LOGINShare
บทที่ 604
Related chapters
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 605
เฟิ่งจิ่วเหยียนประคองเซียวอวี้ไว้อย่างมั่นคง ขณะเดียวกันเฉินจี๋ก็เข้ามาช่วยทันทีเช่นกัน ต้วนเจิ้ง : ! หนานซานอ๋อง : ? “เจ้าทำอันใดกับฝ่าบาท!” หนานซานอ๋องโพล่งถามด้วยความโกรธเกรี้ยว ครั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนมอบเซียวอวี้ให้เฉินจี๋แล้ว พลันก้าวไปข้างหน้า กำหมัดแสดงความเคารพต่อหนานซานอ๋อง “ท่านอ๋อง มิจำเป็นต้องเสียสละชีวิตของทหารผู้บริสุทธิ์เลย “ผู้น้อยซูฮ่วน ขอท้าประลอง เพื่อเข้าสู่เจดีย์เก้าชั้น” หนานซานอ๋องได้ยินเช่นนั้น มิแสดงท่าทีอนุญาตหรือปฏิเสธ และยังคงจับจ้องมองไปทางเซียวอวี้ จนกระทั่งเฉินจี๋ส่งฮ่องเต้ขึ้นไปในรถม้า และทำความเคารพเพื่อลาเขาแล้ว หนานซานอ๋องจึงรู้สึกโล่งใจได้เสียที เขาหันไปมองเฟิ่งจิ่วเหยียน และเอ่ยถามอย่างเฉียบขาด “เจ้าอยากเข้าไปในเจดีย์เก้าชั้นจริงรึ?” เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักศีรษะ “ขอรับ!” “ดี” หนานซานอ๋องตอบรับด้วยความเต็มใจยิ่ง ก่อนที่เฉินจี๋จะออกเดินทาง ได้โค้งคารวะให้เฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างเคารพ “คุณชายซู โปรดรักษาตัวด้วย!” ในขณะนี้ เฉินจี๋ยังไม่รู้เลยว่า นางหาได้เป็นแค่ซูฮ่วนเท่านั้น ยังคงเป็นอดีตฮองเฮา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 606
เฉินจี๋บังคับรถม้าไปได้ไม่ไกลนัก พลันมีการเคลื่อนไหวขึ้นในรถม้าแล้ว เขายังไม่ทันหยุดรถม้าเพื่อจะตรวจสอบ ก็ได้ยินเสียงคำรามดุจสายฟ้าฟาด “หยุดรถ!” เฉินจี๋ร่างกายแข็งทื่อโดยอัตโนมัติ ซูฮ่วนใช้เข็มเงินอาบยามอมเมามิใช่หรือ? เหตุใดฝ่าบาททรงฟื้นขึ้นมาเร็วเช่นนี้! ฟึบ—— เซียวอวี้เปิดม่านรถม้า นัยน์ตาสีรัตติกาลเปล่งประกายด้วยกลิ่นอายสังหาร ด้วยว่าฤทธิ์ยามอมเมายังไม่หมดสิ้นไปเสียทีเดียว ใบหน้าของเขายังดูอ่อนแรงเล็กน้อย ทันใดนั้น เขาก็ยกเท้าเตะเฉินจี๋ตกลงไป! อาการบาดเจ็บของเฉินจี๋ยังไม่หายดี การเตะครั้งนี้จึงสร้างความเจ็บปวดสุดแสนให้เขา ทว่าเขาผุดลุกขึ้นมาทันที และคุกเข่าลง “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมิอาจทนเห็นพระองค์เสี่ยงต่อการฝ่าฝืนกฎต่อต้านผู้คน! หากโลหิตหงส์ถูกทำลาย...” “หุบปากซะ!” ดวงตาของเซียวอวี้เต็มไปด้วยความเย็นชาสุดพรรณนา “หากซูฮ่วนเป็นอันใดไป เจ้าก็อย่าหวังจะได้มีชีวิตอยู่!” ทุกคนก็อย่ามีชีวิตอยู่อีก! หัวใจของเฉินจี๋พลันบีบรัดแน่น ฝ่าบาทจะให้ความสำคัญต่อซูฮ่วนขนาดนี้ได้อย่างไร! เฉินจี๋เอ่ยทัดทาน “ฝ่าบาทพ่ะย
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 607
