EP 9/3 พริกจิ้มพริก NC++

“งั้นก็เอาสิ ฆ่าเลย! เอาเลย ฆ่าเลย! ฆ่าสามีของเธอด้วยมือของเธอเลย!”

เขารุกหนัก วารินทร์สะดุ้งโหยง เผลอกดมีดลงที่เนื้ออ่อนกลางลำคอจนเกิดแผลเล็กน้อย เลือดสดๆ ไหลออกมาอย่างอ้อยอิ่ง น่าแปลกที่มันช่างบีบหัวใจจนเธอรู้สึกว่าไม่มีอากาศพอเข้าไปหล่อเลี้ยงภายในร่าง

“รออะไร! ฆ่าเลยสิวารินทร์ โอกาสของเธอแล้วนี่ ฉันพร้อมแล้ว!”

วารินทร์หน้าซีดเผือด มองเลือดที่ไหลหายเข้าไปภายในคอเสื้อเขา เธอตัดสินใจถอยหลัง แหวกม่านน้ำที่สูงถึงเอวเพื่อหลบเลี่ยงสิ่งที่สวนทางกับหัวใจ เธอฆ่าเขาไม่ได้ เธอไม่ใช่คนโหดร้ายขนาดนั้น

เสียงฟ้าคำรามใกล้ๆ ทำให้วารินทร์ตกใจขว้างมีดทิ้ง ก่อนที่มันจะเป็นชนวนล่อฟ้า

“วารินทร์!?”

“มะ...ไม่ ฉะ...ฉันทำไม่ได้! ฉันกลัว นายก็เลิกบ้าซะที! ฉันกลัวเลือด เลือดนายไหลใหญ่แล้ว!” เธอร้องบอก หน้าสวยสลดวูบเมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้ขณะที่ตัวเองก้าวขาไม่ออก ดวงตาสีนิลปิดฉับทันทีที่เขาเข้าถึงตัว คราวนี้เธอตายแน่ๆ ได้เหลือแต่ชื่อก็คราวนี้แหละวารินทร์

เปรี้ยง! เปรี้ยง!

“กรี๊ดดด!!!”

แสงสีเงินมีไฟแลบแปลบปลาบสว่างวาบเหนือยอดไม้ พร้อมๆ กับเสียงกรีดร้องของเชลยสาว ก่อนที่เปลวเพลิงจะลุกท่วมต้นไม้ต้นนั้น นายเมืองหนุ่มถลาเข้ารวบร่างบางด้วยสัญชาตญาณ ทั้งสองต่างกอดรัดกันและกันราวกับว่าเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้ทั้งคู่อยู่รอดปลอดภัย เนื้อกายของเขาและหล่อนอิงแอบแนบชิดเนิ่นนาน...นานจนร่างหนาหมดสิ้นความอดทน!

 ชายหนุ่มช้อนคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้ม เดินดุ่มๆ ลงน้ำที่ลึกกว่า

วารินทร์ดิ้นขลุกขลัก เขาคงไม่พาเธอไปฆ่าถ่วงน้ำหรอกนะ

“นายจะทำอะไ...”

ไม่มีโอกาสสำหรับคำถาม เพราะริมฝีปากหนาจัดการดูดกลืนถ้อยคำของเชลยสาวเอาไว้จนหมดสิ้น เรียวลิ้นของเขาทำหน้าที่ของมันไม่มีขาดตกบกพร่อง วารินทร์พ่ายแก่อารมณ์อันน่าพิศวงอีกครั้ง ถูกเมฆาฉุดดึงให้ลุ่มหลงในวังวนแห่งจุมพิตอีกครา

นายเหมืองพาหญิงสาวลุยน้ำลงมาลึกถึงครึ่งอก แขนเรียวยกขึ้นคล้องคออย่างอัตโนมัติเมื่อรับรู้ถึงความเย็นของสายน้ำ ริมฝีปากทั้งสองยังคลอเคลียไม่ห่างกัน

วารินทร์ใจเต้นระส่ำ นายเหมืองหนุ่มสามารถทำให้เธอเหน็บหนาวและรุ่มร้อนได้ในคราวเดียว และพอเขาถอนจุมพิต เธอก็รีบสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอด เม็ดฝนบนฟ้าเริ่มพร่างพรมลงมา เขาพาเธอเดินลุยน้ำเข้าไปใกล้ชะง่อนหินขนาดใหญ่ มุดเข้าไปใต้มันเพื่อพบเจอที่หลบซ่อนตัวอันยอดเยี่ยม เธอแหงนเงยขึ้นมองเพดานหินเหนือศีรษะ ที่นี่สามารถหลบเม็ดฝนได้ก็จริง ทว่ามิอาจหลบความเร่าร้อนที่เรียกร้องในสายตาเขา

“เราคงต้องหลบอยู่ใต้ชะง่อนหินจนกว่าฝนจะหยุด เธอชอบไหม สถานที่ลับของฉัน” เขาชี้แจงเสียงพร่า ปล่อยให้วารินทร์ลงยืนแต่ยังโอบกอดเอาไว้ น้ำบริเวณนี้สูงเลยเอวเขา เกือบถึงใต้ฐานอกของหล่อน

