EP 13/1 สงสารวารินทร์

[13]

สงสารวารินทร์

__________________

เกล็ดมุกออกจากโรงพยาบาลได้สองสามวันแล้ว สภาพร่างกายไม่มีอะไรน่าห่วง แต่สภาพจิตใจยังย่ำแย่ เธอยังคิดถึงเขา คิดถึงคนใจร้ายที่สุดท้ายก็บอกออกมาจนได้ว่ารักเธอ แต่เธอเลือกเขาไม่ได้ เลือกเขาไม่ได้จริงๆ

ปัง!

เสียงปืนนัดหนึ่งดังขึ้นที่หน้าคฤหาสน์ เกล็ดมุกสะดุ้งโหยง ลุกจากเก้าอี้ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อไปหยุดมองที่หน้าต่าง มีใครบางคนมาที่บ้านของเธอ เขาถูกล้อมไว้ด้วยการ์ดนับสิบของบิดา

“วาคิม!” เธอรีบลงมาข้างล่าง เสียงกัมปนาทของบิดาดังมาให้ได้ยินไม่หยุด

“บ้านอั๊วไม่ต้อนรับคนอย่างลื้อ ออกไปซะก่อนที่อั๊วจะยิงลื้อจริงๆ” เจ้าสัวพร่ำบอก วาคิมไม่ทำตาม กวินพยายามดึงเจ้านายให้กลับไปขึ้นรถ ทว่าวาคิมไม่ยอม

“ผมแค่อยากเจอเธอ ผมคิดถึงเธอ ได้โปรดเถอะครับ ให้ผมได้พบเธอสักนิดก็ยังดี” วาคิมวอนขออย่างไม่อาย ความโหยหาในตัวเกล็ดมุกทำให้เขายอมละทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อมาที่นี่ แผลฟกช้ำบนใบหน้ายังไม่ทันจางหาย เขาอาจจะได้แผลใหม่กลับไปแต่เขาจะไม่ย่อท้อ เกล็ดมุกเป็นเมียเขา ในท้องหล่อนก็ลูกเขา เขาจะปล่อยหล่อนไปได้อย่างไร

“ไม่! ลื้อไม่เคยรักลูกสาวอั๊ว”

“ผมรักเธอ! เมื่อก่อนผมอาจจะโง่ที่ไม่รู้ใจตัวเอง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ ได้โปรดเถอะครับเจ้าสัว ผมยอมทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ”

วาคิมใช้ไม้อ่อน เขาไม่มีทางชนะในเกมแห่งความรักหากว่าดื้อดึงเป็นศัตรูกับบิดาของเกล็ดมุก เขาต้องยอม ยอมสถานเดียวเท่านั้น

“หึๆ คำพูดพล่อยๆ ของผู้ชายไร้หัวใจ อั๊วไม่เชื่อหรอกโว้ย! กลับไปซะ! กลับไป!”

ปัง! ปัง! ปัง!

เกล็ดมุกกลั้นเสียงกรีดร้อง เธอยืนหลบอยู่ประตูด้านใน เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ บิดาที่รักยิงปืนไปยังจุดที่วาคิมยืนอยู่ ทั้งวาคิมและกวินต่างกระโดดเพื่อหลบลูกกระสุน เจ้าสัวคงเห็นว่านั่นเป็นเรื่องสนุกของท่านกระมัง

“เจ้าสัว! ผมขอร้อง ผมรักเกล็ดมุก ผมอยากแต่งงานกับเธอ ผมพร้อมจะยกชีวิตของผมให้เธอ ได้โปรด มันคือความสัตย์จริง!”

“ดี! งั้นก็เอาชีวิตของลื้อมาให้อั๊ว!”

เจ้าสัวเล็งปืนไปยังวาคิม พร้อมจะเหนี่ยวไกเต็มที่

วาคิมคุกเข่าลง ถ้าเขาตายอยู่ตรงนี้เขาจะได้เห็นเกล็ดมุกอีกสักครั้งไหม แค่ครั้งเดียวก็ยังดี

“เจ้านาย! อย่าทำแบบนี้เลย กลับไปตั้งหลักก่อนเถอะ!”