ผู้ตายมิใช่ประมุขพรรคเทียนหลง เรื่องนี้ ทำให้ต้วนเจิ้งก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อ เขาร้อนอกร้อนใจรีบถาม “สรุปว่าเกิดอันใดขึ้นกันแน่! แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?” หร่านชิวก็ดูกังวลใจ ทว่ายังอธิบายอย่างเป็นขั้นเป็นตอน “พรรคเทียนหลงนั้น ในวันปกติ ประมุขพรรค เก้าราชา และผู้พิทักษ์ทั้งสอง จักสวมหน้ากากตลอดเวลา “ครั้งหนึ่งข้าเคยเป็นคนสนิทข้างกายของประมุขพรรคหยางเหลียนซั่ว แต่ไม่รู้ว่าหน้าตาภายใต้หน้ากากของพวกเขาเป็นอย่างไร “ในวันนั้นประมุขพรรคออกจากบำเพ็ญตน พวกเราจึงเชื่อมั่นโดยไร้เงื่อนไข ว่านั่นคือประมุขพรรค “ทว่าหลังจากที่เขาตายแล้ว ข้าก็สำรวจพบปานเล็กที่ต้นคอด้านหลังของเขา “ปานเล็กนั้น ข้าเคยเห็นบนตัวของผู้พิทักษ์ขวา เพราะเขาเคยสอนเคล็ดวิชาพลังจิตภายในแก่ข้าอยู่ระยะหนึ่ง ข้าจึงค่อนข้างจะคุ้นเคยกับเขา “เดิมข้าแค่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ภายหลังยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าผิดปกติ “ประมุขพรรคบำเพ็ญตนนั้น สิ่งที่ฝึกฝนคือเคล็ดวิชาดาราโรยหมื่นวิถี “เคล็ดวิชาดาราโรยหมื่นวิถีนี้สามารถดูดซับพลังภายในของผู้อื่น มาเป็นของตนเองได้ “ทว่าประมุขพรรคตัวปลอมนั้น
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 608
มิใช่แค่เซียวอวี้เท่านั้น ต้วนเจิ้งก็ลังเลแล้วเช่นกัน หลังจากที่เขาส่งหร่านชิวออกไปแล้ว ก็มาพบเฟิ่งจิ่วเหยียน “พลังภายในของหยางเหลียนซั่วผู้นั้น แข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้พิทักษ์ทั้งสองคนนั้นมาก “และตอนนี้เขาได้บรรลุเคล็ดวิชาดาราโรยหมื่นวิถีแล้วด้วย “เจ้าไม่อาจ สู้ชนะเขาได้เลย และจักตายเปล่าก็เท่านั้น “พี่ชายของข้า...” เขาหยุดเอ่ยชั่วครู่ ลดศีรษะลง ในใจมีคำพูดมากมายที่ยากจะเอ่ย “พี่ชายของข้าไม่อยากให้เจ้าตายแน่นอน!” เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสายตาที่เด็ดเดี่ยว “หากข้าไม่รู้ว่าเขาถูกขังอยู่ข้างในก็แล้วไป เมื่อรู้แล้ว ก็ย่อมจะไม่นิ่งดูดาย” “เจ้าเอาชนะสิบสองเทพชะตายังไม่ได้เลย! แล้วจะโอ้อวดอะไรได้!” จู่ ๆ ต้วนเจิ้งก็เงยหน้าขึ้น เบ้าตาแดงก่ำ “เจ้าคิดจะตายไปพร้อมกับพี่ชายของข้ารึ! พวกเจ้าอยากจะตายสังเวยรักหรือไร! พี่ชายของข้าจะไม่ยอมแน่!” เขาอายุเท่าไรแล้ว? ยังเอะอะก็เอาแต่ร้องไห้ เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วมุ่น “ขอเพียงยังมีความหวังที่จะช่วยเขาได้ ข้าก็จะลองดู” ถึงแม้จะต้องตาย ก็ไม่เสียใจเลย ต้วนเจิ้งส่ายศีรษะแรง ๆ “ไม่ได้ ข้าไตร่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 609
หนานซานอ๋องก็คาดไม่ถึงเช่นกัน ไอ้เด็กคนนี้ กล้าที่จะชี้กระบี่ใส่เขาจริง ๆ ! “กฎของภูเขาอวี้หลิง...” เฟิ่งจิ่วเหยียนพลิกคมกระบี่ กรีดบนลำคอของเขาจนเกิดรอยแผลเลือด “กฎของข้าคือ จับโจรต้องจับหัวหน้าก่อน “ฝ่าบาทสังหารท่านไม่ได้ ข้าทำได้ “หากท่านตายแล้ว ภูเขาอวี้หลิงจะอลหม่าน “ดังนั้น เชิญเปิดประตู” หนานซานอ๋องกำหมัดแน่น พลางมองไปทางเซียวอวี้ที่อยู่ไม่ไกล “ฝ่าบาท นี่คือคนที่ท่านนำมาหรือพ่ะย่ะค่ะ!” ในเวลานี้เซียวอวี้ก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาไม่ได้คาดคิดว่า