LOGINShare
บทที่ 1165
Related chapters
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1166
เซียวอวี้นึกไม่ถึงมาก่อนเลย ที่ว่าโอวหยางเหลียนมาหาเขาเพราะมีเรื่องด่วน ก็เพื่อให้จิ่วเหยียนเติมเต็มวังหลังนางถึงกับต้องการให้เขาไปพูดโน้มน้าวจิ่วเหยียนโอวหยางเหลียนใช้ผลประโยชน์เป็นเหยื่อล่อ หวังให้เซียวอวี้เห็นด้วยหารู้ไม่ว่า พระสวามีที่สวมหน้ากากอยู่ด้านหน้านี้ ที่จริงแล้วคือฮ่องเต้แคว้นหนานฉี เขาไม่สนใจเงินทอง ลาภยศพวกนั้นเลยแม้แต่น้อยโอวหยางเหลียนพูดอยู่นาน แลกมาเพียงเสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากเซียวอวี้“ใต้เท้าโอวหยาง ท่านดูถูกข้าเกินไปแล้ว”หลังทิ้งประโยคนี้ออกไป เซียวอวี้ก็เดินจากไปความโกรธพลันปรากฎขึ้นบนใบหน้าที่แก่ชราของโอวหยางเหลียนจนกระทั่งเซียวอวี้จากไปไกลแล้ว หูย่วนเอ๋อร์ก็เดินออกมาจากภูเขาจำลองด้านหลังนางคำสนทนาเมื่อครู่ของคนทั้งสอง หูย่วนเอ๋อร์ได้ยินทั้งหมด“ใต้เท้าโอวหยาง พระสวามีเซียวท่านนี้ไม่ต้องการอะไรนอกจากความโปรดปรานของท่านประมุข บางทีคนผู้นี้อาจจะใช้งานได้”โอวหยางเหลียนขมวดคิ้ว “เจ้าคิดจะใช้อย่างไร?”หูย่วนเอ๋อร์ค่อย ๆ ตอบ“ท่านประมุขทรงโปรดปรานคนผู้นี้ พวกเราก็ใช้คนผู้นี้ทำให้ท่านประมุขอยู่ที่นี่ต่อ”น้ำเสียงของโอวหยางเหลียนเคร่งขรึม“ท่านแม
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1167
ต้วนเจิ้งมาที่แคว้นซีหนี่ว์ คิดอยากจะพบเฟิ่งจิ่วเหยียนซักครั้งเขาอยากจะถามนางว่าทำไมถึงทอดทิ้งเขา ไม่รักษาคำสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ชายของเขาเมื่อข้าหลวงนำทางเข้ามาในห้องทรงพระอักษร ในที่สุดต้วนเจิ้งก็ได้พบกับเฟิ่งจิ่วเหยียนทว่าคำถามที่คิดเอาไว้ดิบดี กลับถูกดึงกลับเข้าไปจนหมดจมูกของเขาแสบร้อน ดวงตาบวม“พวกเขาล้วนหลอกลวงข้า...เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่รู้ว่าเขามาที่แคว้นซีหนี่ว์ทำไม นางแววตาเรียบเฉย“ขาของเจ้าหายรึยัง”ต้วนเจิ้งพยักหน้าติด ๆ กัน ยังดูเป็นเด็กน้อยเหมือนแต่ก่อน“ข้าตัวคนเดียว โดเดี่ยวมาก หากเป็นท่านพี่ เขาไม่มีทางทิ้งให้ข้าอยู่คนเดียว...”เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดแบบขวานผ่าซาก“ต่อให้เป็นพี่เจ้า ก็ไม่มีทางอยู่เป็นเพื่อนเจ้าไปตลอดชีวิตได้ อาเจิ้ง เจ้าควรจะโตได้แล้ว เซียวเหยาจวีที่ยกให้เจ้า ยังไม่พอหรือ? หรือเจ้ายังต้องการให้ข้าดูแลเจ้าไม่ห่าง?”ใบหน้าหล่อเหลาของต้วนเจิ้งปกคลุมไปด้วยความอึดอัดแขนที่ห้อยอยู่ข้างกายทั้งสองข้างของเขาเกร็งแน่น เขากำหมัดเบา ๆ“ข้าก็แค่อยากมาเยี่ยมท่าน อยากรู้ว่าท่านอยู่ที่ไหน ปลอดภัยดีหรือไม่“ข้าไม่ได้อยากจะตัวติดกับท่าน“หลังจากท่านพี่ตาย ข
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1168
