[4] เสื้อผ้าก่อเหตุ

บทที่ 4

เสื้อผ้าก่อเหตุ

“แม่ เป็นอย่างไรบ้างคะ”

เกวลินหอบเอาของเยี่ยมมาให้แม่ของตัวเองประมาณหนึ่งไม่มากเกินไปจนผิดสังเกต เธอไม่ปล่อยให้แม่ของเธอรู้ได้ว่าเธอแลกอะไรมาเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินและสิทธิพิเศษพวกนี้

แม่ของเธอถูกย้ายโรงพยาบาลมายังโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุด ค่าห้องค่ารักษาไม่ต้องถามว่าวันละเท่าไหร่ขั้นต่ำก็หกหลัก แต่ว่าแม่ของเธอสุขสบายกับอาการป่วยที่ค่อย ๆ ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าจะต้องอยู่โรงพยาบาลอีกหลายเดือนอยู่ดี เธอใช้ข้ออ้างว่าเป็นสวัสดิการของพนักงานที่เจ้านายให้กับแม่ของเธอยามเจ็บป่วย ค่ารักษาไม่แพงอะไร และโชคดีที่แม่เธอที่ไม่ค่อยมีความรู้นักเหมือนจะเชื่อสิ่งที่เธอพูดทำให้เธอโล่งใจไปได้

“การเรียนเป็นอย่างไรบ้าง ใกล้สอบกลางภาคแล้วหรือยัง”

นางน้ำผึ้งหรือป้ามาผู้เป็นแม่ของเกวลินถามลูกสาวที่ช่วงนี้มีสภาพเหมือนคนอดหลับอดนอนแต่ก็ไม่โทรม คงเพราะเร่งทบทวนอ่านหนังสือหนัก

“ค่ะ สัปดาห์หน้าก็จะเริ่มสอบแล้ว”

เกวลินตอบเสียงเบา

“ตั้งใจสอบนะลูก เกรดดี ๆ จบมาจะได้หางานดี ๆ ทำ”

แม่กัดฟันทำงานหนักส่งเสียให้เธอได้ร่ำเรียนในมหาวิทยาลัยทั้งที่ค่าใช้จ่ายสูงมาก เพื่อหวังให้เธอมีอนาคตที่ดีมีงานที่ดีทำต่างจากตัวเองที่จบแค่มอหกแล้วจะทำงานอะไรสมัครงานอะไรก็ลำบาก เพราะวุฒิไม่ได้มาตรฐานขั้นต่ำสำหรับงานดีที่เงินเดือนดี มีแค่งานแม่บ้านที่แม่ของเธอโชคดีได้มาจากคนรู้จักตอนที่ไปช่วยยามพบว่าอีกฝ่ายเป็นลมกลางทางเท้าและไร้ผู้ติดตามและมาพบตอนหลังว่าเป็นเศรษฐินีท่านหนึ่ง เลยตอบแทนบุญคุณโดยการหางานดีเงินเดือนดีมาให้แม้วุฒิการศึกษาของแม่เธอจะต่ำก็ตาม

“ค่ะ หนูจะตั้งใจเรียน”

“อย่านอนดึกนักล่ะ ตาเป็นหมีแพนด้าแล้วนะเรา”

แม้แม่ของเธอจะไม่ได้เรียนสูงแต่ก็รู้จักเล่นแอปตอตอทำให้รู้จักโลกกว้างด้านนอก แต่การที่ตาเธอสภาพเป็นแบบนี้หญิงสาวกระหวัดไปถึงชายหนุ่มที่เป็นตัวต้นเหตุ หลังจากวันที่ร่างกายหายดีก็ไม่มีคืนไหนที่อีกฝ่ายปล่อยให้เธอนอนอย่างสงบจนกว่าจะค่อนคืนไปแล้ว ยกเว้นแต่วันไหนที่เธอต้องมีเรียนตอนเช้าถึงจะยอมให้เธอนอนเร็ว

ร่างกายสาวสะพรั่งยามนี้ถูกสั่งสอนและตักตวงไปมาก เธอเองก็ได้รับความสุขจากชายหนุ่มเช่นกัน ส่วนเรื่องความรู้สึกเธอไม่กล้าไปรักหรือชอบผู้ชายอันตรายคนนี้หรอก แม้จะไม่รู้ว่าชายหนุ่มทำมาหากินอะไรแต่การที่มีบอดี้การ์ดในชุดสูทดำอย่างกับหนังมาเฟียติดตามยั๊วะเยี้ยเธอก็คิดว่าไม่รู้จะดีกว่า แต่ถึงจะไม่อยากรู้ด้วยความที่ชีวิตโคจรมาพบกันก็มีอันต้องรู้จนได้