เฟิ่งจิ่วเหยียนจะจับหนานซานอ๋องเป็นตัวประกันโดยตรง ต้วนเจิ้งเร่งเร้าด้วยสายตาเย็นชา “รีบเปิดเจดีย์เก้าชั้นเร็วเข้า มิฉะนั้นจักสังหารท่านที่ทั้งแก่ทั้งคร่ำครึนี่ซะ! ให้ท่านไปเฝ้าภูเขาอยู่ในยมโลก!” เหล่าองครักษ์ของหนานซานอ๋องมีสายตาที่เฉียบคม “ปล่อยท่านอ๋องเดี๋ยวนี้!” หนานซานอ๋องกลับแย้มยิ้ม ริ้วรอยพลันปรากฏขึ้น บนใบหน้าที่เข้มงวดของเขา “ได้! ซูฮ่วน เจ้าชั่วช้ามากพอ เชิญเจ้าเข้าไป ในเจดีย์เก้าชั้นได้” เส้นทางต่างกันมุ่งสู่เป้าหมายเดียวกัน คนที่เจดีย์เก้าชั้นต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 610
เฟิ่งจิ่วเหยียนกับเซียวอวี้มองอย่างระแวดระวัง และได้เห็นว่า มีชายชราหลังค่อมคนหนึ่งเดินลงมา ดวงตาเปล่งประกายความเย็นชา และความหิวโหย พลางจับจ้องมองมาที่มือของพวกเขา ทันใดนั้นแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของชายชรา พลันมืดลงทันที “พวกเขาไม่ได้ให้พวกเจ้านำของกินมาด้วยรึ?” เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่เข้าใจความหมาย เซียวอวี้อธิบาย “อาชญากรที่ราชสำนักส่งมา จักนำอาหารเข้ามาในเจดีย์ด้วย” พวกเขาเข้ามาในเจดีย์อย่างเร่งรีบ หนานซานอ๋องที่ยอมเปิดประตูเจดีย์เพราะถูกจับเป็นตัวประกัน ย่อมจะไม่ได้เตรียมอาหารให้นางอย่างเหมาะสม เฟิ่งจิ่วเหยียนเข้าใจแล้ว จึงก้าวออกไปข้างหน้า และกล่าวกับชายชรา “พวกเราสองพี่น้องเร่งรีบเข้ามาในเจดีย์ จึงไม่มีอาหารติดมาด้วยเลย” ชายชราคนนั้นหัวเราะเยาะผ่านลำคอ ดูเหมือนจะไม่สนใจมากนัก “ราชสำนักไม่ได้ส่งคนใหม่เข้ามาหลายปีแล้ว...ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” พฤติกรรมของเขาแตกต่างจากคนทั่วไป ไม่ได้มองพวกเขาขณะที่พูด และตอนที่เอ่ยพึมพำ ก็จับศพบนพื้นอย่างลวก ๆ ก่อนจะลากขาศพขึ้นบันไดหินไป เฟิ่งจิ่วเหยียนกับเซียวอวี้หันมามองหน้ากัน แล้วเดินตา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 611
เหรินลิ่วมีประสบการณ์สูง ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายมีความสามารถแค่ไหนทว่าคนหนุ่มตรงหน้าคนนี้ ดวงตาทั้งคู่เย็นชาลุ่มลึก วางมาดถือดีเป็นผู้อาวุโส ขาดความมีชีวิตชีวาเขายกเปลือกตาขึ้นมา “เกมลูกเต๋า หวาเจี้ยว หรือว่าโต้วเยา?”เกมลูกเต๋าใช้ลูกเต๋าสี่ลูก หวาเจี้ยวใช้ลูกเต๋าสามลูก โต้วเยาเป็นหนึ่งในวิธีเล่นที่ใช้ลูกเต๋าหกลูกเซียวอวี้ขมวดคิ้วเข้ม ฟังไม่เข้าใจเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คิดมาก“หวาเจี้ยว”เหรินลิ่วกระตุกมุมปาก“ได้ หวาเจี้ยว”พูดเสร็จ เขาหรี่ตาลงทันที “คนหนุ่ม ไม่ค่อยได้เล่นลูกเต๋า?”เฟิ่งจิ่วเหยียนเม้นมุมปากข้างใต้หน้ากาก ไม่พูดอะไรกับการหยั่งเชิงนี้การแข่งขันเริ่มขึ้น เดิมควรชนะสองในสามเกมทว่าเหรินลิ่วค่อนข้างมั่นใจในฝีมือการพนันของตนเอง“คนหนุ่ม ภายในสามเกม ขอเพียงเจ้าเอาชนะข้าได้หนึ่งเกม ถือว่าชนะแล้ว”เหรินลิ่วผ่อนนิ้วมือทั้งสิบ หยิบถ้วยลูกเต๋าขึ้นมาอย่างไม่รีบ หลังจากเขย่าไปมาหลายที ก็รวบเอาลูกเต๋าสามลูกที่วางบนโต๊ะเข้าไปตามด้วยข้อมือของเขาเคลื่อนไหวไปมา ลูกเต๋าในถ้วยลูกเต๋าส่งเสียงดังชัดเจนสมกับที่เขาเป็น “เซียนพนัน” มีเทคนิคอย่างไม่อาจคาดเดาได้เฟิ่งจิ่วเหยียนใจจดใ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 612