ภายในคุกหลวงสายลับแคว้นเป่ยเยี่ยนถูกคุมขังเอาไว้ หากไม่ได้รับอนุญาตจากประมุข ไม่ว่าใครก็ไม่อาจเข้าเยี่ยมได้อู๋ไป๋ถูกสั่งให้มาสอบปากคำคนผู้นี้สายลับผู้นี้สารภาพออกมาตรง ๆ อย่างสบาย ๆ“ข้าเป็นองค์ชายเจ็ดของแคว้นเป่ยเยี่ยน ไม่รู้ว่าแคว้นท่านควบคุมตัวข้าไว้ด้วยเหตุใด”เขาไม่มีมาดอย่างองค์ชาย ทว่ากลับซักถามด้วยน้ำเสียงที่ปนความสงสัยหากเขาเป็นแค่สายลับทั่วไป จับมาก็แล้วไป ต่อให้ฆ่าเขาทิ้ง แคว้นเป่ยเยี่ยนก็ไม่มีทางมาถามหาความรับผิดชอบจากแคว้นซีหนี่ว์ทว่าเขาเป็นองค์ชายของแคว้นเป่ยเยี่ยน เรื่องนี้จึงจัดการยากอยู่บ้างอู๋ไป๋จึงรายงายเรื่องนี้ต่อท่านประมุขทันทีหลังจากเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้ก็มีสีหน้านิ่งเฉย“ส่งเขากลับเป่ยเยี่ยนซะ”การเก็บคนผู้นี้ไว้ สำหรับแคว้นซีหนี่ว์เป็นการเพิ่มปัญหา และมีแต่จะเป็นการให้เหตุผลแคว้นเป่ยเยี่ยนในการบุกโจมตีแคว้นซีหนี่ว์เท่านั้นอู่ไป๋ไม่เห็นด้วยนักจึงเตือนนาง“ท่านประมุข ยังไม่ได้สืบเจตนาของคนผู้นี้ให้ชัดเจน หากเขามีเจตนาไม่ดี การปล่อยเขากลับไป จะไม่เป็นการปล่อยเสือกลับเขาหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คิดเช่นนั้นเมื่อวานนางได้ยินเซียวอวี้พูดม
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1169
ท่าทางขององค์ชายเจ็ดแคว้นเป่ยเยี่ยนดูหนักแน่น ต่างจากท่าทางที่ดูสบาย ๆ ก่อนหน้านี้“ตอนแรกเสด็จพี่ของกระหม่อมคนนั้นถูกแคว้นตงซานยุยง จึงร่วมกับแคว้นอื่นล้อมโจมตีแคว้นหนานฉี“พอเกิดสงครามขึ้น แคว้นตงซานกลับไม่ส่งทหารมาเลย น่ารังเกียจกว่าแคว้นซีหนี่ว์ที่หักหลังพันธมิตรเสียอีก“แคว้นตงซานหลอกใช้แคว้นอื่น ๆ เพื่อวางแผนชิงใต้หล้า“หากไม่ใช่เพราะแคว้นหนานฉีอาศัย ‘ใยแมงมุม’ ช่วยในการโจมตีกลับ แผนชั่วของแคว้นตงซานคงจะสำเร็จไปแล้ว“ทว่ายามนี้เสด็จพ่อต้องการแต่งตั้งรัชทายาท แคว้นตงซานแอบสนับสนุนเสด็จพี่หลายคนของกระหม่อมอย่างเงียบ ๆ เพื่อที่จะควบคุมราชสำนักของแคว้นเป่ยเยี่ยน“กระหม่อมไม่อาจทนเห็นพี่น้องทะเลาะวิวาทกัน และเพื่อปกป้องตัวเองไปในเวลาเดียวกัน จึงออกมาจากแคว้นเป่ยเยี่ยน เพื่อช่วยแคว้นเป่ยเยี่ยนชิงแคว้นเสี่ยวโจวและแคว้นเจิ้งมาด้วยตนเอง”เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้ถึงความทะเยอทะยานของแคว้นตงซานทว่าองค์ชายเจ็ดแคว้นเป่ยเยี่ยนผู้นี้ ก็ไม่ใช่คนบริสุทธ์เช่นกันทุกอย่างที่เขาทำ ต้องทำไปเพื่อแคว้นเป่ยเยี่ยนและตนเองแน่นอน“ระหว่างแคว้นซีหนี่ว์กับแคว้นตงซาน ยังถูกคั่นด้วยแคว้นหนานฉีที่กว้างใหญ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1170
แม้เซียวอวี้จะอยู่ที่วังหลัง ทว่ากลับรู้ข่าวสารทั้งหมดทว่าเขายังคงไม่เข้าใจว่าคำพูดของเฟิ่งจิ่วเหยียนหมายความว่าอะไรแคว้นเป่ยเยี่ยนยึดครองแคว้นเจิ้งได้ ยังจะมีใครร้อนใจกว่าพวกเขาสองคนอีก?เฟิ่งจิ่วเหยียนอธิบาย“วันนี้หม่อมฉันพบองค์ชายเจ็ดแคว้นเป่ยเยี่ยนแล้ว เขาพูดจริงปนเท็จ ทว่าก็ทำให้หม่อมฉันเข้าใจเรื่องหนึ่ง“ฮ่องเต้เป่ยเยี่ยนอยากแต่งตั้งองค์รัชทายาท ทว่ายังตัดสินใจไม่ได้“องค์ชายเจ็ดมาไกลถึงแคว้นเจิ้ง อยู่เป็นกุนซือในค่ายทหารแคว้นเจิ้ง จุดประสงค์ที่แท้จริงก็คือการช่วยแคว้นเป่ยเยี่ยนยึดคูป้องกันเมืองของแคว้นเจิ้ง แล้วใช้สิ่งนี้เป็นผลงานใหญ่“ยามนี้แคว้นเป่ยเยี่ยนชนะ บุกยึดแคว้นเจิ้งไว้ได้แล้ว ผลงานนี้จะเป็นของผู้ใดกัน?”