บทที่ 2

กู้จั๋วถอนหายใจออกมา ไม่รู้ว่าเสียใจหรือดีใจกันแน่

“ไม่เป็นไร คุณแค่จำเอาไว้ ต่อให้จะมองไม่เห็นไปตลอดชีวิต ผมก็จะรักคุณตลอดไป พรุ่งนี้ผมจะให้ทุ่มเงินให้แผนกจักษุแพทย์หนึ่งร้อยล้าน ให้พวกเขาเร่งกระบวนการวิจัย”

“แต่ว่า ตอนนี้ถึงเวลากินข้าวก็ควรกินข้าว ไปกันเถอะ”

ขณะที่พูด กู้จั๋วก็ก้มลงอุ้มเหลิ่งหว่านฉิงขึ้นมา

การกระทำแสนหวานตลอดเวลาที่ผ่านมา ตอนนี้มีแต่ทำให้เหลิ่งหว่านฉิงรู้สึกขยะแขยง จนร่างกายของเธอแข็งทื่อ

มาถึงห้องรับประทานอาหาร

“ผมอยากนั่งกับแม่”

กู้ฮ่าวอวิ๋นผู้เป็นลูกดูสดใสร่าเริง แต่กลับกำลังเหยียบเก้าอี้ขึ้นไปเช็ดปากให้ผู้หญิงคนนั้น

ยิ่งกว่านั้น บนโต๊ะอาหาร กู้ฮ่าวอวิ๋นกับผู้หญิงคนนั้นแยกกันนั่งคนละด้าน พวกเขาคงไม่ให้เธอนั่งข้างผู้หญิงคนนั้นหรอก

เรื่องที่ตัดสินใจไว้ตั้งแต่แรก ยังต้องมาแสดงละครต่อหน้าเธออีก

ผู้หญิงคนนั้นใส่ชุดคลุมอาบน้ำ นั่งอยู่ข้างกายกู้จั๋วอย่างผ่อนคลาย ดูเหมือนนายหญิงของบ้านมากกว่าเธออีก

กู้จั๋วหั่นซี่โครง แกะกุ้งให้เธอ…

ส่วนกู้ฮ่าวอวิ๋นเทน้ำให้…

ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ที่แตกต่างออกไปคือ ตอนนี้เธอเห็นแววอิจฉาริษยาในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น

เหลิ่งหว่านฉิงไม่มีชีวิตชีวา เธอมองมือของกู้จั๋วคู่นั้นกำลังแกะกุ้งให้เธอ ทั้ง ๆ ที่ตอนกลางวันเพิ่งจับตัวผู้หญิงคนอื่นมา

เธอรู้สึกขยะแขยงในใจ

ขณะที่ลุกขึ้นเตรียมจะออกไป เธอก็เห็นผู้หญิงคนนั้นดึงมือของกู้จั๋วไปวางไว้ใต้ชุดคลุมอาบน้ำอย่างหน้าไม่อาย

กู้จั๋วสะบัดออกทันที แต่ผู้หญิงคนนั้นจับเขาไว้แน่น จับมือเขาขยับเคลื่อนไหว

สุดท้าย พอผู้หญิงคนนั้นปล่อยมือ กู้จั๋วก็ไม่เก็บมือกลับมา

ความรู้สึกรังเกียจรุนแรงพุ่งทะลักเข้ามาในใจ เหลิ่งหว่านฉิงข่มกลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไป จับขอบโต๊ะไว้แล้วอาเจียนออกมาอย่างมืดฟ้ามัวดิน

กู้ฮ่าวอวิ๋นยื่นทิชชูให้เธอ กู้จั๋วยื่นมือไปช่วยลูบหลังให้

แค่คิดว่ามือข้างนี้เพิ่งทำอะไรมา เหลิ่งหว่านฉิงก็ตบโต๊ะ เปล่งเสียงอย่างเยือกเย็น “สกปรก”

กู้จั๋วไม่เข้าใจความหมายโดยนัยที่เธอจะสื่อ จึงน้อยใจอย่างมาก “มือที่ผมแกะกุ้งเหรอ ขอผมดูหน่อยว่าคุณเป็นอะไร! ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล!”

เหลิ่งหว่านฉิงดิ้นหลุดจากเขา “ฉันไม่เป็นไร”

เธอกลับมาอาบน้ำที่ห้อง ระหว่างที่ไอความร้อนก่อตัว ใบหน้าของเธอในกระจกก็เริ่มเลือนราง

เธอนึกถึงคำพูดที่ได้ยินนอกห้องทำงานในวันนี้

“ประธานกู้ ทุกครั้งที่คุณเห็นดวงตาเหมือนปลาตายของภรรยา คุณคงหมดอารมณ์ จนต้องมาระบายใส่ตัวฉันสินะ”

“หุบปาก! เธอมันก็แค่ของเล่น หัดสำเหนียกตัวเองซะบ้าง”

กู้จั๋วไม่ปฏิเสธคำพูดนั้น

เหลิ่งหว่านฉิงเช็ดกระจกจนเกิดเป็นรอย ใบหน้าจึงชัดเจน

ตอนที่เธอตาบอดมีสภาพแบบไหนกันนะ?

ถึงทำให้กู้จั๋วไม่เห็นค่าความสัมพันธ์ตั้งแต่วัยเยาว์ ลืมบุญคุณที่นางเคยช่วยชีวิต ลืมชีวิตรักหวานชื่นตลอดหลายปีที่ผ่านมาและไปหาผู้หญิงคนอื่น!

ทั้ง ๆ ที่ในคืนแต่งงาน เขาเคยจูบดวงตาของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอสัมผัสได้ถึงหยดน้ำตาของเขาบนหน้าของเธอ

“หว่านฉิง ในที่สุดคุณก็เป็นของผมแล้ว ผมรักคุณ ขอบคุณที่คุณรับรักผม ผมจะดูแลคุณไปตลอดชีวิต หากผิดคำสาบาน ขอให้ฟ้าผ่าตาย!”

เขาดูแลเธอเป็นอย่างดีเหมือนที่พูดไว้

จ้างแม่บ้านสามสิบคน ของทุกอย่างติดตั้งเซนเซอร์ไว้ทั้งหมด ไม่ว่าเธอต้องการอะไร เพียงกดรีโมทเบา ๆ ก็จะมีคนมาช่วยเธอทันที

ถึงเธอจะมองไม่เห็นใช้อะไรไม่ได้ ตั้งแต่เรื่องผิวยันเครื่องประดับ ขอแค่เป็นสิ่งที่คุณนายบ้านอื่นมี หรือชอบ กู้จั๋วก็จะซื้อที่ดีกว่าและแพงกว่ามาให้เธอทุกอย่าง

กู้จั๋วกลัวว่าเธอจะอยู่บ้านจนเบื่อ จึงจัดตั้งทีมบรรณาธิการอักษรเบรลล์ขึ้นมาเป็นพิเศษ นำหนังสือและแม็กกาซีนทั้งหมดมาทำเป็นอักษรเบรลล์ให้เธออ่าน

กู้จั๋วไม่รักเธอแล้วจริง ๆ เหรอ?

เหลิ่งหว่านฉิงคิดว่าคำตอบคือไม่ เขาดีแต่หลายใจ มอบใจให้ใครหลายคน