ลูกเต๋าสามลูก ไม่มีแตกสักลูกทว่า...ลูกเต๋าสามลูก สิบแปดด้าน แต้มทั้งหมด ล้วนถูกขัดเรียบ เหลือเพียงผิวเรียบ !“ไม่มีแล้ว” ผู้เฒ่าที่เดิมกำลังจัดการศพอยู่นั้น โผล่มาอย่างกะทันหัน “แต้ม ไม่มีแล้ว?”เหรินลิ่วเงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อ พร้อมหันไปมองคนตรงหน้า“เจ้าทำอะไรลงไป ! ”ลูกเต๋าของเขา ของรักของหวงของเขา ! “ข้าจะฆ่าเจ้า ! ! ! ”เซียวอวี้ลงมือทันที คว้าบีบคอเหรินลิ่วไว้ ดวงตาฟิหงส์หรี่ลง“คิดอยากแตะต้องนาง ถามข้าก่อนว่าตกลงหรือไม่”เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม“ผู้อาวุโส ตามเงื่อนไขของท่าน ข้าไม่ได้ทำลูกเต๋าแตก ผลเช่นนี้ ท่านต้องยอมรับ”เหรินลิ่วถูกบีบคอไว้ ยังคงตะโกนด่าเฟิ่งจิ่วเหยียน“สารเลว ! ! ! ”ผู้เฒ่าตบหลังเหรินลิ่ว“เอาล่ะ ยอมรับความพ่ายแพ้”พูดเสร็จ ก็หันไปพูดกับเฟิ่งจิ่วเหยียนกับเซียวอวี้ “ทั้งสองท่าน เชิญขึ้นไปเถอะ”เซียวอวี้ค่อยปล่อยมือเฟิ่งจิ่วเหยียนดูออก ผู้เฒ่าท่านนี้ต่างหากที่เป็นท่านผู้อาวุโสของชั้นสอง พูดจามีน้ำหนักนางหันไปผสานมือทำความเคารพเขา พร้อมถามขึ้นมา“ท่านผู้อาวุโส เคยได้ยินว่างซูฮวาหรือไม่?”ผู้เฒ่ายิ้มหัวเราะ“ไม่เคย
Latest chapter
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1214
เฉินจี๋ได้รับการช่วยเหลือจากนายพรานผู้หนึ่ง ด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรง กระทั่งตอนนี้ก็ยังหมดสติอยู่นี่จึงไม่น่าแปลกใจที่เขายังไม่ปรากฏตัว ที่แท้เป็นเพราะร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหวได้นายพรานรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกับคณะรู้จักกับเฉินจี๋ จึงรู้สึกโล่งใจ“ข้าลำบากใจจริง ๆ เพราะคิดว่านี่คือชีวิตคนคนหนึ่ง จึงไม่อาจทอดทิ้งได้ ทว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ข้าก็ต้องใช้เงิน...”ไม่รอให้นายพรานพูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ส่งสัญญาณให้อู๋ไป๋นำเงินให้อู๋ไป๋ถนัดการจัดการเรื่องต่าง ๆ สักพักก็เริ่มคุ้นเคยกับนายพราน และเอ่ยขอบคุณอย่างสนิทสนม“พี่ชาย ขอบคุณจริง ๆ ที่เจ้าช่วยสหายข้าไว้! เงินเล็กน้อยนี้ไม่พอจะทดแทนคำขอบคุณได้! ใช่แล้ว เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่า เจอสหายข้าที่ใด แล้วเขาได้รับบาดเจ็บอย่างไร? และเจอคนที่น่าสงสัยคนอื่นหรือไม่?“เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าเพียงแค่อยากรู้ให้ชัดเจน ว่าผู้ใดทำร้ายสหายข้า บาปมีคนก่อหนี้ย่อมมีเจ้าหนี้”คำพูดของอู๋ไป๋ ล้วนเป็นความรู้สึกตามธรรมชาติของคนนายพรานลองคิดทบทวนอย่างละเอียดรอบหนึ่ง“ข้าช่วยเขาตรงริมแม่น้ำ ตอนนั้นไม่พบผู้อื่น ขอโทษจริง ๆ ที่ข้าช่วยพวกท่านไม่ได้”“