เซียวอวี้เข้าใจแล้ว“เมื่อเป็นเช่นนี้ พอองค์ชายเจ็ดสร้างผลงานใหญ่ได้ ตำแหน่งรัชทายาทย่อมเป็นของเขา”เฟิ่งจิ่วเหยียนส่ายหน้า“ไม่แน่ โดดเด่นมากเกินไป ย่อมมีคนอิจฉา“แคว้นเป่ยเยี่ยนยังมีองค์ชายองค์อื่นอีก พวกเขาจะต้องขัดขวางแน่“ดังนั้นเมื่อครู่หม่อมฉันถึงได้บอกว่ามีคนร้อนใจกว่าพวกเรา ไม่อยากเห็นแคว้นเป่ยเยี่ยนครองแคว้นเสี่ยวโจวและแคว้นเจิ้งสำเร็จ”นี่ก็
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1171
รุ่ยอ๋องจ้องหร่วนฝูอวี้ไม่กระพริบตา“เจ้าพูดเองไม่ใช่หรือ ว่าอยากร่วมเตียงเคียงหมอน?”หร่วนฝูอวี้: นางพูดไปตั้งมากมายขนาดนี้ สุดท้ายเขาได้ยินแค่คำว่า “ร่วมเตียงเคียงหมอน” งั้นหรือ?นางฟาดมือลงบนแขนของเขา“ใครอยากนอนกับท่าน! อย่าคิดที่จะเอาเปรียบข้านะ!”รุ่ยอ๋องถือโอกาสยื่นมือไปจับมือของนางไว้ เป็นการกระทำที่ใจกล้าอย่างมากหร่วนฝูอวี้ชะงักอย่างห้ามไม่ได้“ท่าน ท่านทำอะไร?”ป่วยจนเลอะเลือนหรือไร?รุ่ยอ๋องมีสีหน้าจริงจัง “เราเป็นสามีภรรยากัน หากร่วมเตียงกัน ก็ไม่ถือว่าผู้ใดเอาเปรียบผู้ใด”มุมปากของหร่วนฝูอวี้กระตุกอย่างรุนแรงต่อมา นางก็ยกแขนข้างหนึ่งขึ้น ตบหัวเขาหนึ่งฉาด องครักษ์หลิวหวาเข้ามาในห้อง ก็เห็นภาพที่ท่านอ๋องของตัวเองโดนตบน่าแปลกกว่านั้นคือ ท่านอ๋องโดนตบ แต่ยังยิ้มได้นี่โดนตบจนเพี้ยนไปแล้วหรือ?หร่วนฝูอวี้ลุกขึ้น ตะคอกใส่หลิวหวา“รีบไปตามหมอมา ดูอาการให้ท่านอ๋องของพวกเจ้าด้วย”หลังจากที่นางออกไป รุ่ยอ๋องก็กลับมาเป็นปกติ มองมาที่หลิวหวาอย่างเรียบนิ่ง “เจ้าเข้ามาทำไม”หลิวหวาไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องตอบอย่างไร“เอ่อ…ข้าน้อยออกไปก็ได้ขอรับ?”รุ่ยอ๋องไม่สนใจ ลูบบริ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1172
ณ เป่ยเยี่ยนฮ่องเต้ผู้เฒ่าโวยวายในห้องทรงพระอักษร“เจ้าเวรตะไลสมควรตายนั่น! แคว้นหนานฉียังจะส่งเขาไปเป็นขุนนางที่เมืองชายแดนอีกหรือ!”เสนาบดีโน้มน้าวเขา “ฝ่าบาททรงอย่าพิโรธ เป่ยเยี่ยนล้มแคว้นเจิ้งได้แล้ว ตราบใดที่เอาแคว้นเสี่ยวโจวมาได้อีก ก็จะสามารถเหนี่ยวรั้งแคว้นซีหนี่ว์ได้ เมืองทางตอนใต้ ได้สละให้แคว้นหนานฉีไปแล้ว แต่ก็ส่งผลเสียต่อพวกเราไม่มาก”ฮ่องเต้เยี่ยนมีสีหน้ามืดครึ้ม“เรากังวลว่าไอ้ลูกทรพีนั่นจะไม่ถอดใจ คิดว่าที่แคว้นหนานฉีปล่อยเขาออกมา คงมีความคิดที่จะปั่นป่วนเป่ยเยี่ยนเป็นแน่“ส่งคำสั่งออกไป ข่าวสารใด ๆ เกี่ยวกับไอ้ลูกทรพีนั่น ต้องให้เรารู้ทั้งหมด”เขาจะไม่ให้ลูกทรพีคนนั้นกลับมาที่เป่ยเยี่ยนอีกเสนาบดีพยักหน้าอย่างนอบน้อม “พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”จากนั้น เสนาบดีก็ถามต่อ“พระองค์ ครั้งนี้องค์ชายเจ็ดสร้างผลงานครั้งใหญ่ไว้ คาดว่าจะกลับมาที่เป่ยเยี่ยนในไม่นานนี้ กระหม่อมคิดว่า ควรรีบแต่งตั้งรัชทายาทเร็ว ๆ เพื่อปกป้องรากฐานของแคว้น” เขาเป็นเสนาบดีคนสนิทของฮ่องเต้เยี่ยน ถึงได้กล้าพูดออกมาตรง ๆ เช่นนี้ฮ่องเต้เยี่ยนฟังจบ ก็พลอยเห็นด้วยอีกอย่าง เขาก็ถูกใจเจ้าเจ็ดเป็นทุน
