บทที่ 1637

หยวนจั้นไม่มีความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความสำนึกในการฆ่าจักรพรรดิ

เขาเพียงต้องการให้ท่านตารู้ว่า แคว้นตงซานไม่มีที่ให้เขา หยวนจั้นยืนอยู่อีกต่อไปแล้ว

ท่านผู้เฒ่าหยวนครุ่นคิดกังวล

เขามองหยวนจั้นอยู่นาน แล้วถอนหายใจยาว

“ทำไมเจ้าไม่รู้จัก เหลือทางถอยให้กับตนเอง”

ไม่ว่าชะตาของแคว้นตงซานจะเป็นอย่างไร แต่ตระกูลหยวนจำต้องดำรงอยู่ต่อไป

หากถูกตราหน้าว่าเป็นกบฏฆ่าจักรพรรดิ ต่อให้เป็นแคว้นหนานฉี ก็ย่อมหวาดระแวงตระกูลหยวน ไม่มีวันไว้ใจและให้หยวนจั้นกุมอำนาจสำคัญแน่

อย่างไรก็ตาม แม้แต่จักรพรรดิของตนยังหักหลังได้ แล้วจักรพรรดิต่างแคว้นจะเป็นอย่างไรได้?

ท่านผู้เฒ่าหยวนจนใจนัก

ทว่าเขาก็ไม่ได้ต่อว่าอีก

มือเหี่ยวย่นลูบแก้มของหยวนจั้นที่ถูกตบ ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ข้ารู้ว่าในใจเจ้าขมขื่น พักผ่อนให้ดี”

หยวนจั้นพยักหน้าเบา ๆ “ท่านตา รักษาตัวด้วย”

เขาก้มศีรษะคำนับ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินจากไป

ท่านผู้เฒ่าหยวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองตามเงาของหยวนจั้น ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

ความจริง การผลัดเปลี่ยนราชวงศ์ หรือการสืบต่อบัลลังก์ เขาไม่ใส่ใจเลย

สิ่งที่เขาใส่ใจคือ วงค์ตระก