บทที่ 21 ชายไม่แท้ หญิงไม่จริง

ชาร์มมี่เริ่มเล่าเรื่องราวของวันนี้ให้แม่และป้าฟัง ทั้งสองนั่งฟังอย่างใจเย็นจิบไวน์ไปด้วย

“สรุปตอนนี้มี่หนีเขามา” ยลดาฟังและสรุปตามที่ได้ยิน

“ใช่ เขาให้หนูรอที่ห้อง แต่หนูรอไม่ไหว หนูกลัวแม่ หนูกลัวป้าดา” เธอซบหน้าลงบนอกของแม่ โดยมีป้ากอดทั้งสองไว้อีกชั้น

“ไม่เป็นไร ถือว่ามาตั้งหลักลูก”

“หนูแค่มีลูกให้เขาไม่ได้ หนูแค่ไม่มีมดลูก แค่นั้นเองที่หนูสู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ หนูรักเขา รักมากกว่าผู้หญิงคนนั้นอีก” เสียงสะอื้นของลูกดังเป็นระยะ พร้อมกับคำพร่างพรูออกมาไม่หยุด

“หนูแค่เป็นผู้หญิงไม่จริง แค่นั้นเอง ทำไมต้องตัดสินหนูเพราะเรื่องนี้ หนูก็มีหัวใจนะคะ”

“แม่รู้มี่ แม่รู้”

“ถ้าหนูเลือกเกิดได้ หนูไม่อยากเป็นผู้หญิงในร่างผู้ชายแบบนี้หรอก ใครจะรู้ไหม กว่าหนูจะมาถึงทุกวันนี้ หนูต้องเจ็บตัวตั้งกี่ครั้งมีใครเข้าใจหนูบ้างไหม”

“แม่เข้าใจลูก แม่กับป้าเข้าใจหนูดีลูก”

“ถ้าหมอผ่าทำมดลูกให้หนูได้ ต้องให้หนูเจ็บตัวแค่ไหนหนูก็จะทำ”

ชีวิตสาวข้ามเพศหรือกะเทยคนหนึ่งไม่ได้ง่ายเลย กว่าจะสวยกว่าจะมีเหมือนผู้หญิงได้ แต่ของเทียมมันก็คือของเทียม จะสู้ของแท้ที่เขามีมาแต่กำเนิดได้อย่างไร

“มี่ อย่าเสียใจไปเลย ใครสักคน