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1213
ปลายเดือนสิบสอง ปีใหม่ใกล้เข้ามาเส้นทางมุ่งหน้าไปทางเหนือเต็มไปด้วยน้ำแข็ง การเดินทางนั้นยากลำบากเฟิ่งจิ่วเหยียนในช่วงอยู่ไฟมิได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ ตอนนี้ยังต้องเดินทางท่ามกลางพายุหิมะอีก จึงมักจะปวดเมื่อยเอว และเหงื่อออกมากอยู่บ่อย ๆในช่วงกลางคืนเข้านอน ก็มักรู้สึกเย็นที่ไหล่ และหนาวอย่างรุนแรงอู๋ไป๋เห็นสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก จึงเตือนนาง“นายท่าน ไม่สู้ให้หมอมาตรวจดูบ้าง?”เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบร้อนจะตามหาคน จึงไม่อยากล่าช้าครั้งนี้อู๋ไป๋ยืนหยัดอย่างเต็มที่“นายท่าน ต่อให้ท่านไม่คำนึงถึงตนเอง ก็ควรนึกถึงฝ่าบาท หากท่านเจ็บป่วย จะยิ่งไม่ล่าช้ามากกว่าหรอกหรือ?”เขาเอ่ยเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเริ่มลังเลก็จริงหากนางเจ็บป่วยจนลุกไม่ขึ้น ก็จะไม่คุ้มกับสิ่งที่เสียไปตรงชายแดนหนานฉี เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ไปที่สำนักการแพทย์แห่งหนึ่งหลังจากหมอจับชีพจรของนาง ก็เอาแต่ส่ายหัว“ฮูหยินท่านนี้ ท่านมีภาวะร่างกายไม่สมดุลหลังคลอด จึงเป็นต้นเหตุเกิดโรคเรื้อรัง“อาการปวดตามข้อเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในระยะนี้ที่ฝนหิมะรุนแรง แน่นอนว่าย่อมไม่สบายตัว“ในยามปกติรู้สึกว่าไม่เป็นไร ทนหน่อยก็ผ่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1212
บนบัลลังก์มังกร เซียวถงเต็มเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของจักรพรรดิ “เรารับพระราชโองการจากเสด็จอา มาทำหน้าที่รักษาการแทนตำแหน่งฮ่องเต้ชั่วคราว ทุกท่านมีเรื่องใดก็เสนอได้”เหล่าขุนนางในราชสำนักมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงงบางคนถึงกับสงสัยว่าเซียวถงแย่งชิงบัลลังก์ทว่าคิดดูอีกที ฮองเฮาทรงมีทักษะเพียงนั้น ผู้ใดจะกล้าแย่งชิงบัลลังก์?ณ วังหลังเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกอาวรณ์อย่างยิ่งที่จะกล่าวอำลาต่อบุตรทั้งสองพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ ใบหน้าขณะหลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ นางจุมพิตบนหน้าผากของพวกเขา หัวใจราวกับถูกบีบเข้าหากันสาวใช้หว่านชิวรู้สึกเศร้าใจ “ฮองเฮา จักต้องเสด็จไปให้ได้หรือเพคะ?”ฮองเฮาทรงตัดใจจากเลือดเนื้อเชื้อไขของตนได้อย่างไร?เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นการไปของนางครั้งนี้ จะมีชีวิตอยู่หรือตายยังไม่แน่นอนการพาบุตรทั้งสองคนไปด้วย หนึ่งจะเป็นภาระให้กับนาง สองอาจจะนำภัยอันตรายถึงแก่ชีวิตมาให้พวกเขาการแยกจากบุตร ย่อมต้องทุกข์ใจอยู่แล้ว ทว่าหากให้นางกับลูกรออยู่ในวัง และทนทรมานกับการรอฟังข่าว นางยิ่งไม่ยินยอม“ฮองเฮา หนิงเฟยมาถึงแล้วเพคะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบปรับอารมณ์ทันที และเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1211