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1173
แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อยสัญชาตญาณบอกนางว่า การเห็นคนที่เหมือนต้านไหวซวี่ ในงานฉลองวันเกิดของโอวหยางเหลียน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญนางมองไปทางโอวหยางเหลียนที่นั่งอยู่ในที่นั่งอีกฝ่ายพยักหน้าให้นางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและในตอนนี้เอง เซียวอวี้ก็จดจ้องคนรำดาบผู้นั้น มือขวากำแก้วสุราแน่น แววตาเจือไปด้วยความเยือกเย็นใบหน้านี้ ทำไมยังตามมาหลอกหลอนไม่เลิก!เขาไม่ได้อิจฉา กลัวว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนจะหวั่นไหวเขาอยากรู้ ว่าใครเล่นตุกติกอยู่เบื้องหลังแผนแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าสืบอดีตของจิ่วเหยียนกับต้วนไหวซวี่มาอย่างกระจ่างแล้วเหล่าชายหนุ่มรำดาบทุ่มเทอย่างมาก ทุกท่วงท่าล้วนพลิ้วไสวคนที่อยู่ตรงกลางยิ่งรูปงามราวเทพเซียน นัยน์ตาเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนไม่จางหายเฟิ่งจิ่วเหยียนอดที่จะทึ่งไม่ได้ หาคนที่เหมือนขนาดนี้มาได้ คงพยายามมาอย่างหนักนางแสร้งทำเป็นมีอารมณ์ร่วมไปกับการดู“ให้รางวัล”โอวหยางเหลียนเห็นเช่นนั้น ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกดูเหมือนว่าต้วนเจิ้งผู้นั้นจะพูดถูกประมุขแคว้นยังไม่ลืมเลือนต้วนไหวซวี่ไปจากใจก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง แคว้นซีหนี่ว์มีมากมาย ประมุขแคว้นสามารถเ
Latest chapter
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1214
เฉินจี๋ได้รับการช่วยเหลือจากนายพรานผู้หนึ่ง ด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรง กระทั่งตอนนี้ก็ยังหมดสติอยู่นี่จึงไม่น่าแปลกใจที่เขายังไม่ปรากฏตัว ที่แท้เป็นเพราะร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหวได้นายพรานรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกับคณะรู้จักกับเฉินจี๋ จึงรู้สึกโล่งใจ“ข้าลำบากใจจริง ๆ เพราะคิดว่านี่คือชีวิตคนคนหนึ่ง จึงไม่อาจทอดทิ้งได้ ทว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าก็ต้องใช้เงิน...”ไม่รอให้นายพรานพูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ส่งสัญญาณให้อู๋ไป๋นำเงินให้อู๋ไป๋ถนัดการจัดการเรื่องต่าง ๆ สักพักก็เริ่มคุ้นเคยกับนายพราน และเอ่ยขอบคุณอย่างสนิทสนม“พี่ชาย ขอบคุณจริง ๆ ที่เจ้าช่วยสหายข้าไว้! เงินเล็กน้อยนี้ไม่พอจะทดแทนคำขอบคุณได้! ใช่แล้ว เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่า เจอสหายข้าที่ใด แล้วเขาได้รับบาดเจ็บอย่างไร? และเจอคนที่น่าสงสัยคนอื่นหรือไม่?“เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าเพียงแค่อยากรู้ให้ชัดเจน ว่าผู้ใดทำร้ายสหายข้า บาปมีคนก่อหนี้ย่อมมีเจ้าหนี้”คำพูดของอู๋ไป๋ ล้วนเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติของคนนายพรานลองคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบหนึ่ง“ข้าช่วยเขาตรงริมแม่น้ำ ตอนนั้นไม่พบผู้อื่น ขอโทษจริง ๆ ที่ข้าช่วยพวกท่านไม่ได้”“