“แก ดูนี่สิ ผัวฉัน วันนี้เขาจะมาเป็นวิทยากรพิเศษบรรยายในคาบอาจารย์แว่น”

ออมสินสาวสองเพื่อนสนิทของเกวลินนำโทรศัพท์มากดโชว์รูปไอดอลของตัวเองให้เธอดู

“แกบ้าผู้ชายไปไหมไอ้ออม”

เกวลินบ่นเพื่อนแต่พอสายตาเหลือบมองไปที่หน้าจอก็ตะลึงค้างนิ่งไป

“แหม่ ด่าแต่กู มึงก็ค้างเหอะ หล่อใช่ไหมล่ะ ผัวแห่งชาติเลยนะมึง”

เกวลินไม่คิดว่าโลกจะกลมและเล็กอะไรขนาดนี้ เธอกับเขาเหมือนอยู่คนละโลกการโคจรมาพบกันนอกบ้านของเราดูเป็นเรื่องยากกว่าการถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง

“เขาเป็นใครหรอ”

เกวลินทำทีท่าถามอย่างไม่สนใจนัก

“แหม หล่อนไปมุดใต้หินที่ไหนมาคะ กระเทยอยากจะบ้า นี่เจ้าสัวคเชนทร์ เจ้าของอุตสาหกรรมอาหารและการส่งออก มูลค่าธุรกิจเป็นกว่าหมื่นล้าน อ้อ มีข่าวลือด้วยนะ ฟังแล้วก็เหยียบไว้ ได้ข่าวมาว่าไอ้ตำแหน่งเจ้าสัวน่ะมันเบื้องหน้าเบื้องหลังเป็นเจ้าพ่อมาเฟียคุมกาสิโนต่างประเทศหลายแห่ง”

เกวลินฟังแล้วก็เข้าใจอะไรขึ้นมา ถ้าแค่นักธุรกิจธรรมดาคงไม่ต้องใช้บอดี้การ์ดมากเป็นกองทัพแบบที่เธอเห็น

“แล้วเขามาบรรยายคาบอาจารย์แว่นวันนี้หรือ”

“ใช่ แกไม่ได้อ่านที่อาจารย์แว่นโพสต์เลยสินะ มัวไปทำอะไรอยู่วะ เอ่อ ขอโทษ”

กระเทยสาวนึกได้ว่าแม่ของเกวลินเข้าโรงพยาบาลเจ้าตัวเลยไม่ว่างต้องไปทำงานแทนแม่ที่ป่วย

“ไม่เป็นไร ช่วงนี้เราไม่ว่างจริงนั่นแหละ ขอบใจที่บอก”

เกวลินคาดหวังว่าจะได้เห็นชายหนุ่มในคราบนักธุรกิจด้านนอกบ้านบ้างเหมือนกัน เพราะที่เจอแต่ในบ้านคือหนุ่มนักล่าแพรวพราวที่จ้องแต่จะงาบเธอทุกคืน

เกวลินนั่งอยู่แถวหน้าสุดของห้องบรรยายเพราะยัยออมสินเพื่อนสาวสองของเธอจ้างคนมาจองไว้แต่หัววัน

“นี่แกถึงขั้นจ้างคนมาจองไว้เลยหรอ”

เกวลินตะลึงกับค่าจ้างจองที่สองพันที่เพื่อนกระเทยควักจ่ายหนุ่มรุ่นน้องไปหมาด ๆ เห็นแล้วปวดใจ

“แกไม่รู้อะไร ที่นั่งตรงนี้แทบจะบิดประมูลจองกันเลยนะแก นี่ฉันโชคดีไอ้เด็กเมื่อกี้น่ะฉันเคยช่วยมันเอาไว้เลยได้มาในราคาถูก คนอื่น ๆ ไปถามโน่นห้าหมื่นอัพ”

เกวลินตะลึงแล้วตะลึงอีก ทำไมคนพวกนี้ทำอย่างกับเงินไร้ค่าหาง่ายเป็นแค่กระดาษกันนะ ขณะที่เธอทำงานงก ๆ แม้ว่าช่วงนี้จะสบายขึ้นแต่เธอก็ใช้ร่างกายทำงานแลกมาเหมือนกัน เหนื่อยเหมือนกัน