ที่ดินที่โซ่วอ๋องได้รับมอบไม่ถือว่าไกลจากเมืองหลวงมากนัก หลังจากได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ซื่อจื่อเซียวถงก็ออกเดินทางภายในวันเดียวกันห้าวันต่อมา เซียวถงก็มาถึงพระราชวัง และตรงไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อเข้าเฝ้าครั้งล่าสุดที่เขามาเมืองหลวง ก็คือเมื่อสามปีก่อน ช่วงที่เกิดความวุ่นวายในวิหารบรรพบุรุษ เขาได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญจากฮ่องเต้ ให้ขึ้นครองบัลลังก์ชั่วคราว เพื่อหลอกลวงพรรคเทียนหลงกับกองทัพศัตรูให้สับสนในตอนนั้นเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก พระราชโองการพินัยกรรมของฝ่าบาท ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นว่าที่จักรพรรดิครั้งนี้ฮองเฮาทรงเรียกเขามา ไม่รู้ว่ามาเพราะเรื่องใดทว่าก็รู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่า น่าจะเกี่ยวข้องกับพระราชโองการพินัยกรรมก่อนที่เขาจะมาเมืองหลวง ท่านพ่อก็ยังเตือนเขาว่า ตอนนี้ฮองเฮาทรงประสูติองค์ชายแล้ว เช่นนั้นเขาที่เคยเป็นคนที่อ้างถึงในพระราชโองการพินัยกรรม ก็เท่ากับเป็นตัวขัดขวางขององค์ชายดังนั้น การมาเมืองหลวงครั้งนี้ ก็เสี่ยงอันตรายอย่างมากในใจของเซียวถงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย ทว่าสีหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ถือตัวไม่ถ่อมตนเกินพอดีแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสนใจตำแหน่งฮ่องเต้ แล
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1210
วันต่อมา องค์หญิงเซี่ยนอี๋เสด็จมาพบองค์ชายสี่ด้วยพระองค์เององค์ชายสี่ทรงยิ้มแย้ม ทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น“แขนของน้องหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”องค์หญิงเซี่ยนอี๋โมโหจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่“เหตุใดเสด็จพี่ต้องขัดขวางข้า!”รอยยิ้มขององค์ชายสี่เลือนหายไป และตอบอย่างมีเหตุมีผล“เซี่ยนอี๋ ข้าคิดว่าเจ้าแค่พาลไร้เหตุผล นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะโง่เขลาเพียงนี้ เจ้าคิดได้อย่างไรที่จะวางยาผู้อื่น แล้วบังคับขืนใจเขา?“หากเจ้าพลีกายให้กับฮ่องเต้ฉี แล้วจะให้ข้าทูลเสด็จพ่ออย่างไร?“คืนก่อนเจ้าเกือบจะแขนหักไปข้างหนึ่ง ก็น่าจะจำเป็นบทเรียนได้แล้วกระมัง”เซี่ยนอี๋รู้ตัวว่าทำผิดทว่าเรื่องที่นางยังทำไม่เสร็จสิ้น จะไม่ยอมแพ้และเลิกล้มเช่นนี้“หากข้าได้เป็นฮองเฮาของหนานฉี หนานฉีก็จะไม่เล่นงานเป่ยเยี่ยนอีก นี่ไม่ดีหรอกหรือ?”