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1213
ปลายเดือนสิบสอง ปีใหม่ใกล้เข้ามาเส้นทางมุ่งหน้าไปทางเหนือเต็มไปด้วยน้ำแข็ง การเดินทางนั้นยากลำบากเฟิ่งจิ่วเหยียนในช่วงอยู่ไฟมิได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ ตอนนี้ยังต้องเดินทางท่ามกลางพายุหิมะอีก จึงมักจะปวดเมื่อยเอว และเหงื่อออกมากอยู่บ่อย ๆในช่วงกลางคืนเข้านอน ก็มักรู้สึกเย็นที่ไหล่ และหนาวอย่างรุนแรงอู๋ไป๋เห็นสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก จึงเตือนนาง“นายท่าน ไม่สู้ให้หมอมาตรวจดูบ้าง?”เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบร้อนจะตามหาคน จึงไม่อยากล่าช้าครั้งนี้อู๋ไป๋ยืนหยัดอย่างเต็มที่“นายท่าน ต่อให้ท่านไม่คำนึงถึงตนเอง ก็ควรนึกถึงฝ่าบาท หากท่านเจ็บป่วย จะยิ่งไม่ล่าช้ามากกว่าหรอกหรือ?”เขาเอ่ยเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเริ่มลังเลก็จริงหากนางเจ็บป่วยจนลุกไม่ขึ้น ก็จะไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปตรงชายแดนหนานฉี เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ไปที่สำนักการแพทย์แห่งหนึ่งหลังจากหมอจับชีพจรของนาง ก็เอาแต่ส่ายหัว“ฮูหยินท่านนี้ ท่านมีภาวะร่างกายไม่สมดุลหลังคลอด จึงเป็นต้นเหตุเกิดโรคเรื้อรัง“อาการปวดตามข้อเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในระยะนี้ที่ฝนหิมะรุนแรง แน่นอนว่าย่อมไม่สบายตัว“ในยามปกติรู้สึกว่าไม่เป็นไร ทนหน่อยก็ผ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1212
บนบัลลังก์มังกร เซียวถงเต็มเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของจักรพรรดิ “เรารับพระราชโองการจากเสด็จอา มาทำหน้าที่รักษาการแทนตำแหน่งฮ่องเต้ชั่วคราว ทุกท่านมีเรื่องใดก็เสนอได้”เหล่าขุนนางในราชสำนักมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงงบางคนถึงกับสงสัยว่าเซียวถงแย่งชิงบัลลังก์ทว่าคิดดูอีกที ฮองเฮาทรงมีทักษะเพียงนั้น ผู้ใดจะกล้าแย่งชิงบัลลังก์?ณ วังหลังเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกอาวรณ์อย่างยิ่งที่จะกล่าวอำลาต่อบุตรทั้งสองพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าขณะหลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ นางจุมพิตบนหน้าผากของพวกเขา หัวใจราวกับถูกบีบเข้าหากันสาวใช้หว่านชิวรู้สึกเศร้าใจ “ฮองเฮา จักต้องเสด็จไปให้ได้หรือเพคะ?”ฮองเฮาทรงตัดใจจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตนได้อย่างไร?เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นการไปของนางครั้งนี้ จะมีชีวิตอยู่หรือตายยังไม่แน่นอนการพาบุตรทั้งสองคนไปด้วย หนึ่งจะเป็นภาระให้กับนาง สองอาจจะนำภัยอันตรายถึงแก่ชีวิตมาให้พวกเขาการแยกจากบุตร ย่อมต้องทุกข์ใจอยู่แล้ว ทว่าหากให้นางกับลูกรออยู่ในวัง และทนทรมานกับการรอฟังข่าว นางยิ่งไม่ยินยอม“ฮองเฮา หนิงเฟยมาถึงแล้วเพคะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบปรับอารมณ์ทันที และเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1211