“แหม ใครก็อยากเตะตาเจ้าสัวไหมแก หนุ่มหล่อ รวย กวยใหญ่ มีใครไม่อยากได้บ้างแค่ได้วันไนท์สักครั้งก็ยังดีไม่ต้องไปขนาดเป็นเมียเก็บเด็กเลี้ยงหรอก ส่วนคู่แต่งงาน คนรวยก็แต่งกับคนรวยด้วยกันนั่นแหละ พวกเพ้อฝันอยากตะกายดาวก็ระวังตุ๊บเจ็บตัวเปล่า”

เกวลินฟังเพื่อนสาวพูดความจริงออกมา ก็ลอบเห็นด้วยในใจ แต่ก็รู้สีกเจ็บจี๊ดในใจด้วยเช่นกัน แต่ก็ไม่เข้าใจว่าความเจ็บมาจากไหน

“ไป ๆ รีบนั่ง ยืนนานฉันเมื่อย”

เกวลินนั่งลง กระโปรงนักศึกษาที่วันนี้เธอเหลือในตู้เสื้อผ้าเป็นตัวที่สั้นที่สุด ยาวแค่ครึ่งขาอ่อนผ่าข้าง สมัยก่อนเธอใช้มันทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในคลับ แต่ช่วงนี้ใกล้สอบและงานเยอะเธอเลยซักผ้าไม่ทัน มันเหลือแค่ตัวนี้เลยต้องใส่มา พร้อมกับเสื้อที่ตัวเล็กจนเธอต้องพยายามติดกระดุมแต่ก็เหมือนหน้าอกหน้าใจใหญ่ยักษ์ของเธอจะดันกระดุมให้หลุดกระเด็นเสียให้ได้ทั้งชุดคือชุดทำงานไม่ใช่ชุดใส่เรียนตามปกติ

“เออ ทำไมวันนี้แกใส่ชุดนี้มาวะ นี่ถ้าไม่รู้จักกันมานานนึกว่าแกเตรียมตัวมานั่งอ่อยเจ้าสัวนะเนี่ย”

ออมสินแซวเพื่อนสาวที่ดูอึดอัดจากการนั่งแถวหน้า พยายามใช้มือดึงเสื้อบ้าง กระโปรงบ้างให้ปิดลงมามากที่สุด

“ก็ทำแต่งานจนลืมซักชุดนักศึกษาน่ะสิ เลยต้องเอาชุดทำงานออกมาใช้แทน”

ออมสินรู้ทันทีว่าเป็นชุดสมัยที่เกวลินทำงานเด็กเสิร์ฟ

“เวร นั่งแถวหน้าด้วย เอาเถอะ มีแค่เจ้าสัวคนเดียวที่เห็น ดีเสียอีก เผื่อแกตกเจ้าสัวได้ ฮิฮิ”

เกวลินฟังเพื่อนกระเทยแซวขำแต่เธอไม่ขำด้วย เธอไม่อยากตกได้ทุกวันนี้ก็โดนขย้ำจนกระดูกแหลกแล้ว

เธอภาวนาให้คเชนทร์ไม่สังเกตเห็นเธอจะเป็นการดีที่สุด จะลุกหนีก็ไม่ได้อีกเพราะงานนี้อาจารย์แว่นให้ฟังแล้วสรุปเขียนรายงานออกมา ถ้าเธอไม่นั่งฟังแล้วไปลอกเพื่อน อาจารย์ต้องรู้และเธอจะโดนหักคะแนนมากจนส่งผลถึงเกรด เธอไม่อยากเสี่ยง

เกวลินนั่งรออย่างกระวนกระวาย เสมือนมดบนกระทะร้อนลวก จนกระทั่งประตูทางเข้าสำหรับอาจารย์หรือผู้มาเลกเชอร์เปิดเข้ามา ชายหนุ่มที่คุ้นตาในชุดสูทสั่งตัดพอดีตัวสีดำสนิทเนคไทสีน้ำเงินลายทางมีที่หนีบฝังอัญมณีสีใสคาดว่าน่าจะเป็นเพชรเดินเข้ามาพร้อมอาจารย์แว่นเจ้าของวิชา

สิ่งที่ทำให้เธอตัวสั่นคือสายตาดุดันที่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ่งเฉพาะจ้องไปที่หน้าอกที่แทบดันเสื้อปริแหกและต้นขาขาวที่โผล่พ้นกระโปรงออกมาโชว์สายตาชาวโลก

เกวลินรู้ได้ทันทีว่าคเชนทร์อารมณ์ไม่ดี แต่เธอก็ไม่รู้ว่าชายหนุ่มอารมณ์ไม่ดีเพราะอะไร หรือเพราะว่าเธอไม่ได้บอกว่าเธอลงเรียนคาบอาจารย์แว่นเลยต้องมาเจอกันข้างนอก หนึ่งในข้อตกลงที่ในสัญญาคือ เธอไม่มีสิทธิ์ไปยุ่มย่ามกับชีวิตของเขาและเธอก็ทำได้ดีมาตลอด แต่คราวนี้เธอไม่รู้จริง ๆ นี่ ถ้ารู้มาก่อนคงจะแจ้งล่วงหน้าไปแล้ว