องค์ชายสี่แย้มพระสรวล“เซี่ยนอี๋ หากเสด็จพ่อได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า เกรงว่าจะต้องถูกลงโทษสถานหนัก“การเกี่ยวดองของสองแคว้น เดิมทีไม่อาจหยุดยั้งความโหดเหี้ยมของหนานฉีได้“เจ้าจะทำให้ตนเองเสียหายโดยเปล่าประโยชน์ และถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะ“บุรุษดี ๆ ในเป่ยเยี่ยนของเรามีมากมาย เหตุใดเจ้าต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1209
ช่วงหลายวันที่เซียวอวี้ถูกขังอยู่ในคุกลับ หาได้นั่งนิ่งรอความตายไม่ จากการสังเกตของเขา องค์ชายสี่แห่งเป่ยเยี่ยนมิได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เยี่ยน แต่กลับเป็นหินที่ไว้ปูทางเดิน เพื่อผลักดันความทะเยอะทะยานให้องค์ชายเจ็ด หากสามารถโน้มน้าวใจองค์ชายสี่ได้ เขาก็จะหนีออกจากที่นี่ได้ กระนั้น องค์ชายสี่ของเป่ยเยี่ยนไม่โง่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเซียวอวี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการชนะใจตน เพื่อยุแยงเขากับเจ้าเจ็ด รวมถึงตัวเขาและเสด็จพ่อด้วย “ฮ่องเต้ฉี ยิ่งพูดยิ่งพลาด ท่านตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ควรพูดให้น้อยลงจะดีกว่า” องค์ชายสี่พูดจบก็คิดจะเดินจากไป จู่ ๆ เซียวอวี้หัวเราะเยือกเย็นขึ้นมา “ในเวลาหนึ่งเดือน ฮ่องเต้เยี่ยนจะแต่งตั้งองค์ชายเจ็ดเป็นองค์รัชทายาท” องค์ชายสี่หยุดชะงัก ฮ่องเต้ฉีมั่นใจขนาดนั้นเชียวหรือ? ตำแหน่งองค์รัชทายาทนั้นเย้ายวนใจนัก องค์ชายสี่ต้องหันกลับมา พิจารณาเซียวอวี้อีกครั้ง เขาหาได้รุกถามใด ๆ ไม่ เพียงรอให้เซียวอวี้พูดต่ออย่างเงียบ ๆ เซียวอวี้ไม่ทำให้ผิดหวัง เอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “กองทัพเยี่ยนเดินทัพลงใต้ เพื่อพิชิตแ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1208
ในคุกลับ เซียวอวี้กินอาหารตามปกติ ไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขาตระหนักได้ทันที มันเป็นฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด! ดวงตาเย็นชาของเขามืดลง ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เป็นฝีมือของผู้ใด จริงตามคาด เพียงไม่นาน องค์หญิงเซี่ยนอี๋ก็มาที่คุกลับ คืนนี้นางแต่งกายอย่างพิถีพิถัน สวมอาภรณ์สีสันสดใส ประทินโฉมประณีตงดงาม สายตาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและความต้องการครอบครอง นางมองใบหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์ยาของเซียวอวี้ รู้สึกปรีดาบนความทุกข์ของผู้อื่น “สิ่งใดที่ข้าอยากได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้!” เซียวอวี้พยายามสงบจิตใจอย่างหนัก เพื่อไม่ให้ถูกควบคุมโดยฤทธิ์ยา เขาไม่กล้าคิด หากสัมผัสผู้หญิงคนอื่นแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับจิ่วเหยียยอย่างไรในอนาคต ให้ตาย! เขาอยากจะฆ่าคน ทว่ากลับสูญเสียกำลังภายในทั้งหมด แม้คุกลับจะคุมขังผู้คนไว้มากมาย แต่ห้องขังของเซียวอวี้อยู่ในจุดที่ลับตาคน และเป็นเอกเทศ องค์หญิงเซี่ยนอี๋จึงไม่กลัวที่จะมีคนมารบกวน นางปลดอาภรณ์ชั้นนอกของตนออก หัวเราะอย่างหยาบคาย “ฮ่องเต้ฉี ข้ารอให้เจ้าขอร้องข้าอยู่” ถูกฤ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1207
