แม่นมวัยใส

“อืออ...เจ็บนมชะมัด!”

ริมฝีปากอิ่มสวยสีกุหลาบระเรื่อเม้มเน้นด้วยความรู้สึกเจ็บร้าว...ร้าวรวดแทรกซ่านไปทั้งทรวงทรวดขาวโพลน ราวกับโดนหมาบ้าเดือดดุขย้ำดูดดึงดุนฟอนเฟ้นอย่างโหดร้าย

จนหัวนมอมชมพูปูดปริผลิแย้มเหมือนบัวตูมน้อย ชูชันสั่นพร่าบนฐานนมใหญ่เท่าผลมะนาว

“อูยย”  

สองเต้าบวมเป่งเต่งตึงเหมือนลูกโป่งใกล้ระเบิด ประดับอยู่บนเรือนร่างอิ่มสวยอ้อนแอ้นของเด็กสาววัยสิบแปด เจ้าของส่วนสูงเพียง 156 เซนติเมตร สัดส่วนอวบอั๋นเย้ายวนชวนมอง   

“อ่าส์...ซี๊ดส์”   ดวงตากลมโตจ้องมองเต้าโตกลมตึงราวลูกมะพร้าวของตัวเองด้วยความหนักอกหนักใจ เพราะมันเหมือนเธอพกระเบิดติดตัวตลอดเวลา ทั้งยังนำพาสายตาผู้คนให้จดจ้อง

“โอยย  มันจะแตกมั้ยเนี่ย อ่า...” จากเต้าขนาดสองร้อยห้าสิบซีซี  ขยายไซส์เป็นสามร้อยห้าสิบซีซีภายในไม่กี่เดือน โดยไม่ต้องพึ่งมีดหมอ

จนทำให้เธอเริ่มมีปัญหากับเสื้อผ้าและบราเซียที่เคยสวมใส่ก่อนการตั้งครรภ์ แม้หุ่นหลังคลอดแทบไม่แตกต่างจากเดิมมากนัก แต่นมกับตูดที่ล้นทะลัก ก็ทำเธอปวดหัวกับการเลือกหาเสื้อผ้ามาสวมใส่

โดยเฉพาะวันนี้  ที่หัวนมสีส้มอมชมพูของเธอเริ่มฉีดน้ำนมขาวขุ่นออกมาไม่ยั้ง เยิ้มย้อยราดรดตามร่างกายจนเปียกฉ่ำ ไหลลงไปแทรกซึมร่องสวาทจนเป้ากางเกงในตัวจิ๋วชื้นแฉะ    

“อ่า...ซี๊ดส์  ปวดคัดไปหมดเลย...เหมือนนมจะแตกเลยอ่ะ โอยย บราเซียตัวเก่าใส่ไม่ได้เลยสักตัว ต้องเสียเงินซื้อใหม่อีกแล้วเหรอ เฮ่อ...”

ดุจดาวโอดครวญขัดใจ ขณะยืนมองกระจกบานใหญ่เพื่อสำรวจร่างกายเกือบเปลือยหลังคลอดของตัวเอง ภายในห้องน้ำของห้องพิเศษโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

“เอาผ้าอนามัยซ้อนไว้ในบราแล้วกัน” ว่าพลางหยิบบราเซียไซส์คนอ้วนมาสวมใส่อุ้มทรวงเต้าไว้อย่างหมิ่นเหม่ล้นทะลัก ก่อนจะหยิบผ้าอนามัยมายัดใส่ในบรา เพื่อให้มันช่วยซับน้ำนม จากนั้นก็สวมเสื้อยืดตัวใหญ่เพื่ออำพรางเรือนกายช่วงบนเท่าที่จะทำได้  

“เฮ่อ...” ถอนหายใจพร้อมกับลูบหน้าท้องที่แบนเรียบเหมือนไม่เคยมีทารกอยู่ในครรภ์อย่างปลอบประโลม “โชคดีจัง หุ่นยังดีเหมือนเดิมแฮะ...แม่หวังว่าหนูจะมีความสุขกับพ่อแม่ที่ร่ำรวยนะลูก”