“สวัสดีทุกคน ผม...คเชนทร์ วิริยวัตร ทุกคนคงรู้ใช่ไหมว่าผมทำอาชีพอะไร…”

เกวลินนั่งฟังชายหนุ่มเริ่มพูดและบรรยายด้วยใจที่ไม่สงบสุข โชคดีที่เธอมีไหวพริบกดอัดเสียงเอาไว้ในโทรศัพท์ เพื่อเอาไว้ฟังทีหลังและสรุปวิเคราะห์ก่อนทำรายงานส่งอาจารย์

การบรรยายกินเวลาสองชั่วโมงเต็มก่อนจะจบและเลิกคาบพอดี หญิงสาวที่วันนี้ไม่มีเรียนต่อก็แยกตัวกับออมสินเพื่อไปขึ้นรถกลับไปยังบ้านของคเชนทร์ที่เธออาศัยอยู่ แต่แค่เดินออกจากตึกไปก็พบว่ามีชายในขุดสูทสีดำซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นมือขวาของคเชนทร์ชื่อว่า ชิด มายืนรอ

“คุณชิด มาทำอะไรที่นี่คะ”

เกวลินที่อยู่กับคเชนทร์หลายคืนย่อมรู้จักกับชิดไปโดยปริยาย

“นายให้มารับคุณเกวครับ ไปกันเถอะ”

อันที่จริงชิดเป็นคนหน้าตาดีแต่ว่าออกแนวเข้มดุดัน การยืนอยู่ในชุดดำก็เด่นพอตัวพอเกวลินเดินเข้าไปคุยด้วยและถูกพาตัวไปก็ทำให้เป็นเป้าสายตาอย่างช่วยไม่ได้

“นั่นเด็กคณะบริหารฯนี่ น้องโคนมประจำคณะ อย่าบอกนะว่าไปต้องตาเสี่ยที่ไหนเข้า”

เหล่าผู้ชายปากหมาก็พากันพูดแซวสนุกปาก ส่วนผู้หญิงก็จับกลุ่มซุบซิบนินทาด้วยความริษยา ซึ่งพวกนี้เกวลินไม่ได้รับรู้แต่อย่างใด เพราะตอนนี้เธอถูกพาเดินมาขึ้นรถที่ภายในรถกลายเป็นขั้วโลกเหนือไปแล้ว

“ปกติเธอแต่งตัวมามหาลัยแบบนี้ทุกวันหรือไง!?”

เสียงถามออกกระโชกโฮกฮาก ยามที่คเชนทร์ใช้คำเรียกว่าเธอแทนหนูทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธ เกวลินงงก่อนจะหงุดหงิดขึ้นมา เธอจะแต่งตัวอย่างไรไม่อยู่ในข้อตกลงของสัญญา

“แล้วจะทำไมคะถ้าฉันจะแต่งแบบนี้ ก็แค่เสื้อผ้า”

หญิงสาวกระแทกเสียงใส่ มันเพราะใครกันเล่าทำให้เธอลำบากลำบนทุกคืนไหนจะบริการ ทำหน้าที่แม่บ้าน แล้วยังจะต้องเรียน เวลาซักผ้าเลยไม่มี

“นึกว่าใส่มายั่วผู้ชาย อยากมีผัวหลายคน”

“เฮ้! คุณคเชนทร์พูดจาให้มันดีหน่อยนะคะ เรื่องเสื้อผ้าการแต่งกายของฉันไม่ไปอยู่ในข้อตกลงระหว่างเรานะ”

เกวลินแหวใส่ทันที เธอชักจะเหลืออด

“แต่การที่เธอใส่มายั่วผู้ชายแบบนี้เกิดโดนลากไปข่มขืนเธอก็จะมีผัวเพิ่มบอกไว้ก่อนฉันไม่ชอบใช้ ‘ของ’ ร่วมกับใคร อันนี้อยู่ในข้อตกลงของสัญญา หวังว่าจะจำได้”

คำ่ว่า ของ ทำให้เกวลินสะอึกจุกในอก เธอก็รู้แหละว่าเธอขายตัวเองแต่ว่าโดนคำพูดโยนใส่หน้ามันก็ไม่ต่างจากถูกตบจนหน้าชา

