Chapter 7

"ได้ก็ดีสิ แล้วเสือหามาให้น้องทานได้ไหมล่ะ อย่าดีแต่พูดเอาแต่ดื่มเหล้าเมามายนะเราเนี่ย" นางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด แต่คนฟังนั้นกลับฉีกยิ้ม เพราะเมื่อสักครู่เขาแค่พูดล้อเล่นมารดาออกไปไม่ได้จริงจังอะไรเลยสักนิด                                                                                                     

"เฮ้ย! ไอ้เควิน บ้านมึงเปิดร้านอาหาร ไปหาหูฉลามมาให้น้องกูกินซิ" ชายหนุ่มยังคงพูดออกมาด้วยน้ำเสียง และท่าทางทีเล่นทีจริง จนมารดานั้นทำตาขวางใส่อย่างหมั่นไส้ในตัวของลูกชาย                             

"เชิญคุณเสือไปหามาให้น้องรับประทานเองเถอะครับ วันนี้กูง่วงเต็มทีแล้ว เฮ้ยพวกเรา! แยกย้ายกันกลับแล้วค่อยพบกันใหม่โอกาสหน้า กลับแล้วนะไอ้เสือ หวัดดีครับแม่ ผมฝากเนื้อฝากตัวขอสมัครเป็นลูกเขยแม่สักคนนะคร๊าบ" เควินพูดพร้อมกับพนมมือขึ้นแล้วโน้มหน้าเข้าหาสมาร์ตโฟน เพื่อทักทายมารดาของเพื่อนรัก แต่ทว่าอัครเดชนั้นกลับใช้เท้ายันไปที่บั้นเอวของเพื่อนอย่างแรง                                                            

"ไอ้เชี้ยเสือ! มึงถีบกูทำไมเนี่ยเจ็บนะเว้ย" เควินพูดพร้อมกับเอามือลูบลงไปที่บั้นเอว               

"ก็มึงจะจีบน้องมัน วิญญาณพี่ชายขาโหดเลยเข้าสิง มึงไม่รู้ตัวหรือไงไอ้เควิน มีน้องสาวสวยน่ารักก็ไม่บอก กูขอจองนะไอ้เสือ" ชาร์ลพูดออกมาพร้อมกับยกยิ้มแล้วยักคิ้วขึ้นเป็นเชิงว่าเขานั้นจะไม่มีวันยอมเลิกรา ยังไงซะก็จะจีบขวัญข้าวมาเป็นแฟนให้ได้    

               "พวกมึงไปไกลๆ ตีนกูเลย ไป! กลับบ้านกลับช่องได้แล้ว พูดจาไร้สาระอยู่ได้" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยท่าทางที่หงุดหงิด สิ่งที่เขาคาดคิดเอาไว้ก็เกิดขึ้นจนได้                                                                             

"เออ! กลับก็ได้วะ ไปเดียน่ากูจะไปส่ง" เควินพูดออกมา ในขณะที่เดียน่านั้นนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้างๆ ชายหนุ่ม                                               

"เดียน่ากลับแล้วนะคะคุณแม่สวัสดีค่ะ" หญิงสาวยังคงมีความพยายามโน้มใบหน้าเข้าหาสมาร์ตโฟน เพื่อทักทายมารดาของชายหนุ่ม ก่อนจะยกมือไหว้แล้วฉีกยิ้มกว้างให้กับนาง แล้วเดินตามเพื่อนออกไป ขณะนี้ที่ริมสระเต็มไปด้วยขวดเหล้า พร้อมทั้งถ้วยและจานกระดาษช้อนส้อมพลาสติกเต็มไปหมด แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ หันหน้ามาคุยกับมารดาต่อ ซึ่งทุกคนนั้นได้แยกย้ายทยอยกันกลับบ้านไปหมดแล้ว             

"เป็นไงบ้างเพื่อนกินกลับหมดแล้วเหรอพ่อเสือหนุ่ม" ผู้เป็นมารดายังคงไม่ยอมหยุดที่จะแขวะลูกชายออกมา เพราะเขาจัดงานปาร์ตี้แต่ละครั้งสูญเงินไปหลายหมื่น หรือเหยียบแสนเลยทีเดียวแต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยสนใจในเงินจำนวนนี้ที่เสียไป เพราะมันดีต่อใจของเขามาก               

"โธ่!...แม่เลี้ยงกวางกมล ทำไมบ่นเก่งจังเลยครับ" คราวนี้ชายหนุ่มพูดจาออดอ้อนออกมา เมื่อมารดากำลังรู้ทัน                                                           

"ฉันไม่ใช่แม่เลี้ยง... ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของแก" คำพูดของมารดาทำให้ชายหนุ่มนั้นถึงกับอมยิ้ม และหัวเราะออกมาเบาๆ                                      

"ผมลืมไป นึกว่าแม่มีแต่ลูกสาวซะอีก" คราวนี้อัครเดชแกล้งพูดแซวมารดาออกไป เพื่อให้นางนั้นอารมณ์ดีขึ้น