ที่ดินที่โซ่วอ๋องได้รับมอบไม่ถือว่าไกลจากเมืองหลวงมากนัก หลังจากได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ซื่อจื่อเซียวถงก็ออกเดินทางภายในวันเดียวกันห้าวันต่อมา เซียวถงก็มาถึงพระราชวัง และตรงไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อเข้าเฝ้าครั้งล่าสุดที่เขามาเมืองหลวง ก็คือเมื่อสามปีก่อน ช่วงที่เกิดความวุ่นวายในวิหารบรรพบุรุษ เขาได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญจากฮ่องเต้ ให้ขึ้นครองบัลลังก์ชั่วคราว เพื่อหลอกลวงพรรคเทียนหลงกับกองทัพศัตรูให้สับสนในตอนนั้นเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก พระราชโองการพินัยกรรมของฝ่าบาท ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นว่าที่จักรพรรดิครั้งนี้ฮองเฮาทรงเรียกเขามา ไม่รู้ว่ามาเพราะเรื่องใดทว่าก็รู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่า น่าจะเกี่ยวข้องกับพระราชโองการพินัยกรรมก่อนที่เขาจะมาเมืองหลวง ท่านพ่อก็ยังเตือนเขาว่า ตอนนี้ฮองเฮาทรงประสูติองค์ชายแล้ว เช่นนั้นเขาที่เคยเป็นคนที่อ้างถึงในพระราชโองการพินัยกรรม ก็เท่ากับเป็นตัวขัดขวางขององค์ชายดังนั้น การมาเมืองหลวงครั้งนี้ ก็เสี่ยงอันตรายอย่างมากในใจของเซียวถงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย ทว่าสีหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ถือตัวไม่ถ่อมตนเกินพอดีแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจตำแหน่งฮ่องเต้ แล
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1210
วันต่อมา องค์หญิงเซี่ยนอี๋เสด็จมาพบองค์ชายสี่ด้วยพระองค์เององค์ชายสี่ทรงยิ้มแย้ม ทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น“แขนของน้องหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”องค์หญิงเซี่ยนอี๋โมโหจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่“เหตุใดเสด็จพี่ต้องขัดขวางข้า!”รอยยิ้มขององค์ชายสี่เลือนหายไป และตอบอย่างมีเหตุมีผล“เซี่ยนอี๋ ข้าคิดว่าเจ้าแค่พาลไร้เหตุผล นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะโง่เขลาเพียงนี้ เจ้าคิดได้อย่างไรที่จะวางยาผู้อื่น แล้วบังคับขืนใจเขา?“หากเจ้าพลีกายให้กับฮ่องเต้ฉี แล้วจะให้ข้าทูลเสด็จพ่ออย่างไร?“คืนก่อนเจ้าเกือบจะแขนหักไปข้างหนึ่ง ก็น่าจะจำเป็นบทเรียนได้แล้วกระมัง”เซี่ยนอี๋รู้ตัวว่าทำผิดทว่าเรื่องที่นางยังทำไม่เสร็จสิ้น จะไม่ยอมแพ้และเลิกล้มเช่นนี้“หากข้าได้เป็นฮองเฮาของหนานฉี หนานฉีก็จะไม่เล่นงานเป่ยเยี่ยนอีก นี่ไม่ดีหรอกหรือ?”