พูดมากมายความหมายตกลงค่ะ!! NC20++

------

สับสน ในหัวฉันเต็มไปด้วยความสับสนนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก สีหน้าและแววตาของฮ่องเต้ดูไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด จากหนุ่มอินโทรเวิร์ตมักจะเงียบในตอนนี้นัยน์ตากับเปี่ยมไปด้วยความซุกซนขี้เล่น สัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่รวบข้อมือทั้งสองข้างของฉันไว้เหนือหัวนั้นร้อนผ่าวไม่ต่างอะไรจากหน้าผากเขาเลย หรือเด็กคนนี้จะไม่สบายจริงๆ 

"จะ ใจเย็นก่อนฮ่องเต้ เราไม่สบายพี่เข้าใจแต่ช่วยปล่อยพี่ก่อนได้ไหม เดี๋ยวพี่จะไปเอายาที่ห้องมาให้" 

ในตอนนี้คงทำได้แค่เพียงพูดเกลี้ยกล่อมเพื่อให้พ้นจากพันธนาการของหนุ่มแว่น แต่คนบนร่างของฉันกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแต่อย่างใดมีเพียงริมฝีปากที่ค่อยๆ เม้มแรงขึ้น จนขึ้นเลือดขาว 

"ผมพูดขนาดนี้แล้วพี่ยังไม่เข้าใจอีกหรอครับ" 

ก็เออน่ะสิ! ใครจะไปเข้าใจหรือปกติเวลาที่เด็กนี่ป่วยก็มักจะพูดจาออดอ้อนอ่อนหวานงั้นหรอ ผัวเก่าฉันก็ไม่เคยมีปฏิกิริยาแบบนี้ตอนป่วยเลยสักครั้ง 

"จะเข้าใจได้ไงถ้านายไม่พูด" 

ยอมรับตามตรงว่าตอนนี้ฉันเริ่มจะโมโหไอ้เด็กแว่นซะแล้ว เอาแต่คร่อมบนตัวฉันอยู่ได้ หนักก็หนักแถมยังจะมาใช้สายตาแทะโลมใบหน้ากันอีก ก็เข้าใจแหละว่าฉันมันสวยแต่ไม่เห็นจะต้องมองเหมือนจะกลืนกินกันขนาดนี้เลย 

"ผมโดนวางยา" 

"ห๊ะ!" 

จะโดนวางยาได้ไงก็เห็นอยู่ว่ายังปกติทุกอย่าง เว้นแต่ตัวร้อนเท่านั้นเอง

"ผมโดนพ่อตัวเองวางยาปลุกเซ็กส์มา" 

"!!!" 

นั่นยิ่งทำให้ฉันไม่อยากจะเชื่อเข้าไปใหญ่ แม้จะไม่ได้พูดคุยกับตาแก่นั่นมากมาย แต่จากที่เห็นเขาก็ดูเป็นห่วงเป็นใยลูกชายทุกอย่าง แล้วจะมีพ่อที่ไหนมาวางยาปลุกเซ็กส์ให้ลูกตัวเองกิน ต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ 

"ผมพูดจริง ตอนนี้ร่างกายผมมันเริ่มไม่ไหวแล้ว" 

"ไอ้ที่ไม่ไหวหมายความว่าไงกันแน่!?" 

น้ำเสียงของฮ่องเต้สั่นเครือแววตาที่เคยซุกซนเริ่มเปลี่ยนไปเป็นแววตาดิบเถื่อน ริมฝีปากที่เคยเม้มคล้ายกับกำลังอดกลั้นข่มอารมณ์ข้างในถูกคลายออก เรียวลิ้นแลบเลียชโลมไปทั่วริมฝีปาก ใบหน้าหล่อร้ายเริ่มผุดพรายไปด้วยเม็ดเหงื่อ หรือว่าจะโดนวางยามาจริงๆ 

"ผม ผมขอโทษหากไม่มีสติควบคุมร่างกายตัวเอง" 

"เฮ้ย ไหวไหมเนี่ยฮ่องเต้ให้พี่พาไปโรงพยาบาลไหม!" 