“ถ้าไม่ใช่หน้าฝน ตรงที่เธอยืนอยู่คงเป็นเตียงให้เราได้พอดี”

ดวงตาวิบวับเจ้าเล่ห์ที่จ้องมองมา ทำให้วารินทร์ร้อนๆ หนาวๆ เขาพาเธอมาหลบฝนทั้งที่ลุยน้ำเปียกไปถึงไหนๆ เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าเจตนาไม่บริสุทธิ์

“เมื่อกี้ฉันเกือบจะฆ่านายนะ” เธอทวนความจำให้ จ้องรอยแผลบนลำคอที่เลือดยังติดซึม เขาประคองใบหน้าเธอไว้ทั้งสองมือ จ้องมาอย่างมีความนัยที่เธอไม่อาจเข้าใจ เขาเกลี่ยแก้มใสของเธอด้วยนิ้วอันทรงพลัง เธอกลืนน้ำลายอย่างประหม่า หัวใจเต้นเร็วขึ้นแรงขึ้น มวลน้ำรอบกายเย็นแทบตายแต่เธอกลับร้อนรุ่มเพียงแค่เขาสัมผัส

“ก็แค่เกือบจะฆ่า...แต่ไม่ได้ฆ่า เธอไม่ได้ฆ่าฉัน เธอฆ่าฉันไม่ได้”

เมฆาพร่ำพูด วารินทร์นิ่งงัน ดวงตาหลุบต่ำ ใช่...เธอฆ่าเขาไม่ลงจริงๆ

“นาย...จะทำอะไรกันแน่” ถามตะกุกตะกักเพราะฝ่ามือเขาเลื่อนลงไปใต้ผิวน้ำแล้วป้วนเปี้ยนอยู่กับแผ่นหลังและสะโพกกลมกลึงของเธอ

“ให้รางวัล” ตอบแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ พอใจที่วารินทร์ไม่กล้าสังหารตน เขาจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง จุมพิตเป็นรางวัลให้คนใจดี

นางฟ้าคนงามยอมสยบต่อซาตานร้ายอย่างสุดจะหักห้าม จุมพิตเร่าร้อนเผาผลาญลามเลียรวดเร็วประดุจไฟไหม้ฟาง เรียวลิ้นหนารุกไล้ไล่ต้อนคนอ่อนประสบการณ์ให้ตอบสนอง

กระดุมเสื้อของหญิงสาวหลุดจากรังไม่ถึงเสี้ยววินาที พร้อมๆ กับผ้าแพรผืนน้อยที่หลุดลอยไปตามสายน้ำ ผ้าถุงเปียกชุ่มถูกดึงทึ้งให้ปมที่พับทบตรงเนินอกหลุดออก เขาผลักไสให้มันลงไปกองที่เอวบาง แล้วสะรีระฝาแฝดชิ้นงามก็ปรากฏต่อสายตาเขา เปียกชุ่มและขาวเนียน

นายเหมืองหนุ่มครางฮือด้วยความพอใจ เอาปากกับลิ้นลิ้มรสทับทิมเม็ดสวยที่วาววับไปด้วยหยดน้ำ ขบเม้มมันอย่างมันเขี้ยวและบ้าคลั่ง

“เจ็บ! อย่า พอ...เดี๋ยวมี...คนเห็น”

วารินทร์พร่ำบอก ใบหน้าคมชะงักชั่วครู่ เขาช้อนสายตาขึ้นมองคนที่ร้องห้ามกัน

“ไม่...ไม่มีใครเห็นหรอกคนดี ไว้ใจฉัน...เชื่อฉัน” ยืนยันด้วยปลายลิ้นหนาที่ลากไล้ไปทั่วลำคอและแอ่งชีพจร จูบซ้ำตรงผิวเนื้อหอมกรุ่นอย่างหลงใหล ไม่เกรงว่าใครจะมาพบเห็นเข้า ก็บอกแล้วไงว่านี่คือสถานที่ส่วนตัวของเขา แล้วใครจะมาเห็นกันล่ะ

“ฉันไม่มีวันให้ใครมามอง ตรงนี้...แล้วก็...ตรงนี้ ของเธอแน่นอน...ที่รัก”

วารินทร์หัวใจหวั่นไหวกับถ้อยคำหวานหู เขายังรุกหนักด้วยการนำพาปลายนิ้วร้อนๆ เข้าครอบครองสิ่งหวงห้ามที่ใจกลางร่าง สายน้ำเย็นที่โอบล้อมกายไม่ได้ทำให้เธอเย็นลงได้สักกระผีก มันมีแต่จะร้อนขึ้น และร้อนขึ้นในทุกๆ วินาทีที่เมฆาใช้นิ้วหยอกเย้ากับเนินเนื้ออวบอูมที่อยู่ระหว่างซอกขา

“วารินทร์...เธอทำให้ฉันคลั่ง เธอหวานไปหมด” เขาพร่ำบอกแล้วกดจูบหนักๆ ลงกับซอกคอของหล่อน มือหนายังกระชากผ้าถุงผืนบางให้หลุดจากร่างหล่อนด้วย

