นขึ้นมา “ในเวลาหนึ่งเดือน ฮ่องเต้เยี่ยนจะแต่งตั้งองค์ชายเจ็ดเป็นองค์รัชทายาท” องค์ชายสี่หยุดชะงัก ฮ่องเต้ฉีมั่นใจขนาดนั้นเชียวหรือ? ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นเย้ายวนใจนัก องค์ชายสี่ต้องหันกลับมา พิจารณาเซียวอวี้อีกครั้ง เขาหาได้รุกถามใด ๆ ไม่ เพียงรอให้เซียวอวี้พูดต่ออย่างเงียบ ๆ เซียวอวี้ไม่ทำให้ผิดหวัง เอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “กองทัพเยี่ยนเดินทัพลงใต้ เพื่อพิชิตแ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1208
ในคุกลับ เซียวอวี้กินอาหารตามปกติ ไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขาตระหนักได้ทันที มันเป็นฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด! ดวงตาเย็นชาของเขามืดลง ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เป็นฝีมือของผู้ใด จริงตามคาด เพียงไม่นาน องค์หญิงเซี่ยนอี๋ก็มาที่คุกลับ คืนนี้นางแต่งกายอย่างพิถีพิถัน สวมอาภรณ์สีสันสดใส ประทินโฉมประณีตงดงาม สายตาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความต้องการครอบครอง นางมองใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ยาของเซียวอวี้ รู้สึกปรีดาบนความทุกข์ของผู้อื่น “สิ่งใดที่ข้าอยากได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้!” เซียวอวี้พยายามสงบจิตใจอย่างหนัก เพื่อไม่ให้ถูกควบคุมโดยฤทธิ์ยา เขาไม่กล้าคิด หากสัมผัสผู้หญิงคนอื่นแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับจิ่วเหยียยอย่างไรในอนาคต ให้ตาย! เขาอยากจะฆ่าคน ทว่ากลับสูญเสียกำลังภายในทั้งหมด แม้คุกลับจะคุมขังผู้คนไว้มากมาย แต่ห้องขังของเซียวอวี้อยู่ในจุดที่ลับตาคน และเป็นเอกเทศ องค์หญิงเซี่ยนอี๋จึงไม่กลัวที่จะมีคนมารบกวน นางปลดอาภรณ์ชั้นนอกของตนออก หัวเราะอย่างหยาบคาย “ฮ่องเต้ฉี ข้ารอให้เจ้าขอร้องข้าอยู่” ถูกฤ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1207
ตำหนักหย่งเหอ เมื่อไทเฮาและหนิงเฟยมาถึง กลับไม่เห็นฮองเฮา เด็กทารกน้อยร้องไห้ระงมราวกับหัวใจจะแตก แม้พวกนางได้ยินแล้วยังรู้สึกปวดใจนัก หมอหลวงกำลังถวายโอสถให้องค์ชายน้อย ปริมาณยาทำให้คนเห็นแล้วอกสั่นขวัญแขวน หนิงเฟยขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเตือน “พวกเจ้าระวังหน่อย! อย่าทำให้เด็กสำลัก!” ไทเฮาอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ฮองเฮาอยู่ที่ใด? นี่คือลูกชายแท้ ๆ ของนาง กลับทิ้งไว้แบบนี้รึ?” สาวใช้หว่านชิวตอบ “มีรายงานด่วนจากชายแดนเพคะ ฮองเฮาประทับที่ห้องทรงพระอักษร เพื่อหารือกับเหล่าแม่ทัพ...” ไทเฮาทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำเสียงจริงจังขึ้น “หารือตลอดทั้งวัน นางคิดถึงลูกชายทั้งสองบ้างหรือไม่? “คนหนึ่งถูกนางใช้เป็นเครื่องมือว่าราชการหลังม่าน อีกคนถูกนางทิ้งให้โดดเดี่ยวในวังหลัง นางทนได้อย่างไร!” ไทเฮาทราบดีว่าฮองเอามีราชกิจรัดตัว ทว่าเห็นเด็กน้อยที่น่าสงสารเช่นนี้ ก็อดจะทุกข์ใจมิได้ หว่านชิวไม่กล้าโต้แย้ง หนิงเฟยเกลี้ยกล่อม “ท่านป้าเพคะ ฮองเฮาต้องเห็นราชกิจสำคัญที่สุด ส่วนองค์ชายมีหมอหลวงถวายการดูแล เขาจะปลอดภัยแน่นอนเพคะ” ไทเฮามองทารกด้วยค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1206
หลังจากที่ฮ่องเต้เยี่ยนได้ฟังคำขอของพระธิดา ก็หาได้ปฏิเสธทันทีไม่ ฮองเฮาของเซียวอวี้——เฟิ่งจิ่วเหยียน มิใช่สตรีธรรมดา สาเหตุที่เป่ยเยี่ยนพ่ายแพ้ต่อหนานฉีหลายครั้ง ล้วนมีฝีมือของสตรีคนนี้อยู่ในนั้น ถึงแม้เซี่ยนอี๋ไม่เอ่ย เขาก็ต้องการกำจัดเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่แล้ว “ได้ พ่อรับปากเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋รู้สึกพอใจมาก “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” สิ่งใดที่นางไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ ทว่า ฮ่องเต้เยี่ยนยังไม่หายแคลงใจ เขาถาม “เรื่องในคุกลับนั้น ผู้ใดบอกเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋ยังมีจิตสำนึกอยู่ หาได้ทรยศองค์ชายสี่ไม่ “เป็น...เสด็จพี่เจ็ดเพคะ” สีหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนพลันมืดลง เจ้าเจ็ดนี่ เลอะเลือนเกินไปแล้ว! องค์หญิงเซี่ยนอี๋ขอร้อง “เสด็จพ่อ เสด็จพี่เจ็ดก็ถูกหม่อมฉันบังคับ ท่านอย่าตำหนิเขาเลย และอย่าบอกเขาด้วยว่า หม่อมฉันพูด มิฉะนั้นต่อจากนี้เขาคงไม่รักเอ็นดูหม่อมฉันอีกเพคะ” ใบหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนแสดงความอดกลั้นไม่ใส่ใจ “ได้ เราเข้าใจแล้ว”…… เมื่อองค์หญิงเซี่ยนอี๋ออกจากวังหลวง ก็ตรงไปที่คุกลับอีกครั้ง ครั้