จู่ๆ ก็ทรุดตัวซบหน้าลงที่ช่องว่างระหว่างไหล่และต้นคอของฉัน ลมหายใจร้อนรุ่มคล้ายกับข้างในมีเพลิงไฟยังไงอย่างนั้น ฉันไม่รู้จะทำยังไงตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งจะเคยพบเคยเห็นคนถูกวางยาปลุกเซ็กส์เป็นครั้งแรก แต่ก็พอจะรู้จากการที่ได้อ่านนิยายมาบ้างถึงจะใช้ในชีวิตจริงไม่ได้ก็เถอะ 

"นี่ขยับตัวให้พี่หน่อย เดี๋ยวพี่จะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้" 

"อึก" 

ร่างใหญ่ของหนุ่มเนิร์ดยังคงนอนแน่นิ่งไม่ขยับ แม้ฉันจะพยายามยันแขนทั้งสองข้างให้ถอยห่างจากตัวก็เถอะ แต่ด้วยขนาดตัวที่ค่อนข้างห่างกันมาก คนบนร่างจึงไม่ขยับไปตามแรงของฉันเลย 

"โอ๊ยหนัก!" 

"พี่เปีย...ซีเปีย" 

"อึก" 

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกชื่อฉันแหบพร่า ฝ่ามือใหญ่เริ่มขยับเข้ามาจับที่ข้อมือทั้งสองข้างของฉันอีกครั้งโดยที่ใบหน้ายังไม่ขยับออกจากลำคอ ไอ้หนุ่มแว่นจะรู้บ้างไหมนะว่าเสียงโทนต่ำทำใจแม่หม้ายสั่นระริกมากแค่ไหน 

"นะ นี่ไหวไหมเนี่ย" 

"ผมขอได้ไหม" 

"ขะ ขออะไร" 

"ขอเอาพี่ได้ไหม" 

"!!!" 

อกอีแป้นจะแตก! ไม่ได้มีอะไรกับผู้ชายมาตั้งนานจนคิดว่าตัวเองซังกะตายกับเรื่องบนเตียงไปแล้วซะด้วยซ้ำ แต่คำขอร้องของฮ่องเต้ทำเอาฉันเสียววาบไปทั่วทั้งท้องน้อยหายใจติดขัด ใบหน้าร้อนผ่าวลามไปทั่วร่างกาย แต่ความจริงกลับตบเข้าหน้าฉันอย่างจังเพราะสถานะของฉันและพ่อหนุ่มแว่นไม่ใช่แค่เพียงชายหญิง แต่คือเจ้าของหอและลูกหอ ฉันคงจะให้เจ้าเด็กก้าวข้ามเส้นตายไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว 

"ไม่ได้ พี่ไม่อยากให้สถานะของเรามันเกินไปมากกว่าเจ้าของหอและลูกหอ" 

"ผมสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร อือ~ และผมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่พี่ต้องการ" 

เสียงกระเส่าหลุดออกมาระหว่างบทสนทนา ฉันรับรู้ได้เลยว่าฮ่องเต้กำลังข่มอารมณ์ตัวเองมากแค่ไหน ทั้งที่ความจริงแล้วเขาจะขืนใจฉันในตอนนี้เลยก็ได้ แต่เขาเลือกที่จะถามความสมัครใจของฉันก่อน มันยิ่งทำให้ฉันสับสนกับตัวเอง 

"พี่ว่า...!" 

ลมหายใจอุ่นขยับเข้ามาใกล้ลำคอฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งจุดตายของฉันคือตรงลำคอ ไม่ได้! ฉันจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้ 

"พี่เปียครับ ช่วยเต้ด้วย~" 

"กึด!!" 

กัดฟันข่มคำพูดที่เกิดจากหัวใจเอาไว้ ร่างกายฉันมันก็แค่ไม่เคยได้ร่วมหลับนอนกับชายคนไหนมาก่อน พอมาเจอฮ่องเต้มันก็แค่อยากตอบสนองเพราะเกิดคิดถึงช่วงเวลาแสนสยิวเท่านั้นเอง หากใช้สมองคิดหลังจากที่ฉันมีอะไรกับฮ่องเต้ สถานะความคิดและการมองของเราทั้งสองจะเปลี่ยนไปในทันที ฉันกลัวว่าตัวเองจะพลั้งเอาใจลงไปเล่นกับความสนุกเพียงชั่วข้ามคืน ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

"ยะ..."

"ซีเปีย~ เต้ไม่ไหวแล้ว ซี๊ด~ ขอได้ไหมครับ เต้ขอจิ้มหน่อยนะ" 

"ตกลงค่าา!" 

อีเปียเอ๊ย!! พูดตั้งมากมายความหมายคือตกลงค่ะ

----------