กวินใจไม่ดี เขาไม่อยากให้วาคิมใช้วิธีนี้ มันเสี่ยงเกินไป

“เชื่อสิว่ามุกต้องเห็นฉัน เธอจะต้องออกมา เธอจะต้องออกมาแน่ๆ” วาคิมมั่นใจ ถ้าไม่เสี่ยง เขาอาจจะพรากจากลูกเมียตลอดชีวิต เขารักเกล็ดมุก เขาทำผิดกับหล่อนไว้มากเหลือเกิน เขายังหวังว่าจะได้มีลมหายใจ เพื่อจะได้อยู่กับหล่อน ได้ไถ่โทษในสิ่งที่เคยทำผิดไป ได้ดูแลหล่อนกับลูก ให้คนทั้งสองได้มีรอยยิ้มแห่งความสุข เพียงเท่านี้จริงๆ

“สั่งลากันเสร็จหรือยังวะ! ถ้าเสร็จแล้วก็บอกให้ไอ้หน้าตี๋นั่นถอยไป อั๊วจะได้เหนี่ยวไกซะที!”

เจ้าสัวประกาศแล้วยิ้มเยาะอย่างสะใจ วาคิมบอกให้กวินถอยห่าง เขามั่นใจว่าเจ้าสัวไม่กล้าฆ่าเขาให้ตายหรอก บ้านเมืองมีขื่อมีแป ท่านคงไม่กล้าทำเกินกว่าเหตุแน่ๆ

“พร้อมจะตายหรือยัง!”

“ครับ! ฝากบอกลูกเมียผมด้วยว่าผมรักพวกเธอ รักมากที่สุด”

“ถุย! ไปบอกยมบาลในนรกเถอะมึง!”

เจ้าสัวซ้ำเติม เล็งปืนไปที่วาคิมอย่างมุ่งมั่น นึกกลัวใจผู้ชายคนนี้ขึ้นมาครามครัน นี่ปืนนะ มันไม่กลัวบ้างหรืออย่างไร

“คุณป๋า! อย่านะ! อย่าทำ!”

เกล็ดมุกวิ่งออกมาดึงปืนออกจากมือบิดา เจ้าสัวใหญ่ตื่นตระหนก

“กลับเข้าบ้านไปเดี๋ยวนี้หนูเล็ก”

“ไม่! หนูเล็กไม่ไป คุณป๋าฆ่าเขาไม่ได้นะ ถ้าฆ่าเขา คุณป๋าต้องติดคุก”

เกล็ดมุกหาข้ออ้าง ได้ปืนจากมือบิดามาถือไว้

“อั๊วไม่สน”

“อย่าทำเลยนะคะ แค่สั่งสอนเขาก็พอ จะฆ่าแกงกันทำไม มันบาปนะคะ คิดถึงหลานบ้างเถอะค่ะ บาปกรรมมันอาจจะไปลงที่หลานของคุณป๋าก็ได้ อย่าทำบาปอีกเลยนะคะ คุณป๋าไม่ได้เป็นเจ้าพ่ออีกแล้วนะ เราไม่ได้เป็นมาเฟียแล้ว!”

“แต่มันรนหาที่เอง มันไม่ยอมจบ ป๋าแค่อยากสั่งสอนให้มันเข้าใจ” คนเป็นบิดาว่า จ้องเขม็งไปยังวาคิมที่อยู่กลางวงล้อมของคนชุดดำ การ์ดของท่านนับสิบชีวิต

“งั้นหนูเล็กจัดการเอง!”

เกล็ดมุกอาสาด้วยหัวใจอันร้าวราน หันมามองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่เบื้องล่าง สายตาเขา ใบหน้าเขา มันบอกว่าดีใจที่ได้พบเธอ แต่ไม่หรอก เธอจะไม่กลับไปอีกแล้ว เรื่องของเธอกับเขามันจบไปแล้ว

“เกล็ดมุก คุณหายดีแล้วเหรอ แพ้ท้องบ้างหรือเปล่าคนดี ผมเป็นห่วงคุณนะ”

“ขอบคุณความห่วงใย แต่ฉันไม่ต้องการ กลับไปได้แล้ววาคิม อย่ามาวุ่นวายที่นี่อีก เราไม่ต้อนรับคุณ” เกล็ดมุกย้ำเตือน มือขวาจับด้ามปืนไว้มั่น การ์ดนับสิบถอยห่างจากทางปืน เหลือเพียงแค่วาคิมเท่านั้น

“ไม่ คุณใจร้ายมาก คุณก็เห็นว่าผมยอมทุกอย่าง ผมยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อคุณนะ!”