วารินทร์ใจหาย มันไปแล้ว...หลุดลอยไปอีกอย่างแล้ว ดวงตากลมโตมองตามผ้าถุงผืนน้อย มันลอยตามกระแสธารที่พร่างพรมด้วยหยาดฝนเย็นเฉียบ ทว่าทุกอณูแห่งเรือนกายของเธอและเขา กลับไม่รับรู้ถึงไอเย็นของสายธารา มันมีแต่ไอร้อนของเพลิงพิศวาสที่กำลังลุกโชนอยู่ใต้สายน้ำ เขาจะล้อเล่นกับความต้องการของเธอไปจนถึงเมื่อไหร่ เธอร้อนจนจะต้มน้ำในลำธารได้แล้วนะ ได้โปรดเถอะ อย่าทรมานเธอเลย

เมฆาเฝ้ามองร่างอ่อนระทวยในอ้อมแขน เขาชอบแววตาหล่อนตอนนี้เหลือเกิน มันเผยอารมณ์รัญจวนอันมากล้น เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความต้องการ ไม่มีเรื่องความแค้นความพยาบาทมาเกี่ยวข้อง จะดีแค่ไหนนะถ้าเขาได้กอดหล่อนไว้อย่างนี้ ทำให้หล่อนมอบแววตาเช่นนี้แก่เขา โดยไร้ซึ่งความแค้น

“โอ...ไม่! ไม่ไหวแล้ว ช่วยที ช่วยน้องวาทีนายเหมือง”

คำร้องของอันแสนหวานของเชลยสาว ทำให้เมฆาต้องผละห่างด้วยความฉงน แขนเรียวของวารินทร์เหนี่ยวรั้งคอเขาลงไปหาอย่างไม่อาย ริมฝีปากบวมเจ่อวอนขอเสียงแหบพร่า นัยน์ตาหล่อนที่ชวนเชิญหยาดเยิ้ม เปรียบเสมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ขาดสะบั้น หมดสิ้นซึ่งความอดกลั้นอีกต่อไป

กางเกงยีนเนื้อหนาถูกปลดออกจากร่างอย่างรีบเร่ง ขณะที่ไรฟันยังเที่ยวขบเม้มไปทั่วลำคอขาวผ่องของหญิงสาว แล้ววินาทีต่อมา นายเหมืองเถื่อนก็ดุนดันบางอย่างเข้าสู่กายสาว สอดใส่เข้าลึกจมมิดที่ใจกลางร่าง ได้ยินเสียงดังเฮือกจากเจ้าร่างบอบบางที่เขากอดอยู่

“เจ็บ!”

คิ้วเรียวของวารินทร์ขมวดมุ่น รับรู้ถึงการเติมเต็มที่ทำให้เจ็บจุก แขนแกร่งสองข้างของนายเหมืองจ้วงลงใต้สายน้ำ เพื่อช้อนเอาข้อพับของหล่อน พริบตาเดียววารินทร์ก็ถูกดึงขึ้นมาอยู่บนร่างเขา ขาเรียวเสลาสองข้างเกาะเกี่ยวรอบเอวหนาอย่างรู้งาน พร้อมบดเบียดหน้าอกเต็มตึงถูไถกับไรขนอ่อนที่อกบึกบึนอย่างรุนแรง

เมฆาสุดจะกลั้นใจไหว เขากดกระหน่ำตัวตนเข้าหาความอ่อนนุ่มที่ร้อยรัดอยู่เบื้องล่างไม่มียั้ง ไม่นำพาต่อเสียงกรีดร้องเล็กๆ ของหญิงสาว เพราะเขารู้ดีว่าอีกไม่นานมันจะเปลี่ยนเป็นเสียงครางอันแสนหวาน สอดประสานเคล้าคลอเป็นจังหวะกับสะโพกสอบที่โยกเข้าโยกออกอยู่ใต้สายน้ำเย็น

 ผิวน้ำบริเวณรอบๆ เกิดระลอกคลื่นถี่ๆ ตามแรงขยับของร่างหนา และไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดในเวลาอันใกล้ ภายใต้ชายคาชะง่อนหิน ดินแดนหวงห้ามของนายเหมืองผู้เอาแต่ใจ เพลิงสวาทของสองร่างยังเกาะเกี่ยวร้อยรัดคนทั้งสอง ลืมโลกแห่งความเป็นจริงชั่วขณะ ต่างดำดิ่งสู่เพลิงกามาด้วยแรงปรารถนาอันล้นปรี่ที่มีต่อกันและกัน

ท่ามกลางสายน้ำฉ่ำเย็น มีฉากหลังเป็นละอองหมอกไอของม่านน้ำตกผืนหนา จวบจนหยาดพิรุณโรยรา จึงได้เห็นร่างสูงใหญ่โอบอุ้มร่างบอบบางขึ้นมาจากลำธาร โดยที่เสื้อของนายเหมืองหนุ่ม ได้ย้ายไปอยู่บนตัวของเชลยสาวเป็นที่เรียบร้อย