องค์ชายสี่แย้มพระสรวล“เซี่ยนอี๋ หากเสด็จพ่อได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า เกรงว่าจะต้องถูกลงโทษสถานหนัก“การเกี่ยวดองของสองแคว้น เดิมทีไม่อาจหยุดยั้งความโหดเหี้ยมของหนานฉีได้“เจ้าจะทำให้ตนเองเสียหายโดยเปล่าประโยชน์ และถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะ“บุรุษดี ๆ ในเป่ยเยี่ยนของเรามีมากมาย เหตุใดเจ้าต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1209
ช่วงหลายวันที่เซียวอวี้ถูกขังอยู่ในคุกลับ หาได้นั่งนิ่งรอความตายไม่ จากการสังเกตของเขา องค์ชายสี่แห่งเป่ยเยี่ยนมิได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เยี่ยน แต่กลับเป็นหินที่ไว้ปูทางเดิน เพื่อผลักดันความทะเยอะทะยานให้องค์ชายเจ็ด หากสามารถโน้มน้าวใจองค์ชายสี่ได้ เขาก็จะหนีออกจากที่นี่ได้ กระนั้น องค์ชายสี่ของเป่ยเยี่ยนไม่โง่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเซียวอวี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการชนะใจตน เพื่อยุแยงเขากับเจ้าเจ็ด รวมถึงตัวเขาและเสด็จพ่อด้วย “ฮ่องเต้ฉี ยิ่งพูดยิ่งพลาด ท่านตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรพูดให้น้อยลงจะดีกว่า” องค์ชายสี่พูดจบก็คิดจะเดินจากไป จู่ ๆ เซียวอวี้หัวเราะเยือกเย็นขึ้นมา “ในเวลาหนึ่งเดือน ฮ่องเต้เยี่ยนจะแต่งตั้งองค์ชายเจ็ดเป็นองค์รัชทายาท” องค์ชายสี่หยุดชะงัก ฮ่องเต้ฉีมั่นใจขนาดนั้นเชียวหรือ? ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นเย้ายวนใจนัก องค์ชายสี่ต้องหันกลับมา พิจารณาเซียวอวี้อีกครั้ง เขาหาได้รุกถามใด ๆ ไม่ เพียงรอให้เซียวอวี้พูดต่ออย่างเงียบ ๆ เซียวอวี้ไม่ทำให้ผิดหวัง เอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “กองทัพเยี่ยนเดินทัพลงใต้ เพื่อพิชิตแ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1208
ในคุกลับ เซียวอวี้กินอาหารตามปกติ ไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขาตระหนักได้ทันที มันเป็นฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด! ดวงตาเย็นชาของเขามืดลง ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เป็นฝีมือของผู้ใด จริงตามคาด เพียงไม่นาน องค์หญิงเซี่ยนอี๋ก็มาที่คุกลับ คืนนี้นางแต่งกายอย่างพิถีพิถัน สวมอาภรณ์สีสันสดใส ประทินโฉมประณีตงดงาม สายตาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความต้องการครอบครอง นางมองใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ยาของเซียวอวี้ รู้สึกปรีดาบนความทุกข์ของผู้อื่น “สิ่งใดที่ข้าอยากได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้!” เซียวอวี้พยายามสงบจิตใจอย่างหนัก เพื่อไม่ให้ถูกควบคุมโดยฤทธิ์ยา เขาไม่กล้าคิด หากสัมผัสผู้หญิงคนอื่นแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับจิ่วเหยียยอย่างไรในอนาคต ให้ตาย! เขาอยากจะฆ่าคน ทว่ากลับสูญเสียกำลังภายในทั้งหมด แม้คุกลับจะคุมขังผู้คนไว้มากมาย แต่ห้องขังของเซียวอวี้อยู่ในจุดที่ลับตาคน และเป็นเอกเทศ องค์หญิงเซี่ยนอี๋จึงไม่กลัวที่จะมีคนมารบกวน นางปลดอาภรณ์ชั้นนอกของตนออก หัวเราะอย่างหยาบคาย “ฮ่องเต้ฉี ข้ารอให้เจ้าขอร้องข้าอยู่” ถูกฤ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1207