"นั่นแหละคือประเด็นสำคัญ ดูแลน้องให้ดีๆ นะพ่อเสือ เพื่อนของลูกแต่ละคนไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด แม่จริงจังไม่ได้พูดเล่นอย่ามาอมยิ้ม" คราวนี้หญิงสูงวัยถึงกับทำหน้างอออกมาอย่างไม่พอใจ เพราะเพื่อนแต่ละคนของลูกชายนั้น ช่างหน้าหม้อเหลือเกิน                                                      

"คร๊าบ... ผมจะดูแลขวัญข้าวยังกับไข่ในหินมดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม จะพาขวัญข้าวเข้านอนทุกคืนดีไหมครับแม่" คราวนี้ชายหนุ่มพูดพร้อมกับฉายแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา จนมารดาของเขานั้นอดที่จะเป็นห่วงขวัญข้าวไม่ได้                                                                                                            

"แกอย่าคิดทำอะไรบ้าๆ กับน้องนะเสือ ขวัญไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนน เธอเป็นลูกสาวของแม่ อย่าคิดทำให้น้องเสียใจเป็นอันขาด แค่นี้แหละแม่จะเข้านอนแล้ว" พูดจบนางก็ตัดสายจากลูกชายเฉยเลย จนชายหนุ่มนั้นปรับอารมณ์ตามไม่ทัน แต่ทำให้เขานึกถึงประโยคที่มารดาได้กล่าวทิ้งท้ายเอาไว้ ถ้าเขาไม่ทำให้ขวัญข้าวเสียใจ ก็แสดงว่าสามารถที่จะคิดเกินเลยกับเธอได้ใช่ไหม

 นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังคิดในตอนนี้ ก่อนจะสลัดมันทิ้งแล้วเดินเข้าไปในบ้าน เพราะเขานั้นยังมีเวลาที่จะทำความคุ้นเคยกับเธออีกมากไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ เมื่อมารดาได้ฝากแมวไว้กับปลาย่างฝากชิ้นเนื้อไว้กับเสืออย่างเขา อะไรจะเกิดขึ้นตัวเขาเองก็ไม่สามารถรับประกันว่าจะอดใจ ที่จะไม่คิดเกินเลยกับขวัญข้าวได้หรือไม่                                        

 พอเข้ามาในบ้านกลิ่นไข่เจียวได้โชยมาเตะจมูกของชายหนุ่ม เขารู้สึกหอมและเริ่มหิวขึ้นมาในทันที ก่อนจะเดินตรงไปหาขวัญข้าวที่โต๊ะอาหาร                                                                                                                     

"อื้ม... เอาโทรศัพท์มาคืน" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้กับขวัญข้าว ขณะที่เธอนั้นกำลังตักข้าวเข้าปาก แต่ก็ต้องหยุดวางช้อนลง                                                                                                           

"ขอบคุณค่ะ คุยกับแม่เสร็จแล้วเหรอ" หญิงสาวถามชายหนุ่มออกไปอย่างไม่คิด เมื่อเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเขา ให้ได้ประโยคที่ยาวกว่าคำว่าขอบคุณ                                                                            

"ถ้าไม่เสร็จคงไม่เอามาคืนหรอกมั้ง ถามอะไรโง่ๆ และนั่นทำอะไรกินทำให้ฉันบ้างสิ รู้สึกหิวข้าวแล้วเหมือนกัน" ชายหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับมองไปที่จานข้าวของหญิงสาว ซึ่งมีข้าวสวยร้อนๆ พร้อมกับไข่เจียวโปะหน้าเอาไว้อย่างน่ารับประทาน พร้อมกับกลิ่นของมันนั้นช่างหอมรัญจวน จนเขาแทบกลืนน้ำลายลงคอ

ในเวลานี้ขวัญข้าวเองก็อยากตอบเขากลับไปเหมือนกันว่า ไม่ลืมตาดูหรือไงถึงไม่รู้ว่านั่น เธอกำลังทานข้าวกับไข่เจียว แต่หญิงสาวก็เก็บคำพูดเหล่านั้นไว้ในใจ เพราะไม่กล้าพูดอะไรออกไป อย่างน้อยเขาก็ไม่ดุเธอ เรื่องที่เข้าไปงานปาร์ตี้เมื่อสักครู่                                                            

"แป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวขวัญไปทำมาให้" ขวัญข้าวพูดพร้อมกับรีบลุกเดินเข้าไปในครัว เพื่อจัดแจง ข้าวไข่เจียวให้กับพี่ชาย หญิงสาวทำทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่วว่องไว บวกกับฝีมือด้านการทำอาหารเธอนั้นไม่เป็นรองใคร แค่ข้าวไข่เจียวสบายมากสำหรับเธอ ไม่กี่นาทีเธอก็ยกออกมาเสิร์ฟ พร้อมกับข้าวสวยร้อนๆ          

"พี่เสือ! " แต่แล้วขวัญข้าวก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า ไม่คิดว่าชายหนุ่ม จะหยิบจานข้าวของเธอไปนั่งรับประทาน แถมช้อนส้อมนั่นเธอก็ใช้แล้วด้วย