ตำหนักหย่งเหอ เมื่อไทเฮาและหนิงเฟยมาถึง กลับไม่เห็นฮองเฮา เด็กทารกน้อยร้องไห้ระงมราวกับหัวใจจะแตก แม้พวกนางได้ยินแล้วยังรู้สึกปวดใจนัก หมอหลวงกำลังถวายโอสถให้องค์ชายน้อย ปริมาณยาทำให้คนเห็นแล้วอกสั่นขวัญแขวน หนิงเฟยขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเตือน “พวกเจ้าระวังหน่อย! อย่าทำให้เด็กสำลัก!” ไทเฮาอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ฮองเฮาอยู่ที่ใด? นี่คือลูกชายแท้ ๆ ของนาง กลับทิ้งไว้แบบนี้รึ?” สาวใช้หว่านชิวตอบ “มีรายงานด่วนจากชายแดนเพคะ ฮองเฮาประทับที่ห้องทรงพระอักษร เพื่อหารือกับเหล่าแม่ทัพ...” ไทเฮาทนไม่ไหวอีกแล้ว น้ำเสียงจริงจังขึ้น “หารือตลอดทั้งวัน นางคิดถึงลูกชายทั้งสองบ้างหรือไม่? “คนหนึ่งถูกนางใช้เป็นเครื่องมือว่าราชการหลังม่าน อีกคนถูกนางทิ้งให้โดดเดี่ยวในวังหลัง นางทนได้อย่างไร!” ไทเฮาทราบดีว่าฮองเอามีราชกิจรัดตัว ทว่าเห็นเด็กน้อยที่น่าสงสารเช่นนี้ ก็อดจะทุกข์ใจมิได้ หว่านชิวไม่กล้าโต้แย้ง หนิงเฟยเกลี้ยกล่อม “ท่านป้าเพคะ ฮองเฮาต้องเห็นราชกิจสำคัญที่สุด ส่วนองค์ชายมีหมอหลวงถวายการดูแล เขาจะปลอดภัยแน่นอนเพคะ” ไทเฮามองทารกด้วยค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1206
หลังจากที่ฮ่องเต้เยี่ยนได้ฟังคำขอของพระธิดา ก็หาได้ปฏิเสธทันทีไม่ ฮองเฮาของเซียวอวี้——เฟิ่งจิ่วเหยียน มิใช่สตรีธรรมดา สาเหตุที่เป่ยเยี่ยนพ่ายแพ้ต่อหนานฉีหลายครั้ง ล้วนมีฝีมือของสตรีคนนี้อยู่ในนั้น ถึงแม้เซี่ยนอี๋ไม่เอ่ย เขาก็ต้องการกำจัดเฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่แล้ว “ได้ พ่อรับปากเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋รู้สึกพอใจมาก “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” สิ่งใดที่นางไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ ทว่า ฮ่องเต้เยี่ยนยังไม่หายแคลงใจ เขาถาม “เรื่องในคุกลับนั้น ผู้ใดบอกเจ้า” องค์หญิงเซี่ยนอี๋ยังมีจิตสำนึกอยู่ หาได้ทรยศองค์ชายสี่ไม่ “เป็น...เสด็จพี่เจ็ดเพคะ” สีหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนพลันมืดลง เจ้าเจ็ดนี่ เลอะเลือนเกินไปแล้ว! องค์หญิงเซี่ยนอี๋ขอร้อง “เสด็จพ่อ เสด็จพี่เจ็ดก็ถูกหม่อมฉันบังคับ ท่านอย่าตำหนิเขาเลย และอย่าบอกเขาด้วยว่า หม่อมฉันพูด มิฉะนั้นต่อจากนี้เขาคงไม่รักเอ็นดูหม่อมฉันอีกเพคะ” ใบหน้าของฮ่องเต้เยี่ยนแสดงความอดกลั้นไม่ใส่ใจ “ได้ เราเข้าใจแล้ว”…… เมื่อองค์หญิงเซี่ยนอี๋ออกจากวังหลวง ก็ตรงไปที่คุกลับอีกครั้ง ครั้