“แล้วคุณทิ้งมันทำไมล่ะ มันไม่มีค่าสำหรับฉันเลย ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ”

 วาคิมหน้าเจื่อน เกล็ดมุกไร้เยื่อใยต่อเขาจริงๆ หรือ ทำไมถึงได้พูดจาตัดรอนน้ำใจกันขนาดนั้น

“อย่ามัวแต่พูดมากน่ายัยหนู เอาปืนมานี่นะ! ป๋าจะเอาเลือดหัวมันออก”

เจ้าสัวใหญ่เข้าแย่งปืนในมือบุตรสาวอีกรอบ

“ไม่! อย่านะคุณป๋า เอาปืนมาให้หนูเล็กนะ!”

“มันหัวแข็งแล้วก็อวดดี มันไม่ยอมจบ ป๋าไม่อยากเห็นหน้ามัน!”

“งั้นก็ฆ่าผมเลยครับเจ้าสัว ผมเองก็ไม่อยากอยู่แล้วเหมือนกัน!”

วาคิมประกาศ เขาจะอยู่ไปทำไมในเมื่อเกล็ดมุกไม่ได้สนใจไยดี เขาพลาดไปแล้ว พลาดไปตั้งแต่ตอนใช้เงินฟาดหัวหล่อน

“ดี!” เจ้าสัวว่า แย่งเอาปืนในมือบุตรสาวแต่หล่อนก็หายอมไม่ การแย่งยื้อเกิดขึ้นโดยที่การ์ดของเจ้าสัวได้แต่ยืนมองตาปริบๆ เพราะไม่มีใครกล้าหือกับคุณหนูเล็กของบ้าน

“ไม่! คุณป๋าอย่านะ เดี๋ยวหนูเล็กจะจัดการเอง หนูเล็กจะยิงเขาเอง!”

เจ้าสัวใหญ่ยุติการแย่งยื้อในบัดดล ท่านเองก็อยากรู้ว่าหัวใจของคุณหนูเล็กแห่งตระกูลเฉินจะหนักแน่นเพียงไร

วาคิมจิตใจห่อเหี่ยว นี่เกล็ดมุกจะฆ่าเขาจริงๆ หรือ

“เจ้านายครับ ไปเถอะครับ ไปเดี๋ยวนี้เถอะ ยังทันนะครับ”

กวินเข้ามาดึงเจ้านายให้ลุกยืนแต่วาคิมหายอมไม่ ยังนั่งคุกเข่า สองตาจ้องไปยังร่างของเกล็ดมุกอย่างคนที่น้อยเนื้อต่ำใจ เกล็ดมุกมองกลับมาด้วยสายตาอันเด็ดเดี่ยว

“ฆ่าผมได้จริงๆ หรือมุก คุณรักผมไม่ใช่เหรอ” วอนถามด้วยเสียงอันสิ้นหวัง

“นั่นไม่ใช่ประเด็น ฉันแค่อยากให้คุณออกไปจากบ้านฉันแล้วก็อย่ากลับมาอีก อย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน!”

“ผมไม่ไป! ผมรักคุณ ผมจะพาคุณกลับบ้านของเรา” วาคิมยืนกราน น้ำตาเริ่มคลอในหน่วยตาคู่คม มันละอายใจที่ต้องเอ่ยเรียกห้องชุดสุดหรูนั่นว่าบ้าน ทั้งที่ความจริงมันเป็นแค่สถานที่บำเรอสวาทส่วนตัวเท่านั้น

“หึ! บ้านเหรอ!? ฉันไม่เรียกห้องสี่เหลี่ยมนั่นว่าบ้านหรอกนะ ออกไปจากบ้านของฉันซะ!”

วาคิมนิ่งเงียบ ไม่สะท้านสะเทือนต่อการไล่ส่ง

เกล็ดมุกเริ่มโมโห ถ้าไม่ไปตอนนี้เขาถูกฆ่าแน่ๆ บิดาเลือดร้อนของเธอนี่แหละจะเป็นมัจจุราชพรากชีวิตเขา