ตำหนักหย่งเหอ เมื่อไทเฮาและหนิงเฟยมาถึง กลับไม่เห็นฮองเฮา เด็กทารกน้อยร้องไห้ระงมราวกับหัวใจจะแตก แม้พวกนางได้ยินแล้วยังรู้สึกปวดใจนัก หมอหลวงกำลังถวายโอสถให้องค์ชายน้อย ปริมาณยาทำให้คนเห็นแล้วอกสั่นขวัญแขวน หนิงเฟยขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเตือน “พวกเจ้าระวังหน่อย! อย่าทำให้เด็กสำลัก!” ไทเฮาอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ฮองเฮาอยู่ที่ใด? นี่คือลูกชายแท้ ๆ ของนาง กลับทิ้งไว้แบบนี้รึ?” สาวใช้หว่านชิวตอบ “มีรายงานด่วนจากชายแดนเพคะ ฮองเฮาประทับที่ห้องทรงพระอักษร เพื่อหารือกับเหล่าแม่ทัพ...” ไทเฮาทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำเสียงจริงจังขึ้น “หารือตลอดทั้งวัน นางคิดถึงลูกชายทั้งสองบ้างหรือไม่? “คนหนึ่งถูกนางใช้เป็นเครื่องมือว่าราชการหลังม่าน อีกคนถูกนางทิ้งให้โดดเดี่ยวในวังหลัง นางทนได้อย่างไร!” ไทเฮาทราบดีว่าฮองเอามีราชกิจรัดตัว ทว่าเห็นเด็กน้อยที่น่าสงสารเช่นนี้ ก็อดจะทุกข์ใจมิได้ หว่านชิวไม่กล้าโต้แย้ง หนิงเฟยเกลี้ยกล่อม “ท่านป้าเพคะ ฮองเฮาต้องเห็นราชกิจสำคัญที่สุด ส่วนองค์ชายมีหมอหลวงถวายการดูแล เขาจะปลอดภัยแน่นอนเพคะ” ไทเฮามองทารกด้วยค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1206
หลังจากที่ฮ่องเต้เยี่ยนได้ฟังคำขอของพระธิดา ก็หาได้ปฏิเสธทันทีไม่ ฮองเฮาของเซียวอวี้——เฟิ่งจิ่วเหยียน มิใช่สตรีธรรมดา สาเหตุที่เป่ยเยี่ยนพ่ายแพ้ต่อหนานฉีหลายครั้ง ล้วนมีฝีมือของสตรีคนนี้อยู่ในนั้น ถึงแม้เซี่ยนอี๋ไม่เอ่ย เขาก็ต้องการกำจัดเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่แล้ว “ได้ พ่อรับปากเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋รู้สึกพอใจมาก “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” สิ่งใดที่นางไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ ทว่า ฮ่องเต้เยี่ยนยังไม่หายแคลงใจ เขาถาม “เรื่องในคุกลับนั้น ผู้ใดบอกเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋ยังมีจิตสำนึกอยู่ หาได้ทรยศองค์ชายสี่ไม่ “เป็น...เสด็จพี่เจ็ดเพคะ” สีหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนพลันมืดลง เจ้าเจ็ดนี่ เลอะเลือนเกินไปแล้ว! องค์หญิงเซี่ยนอี๋ขอร้อง “เสด็จพ่อ เสด็จพี่เจ็ดก็ถูกหม่อมฉันบังคับ ท่านอย่าตำหนิเขาเลย และอย่าบอกเขาด้วยว่า หม่อมฉันพูด มิฉะนั้นต่อจากนี้เขาคงไม่รักเอ็นดูหม่อมฉันอีกเพคะ” ใบหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนแสดงความอดกลั้นไม่ใส่ใจ “ได้ เราเข้าใจแล้ว”…… เมื่อองค์หญิงเซี่ยนอี๋ออกจากวังหลวง ก็ตรงไปที่คุกลับอีกครั้ง ครั้