“ค่ะ ฉันทราบดี แต่ฉันมีเสื้อผ้าแค่นี้และต้นเหตุคือคุณที่ทำให้ไม่ได้ซักมัน”

เกวลินสูดหายใจลึกกลับมามีสติก่อนจะบอกเล่าสาเหตุไม่ใช้อารมณ์ตบตีกับนายจ้างที่กำชีวิตแม่เธอเอาไว้

คเชนทร์เมื่อรู้ว่าต้นเหตุเป็นเพราะตัวเองก็อ่อนลงมาก ชุดนี้เหตุที่เด็กสาวต้องใส่มาก็เพราะมันคือชุดเดียวแล้วในตู้และไม่ใช่ชุดปกติที่ใส่มาเรียน

“ฉันจะพาเธอไปซื้อเพิ่มอีกสักโหลจะได้ไม่มีปัญหา ส่วนชุดนี้ เอาไว้ใส่คืนนี้เล่นกับฉันก็แล้วกัน”

คเชนทร์ที่เปลี่ยนอารมณ์จากเม่นขี้โมโหกลายเป็นเสือหนุ่มพราวเสน่ห์ราวกับไบโพบ่าเล่นเอาเกวลินปรับตามไม่ทัน จนคิ้วขมวดมุ่น

ส่วนชิดที่นั่งข้างคนขับรถก็ได้แต่ส่ายหัวน้อย ๆ อันที่จริงหนูเกวเป็นเด็กดีมาก ขายตัวก็จริงแต่ก็เอาเงินไปดูแลแม่ เงินส่วนอื่นของนายก็ไม่ได้เอาไปใช้ซื้ออะไรฟุ่มเฟือยเข้าบ้านนอกจากของใช้ที่ซื้อให้นายไว้ใช้ กับพวกวัตถุดิบทำอาหาร พูดไปฝีมือทำอาหารของหนูเกวก็ดีมากจนเจ้านายต้องกินครบสามมื้อ หนูเกวต้องทำอาหารเช้า กลางวันใส่ปิ่นโตไว้ให้ไปกินที่บริษัทและเย็น ไหนจะต้องบริการเจ้านายแสนหื่นของเขายามกลางคืนหลังจากทำการบ้านอ่านหนังสือเรียน งานบ้านก็ต้องทำ เรียกได้ว่าไม่เคยเที่ยวเถลไถล ไปกลับแค่บ้านของเจ้านายกับมหาวิทยาลัยเท่านั้น

บางทีเขาก็อยากให้เจ้านายปล่อยหนูเกลไปเสีย แม้หนูเกวจะเจ้าเล่ห์ ฉลาด ไม่โง่งี่เง่า ดีกว่าผู้หญิงหิวเงิน โง่ เจ้าอารมณ์แบบที่เคยเจอ ๆ มาก็ตาม

จะว่าไปเจ้านายของเขาก็วัวแก่กินหญ้าอ่อน เพราะเจ้านายเขาอายุสามสิบหกแล้วแต่หนูเกวพึ่งยี่สิบห่างกันเกินรอบ พึ่งบรรลุนิติภาวะไม่นานก็โดนเจ้านายจับกิน เห้อ น่าสงสารเหลือเกิน

ชิด...มือขวาของเจ้าสัวคเชนทร์ได้แต่ถอนหายใจในใจไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวโดนส่งไปคุมงานที่ปอยเปต

คเชนทร์พาเด็กสาวตรงดิ่งกลับบ้าน เพราะไป ๆ มา ๆ เขาทนเจ้าเสื้อผ้ายั่วยวนนี่ไม่ไหว เขาไม่คิดว่าตัวเองจะตกม้าตายกับเด็กสาวในชุดนักศึกษาแบบเพื่อน ๆ ที่เขามักค่อนขอด รสนิยมของเขามักจะชอบสาวสะพรั่งโตเต็มวัย ให้รสชาติกลมกล่อมมากกว่าเด็กสาวที่พึ่งโตกลิ่นนมยังติดตัวอยู่

“ตุ๊บ อ๊ะ พี่เชน”

เมื่อมาถึงบ้านเกวลินก็ถูกแบกลงจากรถ ถูกแล้ว แบกขึ้นบ่า ก่อนจะมาโยนลงบนเตียงในห้องมาสเตอร์เบดรูมที่เตียงถูกออกแบบมาอย่างดีให้ตอบรับกิจกรรมหรรษารุนแรงถึงใจแบบไม่ต้องกลัวเตียงหักกลางคันให้เสียอรรถรส

“หนูยั่วพี่เองนะ ดังนั้นรับผิดชอบด้วย”